“Μια Νύχτα Στο Μουσείο” Boo Is A State Of Mind: 23

Δεν έχει κάτι να ζηλέψει ο Λυκαβηττός αν το καλοσκεφτείς. Ή τελοσπάντων αν το αποφασίσεις. Κι εγώ εχθές το είχα αποφασίσει: Να ζήσω το αυγουστιάτικο φεγγάρι αλλιώς.

Αφού είδαμε την ανατολή του από την ταράτσα και την χορτάσαμε τρώγοντας παγωτό, αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε έτσι απλά με μια βόλτα την βραδιά, αλλά με μια επίσκεψη.

Επίσκεψη σε μουσείο! Βραδινή!

Εχθές τα μουσεία ήταν ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα και η είσοδος ήταν δωρεάν και το αρχαιολογικό μουσείο πολύ κοντά για να αρνηθούμε αυτήν την πρόκληση.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο κόσμο είχε.

Μικρούς και μεγάλους, τουρίστες, αλλά και πάρα πολλούς Έλληνες!

Και δεν μπορώ να σας περιγράψω την ελπίδα που ένιωσα με όλον αυτόν τον κόσμο.

Ότι έχουμε και αυτές τις πλευρές μας ακόμη ζωντανές. Ότι δεν έχουν πάψει να μας ενδιαφέρουν παντελώς τα μουσεία ή η ιστορία ή η τέχνη.

Κι αν ακούγομαι κάπως απογοητευμένη, είναι επειδή είμαι. Ολοένα και περισσότερο αντιλαμβάνομαι ότι χάνουμε την επαφή μας με τα βαθιά και προτιμάμε κατά κόρον τα ρηχά. Εχθές το βράδυ όμως στο μουσείο είδα ένα σωρό ελπιδοφόρες φάτσες και τόσο ενδιαφέροντα πράγματα που έχω φυσικά ξεχάσει από τα σχολικά βιβλία.

Νομίζω αυτό που με συνάρπασε περισσότερο από όλα ήταν ο μηχανισμός των Αντικυθήρων και όλα όσα διάβασα για την πολυπλοκότητα της σκέψης των κατασκευαστών του.

Ψάχνω σήμερα, από το πρωί, ντοκιμαντέρ για να δω και να μάθω περισσότερα σχετικά με αυτό το τεχνολογικό θαύμα.

Από το ναυάγιο των Αντικυθήρων σώθηκαν και μερικά κομμάτια ενός τεράστιου αγάλματος (μάλλον κάποιου φιλοσόφου) και αυτό το χέρι, που φυλάσσεται στο μουσείο, σχεδόν με μαγνήτισε. Δεν την χωράει ο νους μου τόση εμμονή στην λεπτομέρεια.

Τα αγάλματα και ο τρόπος που κατόρθωναν οι γλύπτες με ένα τόσο σκληρό υλικό όπως το μάρμαρο, να αποτυπώσουν τόσες λεπτομέρειες αλλά και τέτοια πλαστικότητα στις κινήσεις των ανθρώπων ή των υφασμάτων.

(Μα είναι σαν να νιώθω τον αέρα που φυσάει αυτό το φόρεμα)

Και τα σώματα των γυναικών.

Δυνατά. Γεροδεμένα.

Και αυτή η μαρμάρινη πολύ συγκινητική πλάκα που κοσμούσε έναν τάφο.

Και αυτό το παιδί πάνω στο άλογο που δείχνει ξεκάθαρα γεμάτο αγωνία, ανυπομονησία και πάθος.

Αλλά και όλες εκείνες οι αποδείξεις για την ύπαρξη του γυναικείου καλλωπισμού στα βάθη των αιώνων.

Κοσμήματα πανέμορφα, ολόχρυσα, σκαλιστά στην απόλυτη λεπτομέρειά τους,

και απίθανα όμορφες βάσεις για καθρέφτες και άλλα μικροαντικείμενα.

Λίγο πριν φύγω από το μουσείο έμεινα να στέκομαι αποσβολωμένη μπροστά σε μυκηναϊκές επιγραφές με γραμμική Β που δεν χωρούσε το μυαλό μου πως κατόρθωσαν ποτέ να αποκρυπτογραφήσουν! Είναι τα πρώτα γραπτά μνημεία ελληνικής γλώσσας και μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες αρχαιολόγων και γλωσσολόγων, αποκρυπτογραφήθηκαν το 1952 από το νεαρό αρχιτέκτονα Μαικλ Βέντρις. Και χίλια μπράβο του!

Δεν είδα κάτι που δεν είχα ξαναδεί ή δεν είχα ξανακούσει στην ζωή μου. Αλλά θυμήθηκα πολλά που είχα ξεχάσει και τα είδα  με μια εντελώς διαφορετική ματιά τώρα που έχω μεγαλώσει και δεν αισθάνομαι αναγκασμένη από κανέναν ή τίποτα –βλέπε σχολικές υποχρεώσεις-.

Την προτείνω αυτήν την βόλτα κι ας μην είναι βράδυ με πανσέληνο. Και ας βαριέσαι λιγάκι και μόνο που το ακούς. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην δονηθείς με κάτι από όσα θα δεις. Να χτυπήσει εκείνο το κομματάκι της καρδιάς σου που θα σε συνδέσει με αιώνες πριν. Που θα σε κάνει να αναρωτηθείς για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Και που τελικά με έναν μαγικό τρόπο, το παρελθόν θα σου δημιουργήσει ελπίδα για το παρόν.

boo!