Οι εργάτες της τέχνης έχουν στόμα και δεν μπορούν να ουρλιάξουν
- 6 ΝΟΕ 2020
Ήμουν έτοιμη που λέτε να πατήσω τη σαΐτα που στέλνει το mail στην αποδέκτη του και το χέρι έμεινε στον αέρα στο άκουσμα του νέου lockdown. Το κείμενό μου για την αδικία που παίζεται στις πλάτες όλων αυτών που εργάζονται και ζουν από την ενασχόλησή τους με την τέχνη, ήταν έτοιμο να σταλεί στα κορίτσια μου στο Ladylike, και ξάφνου το νέο lockdown της χώρας έρχεται να μας περιθωριοποιήσει ξανά όλους μαζί, χωρίς διακρίσεις.
Εσείς κι εγώ κάνουμε παρέα μέσω των κειμένων μου στο Ladylike από το προηγούμενο lockdown,δηλαδή σχεδόν 9 μήνες τώρα και θα έχετε καταλάβει ότι είμαι αυτός ο άνθρωπος που μπορεί και να σε εκνευρίσει σε κάποια φάση από την έντονη τάση του στην αισιοδοξία. Δεν γεννήθηκα έτσι, πάλεψα με τα θεριά μου και αποφάσισα πως ο χρόνος μου θέλω να είναι well spent που λένε και στο χωριό μου, και πως δεν είναι και τόσο άπλετος πια ώστε να τον σκορπίζω σε αρνητικές σκέψεις και κατ’ επέκταση σε όλο το φάσμα των συνεπειών που επιφέρει μια τέτοια στάση ζωής.
Όμως όπως κάποιοι από εσάς θα έχετε διαπιστώσει, ο άνθρωπος είναι ένα ον που ναι μεν μπορεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του από αρνητικό σε θετικό και να ελέγχει τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά του, αλλά υπάρχουν όμως και αυτές οι φορές που ένα γεγονός μπορεί να τρυπώσει από αυτή τη μικρή τρυπούλα που έχεις αφήσει ανοιχτή στο κατά τ’ άλλα τιθασευμένο σου μυαλό και να ξεχυθεί από μέσα σου ο Darth Vader, και όλο του το σόι. Ευτυχώς έχω καταφέρει τουλάχιστον να ελέγχω τη διάρκεια αυτού του ξεσπάσματος στη μίνιμουμ δυνατή όταν μου συμβαίνει αυτό.
Μερικές μέρες πριν λοιπόν, με την ανακοίνωση των πρώτων περιοριστικών μέτρων ένιωσα την αδικία μέσα μου να εκρήγνυται και καθώς είναι το απόλυτο συναίσθημα της θυματοποίησης, ξεκίνησε το roller coaster των “no, no” λέξεων όπως απελπισία, αβεβαιότητα, αγωνία, πανικός και λέξεις που περιγράφουν συναισθήματα που είναι όλα τους παιδιά του φόβου.
Θυμάστε που κάτι έχουμε πει στο παρελθόν για τον φόβο που είναι λέει το αντίθετο της αγάπης; Όσο πιο κοντά στον φόβο είσαι τόσο απομακρύνεσαι λέει από την αγάπη.
Και πώς εκφράζεται η αγάπη; Με την αγκαλιά, το φιλί, το χαμόγελο, πράξεις που εδώ και μήνες απαγορεύονται ρητά. Το χαμόγελο έχει φιμωθεί κι έτσι δεν έχεις ιδέα τι νιώθει ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, όπως ακριβώς όταν επικοινωνείς μαζί του μέσω μηνυμάτων. Με λίγα λόγια καμία σημασία δεν έχει αν συναναστρέφεσαι κάποιον ή όχι. Πώς να έχει σημασία αν δεν μπορείς να έχεις επαφή με όλες σου τις αισθήσεις;
Να διευκρινίσω κάπου εδώ πως δεν πάω να ξεκινήσω καμία συνωμοσία και δεν είμαι ειδικός σε οτιδήποτε σχετίζεται με τον ιό. Πιστεύω στην ύπαρξή του, πώς θα μπορούσα άλλωστε να την αγνοήσω, και έχω αναπτύξει κι εγώ τα θεωρήματα που θα με βοηθήσουν να επιβιώσω της δεδομένης συνθήκης. Αν είσαι κι εσύ άνθρωπος που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να αγαπάει με όλη τη σημασία και την έκφραση αυτού του απόλυτου συναισθήματος, θα με καταλάβεις.
Η έκφραση της αγάπης απαγορεύεται δια νόμου, το έχουμε εμπεδώσει ή όχι ακόμα;
Είναι σαν αυτή η αρρώστια να επιτίθεται στη χαρά μας, στις ρίζες μας, στην ανεμελιά και τελικά στο δικαίωμά μας στην ελευθερία. Λες και θέλει να μας κλείσει το στόμα να μην μπορούμε να τραγουδήσουμε, να αναπνεύσουμε.
Όσο πιο μακριά είμαστε από τους αγαπημένους μας, τους προστατεύουμε και τους κρατάμε ασφαλείς από τον κακό ιό. Όσο πιο απομονωμένοι είμαστε θα περάσει όλο αυτό πιο γρήγορα. Οι παππούδες μακριά από τα εγγόνια, οι φίλοι χώρια, οι εραστές επίσης. Μπορούμε άλλωστε να τα κάνουμε όλα από το τηλέφωνό μας. Ψώνια, έρωτα, τέχνη.
Ναι, ε;
Για πόσο; Πόσο χρόνο θα μας πάρει να ξεχάσουμε τις αισθήσεις μας; Πόσο καιρό έχουν υπολογίσει πως θα αντέξουν οι καρδιές μας να μην ζεσταίνονται και εντέλει θα γίνουν πέτρα;
Νομίζω -μπορεί να κάνω και λάθος- πως πλέον δεν χρειάζεται να ανήκεις στους συνωμοσιολόγους για να καταλάβεις πως ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε ένα κακογραμμένο σενάριο bmovie επιστημονικής φαντασίας των 90‘s.
Είναι μάλλον πασιφανές πως με την πρόφαση του ιού και χρησιμοποιώντας τις κατάλληλες λέξεις σε σημείο πλύσης εγκεφάλου, (καραντίνα, απομόνωση, θάνατος, κρίση) οι ηγέτες του κόσμου κατάφεραν στο τέλος της μέρας να δημιουργήσουν μια νέα τάξη πραγμάτων που επιτάσσει να είμαστε απόλυτα υποταγμένοι και άρα απόλυτα ελεγχόμενοι.
Είμαστε ακριβώς στο σημείο της ταινίας που δεν θα θέλαμε ποτέ να βρεθούμε. Είναι η φάση που έχει μπει σε δράση το σχέδιο mayhem. Κάτσε να δεις που σε λίγο θα αρχίσουμε να σκάβουμε υπόγεια τούνελ και παίζει να έρθουν και τα zombie παρεούλα για το απόλυτο trash φινάλε. Οτιδήποτε έχει στόχο τη χαρά φθίνει και οι απανταχού καλλιτέχνες υποφέρουν.
Θα αφήσω το κομμάτι της πρακτικής επιβίωσης στην άκρη, μιας και αυτό είναι το κοινό μας καζάνι. Είναι κυρίως που οι καλλιτέχνες αδυνατούν να τιθασεύσουν την ενέργεια που ξεχύνεται από μέσα τους και προς το κοινό που διψάει για να γεμίσει με αυτή τη δική του ψυχή.
«Η φωνή του καλλιτέχνη είναι το κλειδί που ανοίγει την καρδιά των ανθρώπων» άκουσα να λέει κάποιος στην τηλεόραση τις προάλλες.
Προσπαθούσα πολλές μέρες να βάλω σε τάξη τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Αυτή φράση μου έδωσε έναν τίτλο για όλα αυτά που νιώθω. Όλοι όσοι ασχολούνται με την τέχνη, από οποιαδήποτε θέση κι αν το κάνουν, είναι αυτοί που φροντίζουν για την ψυχαγωγία του κοινού. Είναι αυτοί που διαμορφώνουν την διάθεση των ανθρώπων, αυτοί που δίνουν τα ερεθίσματα για να ανοίξουν οι συναισθηματικές τους οδοί. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν έχουν στερηθεί αυτή τους την ιδιότητα και κατ’ επέκταση το κοινό έχει στερηθεί τη χαρά του. Του πούλησαν ψευδή υποκατάστατα και τα αγόρασε.
Είναι η πρώτη φορά που δεν έχω επαφή με τον κόσμο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Μου πήραν τη σκηνή κάτω απ’ τα πόδια. Όπου σκηνή, ο κόσμος μου, η γη μου.
Όπου εγώ, οι καλλιτέχνες του κόσμου όλου. Αυτό κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν είχα ποτέ αργίες στη ζωή μου. Οι αργίες των άλλων είναι οι μέρες που εργάζομαι πάντα σκληρά για τις απολαύσουν στο μέγιστο εκείνοι. Και το λατρεύω αυτό. Δεν γκρίνιαξα ποτέ. Κανείς μας δεν γκρίνιαξε.
Στην παράσταση που θα ανεβάζαμε σε λίγες μέρες είχα μια φράση που έλεγε: «Ώρες-ώρες παρακαλώ να με παίρνει ο ύπνος και να ονειρεύομαι τα πράγματα όχι όπως είναι, αλλά όπως θέλω εγώ να είναι». Αν κάνουμε όλοι το ίδιο σαν απόφαση αντίστασης σε όλη αυτή την τρέλα, ίσως και να γλιτώσουμε το πάγωμα της ψυχής μας.
Σας παρακαλώ μην αφεθείτε στον φόβο.
Η αγάπη κάνει θαύματα.
Κλείνοντας θα αφήσω αυτό εδώ: Οι καλλιτέχνες σπεύδουν πάντα πρώτοι να υπερασπιστούν τους αγώνες των άλλων ομάδων.
Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουν και οι άλλες ομάδες το ίδιο γι’ αυτούς; Διεκδικήστε το δικαίωμα σας στη χαρά και θα μας δώσετε ταυτόχρονα πίσω τη ζωή μας.
Ή αλλιώς:
«You gotta fight for your right to party»
Love
P
