Η Νάσια Στουραΐτη δεν είχε σκεφτεί να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη φωτογραφία. Ήταν αρκετό να ξέρει πως ήταν η μεγάλη της αγάπη.
Πέρασε στη Νομική Σχολή και τότε κατάλαβε πως η καλλιτεχνική της φύση υπερίσχυε των πάντων. Η δουλειά της είναι αυθόρμητη, ρομαντική, αυτοσχεδιαστική. Λατρεύει τον Tim Walker, θα ήθελε να φωτογραφίσει το αερικό Tilda Swinton και φωτογραφίες της βρίσκονται στο ηλεκτρονικό αρχείο της Vogue Italia.
Η Νάσια Στουραΐτη μιλά στο LadyLike για τα εντυπωσιακά αυτοπορτρέτα της, τη συμμετοχή της στο GNTM, αλλά και το πώς βιώνει την αναπηρία της σε μία Ελλάδα που ακόμα παλεύει με ταμπέλες και στερεότυπα.
Η σχέση σου με τη φωτογραφία πότε ξεκινάει;
Ήμουν εννέα ετών όταν ζήτησα για δώρο Χριστουγέννων από τους γονείς μου μια φωτογραφική κάμερα. Έβλεπα τον πατέρα μου όπου πηγαίναμε να βγάζει φωτογραφίες τους πάντες και τα πάντα οπότε ήθελα κι εγώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που του άρεσε τόσο πολύ. Φωτογράφιζα διάφορα αντικείμενα, αντανακλάσεις.
Ήταν σαν παιχνίδι για ‘μενα. Όταν ήμουν δέκα ετών έτυχε να δει τις φωτογραφίες μου η Πρόεδρος του Σπιτιού της Ευρώπης και μου πρότεινε να κάνω έκθεση. Δεν το περίμενα και μετά από έξι μήνες λαμβάνω επίσημη πρόσκληση για να κάνω την έκθεσή μου. Έγινε στο Κατάλυμα της Γαλλίας στη Ρόδο. Κάπως έτσι ξεκίνησα.
Στο τέταρτο έτος της Νομικής την εγκαταλείπεις και αποφασίζεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη φωτογραφία.
Δεν το αποφασίζω. Ήμουν δυστυχισμένη με τις σπουδές στη Νομική και ήδη από το τρίτο έτος είχα αρχίσει να τραβάω πάλι φωτογραφίες γιατί τα δύο πρώτα χρόνια, λόγω φόρτου, είχα σταματήσει τελείως. Ξεκίνησα να βγάζω ερασιτεχνικά και χωρίς να το κυνηγήσω, μέσω των social media, όλο αυτό απέκτησε μια συχνότητα και αφοσιώθηκα πλήρως.
H Vogue Italia ήταν σημαντικό βήμα για εσένα. Πώς προκύπτει;
Ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Μου έδωσε μια επιβεβαίωση πως κάτι γίνεται σωστά. Αυτό που κάνει η Vogue Italia είναι να συνεργάζεται με εξωτερικούς φωτογράφους, να παίρνει το υλικό τους και να το ανεβάζει στο ηλεκτρονικό αρχείο της.
Άρχισα να στέλνω φωτογραφίες και μέχρι σήμερα έχουν επιλέξει περίπου 45 φωτογραφίες μου. Η πρώτη φωτογραφία που επέλεξε η Vogue Italia ήταν το πρώτο αυτοπορτρέτο μου. Είναι διπλή η επιβεβαίωση, διπλή η χαρά.
Νομίζω ότι τα αυτοπορτρέτα έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν σου.
Όταν ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες, στο τρίτο έτος που λέγαμε, ήμουν κυριολεκτικά μόνη μου σε τέσσερις τοίχους γιατί διάβαζα. Είχα όμως ανάγκη για δημιουργία. Έρχονταν εικόνες στο μυαλό μου που ήθελα κάπως να τις αποτυπώσω.
Δεν είχα ούτε μοντέλα, ούτε studio, ούτε επαγγελματικά φώτα. Αυτό που είχα άμεσα διαθέσιμο ήταν ο εαυτός μου (γέλια). Τα αυτοπορτρέτα ξεκίνησαν καθαρά για πρακτικούς λόγους και εξελίχθηκαν σε κάτι που με εκφράζει πολύ. Μέσα από τη διαδικασία προκύπτουν εν τέλει ζητήματα εσωτερικής αναζήτησης και εξερεύνησης.
Και το makeup είναι δικό μου γιατί κι αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Όλα γίνονται με αγάπη και στόχος μου είναι να μην επαναλαμβάνομαι και διαρκώς να δοκιμάζω νέα concepts, ιδιαίτερα και με κινηματογραφική αισθητική, θα έλεγα. Πηγαίνουν πολύ καλά και πρόσφατα στη διεθνή έκθεση Paris Photo Off του Image Nation Paris, στη Photo Week του Παρισιού με ένα από αυτά και μάλιστα έγινε η αφίσα της.
Και τα πορτρέτα όμως τα αγαπάς πολύ.
Πάρα πολύ. Το κάθε πρόσωπο που στέκεται απέναντι από τον φακό μου, μου δίνει κάτι άλλο, μου αφηγείται μια άλλη ιστορία. Όταν έχω ένα πρόσωπο μπροστά μου το βλέπω ως λευκό καμβά και θέλω πάνω του να δημιουργήσω, να εκφραστώ.
Από τους αγαπημένους σου φωτογράφος είναι ο Tim Walker. Τολμηρός και παραμυθένιος.
Τον αγαπώ. Είμαι ερωτευμένη με τη δουλειά του. Δημιουργεί διαρκώς καινούργιους κόσμους. Πιάνει το τίποτα και το μεταμορφώνει σε μαγεία. Έχει ένα τόσο δικό του στιλ που με το που βλέπεις μια φωτογραφία του ξέρεις ότι είναι δική του.
Χρησιμοποιεί πολύ ευρυγώνιο φακό που δεν συνηθίζεται στα πορτρέτα. Προσεγγίζει διαφορετικά και τεχνικά τη φωτογραφία για αυτό και το αποτέλεσμά του είναι τόσο μοναδικό. Το πάει σε άλλο επίπεδο.
Δουλεύει τόσο με μοντέλα, όσο και με ηθοποιούς κι αυτό το βρίσκω ιδιαιτέρως ευρηματικό. Όσες δουλειές έχει κάνει με την Tilda Swinton είναι φανταστικές.
Αν με ρωτήσεις ποιο πρόσωπο θα ήθελα να φωτογραφίσω, η Tilda Swinton θα ήταν η απάντηση. Το πώς μεταμορφώνεται με τρελαίνει. Λειτουργεί χωρίς κανόνες και σπάει τα στερεότυπα και μόνο που υπάρχει. Δίνει την απόλυτη ελευθερία στον φωτογράφο να δημιουργήσει.
Η Νάσια γεννήθηκε με φωκομέλεια των άνω άκρων. Η αναπηρία της δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στα σχέδιά της. Υπήρχαν και υπάρχουν οι στιγμές που η ψυχολογία της επηρεάζεται από βλέμματα που επιμένουν όμως μαθαίνει να τα ξεπερνά και να επιμένει πως οφείλουμε να απαλλαγούμε από πάσης φύσεως ταμπέλες. Το να εμφανιστεί στο GNTM ήταν μια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση.
Η ζωή μου με την αναπηρία είναι αρκετά εύκολη. Είμαι απολύτως λειτουργική. Στην καθημερινότητά μου δεν αντιμετωπίζω κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Κάποια πράγματα θα τα κάνω διαφορετικά, αλλά θα τα κάνω.
Το συναισθηματικό και κοινωνικό κομμάτι είναι το δύσκολο, αυτό που με έχει ταλαιπωρήσει. Από μικρή έκανα συνεχώς πολλές δραστηριότητες και κυκλοφορούσα πολύ. Δεν ήμουν ένα παιδί που κρυβόταν.
Είχα μια κανονική ζωή και φίλους. Παρ’ όλα αυτά, βέβαια, έχω ζήσει αρκετό bullying – ήταν καθημερινότητα. Ήμουν δυνατό παιδί, αλλά με επηρέαζαν όλες αυτές οι συμπεριφορές.
Ζήτησα από τους γονείς μου να με γράψουν tae kwon do γιατί ένιωσα ότι χρειάζομαι κάτι παραπάνω για την ασφάλειά μου. Το ξέρω ότι ακούγεται περίεργο, αλλά ένιωθα τον κίνδυνο και ήθελα μια έξτρα προστασία.
Κυκλοφορώ στον δρόμο και υπάρχουν βλέμματα τα οποία δεν σταματάνε ποτέ. Το ζητούμενο εδώ είναι πότε εσύ σταματάς να τα βλέπεις και να σε επηρεάζουν. Θα είμαι ειλικρινής. Δεν με στεναχωρεί, με εκνευρίζει περισσότερο.
Δεν έχω καταφέρει απολύτως να μην με επηρεάζουν, αλλά το δουλεύω για να το ξεπεράσω κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που βγήκα στο GNTM.
Ήθελα να δείξω ότι ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να είναι λειτουργικό και να κάνει πράγματα που αγαπά. Κι επίσης ήταν ένας τρόπος να αναδείξω τη δουλειά μου και να πω: ‘’Εγώ κάνω τη δουλειά μου, είμαι έτσι και τελεία’’.
Το GNTM ήταν για μενα μια ευκαιρία να κάνω ένα ‘’coming out’’ και να αρχίσω να μιλάω για την αναπηρία. Πριν υπάρξει αυτή η μεγάλη έκθεση, κάθε φορά που πας σε μια δουλειά κάνεις ένα μικρό coming out και λες ‘’είμαι άτομο με αναπηρία’’. Τώρα που έγινε ευρέως γνωστό, ένιωσα να απελευθερώνομαι.
Πριν τρία χρόνια δεν έκανα αυτή τη συνέντευξη. Έχω καταφέρει αρκετά κι έχω δουλέψει με τον εαυτό μου ώστε να μπορώ σήμερα να μιλώ τόσο ανοιχτά για όλα.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δεν με αντιμετωπίζει ποτέ ως άτομο με αναπηρία για αυτό κι όσα έχω επιτύχει μέχρι σήμερα τα χρωστάω σε εκείνους. Δεν με άφησαν ποτέ να νιώσω μειονεκτικά, είτε να ζήσω με περιορισμούς.
Μέσα στην καραντίνα διαγνώστηκα με ινομυαλγία. Είναι ένα βιολογικό σύνδρομο που σχετίζεται με ψυχολογικούς παράγοντες κι έχει εξάρσεις. Επηρεάζει τους νευροδιαβιβαστές πόνου του εγκεφάλου.
Ο εγκέφαλος διαβάζει πως υπάρχει πόνος στους μυς, ενώ δεν υπάρχει, γι’ αυτό και δεν φαίνεται στις εξετάσεις και είναι πολύ δύσκολο να το εντοπίσεις. Αναγκάστηκα να μείνω για έξι μήνες στο κρεβάτι.
Τότε άρχισα να βλέπω την αναπηρία μου διαφορετικά γιατί με αυτό το σύνδρομο κατάλαβα ότι η αναπηρία δεν με εμποδίζει πουθενά.
Όταν έχεις περάσει τόσο καιρό με πόνο, αλλάζεις τελείως προτεραιότητες στη ζωή σου. Προτεραιότητά σου είναι να ξυπνάς και να μην πονάς οπότε όλα τα κοινωνικά στερεότυπα, τα βαρίδια, φεύγουν.
Δεν μπορώ να ακούω για ταμπέλες. Θα ήθελα έναν κόσμο απαλλαγμένο από αυτές. Χρειαζόμαστε παιδεία κι εξοικείωση με ό,τι δεν είμαστε εμείς. Μόνο έτσι θα υπάρξει ουσιαστική αλλαγή.
Ένα άτομο με αναπηρία χρειάζεται να προσπαθήσει διπλά και τριπλά για να αποδείξει ότι αξίζει, αυτό είναι που με πληγώνει.
Πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε την αναπηρία ταμπού. Στην Ελλάδα χρειαζόμαστε περισσότερα πρότυπα για να καταλάβουμε πως η αναπηρία είναι μέρος της ζωής, σαν όλα τα άλλα.
