Καλλιστεία, ένας απαρχαιωμένος θεσμός που οφείλει (αν μη τι άλλο) να εκσυγχρονιστεί
- 1 ΟΚΤ 2018
Οκτώ ολόκληρα χρόνια απουσίας από την ελληνική τηλεόραση. Μία απώλεια για την οποία δε θρηνήσαμε. Η οικονομική κρίση είχε και τα καλά της, είδες που αδίκως τη θεώρησες υπεύθυνη για όλα τα δεινά; Τα Καλλιστεία σταμάτησαν να προβάλλονται γιατί κανένα κανάλι δεν μπορούσε να αντέξει το κόστος της διοργάνωσης. Κι έτσι χάθηκαν από την τηλεόρασή μας, σαν γκόμενος που έστειλε μηνύματα, έταξες ουρανούς με άστρα, έδωσε όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης και εξαφανίστηκε λίγο πριν τη συγκατοίκηση.
Πόνεσες κι έκλαψες αλλά εκ των υστέρων κατάλαβες πως ήταν μεγάλο καθίκι και σώθηκες. Κάπως έτσι και με τα καλλιστεία. Χάσαμε το θέαμα, είπαμε στην αρχή. Είχαμε δει και την Τζούλια να δυσανασχετεί για τον τίτλο που άργησε μία μέρα και ήταν το δέσιμο συναισθηματικό, καταλαβαίνεις πώς πάνε αυτά. Αλλά μετά ξεχαστήκαμε. Πήραμε χρόνο. Πήραμε απόσταση. Το είδαμε το θέμα σφαιρικά.
Και στο σφαιρικό δε σου ξεφεύγει τίποτα. Ακόμα και τα ψήγματα ήταν πια ενοχλητικά. Στον κόσμο που θέλουμε εμείς να ζούμε δεν έχουν χώρο ή τουλάχιστον δεν έχουν χώρο με τη μορφή που πήραν μέσα στα χρόνια. Αν σου έλεγα πως στις 30 Σεπτεμβρίου 2018 η σωστή ημερομηνία ήταν 30 Σεπτεμβρίου 1991 θα με πίστευες; Αν ήσουν συντονισμένη στο Μακεδονία ΤV μάλλον θα με πίστευες χωρίς να αναρωτηθείς πώς έγινε να γυρίσουμε δεκαετίες πίσω. Τα Καλλιστεία επέστρεψαν και ήταν ένα λάθος που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει.
Ένας απαρχαιωμένος θεσμός που δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα σε μία κοινωνία που υπόσχεται στον εαυτό της να γίνει καλύτερη, με τα μέσα που διαθέτει. Και τα Καλλιστεία θα μπορούσαν να είναι ένα από τα μέσα. Θα μπορούσε να γίνει «όπλο» στα χέρια γυναικών.
«Το όνομά μου είναι Juana Acevedo και οι αναλογίες μου είναι: παραπάνω από το 70% των γυναικών στην χώρα μου είναι θύματα παρενόχλησης στο δρόμο.»
«Το όνομά μου είναι Luciana Fernández, εκπροσωπώ την πόλη του Huánuco και οι αναλογίες μου είναι: 13.000 κορίτσια υποφέρουν από σεξουαλική κακοποίηση στην χώρα μας.»
«Almendra Marroquín εδώ. Εκπροσωπώ το Cañete και οι αναλογίες μου είναι: πάνω από το 25% των κοριτσιών και των εφήβων, κακοποιούνται στο σχολείο τους.»
Ένα χρόνο πίσω οι διαγωνιζόμενες στα Καλλιστεία του Περού προτίμησαν να μιλήσουν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους τη στιγμή που όλοι περίμεναν να ακούσουν αναλογίες στήθος-μέση-λεκάνη 90-60-90. Πραγματικοί αριθμοί, πραγματικές ζωές, πραγματικές ανάγκες, πραγματικές γυναίκες. Γυναίκες που αρνούνται να φορέσουν μαγιό και να περιφέρουν τα κορμιά τους πάνω σε ψηλοτάκουνα πέδιλα.
Κι όμως ένας τέτοιου είδος διαγωνισμός θα μπορούσε να επιτελέσει έργο σημαντικό προς όφελος των γυναικών αυτού του κόσμου. Το μέτρο του κάλλους θα έμπαινε στη ζυγαριά με γνώμονα την ευαισθητοποίηση κι όχι την άκριτη τέρψη οφθαλμών. Ο εκσυγχρονισμός δε χρειάζεται, απαιτείται. Η προσαρμογή στα δεδομένα των καιρών μας είναι χρέος, πρωτίστως, για τις γυναίκες που μάχονται για την ισότητα.
Ο λόγος μας είναι πολύ πιο ισχυρός από όσο πολλές από εμάς νομίζουμε. Ας μην βάζουμε τρικλοποδιά στους εαυτούς μας θεωρώντας πως η εξωτερική εμφάνιση αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα φυσικό πλεονέκτημα. Ακόμα κι αν είσαι Μπέλλα πρέπει να αποδείξεις πως το μέσα υπερισχύει. Για το καλό όλων μας.
Κεντρική Φωτογραφία: NDP Photo Agency
