Η Μελέκ Ιπέκ σκότωσε τον βασανιστή σύζυγό της για να σωθεί. Πώς γίνεται να τη θεωρούν ένοχη;
- 15 ΙΑΝ 2021
Πίστευε θα ζήσουν ευτυχισμένοι. Πίστευε θα φτιάξουν μία όμορφη οικογένεια. Πίστευε θα μεγαλώσουν τις κόρες τους με αγάπη. Πίστευε πως θα την αγαπά, θα την νοιάζεται και θα τη φροντίζει. Η Μελέκ Ιπέκ για 12 χρόνια ήταν θύμα συστηματικής κακοποίησης από τον σύζυγό της, Ραμαζάν Ιπέκ. Ένας ανηλεής κύκλος βίας χωρίς φως. 12 χρόνια υπόμενε τον δυνάστη της ζώντας σε μία κοινωνία που δεν επέτρεπε να σηκώσει κεφάλι.
Πριν λίγες ημέρες κατά τη διάρκεια ενός ακόμα βίαιου επεισοδίου ο άντρας της την ξυλοκόπησε μπροστά στα μάτια των δύο παιδιών τους. Σήκωσε το κυνηγετικό του όπλο και με την άκρη του της κατάφερε ένα βαθύ τραύμα στο πρόσωπο. «Κάνε την τελευταία σου προσευχή», της είχε πει κι εκείνη τον παρακάλεσε κλαίγοντας να μην τη σκοτώσει και να μην πειράξει τις κόρες τους.
Την έδεσε με χειροπέδες και την άφησε όλο το βράδυ γυμνή στο μπάνιο ενώ τη βίασε αρκετές φορές.
Οι απειλές του συζύγου της εναντίον της ίδιας και των παιδιών τους συνεχίστηκαν και το επόμενο πρωί πριν φύγει από το σπίτι, αλλά και όταν επέστρεψε.
Η Μελέκ Ιπέκ κατάφερε, αν και δεμένη ακόμα με χειροπέδες, να πάρει στα χέρια της την καραμπίνα του συζύγου της, ζητώντας του να φύγει από το σπίτι. Ο ίδιος της επιτέθηκε με αποτέλεσμα η Μελέκ να πατήσει τη σκανδάλη και να τον σκοτώσει.
Αν δεν το είχε κάνει θα ήταν τώρα εκείνη η νεκρή, ίσως και τα παιδιά της. Κάλεσε μόνη της την αστυνομία.
Έτσι ακριβώς βρήκαν οι αστυνομικοί τη Μελέκ Ιπέκ στο σπίτι της
Η ανατριχιαστική περιγραφή της Μελέκ Ιπέκ
«Μου έδειξε το τουφέκι. Τον παρακαλούσα να μην μας σκοτώσει, να πάψει πια. Όταν συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο να πυροβολήσει στ’ αλήθεια, πήγα μπροστά από τα παιδιά μου. Οι δύο κόρες μου έκλαιγαν αγκαλιασμένες.
Έσπρωξα το τουφέκι από τα χέρια του, στόχος μου ήταν να διώξω τα παιδιά μου από το δωμάτιο. Εν τω μεταξύ, αυτός πυροβόλησε κιόλας, η σφαίρα ευτυχώς βγήκε έξω από το παράθυρο. Η άντρας μου μού έδειξε ξανά το τουφέκι και τον παρακάλεσα να μην πυροβολήσει ξανά. Αυτή τη φορά κατεύθυνε το τουφέκι προς τα παιδιά μας.
Με απείλησε ότι πρώτα θα με κάνει να δω τις κόρες μου νεκρές κι ύστερα θα σκότωνε κι εμένα.
Φοβόμουν πολύ, έτρεμα. Με χτύπησε στο κεφάλι και στο πρόσωπο με τη λαβή του όπλου. Με έσυρε από τα μαλλιά στο άλλο δωμάτιο και με χτύπησε με τα πόδια του και τα χέρια του κι εκεί, καθώς ήμουν πεσμένη κάτω. Πήρε το τηλέφωνο από την τσέπη μου και συνέχιζε να με βαράει στο πρόσωπο.
Μου είπε να κάνω ησυχία, αλλά εγώ ούρλιαζα μέχρι που με έσφιξε τόσο πολύ στον λαιμό που υποθέτω ότι έχασα τις αισθήσεις μου. Κατάλαβα πως με είχε βιάσει ενώ ήμουν αναίσθητη. Ο άντρας μου έκανε μπάνιο και καθάριζε τους τοίχους από ίχνη αίματος σαν να μην είχε συμβεί τίποτα απολύτως. Ύστερα, άρχισε πάλι τις απειλές, αυτή τη φορά με ένα μαχαίρι που ακουμπούσε κάτω από το στήθος μου, μια κάτω από τον αριστερό μαστό, μια κάτω από τον δεξιό. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Του ζήτησα να αφαιρέσει τις χειροπέδες, αλλά μάταια.
Εκείνος συνέχιζε τις απειλές ότι θα με σκοτώσει το επόμενο πρωί και τέτοια. Τα κορίτσια μου ήταν στο άλλο δωμάτιο. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί φοβόμουν και κρύωνα. Το πρωί αυτός έφυγε για την πρωινή προσευχή και με άγριο ύφος μας είπε να τον περιμένουμε. Με δυσκολία σύρθηκα και εντόπισα το όπλο.
Κατάφερα να το κρατήσω στα χέρια μου και τον περίμενα να γυρίσει, με σκοπό να τον φοβίσω και να τον κάνω να σταματήσει. Όταν η πόρτα του δωματίου άνοιξε απότομα, εγώ στεκόμουν στην άκρη, τρόμαξα και το όπλο εκπυρσοκρότησε. Πρώτα, σκέφτηκα ότι μόλις είχα σκοτωθεί μόνη μου. Ύστερα, τον είδα νεκρό, πεσμένο κάτω, να αιμορραγεί.
Πήρα αμέσως τηλέφωνο για να ενημερώσω την χωροφυλακή ότι είχα μόλις πυροβολήσει τον άντρα μου. Η πόρτα χτύπησε, η χωροφυλακή και το ασθενοφόρο ήρθε. Ο χωροφύλακας έβγαλε τις χειροπέδες μου και ντύθηκα. Έχω μετανιώσει που αφαίρεσα μια ζωή, αλλά αν δεν το έκανα θα είχαν χαθεί τρεις: η δική μου και, κυρίως, των δύο μου παιδιών».
Η Μελέκ κρατείται ακόμα καθώς το νόμιμο δικαίωμά της στην αυτοάμυνα για το πατριαρχικό σύστημα δικαιοσύνης της συντηρητικής Τουρκίας φυσικά και δεν εκλαμβάνεται ως νόμιμο. Να μείνετε στα χέρια του βασανιστή σας, αυτό καλεί τις γυναίκες να κάνουν. Τουλάχιστον, μέχρι να πεθάνουν κατά τη διάρκεια ενός ακόμα βάναυσου επεισοδίου. Απουσία δομών και στήριξης για τα θύματα της ενδοικογενειακής βίας που βλέπουν τα λεπτά να περνούν μαρτυρικά δίπλα στους κακοποιητές τους.
Ποτέ η λύση δεν θα είναι να πάρεις τον νόμο στα χέρια σου. Όταν όμως όλα σου «φωνάζουν πως είσαι ολομόναχη και καταδικασμένη; Όταν όλα σε δείχνουν με το δάχτυλο και σου κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι λέγοντάς σου «έτσι είναι η ζωή»; Μπορεί να αντέξεις πολλά και να «τιμήσεις» τον όρκο σιωπής που ακούσια έδωσες μέχρι να δεις την κάννη του όπλου να σημαδεύει τα παιδιά σου. Η Μελέκ δεν σκέφτηκε την προσωπική της λύτρωση. Τα δάκρυα και τα ουρλιαχτά των δύο κοριτσιών της, αυτά ήταν η δύναμη.
Μελέκ, δεν είσαι μόνη σου
Όταν τη ρώτησα πώς νιώθει στη φυλακή, απάντησε σύμφωνα με τον δικηγόρο της, Αχμέτ Οναράν:
Τουλάχιστον, δεν θα με χτυπήσει κανείς εδώ σήμερα.
Οι κόρες της 6 και 8 ετών ρώτησαν αν ο πατέρας τους θα επιστρέψει κι όταν τους απάντησαν πως αυτό δεν θα συμβεί συμπλήρωσαν: «δεν θα μας χτυπήσει κανείς ξανά».
«Εάν δεν τον είχε σκοτώσει, θα ήταν νεκρή τώρα. Έχει υποστεί σοβαρά βασανιστήρια», τόνισε ο πρόεδρος της Ένωσης Ισότητας Φύλων, Ιλιάς Αλί Νταστάν για την υπόθεση της Μελέκ. «Δεν θα έπρεπε να δικάζεται, ούτε να τιμωρείται, καθώς βρισκόταν σε αυτοάμυνα», συνέχισε.
Η Μελέκ πρέπει να αφεθεί ελεύθερη ώστε να γυρίσει στις κόρες της και να παλέψουν και οι τρεις μαζί να επουλώσουν τις πληγές τους. Να μάθει η Μελέκ στις κόρες της τί θα πει ζωή χωρίς βία και φόβο.
Η Μέλεκ Ιπέκ μάχεται με το θηρίο του αναχρονισμού αλλά δεν είναι μόνη της. Ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης υπέρ της απελευθέρωσής της με μία διαδικτυακή καμπάνια να συλλέγει υπογραφές.
Σύμφωνα με την ομοσπονδία των τουρκικών συλλόγων αρωγής γυναικών, από τις αρχές του 2020 έως τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 312 γυναίκες, αν και το υπουργείο Εσωτερικών, αντιθέτως, ανακοίνωσε τον Νοέμβριο ότι κατά τους πρώτους 10 μήνες του χρόνου οι γυναικοκτονίες μειώθηκαν κατά 27%. Παράλληλα, υπολογίζεται ότι το 2018, 440 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από τους συζύγους τους.
Η Μελέκ Ιπέκ ζει σήμερα χάρη στο θάρρος της να αμυνθεί και να προστατέψει τα παιδιά της. Για πόσο ακόμα η κοινωνία θα την τιμωρεί για αυτό;
