#kiego: Το ελληνικό παραμύθι της Nasta που εξηγεί στα παιδιά το κίνημα #metoo
- 30 ΜΑΡ 2021
Ένα πραγματικά ενδιαφέρον παραμύθι, που είναι γραμμένο στα ελληνικά και ουσιαστικά περιγράφει την ιστορία της Σοφίας Μπεκατώρου, στην οποία οφείλουμε την έναρξη του ελληνικού #metoo.
Το παραμύθι έχει τίτλο #kiego «Η παρενόχληση έτσι όπως την εξήγησαν στον μικρό μου yo». Ωστόσο, η Nasta υποστηρίζει ότι «δεν έκανα το βιβλίο γι’ αυτό το παιδί που κοιμάται τώρα δίπλα μου, γιατί δεν το θεωρώ περισσότερο παιδί μου, από κάθε παιδί εκεί έξω. Ο λόγος που έβαλα αυτή την επεξήγηση στον τίτλο, είναι για να μην σκεφτεί άνθρωπος να πει: «Α, η παρενόχληση αφορά μόνο τα κορίτσια», ή «Στο εξώφυλλο βλέπω μόνο κορίτσια, άρα για κορίτσια είναι το βιβλίο». Όχι, το αντίθετο. Είναι καιρός να ακούσουν τα αγόρια πως η παρενόχληση δεν σε κάνει μάγκα».
Η Σοφία στο παραμύθι #kiego είναι μία θαρραλέα πειρατίνα, που δεν το βάζει εύκολα κάτω. Το παραμύθι είναι παιδικό αλλά απευθύνεται αδιαμφισβήτητα σε κάθε ηλικία και φύλο και βάζει ένα λιθαράκι στην ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση, τη δικαιοσύνη και την ανάγκη να σπάσουμε τη σιωπή. Μιλήσαμε με τη συγγραφέα Nasta για αυτό το υπέροχο εγχείρημά της αλλά και για το πώς είναι να μεγαλώνεις και να γίνεσαι το πρότυπο ενός παιδιού.
Ποια είναι η συγγραφέας του #kiego;
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου έκανε 10 χρόνια σπουδών για το παιδί προσχολικής ηλικίας (ΤΕΕ, ΤΕΙ, ΑΠΘ). Ζει εδώ και 4 χρόνια στο Βερολίνο, μαζί με 4χρονο φασαριόζο, σ’ ένα σχεδόν σπίτι- σχεδόν παιδική βιβλιοθήκη, που λειτουργεί κι ως δανειστική, με βιβλία σε 40 γλώσσες και ονομάζεται Ukuna liVrary. Αν τη ρωτήσεις «Νάστα τι;» θα σου πει «βιβλίο», «συντροφικότα», «παιδί». Θέλει να φτιάξει βιβλία για όλες τις αδικίες του κόσμου. Δυστυχώς όμως είναι τόσες, που μάλλον δεν θα προλάβει.
Ποια ήταν η έμπνευσή σου για το παραμύθι και ποιος είναι ο σκοπός του;
Ένα πρωί του Γενάρη, λίγες μέρες μετά τα πρώτα κείμενα για την Μπεκατώρου στο Facebook, ξύπνησα από θυμωμένη τετράχρονη φωνή. Δεν είχα, λέει, ζωγραφίσει ικανοποιητικά, τη νίντζα Νία (Lego Ninjago). «Ποια Νία;». Δεν θυμόμουν να ζωγράφιζα νίντζα το βράδυ. «Να αυτή!» μου είπε, δείχνοντάς μου ένα κολάζ με τη Σοφία, που πάλευα να κάνω το βράδυ. Τα χάρτινα ξυράφια που έβαλα στο πρόσωπό της, τα πέρασε για μάσκα.
-Α, αυτή. Αυτή δεν είναι… η Νία. Ξεκίνησα. Ένιωσα κάτι να κλωτσάει τον εγκέφαλό μου, ένιωσα την έμπνευση να έρχεται, ξύπνησα απότομα.
-Δεν είναι νίντζα;
-Ε, χμ, είναι…νίντζα. Είναι η… Φία, είναι κυρίως πειρατίνα.
-Και τι έκανε;
-Ε, τώρα, περίμενε, θα σου πω.
Στο μυαλό μου είχε ήδη γραφτεί η ιστορία. Αυτό ήταν το πολύ εύκολο κομμάτι, γιατί ιστορίες γράφω εδώ και 10 χρόνια. Εκείνη τη μέρα ένιωσα πως δεν μου αρκεί. Τα ψέματα τελείωσαν, είπα μέσα μου. Τώρα θα μάθεις να ζωγραφίζεις, ήρθε η ώρα. Αλλιώς πώς θα μοιραστείς την ιστορία με τα υπόλοιπα παιδιά; Πώς θα δώσεις μόνο με λέξεις τον πόνο, την ασφυξία, τα χρόνια της σιωπής, το κουράγιο, τη συντροφικότητα, το «εγώ σε πιστεύω», το κίνημα; Οπότε άσε τα «δεν μπορώ» και ξεκίνα. Ξεκίνησα επιτόπου. Και το έκανα με ό,τι υλικά είχα σπίτι, εκείνες τις δύο μέρες. Σε δύο μέρες και δύο νύχτες τελείωσα και κάτσαμε να φάμε.
Το βιβλίο έγινε ως καταγραφή μιας περιόδου, που προσωπικά θεωρώ σημαντική. Σκέφτηκα, όσο το έκανα, πως πολλά παιδιά στην Ελλάδα ακούνε ένα σωρό πράγματα στην τηλεόραση ή σε συζητήσεις ενηλίκων και δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, ενώ θα έπρεπε να καταλάβουν. Οι στιγμές αυτές, που άνθρωποι γίνονται κύμα, πρέπει να γίνονται προσβάσιμες στα παιδιά. Πρόκειται για παραδείγματα, που τονίζουν πως η φωνή μας έχει δύναμη, πως μπορούμε κάτι να αλλάξουμε. Όπως έγραψα και στην αφιέρωση, ευχή και προτροπή: «Γίνε κύμα. Εσύ και μόνο εσύ θα σκάψεις το βράχο της αδικίας του κόσμου αυτού».
Το κύμα μπορεί να φέρει κίνημα. Μπορεί και όχι. Μίλα εσύ, μίλα στο λεωφορείο, στο σούπερ μάρκετ, αναγνώρισε την αδικία και υπερασπίσου το πλάσμα το αδικημένο. Κι αν δεν φέρεις το κίνημα, θα γίνεις τουλάχιστον ριπή δροσιάς για ανθρώπους που καίγονται. Στο δρόμο για το σπίτι μπορεί να χαμογελάνε με τη σκέψη σου, αντί να καίγονται από την αδικία. Μπορεί να χαμογελάνε που τους πίστεψες και τους υποστήριξες. Αυτή είναι η ευθύνη μας. Απέναντι σε ανθρώπους που κακοποιούνται καθημερινά μπροστά μας, επειδή διαφέρουν, για οποιοδήποτε λόγο.
Ο στόχος λοιπόν, είναι να φωνάξουμε πως «ΖΟΡΙ ΚΑΙ ΦΙΛΙ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ!» και πως μαζί μπορούμε να σκάψουμε το βράχο της αδικίας αυτού του κόσμου, όπως έκανε η Σοφία.
Θεωρείς ότι το παραμύθι είναι ο καλύτερος τρόπος να εξηγήσουμε στα παιδιά το τι είναι κακοποίηση;
Το παραμύθι είναι ένα σημαντικό ερέθισμα, αλλά σαν το παράδειγμά μας δεν έχει. Όσα βιβλία κι αν διαβάσω στο παιδί μου για τη σημαντικότητα του να μασάς το φαγητό σου, αν εγώ τα κατεβάζω αμάσητα, θα συνεχίσει να τρώει με τον ίδιο τρόπο. (Το παράδειγμα από δικές μου κακές πρακτικές, γιατί τρώω γρήγορα και όρθια). Σκέψου τώρα πως εσύ δεν πεινάς, είμαι από πάνω σου και σου λέω «Έλα τώρα που δεν σ’ αρέσει, πρέπει να το φας, γιατί το χρειάζεσαι, γιατί σου κάνει καλό, για να μεγαλώσεις». Λίγο αργότερα κάνεις εμετό και καταλαβαίνω πόσο κακοποιητικό ήταν αυτό που σου έκανα. Όλοι εμείς οι γονείς, που μεγαλώσαμε με «Να το φας όλο να μεγαλώσεις», «Πες ευχαριστώ!», «Άσε τη θεία να σου δώσει φιλάκι, έλα τώρα μην ντρέπεσαι!»,έχουμε εσωτερικεύσει τέτοιες φράσεις και τις χρησιμοποιούμε συχνά κόπι-πέιστ.
Δίνουμε όμως έτσι στα παιδιά το μήνυμα πως δεν σεβόμαστε το σώμα τους, πως δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν για αυτό. Οπότε σε πρώτη φάση, σέβομαι αποφάσεις του παιδιού, το πιστεύω κι είμαι εδώ για να το υπερασπιστώ. Προσωπικά, χρησιμοποιώ τη λέξη «δικαίωμα» αρκετά. Έτσι αρχίζει να τη χρησιμοποιεί και το παιδί και να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του και των γύρω του. Είναι συγκινητικό. Δείχνω στο παιδί πως τάσσομαι με τα παιδιά, πως εντοπίζω την αδικία γύρω μου και δεν σιωπώ. Δεν είναι εύκολο, γιατί πολλές φορές ντρέπομαι, αλλά προσπαθώ.
Το άλλο βασικό, τι να το κάνω το βιβλίο όταν ενισχύω την τοξική αρρενωπότητα, σε παιδιά που δεν έχουν βγάλει καν τις πάνες; Είναι καιρός να σταματήσει ο διαχωρισμός των παιδιών: «Άστο αυτό είναι για κορίτσια», «Τα αγόρια δεν κλαίνε», «Εσύ είσαι πασάς, άσε τα κουζινικά» κι άλλα σκληρότερα που ακούγονται και δεν χρειάζεται να αναφέρω. Είναι καιρός να ενισχύσουμε την τρυφερότητα και την έκφραση της ευαισθησίας, να φιλτράρουμε φράσεις που προωθούν την κουλτούρα του βιασμού, να τις αναγνωρίσουμε στον λόγο των ανθρώπων γύρω μας και να τις συζητάμε με τα παιδιά, όταν τις εντοπίζουμε σε διαφημίσεις, σε βιβλία, παντού. Η Κούλα Τοπαλούδη είπε: «Όσες φορές ανατρέφουμε μάγκες, νταήδες, βαρύμαγκες, κάποιο σπίτι θα κλαίει μιαν Ελένη». Δεν χρειαζόμαστε άλλους νταήδες. Όχι άλλη απαίτηση και απόδειξη «βαρβατίλας» από δίχρονα, πεντάχρονα, δεκάχρονα, δωδεκάχρονα παιδιά. Όχι άλλη βαρβατίλα, σε καμία ηλικία.
Το βιβλίο που έφτιαξα το θεωρώ σημαντικό, το πιο σημαντικό ίσως έργο που έχω κάνει. Πιστεύω πως μπορεί να ανοίξει μια συζήτηση που ανοίγει γενικά δύσκολα, με παιδιά κι όχι μόνο. Αυτό και τα άλλα αντίστοιχα βιβλία που κυκλοφορούν, υπάρχουν για να λειτουργούν συνοδευτικά. Ελάτε να αρχίσουμε από την καθημερινότητα κι ας βρίσκονται τέτοια παραμύθια στα ράφια και τους υπολογιστές μας, για να ενισχύουν τις βάσεις σεβασμού και κουλτούρας συναίνεσης που χτίζουμε μαζί με τα παιδιά.
Τι θα ήθελες να ξέρεις ο γιος σου για τις γυναίκες;
Δυνατός σαν την Πίπη ή Η Γυναίκα ως Πρότυπο Δύναμης και Ελευθερίας
Νάηρο*, θυμάσαι που όταν ήσουν 2,5 χρονών διαβάζαμε την Πίπη Φακιδομύτη; Μου ζήτησες να ντυθείς Πίπη. Είπες μία φράση κοιτώντας στον καθρέφτη, που στο κεφάλι μου έγινε σύνθημα: «Είμαι δυνατός σαν την Πίπη!». Ένα αγόρι που έχει σαν πρότυπο δύναμης ένα κορίτσι. Έχει και τον μπαμπά του, τον παππού του. Αλλά έχει και την Πίπη. Κι αυτό να το ξέρεις μωρό μου κι εσύ και όλα τα παιδιά του πλανήτη, οι γυναίκες είναι δυνατές. Όμως (θα το βρεις αυτό και στο βιβλίο) το θέμα δεν είναι μόνο η δύναμη, γιατί κι αυτή ώρες- ώρες κουράζει. Το θέμα είναι στο δρόμο για το σπίτι, να νιώθουν οι γυναίκες ελεύθερες. Και για να συμβεί αυτό συνεχίζουμε:
Ο Όσκαρ έχει Δύο Μαμάδες ή το Δικαίωμα Επιλογής Συντρόφου
Θυμάσαι Νάηρο, στη λάιβραρι, μια μέρα που παίζατε οικογένεια; Λέει ένα παιδί:
-Εγώ θα είμαι μαμά!
-Κι εγώ! Φώναξε ένα άλλο.
-Οικογένεια με δυο μαμάδες δεν υπάρχει, δήλωσε μια επτάχρονη φίλη σου.
Ήσουν τριών χρονών, γύρισες να με κοιτάξεις, με ρωτούσες με τα μάτια: «Ισχύει;». Ως τότε δεν σου είχα αναφέρει κάτι σχετικό. Τράβηξα από τη βιβλιοθήκη το βιβλίο «Ο Όσκαρ έχει δύο μαμάδες».
(Γερμανικό). Η φίλη σου διάβασε τον τίτλο δυνατά. «Α, ναι! Υπάρχουν οικογένειες με δύο μαμάδες τελικά!», αναφώνησε και το παιχνίδι συνεχίστηκε. Το βιβλίο δεν το έχουμε διαβάσει καν. Μπήκε στο παιχνίδι σας, κι αυτό ήταν σημαντικότερο κι από την ανάγνωσή του. Να το ξέρεις μωρό μου κι εσύ κι όλα τα παιδιά του κόσμου: «Ο Όσκαρ έχει δύο μαμάδες», οι γυναίκες και οι άντρες έχουν δικαίωμα να επιλέξουν σύντροφο και να μεγαλώσουν ή όχι παιδιά.
Αυτό το Άτομο ή το Δικαίωμα της Γυναίκας κι Όλων των Πλασμάτων στον Αυτοπροσδιορισμό
Θυμάσαι Νάηρο που ήμασταν στο βιβλιοπωλείο, ήσουν 3,5 χρονών και μου είπες: «Νομίζω πως αυτό το άτομο θέλει να πάρει το ίδιο βιβλίο με εμάς». Χαμογέλασε το μέσα μου, γιατί με αυτόν τον απλό τρόπο, άφησες το άτομο να αποφασίσει το ίδιο. Για το φύλο και την ηλικία του. Αν όλα τα άτομα εκεί έξω, έκαναν αυτό που κάνεις εσύ, δεν θα σε αποκαλούσαν «κορίτσι» 3 φορές τη μέρα. Όχι, δεν φοράς φορέματα. Όχι, δεν προτιμάς το ροζ, έχεις όμως μακριά μαλλιά. Και δεν έχεις ακούσει ούτε έναν άνθρωπο να σε λέει «παιδί».
Μια μέρα, σ’ ακούω μωρό μου, να έρχεσαι να μου λες πως θέλεις να τα κόψεις τα μαλλιά σου. Όπως έκανε κι ο Φίλιπ, που τον έλεγαν κορίτσι. Όπως έκαναν τόσα άλλα παιδιά πριν από σένα. Ακόμα και στην «προχώ» πρωτεύουσα της Ευρώπης που ζούμε, το Βερολίνο, όλοι οι άνθρωποι σου απευθύνουν το λόγο με βάση το φύλο, που ΝΟΜΙΖΟΥΝ πως έχεις. Όμως να ξέρεις μωρό μου κι εσύ κι όλα τα παιδιά του κόσμου: Η γυναίκα, κι όλα τα πλάσματα έχουμε δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό.
Γκλίτερ, Φόρεμα, Άλεξ ή Αλέξα, Χρώμα, Δικό Μου Είναι Βρε Άνθρωπε Το Σώμα! Το Δικαίωμα Της Γυναίκας Και Των Υπολοίπων Να Επιλέξουν Τι Θα Φορέσουν, Πώς Θα Νιώσουν και Πώς θα το Εκφράσουν
Θυμάσαι Νάηρο, τον Μάθιου και τον Άλεξ, που είναι επίσης Σαλ και Αλέξα; Είναι ένα ζευγάρι παντρεμένων, αξιαγάπητων πλασμάτων που κάνουν drag, τραγουδούν και χορεύουν. Έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν τι θα φορέσουν, αν θα βαφτούν ή όχι, ποιο θα είναι το όνομά τους. Και πως θα νιώσουν, ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Λενε κάποιοι άνθρωποι πως θα μπερδευτείς μ’ αυτά, μα δεν έκανες ούτε ένα σχόλιο στην παράστασή τους. Κοιτούσες με θαυμασμό. Ούτε μου ζήτησες να βάλεις φόρεμα και περούκα την επόμενη. Μήπως το μπέρδεμα βρίσκεται στα ενήλικα κεφάλια τελικά;
Κι αυτό να το ξέρεις μωρό μου, κι εσύ κι όλα τα παιδιά του κόσμου: Οι γυναίκες έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν τι θα φορέσουν. Κοντό; Μακρύ; Κολλητό; Ριχτό; Κι οι άντρες επίσης. Το φόρεμα, το βάψιμο, το κλάμα, το χρώμα, η χρυσόσκονη δεν είναι μόνο για γυναίκες. Είναι για όσα πλάσματα τα έχουν ανάγκη.
Τι δεν θέλω να ξέρει ο Νάηρο για τις γυναίκες
Nayraki, σπούδασα για παιδιά 10 χρόνια, δούλεψα με παιδιά 20, έφυγα από την Θεσσαλονίκη έγκυος, γιατί δεν είχα χρήματα να σε ζήσω, ήρθα σε μια χώρα που δεν ήξερα, σε μια γλώσσα που δεν ήξερα, με ανθρώπους που δεν ήξερα, για να δουλέψω, γιατί Ελλάδα και οικογένεια μονογονεϊκή δύσκολα πάνε μαζί. Δεν ήξερα αν θα καταλήξω σε στέγη γυναικών ή όχι, δεν ήξερα αν θα έχω να σε ταϊσω ή όχι. Εδώ και τέσσερα χρόνια μεγαλώνουμε μωρό μου, τα καταφέραμε, όλη τη μέρα μαζί με εσένα και τα παιδάκια μας, όπως τα λες. Είμαστε “babysitters”, αν κι εσύ το λες «οικογένεια».
Και μετά τις 21.00 που σε παίρνει ο ύπνος, στην κουζίνα, που την έλεγες ουκούνα, γράφω για παιδιά, ζωγραφίζω για παιδιά, φωτογραφίζω για παιδιά, διαβάζω για παιδιά. ΤΙΠΟΤΑ άλλο στη ζωή μου δεν νιώθω να έκανα έξω από αυτό. Παρόλα αυτά Νάηρο, έχει γυναίκες, αλλά δεν θέλω να το ξέρεις, έχει γυναίκες μωρό μου, που λένε πως άνθρωποι σαν εμένα δεν πρέπει να μεγαλώνουν παιδιά. Άνθρωποι σαν τη Νάστα έχουν ιδέες επικίνδυνες, γιατί θα βγάλουν παιδιά μπερδεμένα, δε θα ξέρουν τα παιδιά μας, αν πρέπει να παίξουν με μπάλα ή με κούκλα, δεν θα ξέρεις λένε, αν είσαι «εξωγήινος, αυγό ή καρέκλα». Τέτοια λένε μωρό μου κάποιες γυναίκες. Αλλά αυτά, μωρό μου, δεν θέλω να τα ξέρεις. Καλύτερα να μην τα ξέρεις.
Πώς βλέπεις το ελληνικό #metοο; Θεωρείς ότι θα αλλάξει ουσιαστικά τα πράγματα ή θα ξεχαστεί σύντομα; Είσαι αισιόδοξη για τις γυναίκες;
Το ελληνικό #metoo ήταν ένα μπουμ, ηφαιστειακό και αναγκαίο. Περιέγραψα το πόσο ενέπνευσε εμένα αυτό που άρχισε τοn Γενάρη, τόσο που δεν έφαγα και δεν κοιμήθηκα δύο μέρες και δύο νύχτες, έμαθα για χάρη του να εικονογραφώ. Δεν στάθηκε τίποτα άλλο, τα τελευταία 10 χρόνια, ικανό να με εμπνεύσει τόσο. Ας ξεχαστεί σύντομα το #metoo που σταμάτησε «ασέλγειες σε ανήλικους», που για 37 χρόνια (!) δεν κατάφεραν να σταματήσουν καταγγελίες, αστυνομίες, δικαστήρια.
Ας ξεχαστεί. Φώναξε πάντως, δυνατά, έστω και για λίγο: «Επ! Όχι άλλο! Η δικαιοσύνη είμαστε εμείς!». Το ελληνικό #metoo, μέσω αυτού του βιβλίου θα συνεχίσει να εμπνέει. Δεν το εύχομαι μόνο, το υπόσχομαι. Το βιβλίο είναι ήδη έτοιμο στην Τούρκικη/Αγγλική/Γερμανική γλώσσα, περιμένω το Αλβανικό, μου μίλησαν για Αραβικό και Φαρσί. Ενδιαφέρθηκαν να το μεταφράσουν από φεμινιστική οργάνωση στην Ισπανία. Σ’ αυτό θα κάνω ό,τι μπορώ. Θα το δίνω δωρεάν σε όποια χώρα το ζητήσει για μετάφραση/διακίνηση.
Για τις γυναίκες δεν νιώθω αισιοδοξία. Λυπάμαι. Και για τους ενήλικες γενικότερα. Δεν είμαι πλάσμα αισιόδοξο. Αν και προσπαθώ να αντιμετωπίζω τη ζωή με χιούμορ και χαλαρότητα, από την άλλη τσούζει η ψυχή μου για τις αδικίες στον κόσμο. Όπως έγραψα και στο ποίημα Μελέκ Ιπέκ: «Πώς να είναι ο ύπνος μου ελαφρύς;», πώς να είμαι αισιόδοξ@ με όλα αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη, αφού είναι απαίσια. Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, η απαισιοδοξία.
Τι ετοιμάζεις για το μέλλον;
Τελείωσα αυτή τη συνέντευξη και μέχρι να τη στείλω, παραλίγο να ετοιμάσω ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Αυτές τις μέρες αναρωτήθηκα αν πρέπει να σβήσω όλη την απάντηση σε αυτήν την ερώτηση, αναρωτήθηκα αν έχω μέλλον. Με την προϋπόθεση λοιπόν, πως δεν έχει φαγωθεί ακόμα το πεπόνι μου:
Το πιο μικρό στοιχείο που σε φτιάχνει, μια ιστορία που έγραψα για τις εκδόσεις Ροπή πριν χρόνια, δουλεύουμε τώρα με την εικονογράφο.
Μαθήματα γονεϊκής κλοουνικής
Ξεκινώ για πρώτη φορά μια σειρά βίντεο με τον τίτλο “Μαθήματα γονεϊκής κλοουνικής”, για κοβιντογονείς, που έχουν φτάσει στα όρια του tantrum. Απλές και καθημερινές προτάσεις για να έρθουμε κοντά στο παιδί και να αποσυμπιεστούμε. Τα επεισόδια θα διαρκούν 2-4 λεπτά. Εκεί θα δούμε και την καθημερινότητα ενός παιδιού, που μεγαλώνει με queer αρχές, θα δούμε πως δεν είναι αυγό, εξωγήινος ή καρέκλα, Αλλά ένα χαρούμενο και υγιές πλάσμα. Το σκέφτομαι εδώ κι ένα χρόνο. Αρχικά ήμουν κατά, πλέον σκέφτομαι γιατί να φαίνονται μόνο τα παιδιά μοντέλα των διαφημίσεων;
Let me rephrase
Ξεκινώ το φωτογραφικό πρότζεκτ “Let me rephrase”, με στόχο να ανοίξει μια συζήτηση για στερεοτυπικές ιδέες ή φράσεις, που χρησιμοποιούμε με τα παιδιά. Στα πλαίσια αυτού, η ukuna liVrary θα συνεργαστεί με την Ανοιχτή Βιβλιοθήκη (openbook.gr), για την οποία κάθε μήνα θα διαβάζω ένα παραμύθι. Θέλω να διασκευάζω παλιά παραμύθια, που με μικρές αλλαγές, θα γίνονται λιγότερο στερεοτυπικά και περισσότερο φρέσκα.
Καλώ ανθρώπους με όρεξη, να συμμετάσχουν, με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν, σε αυτά που κάνουμε εδώ στην ukuna. Γράφεις ή ζωγραφίζεις; Είσαι queer ή queer αρχών, γονέας/κηδεμόνας ή όχι, δασκάλα ή νηπιαγωγός; Γράψε μου. Μόνο μαζί θα έχουμε αρκετή δύναμη για να τα καταφέρουμε. Οποιοδήποτε πλάσμα έχει φτάσει στο τέλος αυτής της τεράστιας κουβέντας- κουβέρτας και θέλει να συμμετάσχει, ας μου στείλει ένα γράμμα, φωτογραφίες ή φράσεις, μουσική, ιστορίες, είμαι εδώ για την πλανητική μου κοινότητα.
Με ευχές για υγεία, ελευθερία, συντροφικότητα
