«Όταν είπα στη μάνα μου ότι μ’ αρέσουνε τα αγόρια»: Ως πότε θα υπερασπιζόμαστε τους γκέι;
- 18 ΜΑΙ 2020
«Όταν είπα στη μάνα μου ότι μ’ αρέσουνε τα αγόρια – το 1984 – θυμάμαι πως ένιωθα φριχτή ντροπή – παρ’ ότι λαλίστατος υπό άλλες συνθήκες, με το ζόρι ξεστόμιζα τις λέξεις». Ο συγγραφέας και μεταφραστής Αύγουστος Κορτώ ήταν 5 ετών όταν είπε στη μαμά του πως από ‘δω και πέρα στη ζωή του θα αγαπάει όποιον θέλει, και όχι όποιον πρέπει. Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.
«Πώς γίνεται ένα παιδί πέντε ετών να ντρέπεται για τον εαυτό του, δίχως καν να αντιλαμβάνεται τον λόγο; Απλούστατο: το αόρατο χέρι της κοινωνίας του έχει δείξει τον δρόμο της δυστυχίας, που είναι το μέλλον των μη φυσιολογικών, και του ‘χει ρίξει και μερικές σφαλιάρες, μπας και συνέλθει κι αλλάξει φύση. (Κι αν ορισμένοι πουν ότι η φύση μ’ έκανε να ντρέπομαι, για να με στρέψει στην ομαλή οδό, τότε, μ’ αυτή τη λογική, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ομοφυλόφιλοι: θα μας διόρθωνε όλους άμα τη γενέσει η βιολογία)».
Ο Κορτώ έγραψε το μήνυμα αυτό στο facebook με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ομοφοβίας, η οποία γιορτάζεται μπας κι αλλάξει κάτι επιτέλους κάθε 17η Μαΐου. Έκλεισε με μια ευχή και μια διαπίστωση: «Αυτός είναι ένας, ο σπουδαιότερος, ίσως- απ’ τους στόχους του αγώνα μας: να σκοτώσουμε την ντροπή. Να φτιάξουμε έναν κόσμο όπου τα παιδιά δεν φοβούνται να μιλήσουν με τα λόγια της καρδιάς τους».
Έχουν περάσει 36 χρόνια από την προσωπική στιγμή απελευθέρωσης του Αυγούστου Κορτώ και 30 ακριβώς από τότε που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σταμάτησε να αντιμετωπίζει την ομοφυλοφιλία ως αρρώστια. Ήταν 17 Μαΐου 1990 όταν ο ομοερωτισμός αφαιρέθηκε από τη λίστα με τις «ψυχικές νόσους, διαταραχές ή ανωμαλίες». Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η μακρόχρονη παρουσία του εντός της συγκεκριμένης λίστας έχει κάνει τεράστια ζημιά στα ανθρώπινα δικαιώματα. Όχι πως κάποιοι περίμεναν το πράσινο φως από τον ΠΟΥ για να πάρουν με τις πέτρες τις αδερφές και τους ΛΟΑΤΚΙ γενικά, αλλά η αλήθεια είναι πως όταν η προκατάληψη φέρει το προνόμιο της νομιμοποίησης, όχι μόνο από θρησκείες, κουλτούρες και κοινωνικοπολιτικές προσεγγίσεις αλλά και από επιστήμες όπως η Ψυχιατρική, το δικαίωμα περισσεύει. Κι ας μιλάμε μόνο για αγάπη και τίποτα περισσότερο.
Για πόσα χρόνια ακόμα η υπεράσπιση της αγάπης θα προκαλεί τόσο μίσος; Για πόσα χρόνια ακόμα παιδιά θα ντρέπονται, θα καταπιέζονται και θα στιγματίζονται γι’ αυτό που είναι; Για πόσο ακόμα θα καταδικάζουμε σε αυτή την ιδιότυπη κοινωνική απομόνωση ανθρώπους που δεν αγαπούν όπως εμείς θεωρούμε σωστό; Μην γελιέστε, όλοι με τον ίδιο τρόπο αγαπάμε.
«Εμένα όταν μου το είπε το παιδί μου, έφυγε η γη από τα πόδια μου. Και είμαι απ’αυτες τις ”ανοιχτομυαλες” που στηρίζουν την ελεύθερη επιλογή κάθε ανθρώπου. Τρομάρα μου! Μη τα πολυλογώ, μου πήρε χρόνο και προσπάθεια να το δεχθώ. Εξακολουθώ να τον αγαπώ το ίδιο και να τον θαυμάζω για τη δύναμη του να παλεύει. Είναι ευτυχισμένος και αυτό μου αρκεί» γράφει μια γυναίκα κάτω από τα λόγια του Κορτώ κι αντί να χάρω γι’ αυτό το αγόρι που η μάνα του δεν τον ξέγραψε επειδή είναι γκέι, στεναχωριέμαι πιο πολύ. Γιατί αυτό το «Εξακολουθώ να τον αγαπώ το ίδιο» δεν θα ‘πρεπε να ‘χει γραφτεί, κι ας της λέμε «μπράβο που αποδέχτηκε τον γιο της έτσι όπως είναι». Μα πώς είναι δυνατόν να καθορίζεται η αγάπη κι αποδοχή μιας μάνας από κάτι τέτοιο; Τι κακό έκανε για να μην τον αγαπάς το ίδιο; Ποιον έβλαψε και του δείχνεις επιείκεια;
Όσο συνεχίζουμε να σεβόμαστε τους ομοφυλόφιλους όσο θέλει ο καθένας μας και να τους αντιμετωπίζουμε σαν όντα που αν και δεν τους αξίζει, εμείς είμαστε πολύ προχωρημένοι κι ανοιχτόμυαλοι και φοβερά καλόψυχοι ώστε να «μην έχουμε πρόβλημα μαζί τους», η συζήτηση για τα δικαιώματα των γκέι θα ανακυκλώνεται το ίδιο μονότονα και επί ματαίω, στους αιώνες των αιώνων. Ποια ίση μεταχείριση μπορεί να στηριχθεί πάνω σε μια τόσο ευκαιριακή και ρηχή τοποθέτηση; Κι όσο αυτά γίνονται, άνθρωποι υποφέρουν μέσα στο ίδιο τους το σώμα, το ίδιο τους το σπίτι, την ίδια τους τη ζωή.
Η φωτεινή ανάρτηση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου κατά της ομοφοβίας
«Οι διώξεις, οι διακρίσεις, η κοινωνική περιθωριοποίηση κατά των ΛΟΑΤΚΙ συνανθρώπων μας σε πολλές περιοχές του κόσμου είναι μια σκληρή, επίμονη πραγματικότητα. Πραγματικότητα που μας αφορά όλους, αφού πλήττει στον πυρήνα της την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και συρρικνώνει την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες αντιμετώπισης της πανδημίας του κορωνοϊού, τα άτομα αυτά αντιμετωπίζουν συχνά ακόμη μεγαλύτερες διακρίσεις σε βάρος τους και περιορισμούς στην πρόσβαση των υπηρεσιών υγείας» γράφει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Και συνεχίζει «Καταδικάζουμε τις διακρίσεις, τη ρητορική μίσους, τη βία σε βάρος προσώπων λόγω ταυτότητας φύλου, γενετήσιου προσανατολισμού ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας και υποστηρίζουμε το δικαίωμα του καθενός στην ελεύθερη έκφραση, την ασφάλεια, τον αυτοκαθορισμό και την ίση μεταχείριση». Η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου δείχνει πως δεν επιλέγει να τοποθετηθεί ουδέτερα, αν και θα μπορούσε, δεδομένου ότι η θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας πάντα ήταν ταυτισμένη με μια διακοσμητική, ανώδυνη στάση ευρείας αποδοχής. Μένει μόνο να δούμε αν με τη δική της, διαφορετική στάση μπορεί να επιδράσει στη λήψη των αποφάσεων.
Όπως για παράδειγμα, στη σχετική συζήτηση που τρέχει αυτή την εποχή σχετικά με την εισαγωγή της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία και την ένταξή της στις νέες θεματικές ως υποχρεωτικό μάθημα διδασκαλίας. Μία πρωτοβουλία για την οποία η Ιερά Σύνοδος έχει ήδη αρχίσει να ασκεί έντονες πιέσεις εκφράζοντας «αγωνία και προβληματισμό» για την καταλληλότητά της.
Ποιοι είμαστε εμείς οι φυσιολογικοί που θα πάρουμε την ευθύνη να καθορίσουμε το πώς θα ζήσει τη ζωή του ένας άνθρωπος; Το μίσος το βαρεθήκαμε. Αγαπηθείτε γιατί χανόμαστε.
ΥΓ. Κι επειδή είναι πολύ εύκολο να προβλέψω ότι θα υπάρξει αντίλογος, ας απαντήσω a priori στην ερώτηση: «δηλαδή αν εσένα ο γιος σου ήταν γκέι, δεν θα έχεις πρόβλημα;». Έχω ένα αγοράκι ενός έτους και ήδη, μεταξύ αστείου και σοβαρού σε οικογενειακές και φιλικές συζητήσεις τέτοιες κουβέντες γίνονται. Αυτό που απαντώ είναι πως το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει σαν γονιός είναι το παιδί μου να ζήσει όσο τον δυνατόν περισσότερο ευτυχισμένο. Να μην βλάπτει, να μην προσβάλλει με τις αντιλήψεις του, να μην διστάζει να εκφραστεί από φόβο, να μην καλλιεργεί συμπεριφορές μίσους, να αγαπιέται και να αγαπάει. Όποιον και όπως θέλει εκείνος. Κι ας χαθεί ο κόσμος όλος.
