Έλενα Ακρίτα: Η ανάρτηση -απάντηση σε όσους ακόμα αμφιβάλλουν για τον όρο γυναικοκτονία
- 25 ΙΟΥΝ 2022
Η Παρασκευή, 24 Ιουνίου ήταν άλλη μία μέρα που ξημέρωσε, με μία γυναικοκτονία να γράφεται φαρδιά πλατιά στη λίστα των θυμάτων που όλο και μακραίνει. Θυμάτων ενός συστήματος που όχι μόνο δεν αλλάζει, αλλά και που αντιστέκεται στην παραμικρή αναφορά ότι μπορεί να φταίει το ίδιο και οι γυναίκες χάνονται από τα χέρια των συντρόφων τους, των πρώην συντρόφων τους, των αγνώστων τους που θεώρησαν ότι επειδή είναι γυναίκες τους ανήκουν. Η Έλενα Ακρίτα με αφορμή τη νέα γυναικοκτονία στο Κουκάκι, μοιράστηκε μία ανάρτηση μέσω Instagram που βρήκε κατευθείαν στόχο στην καρδιά μας.
Η νέα γυναικοκτονία στη μαύρη λίστα του συλλογικού πένθους μας, σημειώθηκε τα ξημερώματα της Παρασκευής στο σπίτι μίας οικογένειας στο Κουκάκι. Ένας 53χρονος δολοφόνησε τη σύζυγό του με κουζινομάχαιρο μετά από καυγά και προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο δράστης κάλεσε τον γιο του και του είπε «Σκότωσα τη μητέρα σου», πήρε το αυτοκίνητό του κι έπεσε με αυτό από γκρεμό στην Παλαιά Φώκαια. Επέζησε και σύμφωνα με δημοσιεύματα που κάνουν το γύρο του διαδικτύου είπε πώς είχε πιει πριν βρεθεί στο σπίτι, όπου η σύζυγός του είχε ετοιμάσει τις βαλίτσες της να φύγει κι έτσι την χτύπησε. Γυναίκες κτήματα, γυναίκες ιδιοκτησίες, γυναίκες νεκρές. Αυτή ήταν η αφορμή με την οποία η Έλενα Ακρίτα θέλησε να δημοσιεύσει το κείμενο, ενός ψυχίατρου μέσω Instagram.
Η Έλενα Ακρίτα, στον λογαριασμό της στο Instagram μοιράστηκε το κείμενο του ψυχιάτρου Νίκου Πασσά (ο ίδιος το ανάρτησε στον λογαριασμό του στο Facebook) που θα μπορούσε να μοιράζεται ως απάντηση κάθε φορά που κάποιος ρωτά «Γιατί να τις λέμε γυναικοκτονίες;» ή κάθε φορά που αμφισβητεί την ύπαρξη της πατριαρχίας στις μέρες μας.
Στο κείμενο αυτό, που αναδημοσίευσε η Έλενα Ακρίτα, ο ψυχίατρος περιγράφει ένα περιστατικό που αποκαλύπτει πόσο βαθιά μας επηρεάζει η πατριαρχία ακόμα και σήμερα, πόσο συνδέεται με την ενδοοικογενειακή βία, αλλά και πώς η κορύφωση της ενδοοικογενειακής βίας γίνεται μία ακόμα γυναικοκτονία στις λίστες των πονεμένων που επιμένουν να προσθέτουν ονόματα, να εξηγούν γιατί χρειάζεται ο όρος, να φωνάζουν πως αυτό είναι ένα πρόβλημα υπαρκτό που πρέπει να αναγνωριστεί πρώτα για να αντιμετωπιστεί στη συνέχεια.
Αναλυτικά η ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα:
«Ο ψυχίατρος Νίκος Πασσάς (περι)γράφει αυτό.
Μόλις χθες στο ιατρείο με επισκέπτονται μάνα και κόρη για τις εμμένουσες και επιδεινούμενες κρίσεις πανικού της πρώτης.
Η μάνα λίγο πάνω από τα 50, η κόρη περίπου στα 30.
Για να καταλήξουμε να ακούμε και πάλι πως ο σύζυγος της πρώτης και πατέρας της δεύτερης, αν και εξαιρετικός οικογενειάρχης, είναι μωρέ λίγο νευρικός.
Και δεν επιτρέπει στη σύζυγο πολλά πολλά. Δεν της επιτρέπει να έχει γνώμη διαφορετική από τη δική του.
Αν την εκφράσει δε, απλώνει συχνά πυκνά και το χεράκι του, πέφτει και κανένα χέρι ξύλο που και που.
Όπως τις προάλλες που τόλμησε να τον αμφισβητήσει και “έπεσε πάνω της να την σκοτώσει γιατρέ“.
Και σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης να έχεις και την κόρη που πάλευε να με πείσει πως κατά τα άλλα πρόκειται για έναν πολύ καλό άνθρωπο….
Και διαβάζω σήμερα πρωί πρωί
για την άτυχη γυναίκα στο Κουκάκι…
Άντε, βγείτε πάλι να μας πείτε πως πατριαρχία δεν υπάρχει. Πως είναι η καραμέλα των αριστερών.
Βγείτε να αμφισβητήσετε την έννοια της γυναικοκτονίας και της βαθιάς κοινωνικής της ρίζας.
Πείτε μας να μάθουμε και εμείς, που έχουμε βαρεθεί να τα βλέπουμε κάθε τρεις και λίγο στη δουλειά μας.
Και έχουμε απηυδήσει..».
Έχουμε απηυδήσει να μην μας ακούτε. Το ίδιο συναίσθημα με τον Νίκο Πασσά και την Έλενα Ακρίτα μοιραζόμαστε, όταν ξυπνάμε το πρωί και το πρώτο πράγμα που διαβάζουμε είναι «ακόμα μία γυναικοκτονία». Έχουμε απηυδήσει να μετριόμαστε κάθε τρεις και λίγο και να βγαίνουμε λιγότερες και να πρέπει να απαντάμε ξανά και ξανά γιατί αυτό το έγκλημα, είναι έγκλημα έμφυλης βίας.
Στα τέλη του περασμένου έτους, οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα, αυτές με τις οποίες επιμένει να ασχολείται η Έλενα Ακρίτα, εγώ, εσύ, εμείς, έγιναν θέμα στη βρετανική εφημερίδα Guardian. Μετρούσαμε τότε 17 γυναικοκτονίες μέσα στο 2021. Ο τίτλος του άρθρου ήταν «Οι εκκλήσεις να αναγνωριστεί ως ξεχωριστό αδίκημα στην Ελλάδα η γυναικοκτονία γίνονται όλο και περισσότερες καθώς δύο ακόμα γυναίκες σκοτώνονται».
Έχουμε Ιούνιο του 2022, έχει περάσει ένα εξάμηνο από τότε κι έχουμε μετρήσει άλλες 5 γυναικοκτονίες. Δεν είναι «οικογενειακές τραγωδίες», δεν είναι «εγκλήματα πάθους», δεν είναι η «κακιά η ώρα». Είναι γυναικοκτονίες και συνδέονται άμεσα με την πατριαρχία που είναι το κοινωνικό σύστημα στο οποίο οι άντρες είναι η εξουσία και το επίκεντρο. Είναι έγκλημα μίσους που βασίζεται στο φύλο, γιατί στην πατριαρχία η ζωή, οι επιθυμίες, η αυτοδιάθεση, η ύπαρξη απλά των γυναικών αγνοούνται και η γυναίκα υπάρχει απλά ως μέρος της ζωής και της «ιδιοκτησίας» των αντρών.
Πόσες ακόμα γυναίκες θύματα χρειάζεστε για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους;
