#YoursEliana: Ένας εκνευριστικός αλαλαγμός, μια ανατριχιαστική ξανθιά και τι να κάνεις το τελειωμένο ρολό τουαλέτας
- 3 ΟΚΤ 2022
Να ‘μαστε πάλι εδώ λοιπόν, στο “scripta manent”. Ο λόγος; Μια φορά γραφιάς, πάντα γραφιάς. Ask Eliana, αγαπημένο μου podcast, σε λατρεύω- κι εσένα και τις ερωτήσεις των φιλενάδων μου, τίποτα δεν αλλάζει εδώ κορίτσια- περιμένω τις απορίες και σχόλιά σας στο [email protected].
Αλλά και το γραπτό, όσο να πεις, έχει τη δική του μαγεία.
Τι είναι λοιπόν το #YoursEliana; Ένα εβδομαδιαίο ημερολόγιο, στο οποίο θα κρατάω σημειώσεις από την καθημερινότητά μου και θέλω να μοιράζομαι μαζί σας. Από πράγματα, καταστάσεις κι αντιδράσεις μέχρι φαγητά, ποτά, μέρη, βιβλία, αρώματα και ό,τι μα ό,τι μου κέντρισε το ενδιαφέρον, με χάλασε ή μου έφτιαξε τη διάθεση. Κάθε Δευτέρα έχε τον νου σου. Ξεκινάμε λοιπόν!
Την εβδομάδα που πέρασε…
Εκνευρίστηκα με τον αλαλαγμό που επικράτησε στα social media και στα sites για το show του οίκου Coperni. Καταλαβαίνω πως όλοι διψάμε για λιγότερο συμβατικά catwalks, πως ψάχνουμε με το δίκαννο την πρωτοπορία, πως έχουμε ανάγκη να μας συμβεί ένα μεγάλο fashion moment, αλλά προσωπικά δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου από το Έξυπνο-Σπρέι-Που-Γίνεται-Τσίτι.
Πρώτον, η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί εδώ και πάνω από μια δεκαετία (ψάξε στο Youtube “Fabrican” να δεις βιντεάκια από το 2013 και το 2018- ευτυχώς ή δυστυχώς, εγώ τα είχα δει). Δεύτερον, αν αυτό που βλέπεις στην πασαρέλα δεν είναι κάτι που θα μπορούσες να φορέσεις στη ζωή σου, οφείλει να είναι τέχνη – αυτή ήταν ανέκαθεν η διάκριση ανάμεσα στις συλλογές pret-a-porter και την haute couture. Και, αν με ρωτάς, το λευκό φόρεμα πάνω στην ψεκασμένη Bella Hadid δεν εμπίπτει σε καμία από τις δύο κατηγορίες.
Τρίτον και κυριότερον, όταν έχει προηγηθεί αυτό το show του McQueen του 1999, με την δημιουργία επί σκηνής του -μουσειακού πια – Φορέματος Νο13, ε δεν πας εκεί δίπλα να αναμετρηθείς με κάτι που «του μοιάζει» ή «του φέρνει».
Ήταν μια σύλληψη που δεν όμοια της δεν θα υπάρξει ποτέ, με μια Shalom Harlow σε τρόμο και έκσταση (άντε μετά να αντέξεις το ανέκφραστο, υπερπροβεβλημένο πρόσωπο της Hadid) σε μια στιγμή αληθινής ποίησης από τον σπουδαίο Alexander McQueen. Στεναχωρήθηκα διότι λίγοι, πέρα από το fashion συνάφι, ξέρουν ή θυμούνται αυτή τη στιγμή του McQueen – ή και τον ίδιο πλέον. Και ίσως γι’ αυτο να θύμωσα τόσο με τα πομπώδη «γράφτηκε ιστορία» που διάβαζα προχθές εδώ κι εκεί. Δεν ήταν θυμός τελικά, θλίψη ήταν. Άλλωστε ο θυμός, σχεδόν πάντα θλίψη δεν είναι;
Έφτιαξα με τα χέρια μου αυτόν το σκίουρο – μολυβοθήκη από τελειωμένο ρολό τουαλέτας. Αν αυτό δεν είναι απόδειξη πως η μητρότητα σε μεταλλάσσει σε έναν άνθρωπο που δεν αναγνωρίζεις, δεν ξέρω τι είναι.
Μύρισα το νέο άρωμα Idole Eau de Parfum Nectar της Lancome: είχα καιρό να μυρίσω τόσο ζεστό, θελκτικό, καραμελωμένο άρωμα. Το βρίσκω ιδανικό για φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες, που, όσο να ‘ναι, θέλεις η μυρωδιά να βαθαίνει και τα πουλόβερ σου να μοσχοβολάνε το άρωμά σου, ακόμα και διπλωμένα στη ντουλάπα. Αν σου άρεσε η original έκδοση του Idole, μην το χάσεις.
Είδα το Blonde στο Netflix και ανακατεύτηκα. Η ταινία είναι σκληρή και στο λέω εγώ, που δεν είμαι και καμία λιγόψυχη στο σινεμά.
Καθόλου τυχαία δεν έχει σήμανση άνω των 18 και καθόλου ευχάριστα δεν θα τα περάσεις βλέποντάς τη, δεν πα’ να είσαι 28, 38 ή 88 (- εκτός αν είσαι 88χρονος γέρος μισογύνης ας πούμε, οπότε ενδέχεται να γίνει η αγαπημένη σου ταινία). Σε όλη την (τεράστια) διάρκειά της, βρίθει αξιόλογων σκηνοθετικών ευρημάτων – και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο θα συνιστούσα σε οποιονδήποτε να την δει, μαζί με την πολύ δυνατή ερμηνεία της Ana de Armas – αλλά δεν δείχνει κανέναν οίκτο για εμάς τους θεατές, που ξεκινήσαμε (σχετικά) ανυποψίαστοι να την βλέπουμε πίνοντας αναψυκτικά και καταλήξαμε, 2 ώρες και 46 βασανιστικά λεπτά μετά, να χρειαζόμαστε μια κάβα για να την παλέψουμε. Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα.
Έφαγα φανταστικά αυγά πανέ μέσα σε μια κρεμώδη αγκαλιά πατάτας στο κυριακάτικο brunch του εστιατορίου Beef Bar (μέσα στο ξενοδοχείο Four Seasons), που πήγαμε την Κυριακή μαζί με τις κόρες. Είχε δύο αυγά η μερίδα. Έχεις ακούσει ποτέ την έκφραση «να τρώει η μάνα και του παιδιού να μην δίνει»; Ε, ας πούμε απλά πως η μια κόρη βολεύτηκε με κεικ και ντόνατς.
Διάβασα το παιδικό βιβλίο Το Αγόρι Με Τα Λουλούδια Στα Μαλλιά του Jarvis (εκδόσεις Παπαδόπουλος) και συγκινήθηκα με την απλότητα με την οποία προσεγγίζεται το θέμα της αρρώστιας, της δοκιμασίας, της αλλαγής και της υποστήριξης απ’ όσους αγαπούν. Θα επανέλθω με περισσότερο #faraklibrary αμέσως μόλις βρεθεί μια λύση στο καινούργιο σπίτι για το πού διάολο να τα βάλω τόσα βιβλία.
Το αγόρι με τα λουλούδια στα μαλλιά
Δοκίμασα πρωινή κολύμβηση στο 7amswimming που είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομά του, κολύμπι σε εσωτερική πισίνα του OAKA από τις 7 έως τις 11 το πρωί, για όλους αυτούς τους φρικτούς πρωινούς τύπους, που όχι μόνο αντέχουν να ξυπνάνε το αγριοχάραμα, αλλά έχουν και τα απαραίτητα κέφια για να βουτήξουν στο νερό και να κάνουν απλωτές. Είμαι πια αυτός ο φρικτός πρωινός τύπος. Δεν φταίω εγώ, η ζωή με έκανε, και τα δύο παιδιά που πρέπει στις 8 να είναι στο σχολείο. Όσο για την εμπειρία; Ενθουσιάστηκα, αλλά θα σου πω περισσότερα την επόμενη φορά, διότι έτσι είμαι εγώ, ενθουσιάζομαι με κάτι και μετά δεν ξαναπάω, οπότε άσε να δέσει λίγο πρώτα το γλυκό και θα στα πω όλα αναλυτικά (με την ελπίδα πως αυτή η μικρή εκκρεμότητα εδώ θα λειτουργήσει και ως έξτρα κίνητρο για να ξαναπάω).
Χάθηκα στον μαγικό κόσμο των φωτογραφιών του Κώστα Σπαθή, προσπαθώντας να διαλέξω μια για να διακοσμήσω το νέο μου σπίτι. Αφού πέρασα ένα μισάωρο χαζεύοντας, κατέληξα να είμαι αναποφάσιστη ανάμεσα σε αυτές τις τρεις.
Άκουσα το νέο album EBM των Editors και αφενός θυμήθηκα πως είχα βγάλει εισιτήρια για τους δω live στην Αθήνα στις 27 Μαρτίου 2020 (αλλά όταν κάνεις σχέδια, ο Covid-19 γελάει), αφετέρου απελπίστηκα με το πόσο δεξιοτεχνικά πατάει το Silence τα κουμπάκια του πόνου για όλα όσα (και όλους όσους) χάθηκαν και δεν μπορούν ποτέ πια να ανακτηθούν.
When my body aches, gimme uncomplicated conversation.
Καλή εβδομάδα να έχουμε!
Yours,
Eliana
