Η Αλεξάνδρα Κ* είναι μια ηρωίδα γεμάτη μαγικές αδυναμίες

Η Αλεξάνδρα Κ* σίγουρα ξέρει τι πάει να πει να κάνεις κάτι ηρωικό. Ξέρει πως δε χρειάζεται μαγικές δυνάμεις, ούτε στολή και μπέρτα για να είσαι ηρωίδα. Για την ακρίβεια εκείνη ήρθε τυλιγμένη με ένα κοραλί κασκόλ και με ένα φλοράλ φόρεμα. Μπήκε μέσα στο Mai Tai, στο Κολωνάκι που είχαμε το ραντεβού, σαν σίφουνας “Συγγνώμη που άργησα, αλλά η κόρη μου ξύπνησε με ανεμοβλογιά, βέβαια εκείνη είναι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό, αλλά εντάξει”, μου είπε και άναψε τσιγάρο. “Καπνίζω πολύ”, παραδέχτηκε χωρίς να τη ρωτήσω.

Η σεναριογράφος και πρωταγωνίστρια των τηλεοπτικών “ηρωίδων” είναι ένα πλάσμα που αν πωλούνταν σε κατάστημα ηλεκτρικών ειδών θα την έβαζαν στο ίδιο ράφι με τα πολυμηχανήματα που είναι φαξ, σκάνερ και εκτυπωτής σε ένα. Αυτό το λέω γιατί η δική της “ταμπέλα χαρακτηριστικών” γράφει: αρθρογράφος, συγγραφέας, ηθοποιός, σεναριογράφος (και για τηλεόραση και για θέατρο), κειμενογράφος διαφημίσεων και single mom. Όλα σε ένα 29χρονο, ξανθό, χαμογελαστό πακέτο.

Το χειρότερα απ’ όσα καλούμαι να κάνω, είναι όταν πρέπει να τα συνδυάσω όλα μαζί. Όταν μπλέκονται γίνεται πανικός. Εφευρίσκω διακόπτες ώστε να τα ξεχωρίζω και αλλάζω ρόλους ανάλογα με το τι ώρα είναι.

Παρόλο που κοιμάται λίγο και τρέχει πολύ, φαινόταν γεμάτη. Με αυτή την εντύπωση με άφησε. Πόσο υπέροχο είναι να δουλεύεις πολύ, αλλά να σε γεμίζει αυτό που κάνεις. “Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου μέχρι φέτος, οπότε δοκίμαζα διάφορα πράγματα. Τώρα έχω καταλήξει ότι θα έχει να κάνει με το γράψιμο. Στην τηλεόραση νιώθω αρκετά δημιουργικά και μου αρέσει ως τώρα, αλλά λίγο περισσότερο μπορεί να μου αρέσει η διαφήμιση.” Φυσικά και ρώτησα τι ακριβώς εννοεί όταν λέει ότι έχει δοκιμάσει διάφορα και η απάντηση περιείχε με αυτή τη σειρά τις λέξεις – φράσεις: “θεατρολογία, παράσταση με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, πέρασα στο Κρατικό, κρίσεις πανικού επί σκηνής, εγκαταλείπω το όνειρο της ηθοποιού – αυτή ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου, μετακομίζω στην Αμερική, ξαναγυρνώ από έρωτα και μένω αμέσως έγκυος”. (Η απομαγνητοφώνηση ήταν πέντε σελίδες, θα ήθελα πάρα πολύ να σας τα γράψω όλα αναλυτικά, αλλά θα προσπαθήσω να μείνω στα βασικότερα.)

Ο έρωτας είναι κινητήριος μοχλός στη ζωή, όπως και στη σειρά της. Παρόλα αυτά, όπως μου είπε και η ίδια δεν έχει καταλάβει τίποτα απολύτως για τους άντρες ως τώρα. Ούτε και για τις γυναίκες. “Στην πραγματικότητα δεν έχω βγάλει ούτε μισό συμπέρασμα για τους ανθρώπους. Μέχρι πέρσι είχα φοβερές βεβαιότητες. Νόμιζα πως είχα καταλάβει 15 πράγματα και τελικά μέσα σε ένα χρόνο έχουν ανατραπεί τα πάντα. Κάθε μέρα ανατρέπονται.”

Μόλις καταλήγω σε μια θεωρία και λέω “το χω το κατάλαβα, οι άνθρωποι λειτουργούν έτσι γι αυτό το λόγο”, την επόμενη στιγμή κάτι θα γίνει και θα αναθεωρήσω. Ωραίο είναι αυτό. Εκπλήξεις. Όσο μεγαλώνω απογοητεύομαι όλο και περισσότερο βέβαια, αλλά εντάξει.

Προτιμά να δίνει γραπτές συνεντεύξεις γι’ αυτό και σχεδόν χάρηκα που πονούσε το χέρι της και θα τα λέγαμε από κοντά. “Γραπτώς σκέφτομαι πολύ μεγάλες σοφίες, αλλά τώρα δεν έχω να σου πω κάτι σοφό.” Ένιωσε πολύ άβολα μόλις τοποθέτησα μπροστά της το μαγνητόφωνο, σταμάτησε όσα έλεγε, το κοίταξε και έκατσε ξεφυσώντας στην καρέκλα της “Να, αγχώθηκα ο μαλάκας”.

Τίποτα πάνω της δε φώναζε ότι έχει τη δική της σειρά στην τηλεόραση. Ίσως ακόμα και η ίδια δεν το έχει καταλάβει και πολύ καλά. “Μου αρέσει να κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά από κει και πέρα δε με ενδιαφέρει καθόλου τι θα συμβεί. Με αγχώνει πάρα πολύ να ξέρω ότι ασχολείται πολύς κόσμος με αυτό. Νομίζω πως το βλέπουν μόνο 5 φίλοι μας, δε θέλω να ξέρω παραέξω, με αγχώνει. Δε μπορώ να διαχειριστώ τα σχόλια για τη σειρά. Δεν τα διαβάζω, δε googlάρω το όνομά μου.

Μπορεί να πάθω νεύρωση στομάχου από μισό κακό σχόλιο. Είμαι πάρα πολύ ευάλωτη σε αυτό και έχω διάφορες αγχώδεις διαταραχές. Μου αρέσει να διαβάζω τα θετικά, αλλά στην πραγματικότητα το feedback που έχω είναι μόνο από τους δικούς μου ανθρώπους.

Της ζητώ να μου εξηγήσει πώς προέκυψε ο τίτλος της σειράς “Στην αρχή λεγόταν “3 και 30”, αλλά δεν ήταν πολύ σαφές περί τίνος επρόκειτο, οπότε το άλλαξα. Στην αρχή ο τίτλος “Ηρωίδες” ήταν ειρωνικός, επειδή οι πρωταγωνίστριες αντιμετωπίζουν σχετικά βατά πράγματα που όλες λίγο – πολύ έχουμε ζήσει σήμερα, αλλά γι’ αυτές είναι τόσο τρομερά, που τα κάνουμε σίριαλ και το παρουσιάζουμε ως κάτι ηρωικό. Στην πορεία όμως, όπως εξελίχθηκαν οι χαρακτήρες, προέκυψε ότι αυτές έχουν σαν στόχο να νικούν συνεχώς τον εαυτό τους, ο οποίος για μένα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Το γεγονός ότι στο τέλος τα καταφέρνουν, για μένα τις καθιστά ηρωίδες.”

Θυμάστε τη σκηνή του τρίτου επεισοδίου, όπου το Μιμικάκι παρακαλάει την κυρία στην είσοδο του Μεγάρου να της δώσει ένα εισιτήριο; Αυτό είναι στην πραγματικότητα στοιχείο της Αλεξάνδρας η οποία προτιμά να μη φάει και να δώσει τα τελευταία της ευρώ προκειμένου πάει στο Μέγαρο. “Είναι η ψυχοθεραπεία μου, είναι το σπα μου”, μου λέει ενώ εγώ στραβώνω το στόμα επειδή σιχαίνομαι την κλασική μουσική. “Μη με κοιτάς έτσι, θα σε αρπάξω απ το μαλλί και θα σε πάω στην όπερα!”, με απειλεί ανερυθρίαστα.

Και κάπως έτσι επιστρέφουμε στην αφορμή της συνάντησής μας. Δυο χρόνια πριν η Αλεξάνδρα Κ* εμπνεύστηκε τις “Ηρωίδες”. “Είμαι σαφέστατα επηρεασμένη από το “Girls“. Τη λατρεύω τη Dunham, αν πουν ότι την αντιγράφω, θα νιώσω χαρά. Το “Girls” και το γεγονός ότι έβλεπα ένα κορίτσι να εκτίθεται τόσο και να μην το νοιάζει τίποτα κυρίως όσον αφορά στο σώμα της και το σεξ, με απελευθέρωσε πάρα πολύ. Ένιωσα ότι μπορώ να κάνω κι εγώ κάτι αντίστοιχο, αλλά στην ελληνική πραγματικότητα, γιατί θεώρησα ότι θα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να αποτυπώσω με παρόμοιο τρόπο την ελληνική μιζέρια εδώ.”

Υπάρχουν σημεία πολύ δικά μου που δεν τα έβαλα στις “Ηρωίδες” επειδή είδα ότι υπάρχουν στο “Girls”. Όπως η εμμονή της με το αυτί . Μπορώ να σηκωθώ 3 το βράδυ να καθαρίσω τα αυτιά μου για να ξεσπάσω κάπως τα νεύρα μου.

Μιλώντας για ελληνική μιζέρια, η κουβέντα πάει σχεδόν από μόνη της στην εικόνα που έχουν οι Έλληνες για τη γκέι κοινότητα, η οποία είναι πανταχού παρούσα στο σενάριο της Αλεξάνδρας: “Η ελληνική κοινωνία στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου εντάξει με τους γκέι. Πρέπει όλοι να τους στηρίξουμε γιατί δεν ξέρεις ούτε για τον ίδιο σου τον εαυτό, ούτε για τα παιδιά σου. Πρέπει να είμαστε πολύ ενεργοί ενάντια στον ρατσισμό, αν και εγώ θεωρώ πως είναι κάτι αυτονόητο. Βέβαια έχουμε ασχοληθεί πολύ με την ανδρική γκέι κοινότητα, ενώ με τη γυναικεία ομοφυλοφιλία δεν ασχολείται κανείς. Ενώ έχουμε συνηθίσει την εικόνα των γκέι ανδρών, για τις γυναίκες ακόμα είμαστε πολύ πίσω και γεμάτοι κλισέ. Η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας είναι ακόμα λίγο επιλεκτική και στηρίζεται πολύ στην αισθητική.”

Ο τρόπος που μου μιλούσε μου θύμιζε αρκετά το τηλεοπτικό της alter ego, την Έλλη, αλλά όχι και απόλυτα. Το σενάριο έχει αρκετά αυτοαναφορικά στοιχεία, αλλά δεν εντοπίζονται όλα στον ρόλο που ενσαρκώνει η ίδια. “Στην πραγματικότητα την έκανα έτσι όπως θα ήθελα να είμαι. Εγώ είμαι πολύ πιο ευάλωτη απ’ αυτή. Έτσι και μου συνέβαιναν τα ίδια, θα είχα πέσει σε κατάθλιψη για ένα χρόνο, θα ήμουν σ’ έναν καναπέ και δε θα αντιδρούσα έτσι άμεσα.”

Η Έλλη δεν είναι εγώ. Αυτό που παρουσιάζεται είναι πολύ πιο συμπαγές, δεν έχει τόσες ρωγμές όσες έχω εγώ. Έχει μια θεώρηση των πραγμάτων πολύ πιο δυναμική από μένα.

Η Αλεξάνδρα υπογράφει τα βιβλία της, τα θεατρικά της έργα και τα κείμενά της στο Cosmopolitan, ως “Αλεξάνδρα Κ*”. Φυσικά και έχει κανονικό επώνυμο. Εννοείται πως δεν το έμαθα. “Όταν έβγαλα το πρώτο μου βιβλίο ντρεπόμουν πάρα πολύ για την ύπαρξή μου και δεν ήθελα να βάλω το πραγματικό μου επώνυμο μέχρι να κάνω κάτι που να με αντιπροσωπεύει πραγματικά, και κάτι τέτοιες αηδίες και τελικά έμεινε έτσι. Μετά είχα βάλει στόχο να υπογράφω με αυτό το ψευδώνυμο τα πάντα. Ήθελα παράλληλα να είμαι και cosmogirl, και να γράφω και παιδικά βιβλία κι έτσι τώρα ξέμεινα μ’ αυτό, αλλά δεν το βρίσκω και τόσο cool.”

Κάθε Τρίτη λοιπόν λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στηνόμαστε να παρακολουθήσουμε τις “Ηρωίδες” στο mega. Απ’ ότι μου εκμυστηρεύτηκε η σεναριογράφος, τις επόμενες Τρίτες, θα δούμε ένα φάντασμα, μια γοργόνα, πολλή όπερα, πολλά λάθη που τελικά είναι σωστά, τη Μάργκαρετ Θάτσερ και ένα πάρτι διαζυγίου. Αναρωτιέσαι ποιο θα είναι το τέλος; Το ίδιο και η Αλεξάνδρα.

Το καλοκαίρι πέτυχα σε επανάληψη τα “Υπέροχα Πλάσματα”, το τελευταίο επεισόδιο. Ήταν το μόνο που έχω δει ολόκληρο, επειδή παλιότερα δεν είχα τηλεόραση. Έκλεινε ακριβώς όπως είχα υπολογίσει να κλείσω τις “Ηρωίδες” και τώρα έχω παραδώσει 13 από τα 15 επεισόδια και δεν έχω τέλος.

Αυτή πρέπει να ήταν η μόνη συνέντευξη που δε μπορούσα να διαλέξω τι να γράψω και τι όχι. Το να συναντάς γυναίκες με τόσο θάρρος και θράσος απέναντι στη ζωή, σου δίνει απίστευτη ενέργεια. Για την Αλεξάνδρα, τα πιο ηρωικά πράγματα που έχει κάνει στη ζωή της, είναι το ότι έγινε μητέρα και το ότι έφυγε στην Αμερική όταν ήταν μόλις 23 χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Για μένα, είναι περισσότερο ηρωίδα, επειδή η ίδια έχει πετύχει πριν ακόμα πατήσει τα τριάντα, αυτό που μου είπε στην πρώτη παράγραφο.

“Τελειώσαμε”, της λέω και τη βλέπω να χαλαρώνει άμεσα.

“Τέλεια, θες να μου πεις για τα γκομενικά σου;”, με ρωτάει και νιώθω πως μόλις έκανα μια καινούρια φίλη.

Φωτογραφίες: Gertrude Gary Milk

Περισσότερες συνεντεύξεις στο LadyLike:

Μετανάστριες από επιλογή στα 28 τους χρόνια

Γιώργος Σαμπάνης: Κανείς δεν ξέρει να δίνει καλύτερα το φιλί της ζωής

Quilombo: Σε αυτή την κοινότητα δε θα συναντήσεις (μπιπ)