Όχι άλλοι 30ρηδες που μένουν με τους γονείς τους

Έχοντας πριν διαπιστώσει ότι δεν ανήκει στις “εξαιρέσεις” (δες παρακάτω) ήμουν απόλυτη και άρα απόλυτα σίγουρη ότι εγώ και εκείνος, ΔΕΝ. Ίσως να ήμουν πιο διαλλακτική αν είχε τύχει να μη συντηρώ τον εαυτό μου περίπου από τα 22, όμως έτσι είναι η ζωή και ξέρω ότι δεν είμαι μόνη εκεί έξω.

Αρκετές γυναίκες, δεν αντέχουν τους άντρες που αρνούνται με τον πιο βροντερό τρόπο να ενηλικιωθούν. Ακόμα και αν πέφτουν στην παγίδα να εμπλακούν συναισθηματικά, στο τέλος διαπιστώνουν ότι τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν με ανθρώπους που τα θέλουν όλα δικά τους και μπουχτίζουν στις πρώτες δυσκολίες.

Το πρόβλημα δεν είναι οι γονείς και η αγάπη που προφανώς υπάρχει στο πατρικό σπίτι. Ούτε φταίει η μαμά που ετοιμάζει κάθε μέρα φαγητό στον κανακάρη της και πλένει τα ρούχα του. Το βασικότερο πρόβλημα σε αυτό το status είναι ότι o κάτοχος του αρνείται να ανεξαρτητοποιηθεί.

Το “μαμά, μπαμπά, θα μείνω μόνος μου” πολλές φορές είναι μια φράση που οδηγεί σε μικρές συγκρούσεις στο πατρικό σπίτι και φέρνει αναταραχή. Οι Έλληνες γονείς, ειδικά, δυσκολεύονται σε πολύ μεγάλο βαθμό να αφήσουν τα παιδιά τους να κακοπεράσουν ή να δυσκολευτούν.

Από την άλλη, είναι μια απόφαση που σίγουρα έχει να κάνει με ξεβόλεμα. Πως να πλένεις, να καθαρίζεις και να αρρωσταίνεις μόνος σου; Πρέπει να είσαι πολύ μαζόχας για να το επιλέγεις, θα μπορούσε να σκεφτεί ένας τριαντάρης που αρνείται να αυτονομηθεί.

Δεν είναι ψέμα. Το να μένεις μόνος σου, δεν είναι ευκολάκι.

Έχει άγχος για το πως θα βγουν όλα τα έξοδα, κούραση για να διατηρηθεί ένα σπίτι σε βιώσιμη κατάσταση και μερικές φορές αφόρητο αντίλαλο – μοναξιά δηλαδή.

Όμως, έχει και κάποια πράγματα τα οποία δεν ανταλλάσσονται με καμία άνεση στο πατρικό και τα οποία χρειάζεται να ζήσει και ένας άντρας,  για να είναι αυτόνομος. Όταν αποφασίζει να μείνει μόνος του, καλείται να διαχειριστεί τα χρήματα του, μειώνει τις σπατάλες, επιλέγει πράγματα για το σπίτι του (άρα φτάνει πιο κοντά στο να βρει αυτό που του αρέσει). Εξοικειώνεται με τις δουλειές και εν τέλει πατάει στα πόδια του. Χτίζει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για την ενήλικη ζωή του.

Ναι, είναι επικίνδυνοι

Τα αρσενικά που αρνούνται πεισματικά να πάρουν τα μπογαλάκια τους και να νοικιάσουν το δικό τους χώρο, μπορούν για μια γυναίκα να αποδειχτούν εξαιρετικά επικίνδυνα.

Η σκέψη αυτή βασίζεται στο πολύ απλό συμπέρασμα ότι αν εκείνος δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό του, δε θα μπορέσει να πάρει ούτε τις γυναίκες που περνάνε από τη ζωή του. Υπάρχουν αρκετές αληθινές ιστορίες που το αποδεικνύουν.

Από την άλλη, αν ανήκουν σε εκείνους που επενδύουν συναισθηματικά, ανεξαρτήτως σε ποιόν ανήκει το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες στο επόμενο βήμα της σχέσης (δηλαδή συγκατοίκηση) να προκύψουν μια ντουζίνα “θέματα”.

Καθώς ένας άντρας που δεν έχει μείνει ποτέ μόνος του, έχει συνηθίσει η γυναικεία φιγούρα στο σπίτι του να είναι μαμά, άντε αδερφή του, δε θα είναι παράξενο να περάσει και την καλή του ως τέτοια. Αυτό σημαίνει ότι θα την αγαπάει βεβαίως, αλλά ότι θα έχει και απαιτήσεις για να περνάει όσο το δυνατόν πιο άνετα μπορεί.

Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων που η ενηλικίωση έρχεται μέσα από τη συγκατοίκηση, τα πρώτα (πολλά) βήματα της κοινής ζωής με έναν τέτοιον άντρα θα είναι μετέωρα γιατί ακριβώς δεν πάτησε ποτέ ξανά πριν σταθερά στα δικά του πόδια.

Δε σημαίνει, φυσικά, ότι οι άντρες που μένουν μόνοι τους είναι… λαυράκια, αλλά οι πιθανότητες να κάνουν σαν κακομαθημένα δεκάχρονα, να μη ξέρουν τι θέλουν και να μην σέβονται την ανεξαρτησία μιας γυναίκας είναι λίγες, ακριβώς γιατί έχουν βρεθεί στη θέση να ζουν μόνοι τους.

Ένας άντρας 30 ετών, που έχει τολμήσει να θυσιάσει πολλά για να έχει τον χώρο του, αξίζει τουλάχιστον την προσοχή μας, γιατί επέλεξε τον δύσκολο δρόμο για να προσφέρει στον εαυτό του την πολυτέλεια του “δικού του χώρου”.

Ακόμα και αν το σπίτι του είναι σα βομβαρδισμένη περιοχή, είναι η δική του και αυτό μετράει.

Ένας απαιτητικός εργένης, που έχει καλομάθει στο να μένει μόνος του, θυσιάζει δύσκολα την ανεξαρτησία του, αλλά όταν το κάνει ξέρεις πως είναι μια επιλογή που δείχνει πολλά.

Όπως είπα στην αρχή, πάντως, στο κεφάλαιο “μένω ακόμα με τους γονείς μου παρά τα πρώτα -άντα μου” υπάρχουν εξαιρέσεις που πολλές φορές χρησιμοποιούνται και ως δικαιολογίες. Όμως, μπορεί και να μην είναι. Η οικονομική αδυναμία να ζήσει κάποιος μόνος του δε μπορεί να παραβλεφθεί σε εποχές κρίσης, ούτε η ανάγκη ένας άντρας να είναι παρών σε μια οικογενειακή κατάσταση που το απαιτεί.

Σε εκείνους που λέμε ή τέλωσπάντων έχουμε λόγο να λέμε “όχι” (πέραν ίσως του απλά να περάσουμε καλά) είναι αυτοί που βγάζουν λεφτά, κάνουν ζωάρα, κάνουν σεξ με τους γονείς τους στο δίπλα δωμάτιο και θέλουν τα ρούχα τους να μοσχοβολάνε, χωρίς οι ίδιοι να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι.

Διάβασε και άλλα για άντρες στο Ladylike:

Mε ποιό τύπο άντρα πρέπει να κοιμάσαι για να έχεις ανεπανάληπτους οργασμούς

Οι 4 νέοι τύποι ανδρών μετά τον metrosexual

Oι άντρες μοιάζουν τόσο πολύ με το αλκόολ

Οι άντρες της ζωής μας