Αναστασία Τασούλα: Η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση στην Ελλάδα που ξύπνησε από καταστολή, σου αναθέτει μια αποστολή
- 12 ΟΚΤ 2022
Η Αναστασία Τασούλα έδωσε τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της και κατάφερε να βγει νικήτρια. Στα 23 της χρόνια ο θάνατος της φαίνεται «βαρετός» και επιλέγει να ζήσει. Και μέσα σε όλα όσα έχεις στο μυαλό σου σήμερα, καλό θα είναι να αφήσεις λίγο χώρο για να βάλεις εκεί, σε μία ξεχωριστή θέση, το συγκλονιστικό της μήνυμα.
Η Αναστασία Τασούλα έγινε η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση στην Ελλάδα που ξύπνησε από καταστολή μετά από 32 ημέρες σε τεχνητό κώμα και 108 σε εξωσωματική υποστήριξη πνευμόνων. Έγινε παγκοσμίως η πρώτη που ξυπνάει μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η Αναστασία Τασούλα βγήκε από τη μεγάλη μάχη χαμογελαστή. Μπορεί να άφησε πίσω της την καταστολή, αλλά δεν ήθελε να αφήσει να ξεχαστούν όσα έζησε. Αυτά κατέγραψε σε ένα μακροσκελές μήνυμα στα social media, γιατί αυτά που έζησε είναι όλα όσα χρειάστηκε να ξεπεράσει για να μπορέσει να πάει σπίτι της. Όλα όσα έζησε είναι όσα διαβάζει πως κατάφερε και της φαίνονται απίστευτα. Είναι το βίωμά της κι είναι ένα βίωμα που περιέχει κι ένα σημαντικό μήνυμα για σένα, για μένα, για όλους. Ένα μήνυμα που αφορά τη δύναμη της αγάπης για ζωή και τη δωρεά οργάνων.
«Ημέρα 0. Ανέβηκε το διοξείδιο στο αίμα μου, στο 120 είπαν, οι πνεύμονές μου εγκατέλειψαν και βίωσα μια προσωρινή σχιζοφρένεια. Για κάποιες ώρες», περιγράφει για τη στιγμή της κατάρευσης των πνευμόνων της η Αναστασία Τασούλα.
«32 ημέρες σε τεχνητό κώμα: Η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση που ξυπνάει από καταστολή στην Ελλάδα (και παγκοσμίως η πρώτη που ξυπνάει μετά από τόσες πολλές ημέρες).
108 ημέρες σε awake VV ECMO (Εξωσωματική υποστήριξη πνευμόνων – ζωής): Η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση που αντέχει τόσο καιρό στο συγκεκριμένο μηχάνημα και επανέρχεται ζωντανή.
162 ημέρες με τραχειοστομια: Έχεις ιδέα πως είναι να ζεις χωρίς να μπορείς να βγάλεις ήχο; Χωρίς να μπορείς να φωνάξεις βοήθεια όταν πνίγεσαι από την βλέννα σε ένα κρεβάτι και ταυτόχρονα να είσαι…
180 ημέρες (σχεδόν) παράλυτη και ανάσκελα: Ίσως το μόνο που κουνιόταν πάνω μου ήταν τα χέρια μου, και αυτά επειδή τα χρησιμοποιούσα για να επικοινωνώ (πέρα από την προφορά λέξεων με τα χείλη χωρίς φωνή).
221 ημέρες στο νοσοκομείο. Σε ένα δωμάτιο. Μόνη μου. Ή και όχι τόσο μόνη πάντα. Και μία μεταμόσχευση πνευμόνων μετά… Πάω σπίτι μου. Το γράφω και δεν το πιστεύω», έγραψε η Αναστασία Τασούλα, περιγράφοντας με αριθμούς όλα όσα έζησε στο νοσοκομείο. «Πάω σπίτι μου! Πάω σπίτι μου!!! Μαμά, έρχομαι. Τα κατάφερα. Ζω, αναπνέω, περπατάω. ΖΩ», πρόσθεσε.
«Πόσες φορές αναρωτήθηκα αν θα τα καταφέρω μέσα σε αυτούς τους μήνες; Και τα κατάφερα! Είμαι ζωντανή. Ακόμα και αυτήν την στιγμή, νομίζω ότι ονειρεύομαι. Πώς σ@@@ τα κατάφερα; Αναπνέω χωρίς να λαχανιάζω, χωρίς να βήχω. Έχω να βήξω μέρες. Έχω νέους πνεύμονες», σημείωνε στη συνέχεια.
Η Αναστασία Τασούλα αναγνωρίζει ότι ήταν κάποιες δικές της ποιότητες που την έβγαλαν από αυτή την περιπέτεια ζωντανή. «Είχα το πείσμα, το θάρρος και την δύναμη, τους έπρηξα όλους (όπως λέει και μία ψυχή) και τα κατάφερα να ζήσω. Κατάφερα να κερδίσω μια μάχη μεγαλύτερη από εμένα, με ένα χαμόγελο στα χείλη και με όλη την τεράστια δύναμη μου. Και εννοείται δεν είχα άλλη επιλογή. Θα μπορούσα να πεθάνω, προφανώς, αλλά είναι βαρετό μόνο που το σκέφτομαι. Και εγώ δεν έχω χρόνο για βαρετές καταστάσεις. Η ζωή είναι πανέμορφη όταν την ζεις», σημειώνει.
Αναγνωρίζει όμως και την συμβολή όχι μόνο των γιατρών που βρέθηκαν στο πλευρό της, των νοσηλευτών, των χειρουργών, των φυσιοθεραπευτών που συνέβαλαν στο να μπορεί αυτή τη στιγμή να περπατά και αναπνέει και να αισθανθεί την ασφάλεια που ήθελε για να μπορέσει να επιστρέψει στη ζωή της, αλλά και όσων προχωρούν σε δωρεά οργάνων.
«Αλλά προφανώς νέοι πνεύμονες δεν υπάρχουν αν δεν υπάρχει δότης: Είναι 6 φορές πιο πιθανό να χρειαστείς ο ίδιος μόσχευμα παρά να δώσεις. Αλλά στην πιθανότητα να μπορείς να δώσεις μετά θανάτου τα όργανα σου, γιατί να πεις όχι; Κάθε άνθρωπος μπορεί να σώσει 8 ζωές. Και επειδή ένας άνθρωπος δώρισε τους πνεύμονες του, είμαι εγώ ζωντανή και αιώνια ευγνώμων. Αλλά σε αυτό το πλάσμα θα επανέλθω σε επόμενο επεισόδιο», εξήγησε μεταξύ άλλων η Αναστασία Τασούλα.
«Ως τότε, κάνε το καθήκον σου και φρόντισε να εγγραφείς στο μητρώο δοτών και δωρητών με ένα κλικ εδώ: https://www.eom.gr/ethniko-mitroo-doreas-organon-kai-iston/. Γιατί χωρίς όργανα, δεν υπάρχει ζωή. Και σίγουρα δεν θα υπήρχε μια ζωή γεμάτη υγεία και βαθιές ανάσες για εμένα», τόνισε.
Η Αναστασία Τασούλα ευχαρίστησε ονομαστικά όλους όσοι συνέβαλαν στην αποκατάσταση της υγείας της. Από τον γιατρό της, ως τον συντονιστή μεταμοσχεύσεων, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές των ΜΕΘ στις οποίες βρέθηκε, μέχρι και την φυσιοθεραπεύτρια και την ομάδα της που κατάφεραν να την κάνουν να επανέλθει ψυχολογικά και σωματικά. Τα ονόματά τους θα τα βρεις αναλυτικά στην ανάρτησή της.
«Συνεχίστε έτσι. Σώζετε ζωές και σίγουρα σώσατε την δική μου πάρα πολλές φορές μέσα σε αυτούς τους μήνες», κατέληξε στο μακροσκελές μήνυμά της η 23χρονη.
Το 2019 η Ελλάδα είχε βρεθεί στην τελευταία θέση στη δωρεά οργάνων στην Ευρώπη. Σύμφωνα με στατιστικά που είχαν παρουσιάσει εκείνη την χρονιά στην εκπομπή One Report η εκπρόσωπος του Πανελλήνιου Συλλόγου Μεταμοσχευθέντων εκ Νεφρού Κωνσταντίνα Γούλιου, η εντατικολόγος Σιμόνα Βιρτζίλι και ο νεφρολόγος Βασίλης Φιλιόπουλος, μόλις 4,3 άτομα ανά εκατομμύριο είναι δότες οργάνων στην Ελλάδα. Στην Ευρώπη οι αριθμοί κυμαίνονται περί τα 22 με 25 άτομα.
«Η Δωρεά Οργάνων και Ιστών αφορά την προσφορά των οργάνων προς μεταμόσχευση από έναν συνάνθρωπό μας (δότης) που δεν είναι πια στη ζωή. Από έναν δότη, μπορούν να σωθούν έως και 8 ασθενείς που χρήζουν μεταμόσχευσης οργάνων και να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής ή ακόμη και να σωθούν έως και 100 ασθενείς μέσω της Δωρεάς Ιστών», αναφέρει ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων στην ιστοσελίδα του.
Κι αυτή μάλλον είναι η ύψιστη πράξη ανθρωπισμού που μπορούμε όλοι να κάνουμε, όταν πια δεν θα είμαστε εδώ. Κι αν πρέπει κάτι να κρατήσεις πέρα από τη δύναμη και το κουράγιο και το χαμόγελο με το οποίο ποζάρει η Αναστασία Τασούλα στη φωτογραφία με την οποία συνόδευσε το μήνυμά της, είναι πόσο απλή είναι μία πράξη ανθρωπισμού τελικά. Και να την κάνεις.
