LIFE

“Ήρωες” σε μεγάλα κέφια

Τι είναι οι "Ήρωες"; Δεν είναι φάρσα, δεν είναι κωμωδία, δεν είναι post-επιθεώρηση, δεν είναι λαϊκό θέμα – ή μπορεί και να είναι, αν δηλαδή θεωρήσει κανείς ότι "λαϊκό" ίσον η μαζικότητα και οι ουρές των ξετρελαμένων fans της παράστασης στις σκάλες του "Μικρού Παλλάς".

Είναι οπωσδήποτε σάτιρα με “δόντια” – απ’αυτή τη σκληρή, που δαγκώνει, κι αφήνει άσχημα, μυτερά σημάδια στο δέρμα –  είναι θεατρικό πολυθέαμα με στοιχεία καμπαρέ και βαριετέ, (σκετσάκια που εναλλάσσονται με τραγούδια κάθε λογής, ροκ, έντεχνο, βαρύ ποπ και ελαφρύ ζεϊμπέκικο), είναι – όπως εύστοχα γράφτηκε – “το διαρκώς εξελισσόμενο project” που γράφει, στήνει και σκηνοθετεί εδώ και έξι χρόνια η Ελένη Γκασούκα. Και στο φινάλε, ό,τι και αν είναι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι, βλέποντάς, το δεν σου μένει άντερο απ’ το γέλιο.

Φέτος, η παράσταση, επιστρέφει στο “σπίτι” της στο “Μικρό Παλλάς” – κατά τη γνώμη μου, ακριβώς στο χώρο που της αναλογεί και που είναι κι ο πιο ταιριαστός για να στεγάσει όλη αυτή την μεγάλη χαρά, την οικειότητα, την παρεϊστικη συνενοχή, που “μοιράζεται” μεταξύ πλατείας και σκηνής.

Αν την είχατε δει παλιά, δεν είναι δικαιολογία για να μην πάτε να την ξαναδείτε, αφού η συγκυρία, τα κείμενα, το feeling των φετινών “Ηρώων” είναι αλλιώτικο – τα κείμενα έχουν αλλάξει, το ίδιο και η μουσική και κάποιοι από τους συντελεστές.

Η Γκασούκα (σ.σ. με τη σύμπραξη, όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα και του Θοδωρή Αθερίδη), έχει “επικαιροποιήσει” τον κορμό της πρόζας, αφαιρώντας παλιότερα κομμάτια και εισάγοντας νέα που αφορούν τα τωρινά μας ζητούμενα: τις μαζοχιστικές μας σχέσεις, το μνημόνιο, την κρίση, τους Γερμανούς, τον Παντελίδη, τον Μπογδάνο, τους σελέμπριτι κρυφογκέι, τα facebook-junkies (σ.σ. έξοχη η Ματίνα Νικολάου σε αυτό το νούμερο) ακόμα και το twerking της Φουρέιρα.

 

“Σύμμαχους” σ’αυτό το project, η σκηνοθέτις είχε τους παλιούς και τους νέους της “Ήρωες” – μια απίθανη παρέα ηθοποιών, μουσικών, τραγουδιστών, στους οποίους θα μπορούσες να βάλεις τίτλο “η μεγαλύτερη δυνατή ποσότητα ταλέντου, μαζεμένη στον μικρότερο δυνατό χώρο”: Θανάσης Αλευράς, Ματίνα Νικολάου, Κωνσταντίνος Καϊκής, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αρετή Πασχάλη, η Βίκυ Καρατζόγλου, ο – εντυπωσιακός να πω; – Θεοδωρής Μαυρογιώργης (θεϊκή φωνή και κορμί για αμαρτίες – κορίτσια θα με θυμηθείτε… ) και ο Λάμπης Κουντουρογιάννης των Wedding Singers, καθώς και οι Κωστής Βήχος, Σπύρος Καραμήτσος, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Χρίστου Θεοδώρου.

Ο Αλευράς, φυσικά, είναι ο σταρ της παράστασης. Και δικαίως. Ξεχάστε τον Αλευρά του YFSF, ή ό,τι άλλο – νομίζετε – πως ξέρετε γι’ αυτόν κι ανακαλύψτε τον από τον αρχή.

Δοκιμάστε την σπάνια απόλαυση του να παρακολουθείς αυτό το τρομακτικό θεατρικό “πολυεργαλείο” να αυταναφλέγεται επί σκηνής, σαρώνοντας σκετς, μιμήσεις, τραγούδια, χορούς, το σύμπαν, παίζοντας πότε τον gay Hπειρώτη και πότε την φυματική Ρωσίδα αριστοκράτισσα Νατάλια Μπρατούσκα- Σεϊτανίδη- Αλεξέγεβνα (σ.σ. τον ίδιο ρόλο που του χάρισε το βραβείο Χορν, το 2008) που διασχίζει την Ευρώπη με τον Υπερσιβηρικό. Αν σας πω ότι, στη θέα του, ολόκληρο το θέατρο “γονατίζει”, χύνεται στα καθίσματα και ουρλιάζει σε ένα ντελίριο γέλιου, λίγα θα σας πω.

Με δυό λόγια, αυτούς τους “Ήρωες” που γελάνε, κοροϊδεύουν, συγκινούν, ψυχαγωγούν και σας θυμίζουν τον φίλο, τον γνωστό, τον διπλανό σας, εσάς τις ίδιες μην τους χάσετε. Θα τους λατρέψετε.

 

INFO

“Ήρωες”

Στο Μικρό Παλλάς από τις 21 Οκτωβρίου μόνο για 20 παραστάσεις.

Συντελεστές:

Ιδέα, κείμενα, σκηνοθεσία: Ελένη Γκασούκα

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Σχεδιασμός φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Σκηνογραφική επιμέλεια: Μαρία Φιλίππου

Τα τραγούδια διαλέγει ο Πάνος Σουρούνης

Κίνηση: Ελένη Γκασούκα

Χορογραφία Τranquila: Πάνος Χαλκιάς

Πρωταγωνιστούν: Θανάσης Αλευράς, Κωνσταντίνος Καϊκής, Βίκυ Καρατζόγλου, Θοδωρής Μαυρογιώργης, Ματίνα Νικολάου, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αρετή Πασχάλη

Παίζουν οι μουσικοί: Χρίστος Θεοδώρου, Κωστής Βήχος, Λάμπης Κουντουρογιάννης, Σπύρος Καραμήτσος.

 

Διάβασε κι άλλη Κάλλια Καστάνη στο Ladylike:

Δελτία Ειδήσεων: Η χρονιά του φλεβίτη (Μα όλοι όρθιοι πχια;)

Πώς είναι να φιλάς τον Johnny Depp;

Όταν η τηλεόραση αντιγράφει τον εαυτό της