Αυτά είναι τα βιβλία που διαβάσαμε και αγαπήσαμε τελευταία στο LadyLike
- 23 ΑΠΡ 2024
Στις 23 Απριλίου 1616 έφυγαν από τη ζωή ο συγγραφέας του Δον Κιχώτη, Μιγκέλ Ντε Θερβάντες και ο Άγγλος δραματουργός Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Η 23η Απριλίου, έγινε δικαιωματικά η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου. Τα βιβλία σε όλη μας τη ζωή αποτελούν κλειδιά. Κλειδιά που ανοίγουν κόσμους γνώσεως, κόσμους φαντασίας, τα μάτια μας σε διαφορετικές εμπειρίες ζωής, ιστορικές περιόδους, συναισθηματικές καταστάσεις. Είναι ένα μέσο για να γνωρίσουμε όλα εκείνα που μπορεί να μην χωρούν στον δικό μας χωροχρόνο και πορεία ζωής. Είναι ένας τρόπος να γινόμαστε όλο και πιο πλούσιοι μέσα μας.
Τα βιβλία είναι σε όλη την πορεία της ζωής μας εισιτήρια, σε ταξίδια μακρινά, στις ζωές των άλλων, στην πορτούλα που κρατά την εσωτερική μας φωνή απομονωμένη σε σημείο που δεν της δίνουμε σημασία. Είναι πυξίδα που μπορεί να μας καθοδηγεί ή απλά παρέα για τις πιο μοναχικές ή τις πιο ξέγνοιαστες στιγμές μας. Οι γυναίκες του LadyLike αγαπάμε να διαβάζουμε. Κι αυτή την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου σκεφτήκαμε να μοιραστούμε μαζί σου τα βιβλία που μας ταρακούνησαν, μας ενθουσίασαν, μας συγκίνησαν, μας προβλημάτισαν ή μας βοήθησαν τελευταία. Κοινώς τα βιβλία που αγαπήσαμε.
Pexels
Pexels
Για τη Μαριλέλλα Αντωνοπούλου ήταν Οι Ασυμβίβαστοι που κατάφεραν να κερδίσουν την ασυμβίβαστη καρδιά της
Με τα βιβλία, πια, παθαίνω το εξής: Καταναλώνοντας, λόγω δουλειάς καθημερινά, τόνους χρήσιμων και άχρηστων πληροφοριών μέσα σε μία οθόνη, με την πρώτη «αληθινή» σελίδα κάθε υποψήφιου αναγνώσματος, πλέον παλεύω για ώρα. Μεγαλώνοντας, έχω χάσει σε υπολογίσιμο βαθμό την αντανακλαστική ικανότητα της συγκέντρωσης μέσα σε ένα βιβλίο, ζορίζομαι να απομονωθώ και να τα βγάλω πέρα με τις σκέψεις εκείνου που δεν μου ζητάει κάτι παραπάνω, από το να παραμερίσει η δική μου σκέψη, στο όνομα της ολοκληρωμένης αλληλουχίας των προτεινόμενων νοημάτων του.
Να τα κάνω εικόνες στο μυαλό μου, να φαντασιωθώ τους ήρωές του, να μείνω απερίσπαστη για τις αράδες του μόνο, να απορροφηθώ στις σελίδες του χωρίς να υποκύψω σε μια ακόμα φευγαλέα ματιά στη φωτεινή οθόνη του κινητού μου και σε καμία από τις υπόλοιπες, συνήθεις, βασανιστικές διασπάσεις. Συχνά πυκνά ξεκινάω βιβλία και τα αφήνω αδιάβαστα, γιατί η εμπειρία με δίδαξε το εξής: αν με κερδίσουν οι 2 πρώτες σελίδες, χωρίς ίχνος προσπάθειας, το πράσινο φως δόθηκε και συνεχίζω. Δεν συμβαίνει εύκολα, αλλά ανάμεσα σε μένα και τη λογοτεχνία, δεν θέλω πια ημίμετρα, ούτε συμβιβασμούς.
Οι Ασυμβίβαστοι (Εκδ.Κλειδάριθμος), λοιπόν, το βιβλίο που διάβασα στο κλείσιμο των τελευταίων καλοκαιρινών διακοπών κατάφερε να κάνει το λυτρωτικό τικ σε όλα τα παραπάνω κουτάκια, αφήνοντάς με παράλληλα με ένα βασανιστικό- βγαλμένο από ανεκπλήρωτο έρωτα- αίσθημα του ανικανοποίητου στο τέλος. Μπορεί να ακούγεται φοβερά εκνευριστικό αυτό, παράλληλα, όμως, είναι βαθιά αληθινό και διδακτικό στα βιβλία, όπως και στη ζωή, τα πράγματα να μην έρχονται όπως ακριβώς τα θέλουμε, αλλά όπως ακριβώς αξίζει για να πάμε παρακάτω.
Ο Μάριο Ντεζιάτι (Ιταλός συνάδελφος που άφησε τη δημοσιογραφία για τη συγγραφή) περιγράφει την ερωτική φιλία 2 νεαρών παιδιών στη Νότια Ιταλία, η οποία εξελίσσεται σε κυματώδη σχέση ζωής. Η Κλαούντια κι ο Φραντσέσκο είναι δύο ασυμβίβαστοι millennials που δυσκολεύτηκαν, απελευθερώθηκαν και τελικά δεν φοβήθηκαν να αναζητήσουν τη θέση τους στον κόσμο μακριά από τον τόπο τους. Μέσα από την ιστορία τους, κάνεις flash back σε βιώματα δικά σου, νεανικά και συνειδητοποιείς τις άπειρες μορφές που μπορεί να πάρει η ερωτική επιθυμία όταν εκδηλωθεί, αλλά και όταν παραμένει κρυμμένη πίσω από απωθημένα και προσωπεία. Το βιβλίο αυτό με κέρδισε και θέλω να το φωνάξω, να το πω.
Η Λία Παπαϊωάννου δεν σταμάτησε να ανατριχιάζει με το βραβευμένο με Booker το 2023, Το τραγούδι του Προφήτη
«Η νύχτα είχε έρθει και εκείνη δεν είχε ακούσει τον χτύπο στην πόρτα», με αυτά τα λόγια (σε ελεύθερη απόδοση) ξεκινά το βιβλίο Το τραγούδι του Προφήτη που έγραψε ο Paul Lynch και με το οποίο κέρδισε το βραβείο Booker το 2023. Το βρήκα να καλύπτει ένα ολόκληρο stand του βιβλιοπωλείου Waterstones στο Liverpool, το πήρα στα αγγλικά και το διάβασα μέσα σε 2 μέρες. Κι από τον πρώτο εκείνο χτύπο στην πόρτα μέχρι το τέλος του, το βραβευμένο βιβλίο δεν έπαψε να με ανατριχιάζει περιγράφοντας το πώς η πολιτική παρακμή είναι ο επιθανάτιος ρόγχος πριν τον ολοκληρωτισμό.
Κι όλα αυτά δοσμένα μέσα από μία ηρωίδα ασταμάτητη και ανθρώπινα ηρωική. Η Eilish Stack Θέλει απλά να προστατεύσει την οικογένειά της σε ένα Δουβλίνο διαφορετικό από το σημερινό κι όμως τόσο ανησυχητικά οικείο με τη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητά μας. Το βιβλίο μεταφράστηκε από τους Άγγελο Αγγελίδη και Μαρία Αγγελίδου και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Gutenberg.
Για την Πηνελόπη Μποσταντζόγλου Το αθηναϊκό underground, έγινε το βιβλίο που μίλησε στη μουσικόφιλη καρδιά της
Αν σου αρέσουν τα βιβλία μέσα από τα οποία εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου για τη μουσική, την ιστορία, τις κοινωνικές ζυμώσεις και τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της Αθήνας, τότε το Το αθηναϊκό underground, αξίζει μια θέση και στη δική σου συλλογή.
Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο, το οποίο μέσα από πλούσιο αρχειακό και φωτογραφικό υλικό ρίχνει το βλέμμα μας στο παρελθόν με σκοπό να φωτίσει το πώς διαμορφώθηκε το σήμερα στην αθηναϊκή κουλτούρα. Και για να σου δώσω μία γεύση, από ένα από τα αγαπημένα μου πια βιβλία, παραθέτω παρακάτω λίγες γραμμές από την εισαγωγή του:
«Το αθηναϊκό αντεργκράουντ ωρίμασε, διευρύνθηκε, μεγάλωσε, έγινε μέινστριμ. Μέινστριμ; Όχι ακριβώς. Ποτέ εντελώς. Τα περιοδικά, οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες, οι ιδέες και οι φόρμες του παράλληλου αυτού ρεύματος, του αδιαφοροποίητου και πολύμορφου, χρησιμοποιήθηκαν, εξετράπησαν, χρηματίστηκαν, λεηλατήθηκαν, “βεβηλώθηκαν”, αλλά ποτέ δεν εξαντλήθηκαν και δεν υποτάχτηκαν ολοσχερώς. Πάντα κάτι διέφευγε, κι αυτό το κάτι, το αντιστασιακό και ανυπόταχτο, το αμφιβάλλον, ήταν η κρίσιμη μάζα από την οποία προέκυπτε μια επόμενη γενιά ανθρώπων, ιδεών, έργων κ.ο.κ. Το διαφεύγον, το διαλείπον, το καταραμένο απόθεμα. Αυτό το διαφεύγον και πάντα δραστικό απόθεμα που πρέπει να παραμείνει ζωντανό».
H Κέλλυ Νόβακ μπήκε στο μυαλό του σχεδιαστή μόδας που επηρέασε την κοσμοθεωρία της με το The World According to Lee McQueen
Αν και έχω μείνει πολύ πίσω στη λίστα με τα must-read βιβλία που θέλω να διαβάσω, θα βρίσκω πάντα λίγο χρόνο στον εμπλουτισμό των γνώσεών μου που σχετίζονται με τη μόδα. Τα βιβλία μόδας δεν λείπουν ποτέ από τη βιβλιοθήκη μου και η πιο πρόσφατη προσθήκη, είναι ένα βιβλίο που αγόρασα από το τελευταίο μου ταξίδι στο Άμστερνταμ που αφορά τον θρυλικό Alexander McQueen aka τον αγαπημένο μου σχεδιαστή μόδας. Αν και το The world according to Lee McQueen (της Louise Rytter, εκδόσεις Τhames & Hudson), δεν είναι βιογραφικό και απλά μέσα από διαφορετικές ενότητες, περιλαμβάνει quotes -άρα και το POV του- για διάφορα θέματα, (από το ντύσιμο μέχρι και τη γυναικεία υπόσταση), είναι αρκετό για να μπεις στο μυαλό αυτού του tortured artist που άλλαξε για πάντα το τοπίο της μόδας.
Ένα από τα αγαπημένα μου quotes από το βιβλίο; «Θέλω οι άνθρωποι να φοβούνται τις γυναίκες που ντύνω». Ένας σχολιασμός ως προς την στερεοτυπική αντιμετώπιση της κοινωνίας και τα ταμπού που κουβαλά το τεράστιο αυτό κεφάλαιο «γυναικείο ντύσιμο».
Η Μάριον Παλιούρα βρήκε την αλήθεια Για τον έρωτα, στην ποίηση του Τσαρλς Μπουκόβσκι
Όταν ο Τσαρλς Μπουκόβσκι γράφει πεζά, σίγουρα δεν μπορεί να σου φανεί αδιάφορος. Θα τον σιχαθείς, θα τον συμπαθήσεις, θα τον μισήσεις, θα τον συμπονέσεις, κάτι/ κάπως θα σου μιλήσει. Η ποίησή του όμως, είναι κάτι άλλο. Οι έμμετροι κανόνες των ποιημάτων μοιάζουν να τεντώνονται για να χωρέσουν την αλήθεια του Μπουκόβσκι χωρίς να τον περιορίσουν στα στενά τους πρέπει.
Ο Μπουκόβσκι γράφει Για τον έρωτα κι εγώ κάπως διαλύομαι γραμμή γραμμή και νιώθω όλα τα στάδια του να είσαι ερωτευμένος, χάρη στην ωμότητα και την καθημερινή του γλώσσα. Απόρριψη, λαγνεία, πάθος, σεξ, αγάπη, ανία, λαχτάρα, είναι όλα τους εκεί, δοσμένα τόσο απόλυτα κυνικά σε κάθε λέξη που σημείωσε άτσαλα ο Μπουκόφσκι, ώστε να σου θυμίζουν κάθε εκδοχή της φύσης του έρωτα: την αγνή, τη σαρκική, τη συντροφική, τη χειριστική, την εγωιστική, της μάνας, του πατέρα, της έλλειψής του και της απώλειάς του.
istock
Η Ζωή Δημητρίου ταυτίστηκε με τον κωμικό, σκοτεινό μονόλογο που διάβασε στο Στον γιατρό ή Το εβραϊκό πουλί
Δεν ξέρω γιατί αγοράζω περισσότερα βιβλία από όσα διαβάζω, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν σίγουρα είμαι #bookfluencer. Σε αυτό, μόλις μπω σε βιβλιοπωλείο και δω στις προθήκες το όνομα μιας νέας γυναίκας με σύγχρονη φωνή, δίνω τα λεφτά μου. Τελευταίο απόκτημα, το βιβλιαράκι της 37χρονης Γερμανίδας (κατά το ήμισυ, ζει στο Λονδίνο) Katharina Volckmer με το πιο ωραίο εξώφυλλο και τον προκλητικό τίτλο Στον γιατρό η Το εβραϊκό πουλί.
Γιατί το πήρα; Ταυτίστηκα. Μιλά για μια γυναίκα, ξαπλωμένη στους αναβολείς του γυναικολόγου της που η εσωτερική φωνή της μιλά με ειλικρίνεια, χιούμορ και υψωμένο το μεσαίο δάχτυλο για τα πάντα. Σεξ, οικογένεια, ζωή. Είναι κάτι σαν κωμικός, σκοτεινός μονόλογος ενός αιδοίου. Δεν ήθελα να γελάσω με τις σεξουαλικές φαντασιώσεις της που αφορούν τον Χίτλερ.
Αυτό όμως ήταν απλά το μαρκετινίστικο προπέτασμα καπνού, στην πραγματικότητα κάνει μια σύνδεση μεταξύ της γερμανικής ταυτότητας και της σεξουαλικής ταυτότητας και την απέχθεια που εκδηλώνεται και με τα δύο. Είναι μια γραφή που προκαλεί γέλιο και θλίψη, ταυτόχρονα. Αν σου θυμίσει και σένα το Portnoy’s Complaint του Philip Roth, να γίνουμε φίλες. 65 συγγραφείς από όλο τον κόσμο αποφάσισαν ότι του άξιζε μια θέση στο Times Literary Supplement του 2020. Δίκιο είχαν.
Για τη Στελβία Παπασωτηρίου η πιο ωραία συντροφιά ήταν το βιβλίο που της έλεγε «Είσαι Γ@μάτος- είσαι Γ@μάτη»
Είσαι Γ@μάτος – είσαι Γ@ματη, λέγεται το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Βιβλίο αυτοβελτίωσης στην ουσία. Μου κίνησε το ενδιαφέρον όταν ήμουν φοιτήτρια και ήταν καλή παρέα, ειδικά για εκείνη την περίοδο που όλα ήταν ένα χάος. Η συγγραφέας του είναι η Τζεν Σινσίρο και το βιβλίο της έγινε best seller. Αποτελεί πολύ ωραία συντροφιά, σε βοηθάει να δεις τα πράγματα από μία άλλη οπτική, πιο αισιόδοξη και σε βάζει σε μία διαδικασία να αναθεωρήσεις ανθρώπους, καταστάσεις και συμπεριφορές. Και κυρίως δικιές σου.
