Μάγια Τσόκλη: «Τι με δίδαξε ο καρκίνος; Δεν με δίδαξε τίποτα. Απλά επιβεβαίωσε όσα θεωρητικά ήξερα»
- 7 ΟΚΤ 2020
Ο Οκτώβριος δεν είναι απλά ο 10ος μήνας κάθε ημερολογιακού έτους. Είναι ο μήνας που έχει αφιερωθεί στην πρόληψη και την ενημέρωση για τον καρκίνο του μαστού. Η δημοσιογράφος Μάγια Τσόκλη, με μία μακροσκελή ανάρτηση στο Facebook αναφέρθηκε στην ασθένεια που πέρασε και η ίδια. Στο κείμενο της μιλά μεταξύ άλλων για το πώς αλλάζει η ζωή του ασθενή μετά τη διάγνωσή του, το στίγμα που κουβαλούν εκφράσεις μιας άλλης εποχής όπως «επάρατη νόσος» και «καρκινοπαθής», τα συναισθήματα που βίωσε και τη σημασία της πρόληψης.
Το κείμενο της, η Μάγια Τσόκλη το έγραψε για ένα συνέδριο για τον καρκίνο του μαστού το οποίο πραγματοποιήθηκε στη Δράμα. Στη συνέχεια το μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους στο Facebook. Χωρισμένο σε τρία τμήματα, στο πριν, το μαζί και το μετά, η Μάγια Τσόκλη περιγράφει την εμπειρία της και όσα εκείνη την άφησε. Όπως λέει, ο καρκίνος δεν τη δίδαξε κάτι καινούργιο αλλά της επιβεβαίωσε όλα όσα είχε αντιληφθεί για την ευθραυστότητα της ζωής. Κι είναι ένα κείμενο που αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο στην ανάρτηση της Μάγιας Τσόκλη.
Η ζωή πριν τον καρκίνο
«Ζεις τη ζωή σου, κάνεις τα προγράμματά σου, νοιάζεσαι για τους γύρω σου, αναλώνεσαι συχνά σε ανοησίες, έχεις τις προτεραιότητές σου, φαντάζεσαι κάπως το μέλλον σου. Αναβάλλεις. Συνεχώς αναβάλλεις γιατί έχεις τη πολυτέλεια να το κάνεις. Αναβάλλεις τις μικρές στιγμές ευτυχίας, αναβάλλεις ένα νέο ξεκίνημα, αναβάλλεις μια συνάντηση με κάποιον που σε αγαπά, αναβάλλεις ένα ταξίδι. Γιατί υπάρχει πάντα το αύριο βρε αδελφέ», αναφέρει για το πριν η Μάγια Τσόκλη.
«Πιέζεσαι. Πιέζεσαι από τη δουλειά σου, από τα παιδιά σου, από τους γονείς σου, από αποφάσεις δικές σου που νόμιζες ότι θα ήταν ψυχικά ανώδυνες», σημειώνει μεταξύ άλλων και αναφέρει ότι τα καμπανάκια που χτυπούν μέσα σου γίνονται καμπάνες που συνεχίζεις να αγνοείς μέχρι τη στιγμή της διάγνωσης.
«Ξέρω ότι μια συχνή αντίδραση στους ανθρώπους που μαθαίνουν ότι έχουν καρκίνο είναι το “γιατί εγώ” είναι ο θυμός. Εγώ δεν αντέδρασα έτσι. Αντίθετα. Είπα μέσα μου, “ναι φυσικά, γιατί όχι εγώ”. Τόσα και τόσα μου χάρισε η ζωή, υπήρξε τόσο γενναιόδωρη, κάποια στιγμή έρχεται και ο λογαριασμός.
Έτσι λοιπόν που λέτε. Από εκεί που έλεγες “ας μην έχω”, αρχίζουν οι εξετάσεις και σκέφτεσαι “ας έχω μόνο αυτό”. Κάθε νέα εξέταση και μια αγωνία, κάθε ευνοϊκή απάντηση και μία ανάσα. Καβαλάς το άρμα της στατιστικής (όταν αυτό σε βολεύει) και καλπάζεις σε έναν μοναχικό ανηφορικό, άγνωστο μονόδρομο», αναφέρει για το πώς αντιμετώπισε τη διάγνωση η Μάγια Τσόκλη.
Η περίοδος του «Μαζί»
Στην περίοδο της θεραπείας, του «Μαζί» η Μάγια Τσόκλη αναφέρεται στις γιατρούς της, με τις οποίες χρειάζεται να αποκτήσει δεσμό και συναισθηματική επαφή. Τα κατάφερε και ακολούθησε κατά γράμμα τις οδηγίες τους. Αναφέρεται στους νοσηλευτές που παίζουν κομβικό ρόλο στην εμπειρία της χημειοθεραπείας. Αναφέρεται στις παρενέργειες που της συμβαίνουν κι εκείνης. Αναφέρεται και στον ρόλο του δικού της περιβάλλοντος όλης αυτής της περιόδου. Στους φίλους, την οικογένεια, τον σύντροφό της.
«Και η οικογένεια; Και οι φίλοι; Και ο σύντροφός μου; Δείχνουν να το έχουν πάρει αισιόδοξα και παρότι υπήρχαν τότε στιγμές που έλεγα «μα καλά, στο κόσμο τους ζούνε;» δεν καταλαβαίνουν; Παρόλα αυτά, νομίζω ότι μάλλον με βοήθησαν», σημειώνει η Μάγια Τσόκλη.«Ανθρώπους που με πλησίαζαν με δράμα, με πόνο, που λυπόντουσαν τόσο πολύ, που δακρύβρεχτα «συμπάσχαν ψυχικώς», τους έκοψα. Μου έκαναν κακό», λέει για όσους απομάκρυνε από τη ζωή της την ίδια περίοδο.
«Όταν ζεις έναν καρκίνο, θες κατανόηση, θες υποστήριξη, θες σπρώξιμο καμιά φορά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλεις τον οίκτο κανενός. Εξάλλου, υπάρχει και το “πολλοί νεκροί καθόντουσαν στ’αρρώστου το κρεβάτι”. Είναι η αίσθηση του χρόνου που αλλάζει. Είναι η διακοπή κάθε επιθυμίας, κάθε μελλοντικού σχεδίου», σημειώνει η δημοσιογράφος. «Είναι η ελπίδα και ο μονόδρομος της επιβίωσης. Οι δυνάμεις που δεν ήξερες ότι διέθετες. Είναι η ευθύνη για τη στεναχώρια που επιβάλεις στους αγαπημένους σου», συμπληρώνει και τονίζει ότι ο χρόνος όταν ζεις με έναν καρκίνο αποκτά άλλο ρυθμό. Κυλάει αργά διδάσκοντας ένα μάθημα υπομονής.
Η Μάγια Τσόκλη εύχεται να καταργηθεί η λέξη «καρκινοπαθής»
Υπάρχει πριν και μετά στη ζωή με τον καρκίνο. Και το «μετά» κατά τη Μάγια Τσόκλη συνοδεύεται από μία αποσκευή που κουβαλάς πάντα στην πλάτη σου. «Στο μετά, έχεις φορτωθεί το βάρος του καρκίνου σου στη πλάτη, σαν μια βαριά αποσκευή. Θα σε συνοδεύει για πάντα, έστω κι αν κάποιες στιγμές τον ξεχνάς. Κι αν δεν καταφέρεις να τον κάνεις φίλο, τουλάχιστον πρέπει να τον αποδεχτείς σαν έναν -τρομαχτικό- συνοδοιπόρο», σημειώνει.
«Τι με δίδαξε ο καρκίνος; Δεν με δίδαξε τίποτε. Απλά επιβεβαίωσε αυτά που θεωρητικά μόνο ήξερα. Δηλαδή, αυτά που έλεγαν όσοι τα είχαν περάσει πριν από μένα. Το πολύτιμο και το εύθραυστο της ζωής. Τη σημασία της συνειδητότητας του τώρα. Τη φράση της γιαγιάς μου όταν μου είπε “να εύχεσαι να μην πάθεις ποτέ όσα μπορείς να αντέξεις”», λέει η Μάγια Τσόκλη. Η ίδια δεν θεωρεί ότι είναι γενναιότητα αλλά μονόδρομος η πάλη να κερδίσεις τη ζωή σου.
«Μία ευχή. Να καταργήσουμε τις λέξεις επάρατη νόσος και καρκινοπαθής», τονίζει η Μάγια Τσόκλη. «Επάρατος, αυτό που απευχόμαστε, διότι οδηγεί στην καταστροφή. Άντε να σαι αισιόδοξος όταν στο συλλογικό νου ο καρκίνος συνδέεται με το τέλος», εξηγεί. «Άλλη άσκημη λέξη, το «καρκινοπαθής» πραγματικά είναι ένα στίγμα που θα σ’ακολουθεί όλη σου τη ζωή. Εσείς οι γιατροί, οι δημοσιογράφοι, όσοι έχετε δημόσιο λόγο, παλέψτε ενάντια στα ταμπού. Στα αγγλικά, έχουμε τους όρους cancer patient και cancer survivor. Στα ελληνικά once a καρκινοπαθής, always α καρκινοπαθής! Εκτός κι αν διατηρούμε τον όρο γιατί διευκολύνει τη σύνταξη», σημειώνει η Μάγια Τσόκλη.
Το κείμενο της κλείνει με ευχές για τους ασθενείς, τους γιατρούς και όλους τους υπόλοιπους. «Εύχομαι στους συνοδοιπόρους ασθενείς δυνάμεις, στους δε γιατρούς σοφία. Προς όλες, πρόληψη και πάλι πρόληψη!».
