Η Cailee Spaeny στο LadyLike: «Η ιστορία της Priscilla Presley είναι οικουμενική»
- 7 ΦΕΒ 2024
Έχεις ξαναδεί την Cailee Spaeny, ακόμη και αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει. Η επιβλητική πρωταγωνιστική της ερμηνεία στην επερχόμενη βιογραφική ταινία Priscilla της Sofia Coppola την έβαλε για τα καλά στο χάρτη – και δικαίως – όμως η 25χρονη ηθοποιός δουλεύει σταθερά από τα εφηβικά της χρόνια. Μάλιστα είχε την τύχη να δουλέψει σε σημαντικές ταινίες και σειρές που έχουν δημιουργηθεί από μεγάλα ονόματα, μεταξύ αυτών οι Drew Goddard, Mimi Leder, Adam McKay και πλέον, φυσικά, η Coppola. Οι ρόλοι της ωστόσο μέχρι σήμερα ήταν περιφερειακοί – στο sequel του Pacific Rim το 2018, στο Bad Times at the El Royale, στη μίνι σειρά Devs του Alex Garland και στη σειρά του Showtime The First Lady.
Όλα αυτά αλλάζουν με το Priscilla. Μία μελαγχολική, υπέροχα οικεία ματιά στο άλλο μισό της φλογερής ερωτικής σχέσης Elvis Presley/ Priscilla Beaulieu που, εκ των υστέρων, τώρα μοιάζει κάθε άλλο παρά ρομαντική. Με πρωταγωνιστές τον απόφοιτο του Euphoria Jacob Elordi στον ρόλο του Βασιλιά και τη Spaeny στον ρόλο της Priscilla, η Coppola πλέκει λεπτομέρειες από τα απομνημονεύματα της πραγματικής Priscilla για να δημιουργήσει ένα πολύ λιγότερο αποθεωτικό πορτρέτο, για μία νεαρή γυναίκα που παλεύει να ορίσει τον εαυτό της μακριά από την αυταρχική και ακαταμάχητη φιγούρα που ήταν, εκείνη την εποχή, ο πιο διάσημος άνδρας στον κόσμο.
Εάν το πομπώδες, ξέφρενα μονταρισμένο Elvis του Baz Luhrmann, μία από τις καλύτερες ταινίες του 2022, σχεδιασμένη για το TikTok και το Twitter virality, τότε το ονειρώδες Priscilla της Sofia Coppola παραπέμπει στην εποχή του Tumblr. Κατασκευασμένο σχεδόν σαν ανάμνηση, το Priscilla σε διαποτίζει με συναισθήματα – ρομαντική λαχτάρα, καταστροφική ζήλια – απεικονίζοντας τα ρούχα, τα έπιπλα, τις ταπετσαρίες γύρω από την ηρωίδα, τόσο πλούσια και σαρωτικά, που μοιάζουν τελικά με ένα υπερβολικά παραγεμισμένο κλουβί.
Η ερμηνεία της Spaeny είναι ήπια και μεθοδική, με θαυμαστή αυτοπεποίθηση. Αναγνωρίστηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας όπου κέρδισε το Volpi Cup, δηλαδή το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού.
«Ήμουν ενθουσιασμένη που θα είχα τη δυνατότητα να προωθήσω την ταινία με ανθρώπους που αγαπώ και λατρεύω, όπως ο Jacob και η Sophia», μας είπε μέσω Zoom. «Ότι τη γιορτάσαμε με αυτόν τον τρόπο και ότι ήρθε η ίδια η Priscilla μαζί μας σε αυτό το ταξίδι για να παρουσιάσουμε την ταινία στον κόσμο, σε αυτό το καταπληκτικό φεστιβάλ, ήταν απλά συναρπαστικό. Το κόκκινο χαλί και το σκηνικό είναι ακριβώς αυτό που ονειρεύεσαι ως μικρό κορίτσι όταν σκέφτεσαι το Χόλιγουντ. Δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Και στη συνέχεια, το να κερδίσω το βραβείο ήταν τόσο σουρεαλιστικό! Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε βραβείο για να κερδηθεί! Υποθέτω ότι ο χρόνος θα δείξει τι θα κάνει για την καριέρα μου, όμως πέρασα εξαιρετικά και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή. Ήταν πραγματικά μαγική».
Η Presley ήταν παραγωγός στην ταινία. Μάλιστα η Coppola είχε αποφασίσει ότι δεν θα προχωρούσε με το πρότζεκτ χωρίς την ανάμειξή της.
«Τις στιγμές που μιλούσα μαζί της, θα τις θυμάμαι για πάντα», ανακαλεί η Spaeny. «Ήταν τόσο ξεχωριστό το να βρίσκομαι μαζί με τη γυναίκα που έζησε αυτή τη ζωή. Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που έζησα ήταν ότι είχα σχεδιάσει όλες αυτές τις ερωτήσεις, είχα μελετήσει το σενάριο, είχα διαβάσει το βιβλίο της, είχα τόσες ιδέες για όσα ήθελα να της πω, αλλά μετά κάθισα μπροστά της και την κοίταξα στα μάτια, και τότε συνέβη το εξής παράξενο πράγμα – η ταινία μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Ξαφνικά ήθελα απλώς να βεβαιωθώ πως αυτό το άτομο θα είναι προστατευμένο και ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να την τιμήσω. Ήθελα να βεβαιωθώ πως αισθάνεται ότι την βλέπουμε, ότι αισθάνεται ασφαλής, αλλά και ότι θα πούμε μία αληθινή ιστορία. Η ισορροπία μεταξύ όλων αυτών ήταν πραγματικά δύσκολη. Πραγματικά εξεπλάγην από το πόσο πολύ χρόνο αφιέρωσε σε μένα την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε».
Από αριστερά: Sofia Coppola, Priscilla Presley, Cailee Spaeny, και Jacob Elordi (Photo by Vianney Le Caer/Invision/AP, File)r / Photo by Vianney Le Caer/Invision/AP, File
Η Presley της ανοίχτηκε. Μοιράστηκε μαζί της λεπτομέρειες για τη συναισθηματική της κατάσταση που ξεπερνούσαν το περιεχόμενο των απομνημονευμάτων της. Για παράδειγμα ότι πεινούσε την πρώτη φορά που συνάντησε τον Elvis, αλλά είχε αρνηθεί να φάει επειδή δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έτρωγε μπροστά στον βασιλιά.
«Κάναμε ένα τετράωρο μεσημεριανό γεύμα», περιγράφει, «και μετά πήγαμε στο σπίτι της και, ξέρεις, είδα φωτογραφίες του Elvis και της ίδιας ως νεαρό κορίτσι. Ήταν τόσο συγκινητικό το να ακούω για όλες αυτές τις μικρές στιγμές, ή τα εσωτερικά αστεία, ή τις αναμνήσεις που είχε. Μια φορά μιλούσαμε στο τηλέφωνο και στο βάθος στο ραδιόφωνό της έπαιξε ο Elvis Μου είπε ότι αυτό δεν της συμβαίνει συχνά. Άλλαξε η φωνή της».
«Ήμουν τόσο ευγνώμων», συνέχισε. «Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που χρειάστηκε ποτέ να αναλάβω, αλλά μου το έκανε εύκολο με την καλοσύνη της σε κάθε βήμα της διαδρομής. Πραγματικά δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερο άτομο να υποδυθώ, αλλά ήταν απίστευτα δύσκολο και τρομακτικό το να βλέπω την ταινία για πρώτη φορά με εκείνη να κάθεται δίπλα μου στη Βενετία. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά. Φάνηκε πραγματικά συγκινημένη και υποστήριξε πολύ την εκδοχή μου».
Στο after party της ταινίας στη Βενετία, η Presley την πήρε στο πλάι και της έδωσε συγχαρητήρια για την απόδοσή της. «Είδα τη ζωή μου μέσα από σένα», της είπε. Τι καλύτερο θα μπορούσε να είχε ακούσει;
«Ανησυχούσα πραγματικά για τον ρόλο, επειδή δεν μπορώ να σχετιστώ με τη ζωή της. Έχει ζήσει μία ζωή με έναν άντρα που ήταν μοναδικός. Δεν θα ξαναδούμε ποτέ κανέναν σαν αυτόν ή σαν εκείνη. Οπότε ανησυχούσα πραγματικά για το πώς θα μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτό. Υπήρχαν κάποια προσωπικά πράγματα που ένιωσα ότι παραλληλίζονταν με τις ζωές μας, όπως ότι γνωρίζαμε τι θέλαμε σε τόσο νεαρή ηλικία και αποφασίσαμε το μονοπάτι που θέλαμε και πως θα κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να το πετύχουμε. Ήταν 14 ετών όταν τον γνώρισε και κατέληξε να μετακομίσει στη Graceland όταν ήταν 16».
Μέχρι τα δικά της 14, η Spaeny είχε αποφασίσει ότι δεν ήταν κατάλληλη για την παραδοσιακή εκπαίδευση. Αποτύγχανε σε όλα τα μαθήματά της, παρά το γεγονός ότι οι καθηγητές της τη συμπαθούσαν και πολλές φορές την άφηναν να επαναλαμβάνει κρυφά τις εξετάσεις της. Αυτό στο οποίο είχε ταλέντο ήταν το performing, μία ικανότητα που εντοπίστηκε τυχαία ενώ τραγουδούσε στο παιδικό ροκ συγκρότημα διασκευών. Τότε γνώρισε έναν τύπο, που γνώριζε έναν άλλον τύπο, που γνώριζε έναν μάνατζερ.
Μετά από αυτή τη συνάντηση, η σταρ αποφάσισε να ακολουθήσει καριέρα στις τέχνες και έφτιαξε μία παρουσίαση για τους γονείς της με επιχειρήματα για τους λόγους που θα έπρεπε να ανταλλάξει το λύκειο με όνειρα της για την κινηματογραφική οθόνη.
«Ήμουν γύρω στα 14 όταν παράτησα το σχολείο και άρχισα να ασχολούμαι με την υποκριτική. Το πήρα απίστευτα σοβαρά επειδή έτσι έπρεπε. Αυτό ήταν κάτι που νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο κατάλαβα στην Priscilla. Έκανε μια επιλογή και έχασε κατά κάποιο τρόπο μέρος της παιδικής της ηλικίας. Καταλαβαίνω αυτό το συναίσθημα του να μεγαλώνεις πολύ γρήγορα, αλλά να το κάνεις για κάτι που θέλεις και αγαπάς. Το βρήκα πραγματικά συγκινητικό.
Αλλά νομίζω επίσης ότι, γενικά, αυτή η ιστορία είναι πραγματικά οικουμενική. Ήταν τόσο όμορφο να βλέπω την ανταπόκριση ανθρώπων που έλεγαν πως είδαν τον εαυτό τους σε αυτή την ιστορία. Η Priscilla περνάει από στιγμές-σταθμούς της ζωής και μεταμορφώνεται. Βλέπουμε μία γυναίκα να προσπαθεί να βγει από μία δύσκολη σχέση. Είναι μεν σε ένα οξυμένο περιβάλλον όπως είπα, όμως νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος συνδέεται τόσο πολύ με την ιστορία».
Παρόλα αυτά, η Spaeny αρνείται να χαρακτηρίσει τη σχέση τους ως κακοποιητική.
«Δεν αισθάνομαι ποτέ άνετα να βάζω τη σχέση τους σε κουτί. Με κάνει να αισθάνομαι άβολα, επειδή δουλέψαμε τόσο σκληρά προσπαθώντας να την τοποθετήσουμε σε ένα σκηνικό που νομίζω ότι είναι αληθινό για τη ζωή και αληθινό για τις σχέσεις. Που βρίσκεται σε μία γκρίζα περιοχή. Φεύγεις από την αίθουσα θέτοντας περισσότερα ερωτήματα».
«Ναι, νομίζω ότι ήταν ανισότιμη σχέση, αυτό είναι προφανές. Αυτό που προσπαθήσαμε τόσο πολύ να κάνουμε είναι να δείξουμε τα κάτω και τα πάνω τους, και να δούμε γιατί η Priscilla έκανε αυτές τις επιλογές όταν τις έκανε».
«Εννοείται πως θα έμενε σε αυτή τη σχέση όσο καιρό έμεινε, αλλά βλέπουμε επίσης πως ήταν γοητευτικός και τρυφερός, και ότι υπήρξε πραγματική αγάπη μεταξύ τους. Κατέληξαν να αποκτήσουν παιδί μαζί. Νομίζω ότι, ειδικά σήμερα, έχουμε εμμονή με το να κατατάσσουμε τα πράγματα σε “καλό και κακό”. Αυτό που ήταν τόσο ενδιαφέρον για μένα στην αφήγηση της ιστορίας, είναι ότι δεν ήταν τόσο απλό. Η επιλογή της δεν ήταν απλή, η ζωή της δεν ήταν απλή, η σχέση της δεν ήταν απλή. Νομίζω ότι αυτό είναι πιο αληθινό για το πώς είναι οι άνθρωποι».
Η ιστορία της Presley όμως, και ο τρόπος που η Coppola τόλμησε να την αποτυπώσει, εγείρει δυσάρεστες αλήθειες: Από μία τρομακτική σκηνή σε ένα μοτέλ στο Λας Βέγκας όπου ο Elvis εξαναγκάζει την Priscilla να βρεθεί στο κρεβάτι τους, μέχρι μία σκηνή στο στούντιο όπου θυμωμένος πετάει κάτι κοντά στο κεφάλι της, αλλά και γενικότερα η απιστία και οι καταπιεστικές προσδοκίες του από τη σύζυγό του, οι τραυματικές εμπειρίες σιγά-σιγά μαζεύονται.
Για την Spaeny που μεγάλωσε ως mega fan του Elvis και επισκέπτρια της Graceland, η διαδικασία ήταν πιθανώς διαφορετική απ’ ότι για κάποια ηθοποιό που θα έβλεπε τον Elvis από μεγαλύτερη απόσταση.
«Έπρεπε πραγματικά να βγάλω τον εαυτό μου έξω από αυτό για να πω την ιστορία και για να εστιάσω στους ανθρώπους που ήταν άλλοτε η αμερικανική βασιλική οικογένεια, στο ποιοι ήταν πίσω από κλειστές πόρτες, και να προσπαθήσω να το αντιμετωπίσω ως ένα δράμα σχέσεων, απλά σε πιο οξυμένη συνθήκη. Έπρεπε να το γειώσω και να κάνω αυτούς τους ανθρώπους να μοιάζουν αληθινοί, υπό μεγάλη πίεση, με ελαττώματα, αλλά και βαθιά ερωτευμένοι μεταξύ τους. Η ιστορία τους βρίσκεται σε γκρίζο χώρο. Οπότε, ναι, μεγάλωσα με τον Elvis και πήγαινα στη Graceland μεγαλώνοντας, όμως νομίζω πως αυτό που κάνει τόσο όμορφα η Sofia είναι ότι φτάνει πραγματικά στην καρδιά της ιστορίας. Ακολούθησα το παράδειγμά της σε αυτό το ταξίδι».
Η Spaeny ήταν θαυμάστρια της Coppola χρόνια πριν εισέλθει στον κόσμο της. Η ηθοποιός ανακάλυψε το ντεμπούτο της σκηνοθέτριας The Virgin Suicides (1999) όταν ήταν περίπου 15 ετών. Η ηθοποιός δεν είναι καν σίγουρη ότι η σκηνοθέτρια το θυμάται, όμως είχε περάσει από οντισιόν για τη live-action Μικρή Γοργόνα που η Coppola δεν γύρισε ποτέ τελικά. Από εκεί και πέρα, θα έμενε στην τροχιά της οικογένειας Coppola, μιας που είχε περάσει από οντισιόν και για το Megalopolis του πατέρα της.
Όταν η Coppola ζήτησε να συναντήσει την Spaeny για καφέ στη Νέα Υόρκη, η ηθοποιός δεν είχε ιδέα ότι θα της δινόταν η ευκαιρία της ζωής της. Τότε η δημιουργός έβγαλε το iPad της και άρχισε να της δείχνει φωτογραφίες της Priscilla. Η Spaeny σοκαρίστηκε. Τελικά δεν χρειάστηκε καν να περάσει από οντισιόν. Η κοινή τους φίλη, Kirsten Dunst, συχνή συνεργάτρια της Coppola, την πρότεινε για τον ρόλο. Η Dunst και η Spaeny συμπρωταγωνιστούν στην επερχόμενη ταινία δράσης του Alex Garland Civil War.
Ο δρόμος του φιλμ ωστόσο δεν στρώθηκε με ροδοπέταλα επειδή η Coppola βρήκε τους πρωταγωνιστές της. Εκτός από τις δυσκολίες χρηματοδότησης που έχει γνωστοποιήσει, η σκηνοθέτρια απέκτησε και τον καημό του estate του Presley που αρνήθηκε να παραχωρήσει τα δικαιώματα χρήσης της μουσικής του. Αυτή η ταινία, βλέπετε, θα έπιανε τη λιγότερο αρεστή – και γνωστή – πλευρά του Βασιλιά.
«Αυτή είναι η ιστορία της Priscilla», εξηγεί η Spaeny. «Νομίζω ότι αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να επικεντρωθούμε ακόμα περισσότερο σε εκείνη. Και η Sofia είναι τόσο φανταστική όταν πρόκειται για μουσική. Είναι ένα μεγάλο μέρος της αφήγησης των ιστοριών της. Έπαιζε μουσική όλη την ώρα στα γυρίσματα. Λατρεύει τον Prince, οπότε έπαιζε πολύ Prince μεταξύ των λήψεων. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα από τα καλύτερα soundtracks της μέχρι τώρα. Το Crimson and Clover είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια σε αυτό, παίζει μετά το πρώτο τους φιλί. Έπρεπε να μείνουμε μακριά από τη μουσική του και ήταν πρόκληση. Ένα είδος μεταμφιεσμένης ευλογίας».
Η Spaeny θυμάται ότι κάπου τα μισά των γυρισμάτων, η Coppola αποφάσισε πως το Fade Into You των Mazzy Star ήταν ο ήχος της Priscilla. Έπαιζε το τραγούδι δυνατά στο σετ, για να περνάει το συναίσθημα και στο συνεργείο.
«[Η Sofia] πάντοτε ενδιαφερόταν για ιστορίες που απομυθοποιούν τη φήμη. Νομίζω ότι οι άνθρωποι, ακόμα και σήμερα – για κάποιο λόγο που με μπερδεύει – δεν καταλαβαίνουν γιατί οι άνθρωποι με φήμη, επιτυχία και χρήματα δεν έχουν μια ονειρεμένη ζωή. Στην πραγματικότητα η φήμη γίνεται ένα αληθινό βάρος για τους ανθρώπους, που τους βάζει σε δύσκολες καταστάσεις. Αυτή η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία προειδοποιητική ιστορία για τη φήμη. Η Sofia έχει ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής της με τον πατέρα της να βρίσκεται στο προσκήνιο, παρακολουθώντας κάτι τέτοιο από τη δική της οπτική γωνία. Είχε κατά κάποιον τρόπο, σε μικρότερο βαθμό, μία ιδέα ίσως για το τι ένιωθε και είχε δει η Priscilla στο σπίτι. Όταν ο Elvis φεύγει, η ενέργεια πέφτει εντελώς και η Graceland μοιάζει άψυχη και μοναχική. Και όταν επιστρέφει, η ενέργεια είναι ζωντανή. Ήταν πραγματικά ο ήλιος και τα πάντα περιστρέφονταν γύρω του».
Λόγω της έντασης των γυρισμάτων που έπρεπε να τελειώσουν μέσα σε 30 ημέρες, η Coppola ήξερε ότι οι ηθοποιοί θα έπρεπε να βρίσκουν τρόπο να εκτονώνονται. Έφτασε μάλιστα σε σημείο να προσθέσει ένα γήπεδο pickleball στο σετ.
«Όλες τις στιγμές που διασκεδάζαμε στις σκηνές, διασκεδάζαμε πραγματικά. Οπότε όλα αυτά τα μονταρισμένα στιγμιότυπα με εμάς στα συγκρουόμενα ή στα αμαξίδια του γκολφ – πρέπει να ήταν 2 το πρωί το γύρισμα – απλά χάναμε το μυαλό μας, γελούσαμε και περνούσαμε τέλεια. Και η σκηνή με το LSD ήταν επίσης πολύ διασκεδαστική, είχαμε γίνει εντελώς γελοίοι», ανακαλεί.
H Coppola γύρισε την ταινία εκτός χρονολογικής σειράς σε διάστημα 30 ημερών, γεγονός που σήμαινε ότι μερικές φορές η Spaeny έπρεπε να είναι η ενήλικη έγκυος Priscilla το πρωί και η 14χρονη Priscilla μετά το μεσημεριανό της lunch break. Το μακιγιάζ και οι αλλαγές στα μαλλιά τη βοηθούσαν να αποκτά έλεγχο. Όταν φορούσε τζιν και έκανε τα μαλλιά της όπως η Presley μετά το διαζύγιο ένιωθε ότι μπορούσε να χαλαρώσει. Ήταν μία ισχυρή διαφοροποίηση από την περιορισμένη “κούκλα” που έπρεπε να ενσαρκώνει όταν στεκόταν δίπλα στον Elvis. Κατέληξε να συμμετέχει σε μεγάλο βαθμό στη διαδικασία μαλλιών και μακιγιάζ.
«Η Stacey Battat, η ενδυματολόγος μας, έκανε απίστευτη δουλειά. Είχαμε να κάνουμε με ένα είδωλο όσον αφορά την ομορφιά και τη μόδα στη δεκαετία του 1960. Έκανε περισσότερες αλλαγές κοστουμιών – μόνο για μένα – από όσες σελίδες είχε το σενάριο. Χωρίς να συνυπολογίσουμε τα κοστούμια του Elvis ή όλων των άλλων που συμμετείχαν. Ήταν τρομερό να τη βλέπω επί τω έργω. Όλα τα εμβληματικά λουκ που γνωρίζουμε από τις φωτογραφίες.
Όταν θυμόμαστε τον Elvis και την Priscilla, είναι πάντα πολύ διασκεδαστικό να αναδημιουργούμε τα μαλλιά, το μακιγιάζ και τα κοστούμια. Προσπαθούσαμε όλοι να τα πετύχουμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια και μετά, μόλις γυρίζαμε κάποια σκηνή, είχαμε φωτογραφίες και τις βάζαμε δίπλα-δίπλα στη δική μας εκδοχή της. Αυτό ήταν πάντα μία μικρή διασκεδαστική γιορτή στην πορεία των γυρισμάτων, όταν τα τικάραμε όλα αυτά».
Η συνέντευξή μας έγινε πριν την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων των Όσκαρ, τότε που η Spaeny ακουγόταν ακόμα ως πιθανή υποψήφια. Ο αποκλεισμός της ίδιας αλλά και της ταινίας συνολικά, θεωρήθηκε από πολλούς άδικη. Η ηθοποιός πάντως δεν είχε αφήσει τον εαυτό της να αναμένει τίποτα. Υπήρξε, άλλωστε, όπως λέει και εκείνη και όσοι τη γνωρίζουν καλά, πολύ κακή με τα κοπλιμέντα.
«Αυτοί που βοηθούν είναι πραγματικά οι άνθρωποι που είναι εκεί μαζί σου, που σε στηρίζουν στο σετ. Με μία ταινία σαν αυτή όπου έπαιζα έναν ρόλο που γυρίστηκε σε 30 ημέρες και κάλυπτε το διάστημα από 14 έως 27 ετών, ήταν πραγματικά δύσκολο να κρατήσω το κεφάλι μου ίσιο. Η Sofia είναι πραγματικά ο λόγος που το κατάφερα, αυτή κατά κάποιο τρόπο με καθοδήγησε στο μονοπάτι. Και στη συνέχεια όλοι οι άλλοι γύρω μου, όπως ο υπέροχος συμπρωταγωνιστής μου, ο Jacob, και τα τμήματα μαλλιών, μακιγιάζ και κοστουμιών που δούλεψαν απίστευτα σκληρά για να προσπαθήσουν να καλύψουν αυτό το διάστημα σε 30 ημέρες γυρισμάτων και με βοήθησαν να μεταμορφωθώ στις διαφορετικές ηλικίες και τα διαφορετικά κεφάλαια της ζωής της.
Είσαι μόνο τόσο δυνατή όσο οι άνθρωποι που είναι εκεί μαζί σου κάθε μέρα, στηρίζοντάς σε για να τα καταφέρεις».
Το Priscilla κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από τις 8 Φεβρουαρίου.
