Όταν η τηλεόραση αντιγράφει τον εαυτό της
- 13 ΟΚΤ 2014
Σε έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω... Ή αλλιώς τι γίνεται, όταν η τηλεόραση αντιγράφει τον εαυτό της. (Γύρνα μπροστά σου Γιαδικιάρογλου, γιατί θα σου μηδενίσω το γραπτό…)
Μια παλιά, λαομίσητη ατάκα- άλλοθι των απανταχού ατάλαντων, λέει πως “στην τέχνη, δεν υπάρχει παρθενογένεση” – άσε πια στην τηλεόραση που είναι φτηνό, λιανό, εποχιακό πράγμα. Στην τηλεόραση, υπάρχουν trends. Όπου “trend” ίσον κάθε ωραία, φρέσκια ιδέα που “τσιμπάει νουμεράκια”, για να αναπαραχθεί στη συνέχεια, ελαφρώς παραλλαγμένη, σε άλλο κανάλι, το οποίο πάει κι ανοίγει το ίδιο “μαγαζί”, ακριβώς απέναντι, με αποτέλεσμα σε λίγο να πήζει η γειτονιά στα φαρμακεία, τα σουβλατζίδικα, τα cup-cakes και τα frozen yοgurts…
Τα trends που είδαμε
Ας πούμε, μια φορά και έναν καιρό, παλιά, πολύ παλιά, προ κρίσης (σχεδόν προ τηλεόρασης, μη σου πω), το ύψιστο trend ήταν τα κυριακάτικα shows.
Φώτα, μουσική, κέφι, μπρίο, παγιέτες, ο Φωκάς Ευαγγελινός, ο Ραματαζότι, ο Παβαρότι, η Ρούλα στην Ερμούπολη, οι τσαούσες και η Άννα με αγάπη, σε ένα στούντιο με ψεύτικους καπνούς. Καλό ήταν, όσο κράτησε.
Μετά ήρθαν τα τηλεπαιχνίδια. (Ή μάλλον για να είμαστε τηλε-ιστορικά ακριβείς, στην ιδιωτική τηλεόραση το παιχνίδι ήρθε πρώτο, μιας και το πρώτο πράγμα που έκανε ο Τέρενς Κουϊκ εγκαινιάζοντας τον Αntenna, το μακρινό Νew Year’s Eve του 1990, ήταν να γυρίσει την “Τηλερουλέτα” – βρε τι πάω και θυμάμαι….). Για χρόνια, εκατομμύρια τηλεπαιχνίδια, μοίρασαν εκατομμύρια. Ύστερα έσκασαν μύτη οι Τρείς Χάριτες και όλα τα “σήριαλ συγκατοίκησης” – τρείς αδελφές ή ένα ζευγάρι που ερωτο-μισιόταν σε δυό σαλονάκια, τέσσερα κοντραπλακέ σκηνικούλια, αγάπη, κόχη και δικάμερο. Κι άλλα πολλά trends: τα “πρωινάδικα” με τις σέξι γυμνάστριες. Οι late night συνεντεύξεις. Τα παράθυρα στα δελτία. H trash TV. Τα “μεσημεριανά”. Οι ελληνικές ταινίες το Σάββατο. Ο “Μεγάλος Αδελφός” και τα realities. Tο Fame story και οι ρέπλικές του. Οι “κοινωνικές εκπομπές” του απομεσήμερου. Τα “φιλανθρωπικά” talent shows. To – ω τι ανακάλυψη! – infotainement. Οι τηλε-μαγείρισσες και οι εκπομπές τους. Τα ζευγάρια στην Τ.V. Πέρυσι ήταν η χρονιά των συνεντεύξεων και των “αποκαλυπτικών” καλεσμένων σε αναρίθμητες “διαφορετικές εκπομπές λόγου”. Φέτος είναι η χρονιά των κλώνων.
Αγάπη μου, κλωνοποίησα τις εκπομπές
Πλέον, η ιδέα του “πειράζω -λίγο- τα υλικά – και- σερβίρω- το ίδιο- φαϊ, σε- άλλο- πιάτο”, έχει πάει περίπατο. Τώρα βλέπεις πετυχημένες εκπομπές, να μεταφέρονται περίπου αυτούσιες στο παραδίπλα σαλονάκι, αλλάζοντας μόνο τίτλο και οικοδεσπότη. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ας πούμε, φέτος θα τα πίνει πάλι σε δυό ταβέρνες – στη μια, ντυμένος Χαρδαβέλας – το μεσημεριανό “concept Ελένη” κάνει ήδη stereo καριέρα και το “Αυτά είναι” είναι το νέο “Δέστε τους” (σ.σ. πράγμα, όχι απαραίτητα κακό, αφού, πρώτον, η original εκπομπή έκανε τον κύκλο της και δεύτερον, η Μαρία Ηλιάκη, γνωρίζει και υπηρετεί καλά αυτό το είδος – ή μήπως σκέφτηκε ποτέ κανείς να πει στην Αγγελική Νικολούλη, να μην πάει το “Τούνελ” της σε άλλο κανάλι;).
Εν τω μεταξύ το “Joy” κλωνοποιήθηκε κανονικά. Το μισό έγινε “Join us”, και το άλλο μισό κράτησε τον τίτλο και “μετακόμισε” στο MEGA (με πολύ ωραία αισθητική, σχεδόν ίδια κι απαράλλαχτη με την αρχική, από το στήσιμο ως τα τιζεράκια, τόσο πια που μπερδεύεσαι γιατί νομίζεις ότι όπου να ‘ναι θα ακούσεις τη φωνή της Νάνσυς Ζαμπέτογλου), το “Τhe Voice” θα ντυθεί “Rising Sta”r και μαθαίνω πως και το “Celebrity Game Night” θα παίζει κι αλλού, με καμουφλάζ. Από μια πλευρά, κατανοητό.
Η επιτυχία, μοιραία, γεννάει αντιγραφές – άσε που, μεσούσης της κρίσης, πολύ λίγοι διευθυντές προγράμματος είναι πια διατεθειμένοι να ποντάρουν τα ρέστα τους στο ζερό.
Αυτό που δεν είναι εύκολα κατανοητό, είναι η διάχυτη αντίληψη (σ.σ. η οποία εν πολλοίς καλλιεργείται από τους πάντες, καναλάρχες, παραγωγούς, και, δυστυχώς, και παρουσιαστές) πως μια εκπομπή είναι μονάχα το format και ο τίτλος της γιατί όλοι, πια, τα κάνουν όλα. Είναι ανόητο να το λες και εν τέλει, αδικεί τους πάντες. Ιδίως, τηλεορασανθρώπους που, μες στα χρόνια, έχουν επιδείξει εξαιρετικές ικανότητες ή expertise σε ένα είδος εκπομπής και οι οποίοι ξαφνικά, ξαναρίχνονται στην “αρένα”, με την απαίτηση να ξεπατικώσουν μια άλλη, άγνωστη, επιτυχημένη “συνταγή” για να αποδείξουν – άραγε τι ακριβώς ; Και σε ποιον; Γιατί π.χ. θα έπρεπε ο δημοσιογράφος – δάσκαλος Κώστας Χαρδαβέλας, να παριστάνει τον λαϊκό διασκεδαστή, συνοδεία ορχήστρας, με καλεσμένους, συχνά, όχι αντάξιούς του; Η Αννίτα Πάνια κάνει τάχα πρόβες για το CNN; Η – σοβαρή, έγκριτη και, πλέον, πρώην – τηλεκριτικός του “Βήματος” Αφροδίτη Γραμμέλη σε πόσο καιρό θα σπάσει μέση, θα ανοίξει ντεκολτέ και θα ανεβάσει το πόδι στον καναπέ; Πότε οι “γάτες” έγιναν ξαφνικά “γατούλες”;
Μπράβο στην Ελεονώρα που τολμά
Προς το παρόν, η μόνη που επεδίωξε και διεκδίκησε μια σοβαρή αλλαγή (ζώνης, ύφους εκπομπής, τηλεοπτικής κατηγορίας συνολικά προθέσεων) είναι η Ελεονώρα Μελέτη. Θες επειδή πραγματικά το ήθελε πολύ; Θες επειδή αντέχει να σηκώσει – κυριολεκτικά, μεταφορικά, ψυχολογικά ή βιοποριστικά – το “κόστος” της αποτυχίας; Όπως και να΄χει ρισκάρει να προτείνει και να δοκιμαστεί σε κάτι καινούργιο – το αν θα το πετύχει ή όχι είναι άλλη ιστορία. Μπράβο για την τόλμη, ένσταση για το marketing του #hashtag, μέχρι σήμερα. Είναι κρίμα να βλέπεις τη “νέα” Ελεονώρα, με το παλιό, τριμμένο ταγιεράκι της ακραίας lifestyle πρόκλησης (σ.σ. στ’αλήθεια, πρέπει κάποιος να καπνίσει χόρτο οn camera ή να φάει space cake, ή να χορέψει γυμνός στη βροχή ή οτιδήποτε παρόμοιο, για να δείξει το “βιωματικό βάθος” της λέξης “ελευθερία”; Μα ελάτε τώρα…). Το Καλό, έχω την αίσθηση, δεν χρειάζεται τέτοιου είδους κόλπα και ταρατατζούμ –βρίσκει πάντα τον τρόπο για να φτάσει στον αποδέκτη του. Και ναι, στο τέλος κερδίζει. Τουλάχιστον τις περισσότερες φορές.
Διάβασε ακόμα στο Ladylike:
Μια κριτική, αλλά όχι ακριβώς για το “Μεγαλώνοντας”
