Η Κανέλλα Αράπογλου μας δείχνει τα Προικιά της

Πίσω από το logo μας κρύβεται η Κανέλλα Αράπογλου. Γραφίστας και καλλιτέχνης που διαβάζοντας το βιογραφικό της νιώθεις σεβασμό και θαυμασμό απέναντι στη δουλειά της. Το ίδιο ένιωσα πηγαίνοντας στην πρώτη της ατομική έκθεση “Τα Προικιά” που έκανε εγκαίνια στις 11 Δεκεμβρίου στον χώρο τέχνης -ισμός. Η έκθεση αφορά τα προικιά, ένα ταξίδι από το χτες στο σήμερα, με ψυχολογική έκταση και εμβάθυνση στην ιστορία και την ψυχή των γυναικών εκείνης της εποχής. Λίγες μέρες νωρίτερα βρέθηκα στο γραφείο της, ένα από τα ωραιότερα που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου, με προσεγμένο design (ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια έδειχνε μελετημένη), ενώ κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης δε σταματούσα να δίνω τροφή στα μάτια μου.

Η πορεία στα τρία δωμάτια

Εκεί ήταν και μερικά από τα έργα που θα έβλεπα μερικές μέρες αργότερα, στην έκθεσή της. “Η έκθεση είναι μια διαδρομή σε τρία δωμάτια. Στο πρώτο δωμάτιο είναι μια εικαστική μετάφραση, τι είναι προικιό στα δικά μου μάτια. Παίρνω τα εργόχειρα και τα προικιά όπως τα ξέρουμε και τους κάνω ένα twist. Παίρνω τα διακοσμητικά στοιχεία τους και τα ενσωματώνω σε μοντέρνα υλικά. Αρχίζει ένα hint. Το δεύτερο δωμάτιο είναι πιο σκοτεινό. Παίζει με την ψυχολογία. Αυτές οι γυναίκες που ήταν τόσο εγκλωβισμένες, παντρεμένες και ανύπαντρες, δεν είχαν επιλογές. Θέλω να αισθανθεί ο θεατής άβολα. Για δει την μεγάλη ψυχική ταλαιπωρία του τότε που δεν την είδαμε ποτέ. Όλοι θυμόμαστε μια χαρούμενη γιαγιά. Το τρίτο δωμάτιο είναι η κάθαρση όπου δείχνω ποια είναι η δική μου προίκα. Η θάλασσα, η μουσική. Μπορεί να είναι χειροπιαστό και όχι. Είναι ένα παζλ”. 

Όταν βρέθηκα στην έκθεση, τα λόγια της Κανέλλας πήραν μορφή. Προχωρώντας από δωμάτιο σε δωμάτιο ένιωθα συγκινημένη. Ένα συναίσθημα που η ίδια ένιωθε κατά τη διάρκεια κατασκευής αυτών των έργων. Μια πορεία που καταλήγει στην κάθαρση και στο ποια είναι τελικά η δική σου προίκα.

Παρακολουθώντας πιο προσεκτικά τα αντικείμενα διαπιστώνεις ότι η Κανέλλα έχει δουλέψει πάνω σε αυτό το concept. Ακόμα και αν της πήρε μερικές εβδομάδες για την κατασκευή τους. Πρώτα έκλεισε το χώρο της έκθεσης και μετά προχώρησε στη δημιουργία των έργων. Ήταν κάτι που “δούλευε” μέσα στο μυαλό της. Υποσυνείδητα. Άλλωστε για ένα μεγάλο διάστημα είχε κάνει την έρευνα της. “Μιλάω με παππούδες και γιαγιάδες. Κάθομαι με τις ώρες και σημειώνω αυτά που μου λένε. Κάποια στιγμή τους ξεφεύγουν, “αχαϊρευτος”, “η δόλια”. Οι μικρές αυτές λέξεις που χρησιμοποιούν δείχνουν κάτι παραπάνω”. Εκεί η Κανέλλα διαπίστωσε ότι οι νεότερες γενιές είναι τυχερές. “Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε όλες αυτές τις ελευθερίες”.

Το ταξίδι από την γραφιστική στην τέχνη

Η Κανέλλα ξεκίνησε το “ταξίδι” της ως γραφίστρια. Μια επιλογή που αρχικά της φάνηκε ιδανική για να ξεφυγεί από το διάβασμα, όμως έμελλε να αγγίξει βαθύτερα κομμάτια της ψυχής της και να αναδείξει το ταλέντο της. “Λόγω δυσλεξίας είχα μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορούσα να απομνημονεύσω τα μαθήματα και έπρεπε να βρω έναν τρόπο για να μη διαβάζω. Ή θα γινόμουν γυμνάστρια, ή θα έκανα κάτι με τα χέρια, κάτι καλλιτεχνικό. Κάποια κυρία είπε στη μητέρα μου για τη γραφιστική ότι υπάρχει σαν επάγγελμα και τότε το θεώρησα ευκαιρία να αποφύγω το διάβασμα. Από μικρή πάντα ασχολιόμουν με χειροτεχνίες. Τα καλοκαίρια πήγαινα στον πατέρα μου που είχε εργαστήριο δερματίνων ειδών και δούλευα. Ενώ το σχολείο δεν με απασχολούσε, στη σχολή έγινα nerd”.

Μετά έφυγε για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, όπου σπούδασε Communication Design στο Central Saint Martins. Εκεί εργάστηκε σε εταιρία, όπου επιμελούνταν, μεταξύ άλλων, εξώφυλλα δίσκων για τους Rolling Stones και τον Bob Marley. Μια καθημερινή μέρα στο γραφείο μπορεί να ήταν η επίσκεψη του manager του Elton John ή πολύ γνωστών μουσικών. Όμως, αποφάσισε να φύγει και να επιστρέψει στην Ελλάδα. “Μόλις κατάφερα και ολοκλήρωσα αυτό που είχα στο μυαλό μου, είδα ότι το Λονδίνο δεν είχε να μου προσφέρει κάτι άλλο. Είμαι άνθρωπος που θέλω να δοκιμάζω πράγματα”.

Μέχρι πέρσι, η Κανέλλα δίδασκε στο ΤΕΙ γραφιστικής. Για εννέα χρόνια. “Με δίδαξαν πολλά τα παιδιά. Υπήρχε μια πολύ ειλικρινή ανταλλαγή. Ψάχνεις δημιουργικούς τρόπους να πείσεις ένα 18χρονο ότι δεν είσαι ελέφαντας, αν το καταφέρεις όλα τα άλλα είναι μια εύκολη υπόθεση. Το ΤΕΙ ήταν από τις πιο ωραίες και δύσκολες εμπειρίες που είχα ποτέ”.

Κάποια στιγμή, θέλοντας να φύγει από τον υπολογιστή και να κάνει κάτι χειρωνακτικό, άρχισε να κάνει δώρα για τους πελάτες της. “Ξεκίνησα να φτιάχνω δώρα στους πελάτες μου λίγο πιο δημιουργικά με concept. Έβλεπα ότι είχαν μεγάλη απήχηση και το συνέχισα. Συνειδητοποίησα ότι έφτιαχνα συνέχεια πράγματα τα οποία ήταν ένα κράμα γραφιστικής, τέχνης, concept και αντικειμένου. Δεν μπορώ να το κατηγοριοποιήσω. Οπότε συνέχισα να φτιάχνω έργα και μου έκαναν παραγγελίες”. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει όλο και περισσότερα έργα.

Ήθελα να δείξω τις ιδέες που είχα στο κεφάλι μου. Ένιωθα ότι τις κρατάω όλες σε ένα κλειστό συρτάρι και θα σαπίσουν σε λίγο. Χαρίζω τα έργα μου. Αν ο χώρος μου είναι γεμάτος πράγματα τρελαίνομαι

Επίσης, οι φίλοι της όταν θέλουν να κάνουν ένα ξεχωριστό δώρο, απευθύνονται σε εκείνη. “Έχω τη χαρά οι φίλοι μου να γνωρίζουν ότι κάνω δημιουργικά πράγματα και όταν θέλουν να κάνουν ένα δώρο απευθύνονται σε εμένα. Το προτιμώ. Ανεβάζω τη δουλειά μου στα social media και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Προσπαθώ να φιλτράρω. Δε θέλω να μεγαλώσω το γραφείο γιατί από ένα σημείο και έπειτα γίνεσαι businesswoman”.

Κι όντως, το γραφείο της είναι υπέροχο. Προσεγμένο. Κάθε γωνιά του, την έχει επιμεληθεί η Κανέλα. Παλιά και καινούργια έργα κοσμούν το ολόλευκο χώρο της. Μετά την έκθεση “Τα προκιά”, ίσως προχωρήσει το concept πιο βαθιά στο θέμα προίκα ή να πάει στο συναισθηματικό επίπεδο.

Άλλωστε, η Κανέλλα είναι ένας άνθρωπος που εξελίσσεται και αυτό αντανακλάται στα έργα της. Μια ομοιόμορφη μετάβαση από το ένα επίπεδο στο επόμενο με σύμμαχο το αστείρευτο ταλέντο της και την υψηλή αισθητική.

Φωτογραφίες: Gertrude Gary Milk

Διάβασε περισσότερες συνεντεύξεις στο Ladylike

Η Μαίρη Ρετσίνα είναι η πιο αισιόδοξη φωνή της πόλης

Νannuka: Το πρωτότυπο ελληνικό γυναικείο startup βγαίνει εκτός Ελλάδας

Η avant-garde τέχνη της Αλεξίας Λαπιώτη