Το 2015 πίστεψα ότι όντως μας ψεκάζουν
- 1 ΙΑΝ 2016
Είναι οι μέρες που όταν βρεις χρόνο να μείνεις λίγο μόνη σου, ίσως εκείνα τα λεπτά που ξεβάφεσαι, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος, που συνειδητοποιείς ότι άλλος ένας χρόνος έφτασε στο τέλος του. Αν είσαι κι εσύ από τους ανθρώπους που "ζυγίζουν" όσα συνέβησαν κάθε χρονιά που μας αφήνει, ξέρεις σίγουρα πώς είναι να ανακαλείς μνήμες από το 2015 και η αντίδρασή σου να είναι "μιεχ".
Κάπως έτσι ήταν για μένα αυτή η χρονιά που πέρασε. Μπορώ να θυμηθώ ελάχιστες υπέροχες στιγμές κι όλες οι υπόλοιπες ήταν απλά ανιαρές. Φταίει ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα; Έχω γίνει πολύ κυνική; Κάθε άλλο. Απλά φέτος, ένιωσα ότι (ακολουθεί πολύ δόκιμη φράση) “η κουλαμάρα πήγε σύννεφο”.
Και δε συνέβη κάτι συμπαντικό, κάτι για το οποίο μπορώ να κατηγορήσω μια άγνωστη ανώτερη δύναμη, ή την κακή συμμετρία των πλανητών, ή έστω τον ανάδρομο Ερμή που μου βγάζει την πίστη μέχρι να έρθει πάλι σε ορθή πορεία. Όλα όσα θυμάμαι πως με εξόργισαν, με ξάφνιασαν (με αρνητικό πρόσημο), με απογοήτευσαν και μου γκρέμισαν τις προσδοκίες και τις ελπίδες, είχαν να κάνουν με ανθρώπινες συμπεριφορές.
Γι’ αυτό, μετά από απανωτές ανεξήγητες αντιδράσεις, απαντήσεις, διαλόγους, μπινελίκια, unfriend, block και unfollow, τα οποία φυσικά προέρχονται και από εμένα – δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, άρχισα να πιστεύω σε συνομωσιολογίες και αστικούς μύθους: Είναι πλέον βέβαιο, μας ψεκάζουν.
Για τον πολύ κόσμο, αυτή η εκδοχή του ψεκάσματος, είναι η απάντηση στο γιατί οι Έλληνες δεν επαναστατούν ενάντια στα μνημόνια και στέκονται γατάκια απέναντι στο ΔΝΤ, ενώ τα παλιά τα χρόνια στα βουνά πολεμούσαν σαν παλικάρια. Καταρχήν, μια ματιά στους άντρες σήμερα να ρίξεις, καταλαβαίνεις κι εσύ γιατί δε μπορούν να πολεμήσουν, έτσι μαλθακοί και φοβιτσιάρηδες που είναι. Κατά δεύτερον, και να μην ισχύουν τα περί ψεκασμού, σκέφτεσαι τώρα τους αρματωμένους να βγάζουν selfies στα βουνά;
Στο δικό μου ταπεινό, φουξ και νεανικό σύμπαν, ο ψεκασμός είναι μια πολύ λογική αιτία – τρόπος να δικαιολογήσω τα κολλημένα μυαλά, τις ομοφοβικές αντιλήψεις, την αχαριστία, την αναβλητικότητα, την αναποφασιστικότητα και γενικά όλα εκείνα τα ουσιαστικά, που ουσιαστικά (επιτηδευμένη επανάληψη) με ταλαιπώρησαν το 2015.
Νομίζω πως δεν πρέπει να υπήρξε ούτε ένας μήνας χωρίς κάποιο περίεργο κρούσμα από φίλη, αγόρι, συνάδελφο. Είναι από αυτές τις φορές που ενώ εσύ είσαι μεσ’ στην τρελή χαρά, απλά γίνεται/σου λένε κάτι και γουρλώνεις τα μάτια, τα γρανάζια του κεφαλιού σου παγώνουν, η κατά τ’ άλλα ετοιμόλογη γλώσσα σου κολλάει και ο χρόνος σταματάει. Είναι από εκείνες τις φορές που συνειδητοποιώ πως η ζωή έχει πολύ μεγαλύτερη φαντασία από μένα και η ατάκα που μου δίνει ο σεναριογράφος είναι μονίμως το “I did not see that coming!”.
Eλπίζω και εύχομαι το 2016 να είναι γεμάτο εκπλήξεις που θα μας σοκάρουν θετικά και να μάθουμε όλοι μας να είμαστε ειλικρινείς, αποφασιστικοί και λιγότερο αχάριστοι. Και να ζυγίζουμε πού και πού τι αντίκτυπο μπορεί να έχει η συμπεριφορά μας στους υπόλοιπους.
