Νικολέττα Βλαβιανού: “Εμείς οι γυναίκες έχουμε χάσει τη ρότα μας”

«Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη και μένω ακόμα εδώ. Είναι μια περιοχή που αγαπώ πολύ γιατί είναι κοντά στη θάλασσα, κάνεις μια βόλτα και παίρνεις ανάσες, βλέπεις τον ορίζοντα. Παλιά είχε πολλά σπίτια με λουλούδια και κήπους, σήμερα έχουν λιγοστέψει αλλά παρ’ όλα αυτά κρατάει χαρακτήρα. Έχουμε και την ομάδα μας, τον Πανιώνιο. Θυμάμαι να πηγαίνουμε να βλέπουμε μπάσκετ στις μεγάλες του δόξες, επί εποχής Φάνη Χριστοδούλου και τέτοια. Υπάρχει μια ομαδικότητα στη Νέα Σμύρνη, είναι οι ρίζες από τη Σμύρνη, τα έργα του Ωνάση, από το γυμνάσιο του Αλέξανδρου μέχρι το γηροκομείο. Έχουμε και το περίφημο καμπαναριό στην Αγία Σοφία».

«Τις “Μάγισσες της Σμύρνης” τις είχα διαβάσει καιρό πριν παίξω τη Φούλα. Ο τίτλος είναι ευφυέστατος, εύηχος και παραπέμπει σε κάτι δημοφιλές. Αυτό το μυστήριο της Ανατολής θα μας ελκύει πάντα. Για την παράστασή μας στο Παλλάς τι να πρωτοπώ; γεμίζουμε κάθε βράδυ ένα θέατρο 1500 θέσεων, την ώρα που τα μεγαλύτερα θέατρα στην Ελλάδα είναι 500 θέσεων. Μέσα σε 5 μήνες μας έχουν δει όσοι άνθρωποι θα μας έβλεπαν κανονικά μέσα σε 2 χρόνια. Έχουμε πάρει παράταση μέχρι τέλη Φεβρουαρίου. Είναι μεγάλη χαρά μας να συμβαίνει αυτό, ειδικά στις εποχές που διανύουμε. Είναι ενθαρρυντικό για να συνεχίζουμε».

«Με τη Φούλα, την ηρωίδα μου στις “Μάγισσες” μας ενώνει κοινή καταγωγή. Η γιαγιά μου ήταν από τη Σμύρνη, την έλεγαν μάλιστα Κατίνα, αλλά εντάξει, δεν ήταν μάγισσα. Τις ξέρω καλά αυτές τις γυναίκες, οι Σμυρνιές ήταν πράγματι καπάτσες, δυναμικές και πάντα καλοντυμένες. Συνήθως πάνω από τον άντρα, αφέντρες του σπιτιού. Έτσι ήταν κι εκείνη. Το σπίτι ήταν το βασίλειό της. Εγώ δεν είμαι έτσι, εκφράζομαι πάρα πολύ στη δουλειά αλλά στο σπίτι μου και στους γύρω μου είμαι πολύ ήπιων τόνων. Εξωστρεφή, ναι είμαι, αλλά όχι με αυτή τη δυναμική που έχει η Φούλα».

24 media

«Από μικρή ονειρευόμουν πολύ. Με θυμάμαι να κάθομαι ήρεμα σε μια γωνιά και να λέω στη μάνα μου “μαμά άσε με τώρα, κάτι σκέφτομαι»

«Δεν πιστεύω σε πράγματα που δεν ξέρω αν υπάρχουν ή όχι. Είμαι επιφυλακτική και σκεπτική προς ό,τι δεν έχει αποδειχτεί. Όλα είναι ρευστά,το λένε και οι επιστήμονες αυτό. Αλλά το μάτιασμα υπάρχει, τσεκαρισμένο αυτό. Και η γλωσσοφαγιά επίσης.Όλα εξαρτώνται από τις ενέργειες και τις ζωές».

«Σπούδασα στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παντείου. Εγώ Αρχαιολογία ήθελα, αλλά τις αγάπησα τις πολιτικές επιστήμες, είναι ένας τομέας που ανοίγει ορίζοντες. Πήρα γενική γνώση, για τον κόσμο, την ιστορία, την κοινωνία, για το δίκαιο, τη ψυχολογία των ανθρώπων. Έμαθα να σκέφτομαι με το “γιατί” και το “διότι”, είδα την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Όμως δεν ήξερα αν ήθελα να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο επαγγελματικά, ένιωθα σαν τη μύγα μες στο γάλα, ψαχνόμουν και κάπως έτσι, υπό τυχαίες συνθήκες βρέθηκα στη δραματική σχολή».

24 media

«Όλα ξεκίνησαν από το θεατρικό εργαστήρι του Παντείου. Κατά τύχη βρέθηκα κι εκεί, δε χτύπαγε η καρδιά μου γι’ αυτά ακόμα, για την παρέα πήγα. Και τότε ήταν που λάτρεψα το θέατρο. Η πρώτη επαγγελματική μου παράσταση ήταν τα “Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καν”, με την Μπέτυ Αρβανίτη, σε σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη. Παίξαμε δυο χρόνια. Ήταν εμβληματική παράσταση».

«Η δουλειά με επέλεξε, δεν την επέλεξα εγώ. Ενώ ακόμα σπούδαζα και φοιτούσα στη δραματική είπα στον εαυτό μου “θα πάω προς τα εκεί που θα μου προσφέρουν δουλειές”. Με ζητούσαν πολύ από το θέατρο, κι έτσι μπήκα.  

«Σαν ηθοποιός έχω το χαρακτηριστικό ότι έχω παίξει όλα τα είδη θεάτρου. Κωμωδία, δράμα, κλασικό ρεπερτόριο, επιθεώρηση, αρχαία τραγωδία. Σε μένα η τέχνη λειτουργεί σφαιρικά. Έτσι εκφράζομαι. Από την άλλη, αυτός ο πειραματισμός με τα είδη δε σε βοηθάει στο να αναδειχθείς γρήγορα κι εύκολα. Σε γεμίζει όμως με εμπειρία, η οποία φαίνεται πιο αργά».

24 media

«Ήμουν πολύ μικρή όταν έκανα την κόρη μου, ήταν 2 χρόνια περίπου αφού τελείωσα τις σπουδές. Ο μπαμπάς της είναι Νορβηγός. Δεν είμαστε μαζί, έχουμε χωρίσει. Εγώ δεν ήθελα να παντρευτώ, εκείνος επέμενε. Εμείς θεωρούμε τους Σκανδιναβούς πολύ ανοιχτόμυαλους, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Θα σου το εξηγήσω “παντειακά”: η θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο στο πώς μεγαλώνει κανείς κι οι Βορειοευρωπαίοι είναι προτεστάντες, έχουν όρια και σύστημα σε όλα, η πειθαρχία δεν μπορεί να φύγει από πάνω τους. Έχουν μάθει ότι για να επιζούν στο κρύο πρέπει να είναι ομαδικοί, αλλιώς θα τους φάει ο λύκος. Εμείς πάλι, λέμε κι ένα “άσε με βρε παιδί μου λίγο μόνη μου, να πάρω ένα sleeping bag, να πάω σε μια παραλία ν’ αράξω στη μοναξιά μου, να δω τον ορίζοντα”. Ναι, γίνεσαι πιο εγωιστής έτσι, αλλά και πιο ταξιδιάρης, θες να δεις τι υπάρχει παραπέρα, γι’ αυτό και οι Αρχαίοι Έλληνες ταξίδευαν τόσο».

«Έμεινα στο Όσλο για ένα διάστημα αλλά κόντεψα να πεθάνω, δε μ’ άρεσε καθόλου»

«Από τη δουλειά μου δεν απείχα καθόλου μετά τη γέννα, έπρεπε να θρέψω την οικογένειά μου. Γέννησα 22 Ιουλίου και τέλος Αυγούστου επέστρεψα. Τότε ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκα με τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ξαναβρεθήκαμε και τώρα, στις “Μάγισσες”. Τότε κάναμε τη “Βεγγέρα”».

«Το λέω εδώ κι αρκετά χρόνια και δυστυχώς τώρα τελευταία νιώθω ότι πρέπει να το λέω ακόμα πιο πολύ, ότι οι γυναίκες έχουμε χάσει τη ρότα μας. Όλες οι προσπάθειες που είχαν γίνει στο παρελθόν με τα φεμινιστικά κινήματα, κι ας είχαν μια υπερβολή, από ένα σημείο και μετά, έπεσαν στο κενό. Η εικόνα της bimbo έχει κατακλύσει τα πάντα. Η γυναίκα δεν είναι πρώτα απ’ όλα σύντροφος ή επαγγελματίας, αλλά αντικείμενο για ερωτικό παιχνίδι. Πιστεύω ότι φταίνε και οι γυναίκες σ’ αυτό, γιατί όταν μεγαλώνεις έχοντας ως πρότυπο την Πάρις Χίλτον και τις Καρντάσιαν φυσικό είναι να οδηγηθείς εκεί. Επικρατεί ακόμα η αντίληψη περί μορφωμένης άσχημης και όμορφης χαζής. Ο φεμινισμός πρέπει να αναδιαρθρωθεί, να πάρει καινούρια μορφή».

24 media

«Στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις υπάρχει έντονο πλέον το μουσουλμανικό στοιχείο, το οποίο επηρεάζει κι εμάς. Οι άνθρωποι που έρχονται εδώ πρέπει να εκπαιδεύονται και να σέβονται τη γυναίκα ως ίση γιατί αυτό είναι το πνεύμα, δε θ’ αλλάξουμε εμείς. Το φαινόμενο της έμφυλης βίας έτσι κι αλλιώς αυξήθηκε και λόγω της κρίσης τα τελευταία 10 χρόνια. “Αφού το κάνει ο διπλανός μου”, σκέφτεται ο άλλος “γιατί να μην το κάνω κι εγώ;” το έχω ακούσει αυτό που σου λέω τώρα, άντρες να πιστεύουν πως αφού το κάνει ο δίπλα, μπορεί κι εκείνος. Και μένεις άναυδη».

«Έχασα τον πατέρα μου σε πολύ μικρή ηλικία. Ουσιαστικά την απουσία του δεν την κατάλαβα ποτέ γιατί είχα μία πολύ δυνατή και γερή μάνα που κάλυπτε τα κενά. Ωστόσο, το γεγονός μοιραία επέδρασε στην προσωπικότητά μου, μ’ έκανε πιο ανεξάρτητη, δεν ανέχομαι εύκολα “ζυγό”, δηλώνω ίση με όλους τους τρόπους. Μοιραία μαθαίνεις να μη συμβιβάζεσαι αν δε σ’ αρέσει εκεί που είσαι ή αν δεν τα βρίσκεις εύκολα με τον σύντροφό σου».

24 meda

«Δεν έχω σταματήσει το θέατρο εδώ και πολλά χρόνια. Νιώθω τεράστια υπερηφάνεια που έχω αναθρέψει την οικογένειά μου μόνο απ’ αυτή την εργασία. Το θέατρο είναι η δουλειά μου κι η δουλειά μου είμαι εγώ, δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου μακριά απ’ αυτό. Έχω κάνει 7-8 σίριαλ όλα κι όλα, ο κόσμος έτυχε να με γνωρίσει από την τηλεόραση γιατί έγιναν επιτυχία».

«Η Ελένη Μαβίλη, ο Κώστας Τσιάνος, ο Μιχάλης Ρέππας κι ο Θανάσης Παπαθανασίου, ο Σταμάτης Φασουλής, είναι από τους ανθρώπους που μ’ εκτιμούν και μπορώ να πω με στήριξαν. Φιλίες στον χώρο έχω, αν και δεν είναι εύκολη διαδικασία. Ο δρόμος του ηθοποιού είναι μοναχικός, όσες φιλίες και να ‘χεις, όσο εξωστρεφής κι αν είσαι, η τέχνη σου κι ο θεατής σου ρουφάνε την ενέργεια. Χρειαζόμαστε ώρες μοναξιάς για να μπορούμε να γεμίζουμε ξανά».

24 media

«Πριν λίγο καιρό έγινα γιαγιά, έχουμε νινί. Η οικογένεια είναι σαν ένα κύτταρο που αυξάνει, κι αυτό είναι όμορφο πράγμα».

«Είναι πολύ διαφορετικό να γίνεσαι μητέρα σε πολύ νεαρή ηλικία κι αλλιώς όταν είσαι πιο ώριμη. Όταν είσαι μικρή, δεν έχεις τόσο χρόνο, γιατί θες να κοιτάξεις και την καριέρα σου. Δεν προλαβαίνουμε να “χαρούμε” ούτε καν τις ταλαιπωρίες τους. Με παρατηρώ τώρα, που έχει ο μικρός κολικούς και είναι χαρά μου να τον πάρω αγκαλιά και να το ηρεμήσω για όσο χρειαστεί. Μικρότερη θα έλεγα “αχ να κοιμηθεί να πάω στη δουλειά”».

«Μέσα στα χρόνια της κρίσης αποφάσισα να κάνω και μερικές μικρές παραγωγές, δικές μου, να παίξω κάποια πράγματα στα οποία δεν ποντάρουν εύκολα οι μεγάλοι παραγωγοί. Να εκφραστώ, να πω αυτό που θέλω. Έχουμε κάνει με τον Νίκο Ψαρρά το “Mr Love”, το “Άντρες μετά Μουσικής” που είναι μονόλογος σε σκηνοθεσία Λιλλύς Μελεμέ και κάπως έτσι φτάσαμε στην “Ευθαλία του Γαλατά”, του Θωμά Κοροβίδη, το οποίο ανεβάσαμε πέρσι τον Μάιο και θα το ανακινήσω αμέσως μετά τις “Μάγισσες”. Και λίγη τηλεόραση, για μερικά έκτακτα επεισόδια στο “Έλα στη Θέση μου” σε ρόλο μαμάς, που είναι πλέον το στοιχείο μου (γελάει). Τον χειμώνα θα είμαι στο 2ο μέρος του “Σμύρνη μου Αγαπημένη” της Μιμής Ντενίση».

24 media

Ευχαριστούμε το θέατρο Παλλάς για τη φιλοξενία.

Επ πού πας; εσύ πήρες μέρος στην έρευνα του Ladylike;