Η Ρίκα Βαγιάνη απομυθοποιεί το “τέρας” της εξωσωματικής γονιμοποίησης

Μία άδεια αγκαλιά που γέμισε αφού πρώτα πόνεσε σωματικά και ψυχικά. Η επιθυμία της να γίνει μητέρα βάραινε προς τη μία πλευρά την εσωτερική της ζυγαριά.

Μιλά στο Ladylike.gr την Παγκόσμια Ημέρα Γονιμότητας και στέλνει μήνυμα αισιοδοξίας και δύναμης σε όλες εκείνες που το προσπαθούν. Οι δυσκολίες, οι αμφιβολίες, οι ορμόνες και τα συναισθήματα.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο που έχει μία γυναίκα να αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια των προσπαθειών;

Κάθε γυναίκα είναι διαφορετική, κάθε ζευγάρι άλλο, κάθε οικογενειακή δυναμική ποικίλλει.

Η επιθυμία γίνεται εμμονή; Κοιμάσαι και ξυπνάς με ένα σκοπό;

Ναι, βεβαίως γίνεται εμμονή, διότι πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο και σοβαρό στόχο, που απαιτεί το μάξιμουμ της σωματικής ,ψυχικής  και οικονομικής αντοχής ενός ζευγαριού. Όπως και σε πολλά πράγματα στη ζωή που απαιτούν συγκέντρωση και αφοσίωση στην επίτευξη  ενός δύσκολου στόχου, έτσι και η επίτευξη μιας υποβοηθούμενης εγκυμοσύνης είναι μια υπόθεση που αν δεν έχεις στοχοπροσήλωση, δεν την κερδίζεις εύκολα.

Κάθε αποτυχία σας πείσμωνε ή σας έκανε να σκεφτείτε ”μέχρι εδώ”;

Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε τις προσπάθειες σύμφωνα με τις οδηγίες των γιατρών μας, είχαμε υπολογίσει τις αποτυχίες, είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε το βαρύ ψυχικό κόστος και έτοιμοι να το πάμε μέχρι το τέλος-  και όταν εννοώ τέλος, εννοώ ή να μεγαλώσουμε την οικογένεια, ή να μην είναι δυνατόν να συνεχίσουμε, πλέον, οπότε και θα είμαστε ήσυχοι, γνωρίζοντας ότι εξαντλήσαμε όλα τα περιθώρια.

Αν και η εξωσωματική είναι μέθοδος καθολικά αποδεκτή γιατί ακόμα η ελληνική οικογένεια το κρατά κρυφό;

Εμένα μου αρέσουν τα κρυφά και τα μυστικά στη ζωή ενός ζευγαριού. Όχι από ντροπή, ούτε επειδή είναι ταμπού, αλλά επειδή δεν άντεχα να κρέμεται από πάνω μου ένας λόχος νοματαίοι και να με κοιτάζουν στην κοιλιά, αν φούσκωσα.

Νιώσατε ή νιώθετε πως είναι ταμπού να γίνεται μία γυναίκα μαμά σε μεγαλύτερη ηλικία;

Στην αρχή είχα τις αμφιβολίες μου, έλεγα  “πως θα τον πάω στο νηπιαγωγείο πενηντάρα γυναίκα,  θα νομίζουν ότι είμαι γιαγιά του”; Βλακείες, δηλαδή. Η φύση φαίνεται ότι έχει τα δικά της κόλπα και σας διαβεβαιώ, ότι σήμερα (σε λίγο τελειώνει ο γιος και το Δημοτικό)  δεν νομίζω να φαίνομαι “γιαγιά” του παιδιού μου. Μια δυνατή, δυναμική  μαμά δείχνω και είμαι. Ίσως το ότι μεγάλωσα ένα μωρό σε μεγάλη ηλικία να έπαιξε ένα ρόλο να διατηρήσω την ενέργειά μου  και μια νεανική ζωντάνια για περισσότερο χρόνο- δεν είναι εύκολο να τρεχοβολάς και να χοροπηδάς πίσω από ένα πιτσιρίκι, θέλει γκάζια, όρεξη, κέφια.

Νιώσατε τους γύρω σας να σας αντιμετωπίζουν με λύπηση;

Χριστός κι Απόστολος. Που ζούμε; Ποτέ.

Αν θα έπρεπε να δώσετε μόνο συναισθήματα. Ποιο κυριαρχούσε πριν και ποιο μετά αφού όλα πήγαν καλά.

“Ορμονικό Τρενάκι του τρόμου” (πριν) και “Δεν θυμάμαι τίποτα, παρά μόνο τη στιγμή που τον κράτησα στην αγκαλιά μου”, μετά.

Είχατε δώσει χρονικό περιθώριο στον εαυτό σας; Θα σταματούσατε;

Είχα πάρει την απόφαση να σταματήσω, σε συνεργασία με το γιατρό μας, δεν άντεχε πολύ το σώμα και το πνεύμα μου περισσότερες ταλαιπωρίες και απογοητεύσεις, μετά από τρία χρόνια προσπαθειών. Όντως σταμάτησα, γιατί… η τελευταία φορά ήταν και η επιτυχημένη.

Θα σκεφτόσασταν σαν εναλλακτική την υιοθεσία;

Απολύτως και οπωσδήποτε, ήδη εξερευνούσαμε  πιθανότητες και διαδικασίες. Μόνο να πω ότι αν η υιοθεσία στην Ελλάδα ήταν εύκολη υπόθεση εμείς, θα είχαμε ήδη, όχι ένα, αλλά και  περισσότερα  παιδιά! Δεν είναι, όμως, εύκολη διαδικασία η υιοθεσία, είναι σκληρή, χρονοβόρα και πολύ περίπλοκη. Είναι κρίμα να ακούγονται επιπόλαιες κριτικές του τύπου “τόσα μωρά υπάρχουν που χρειάζονται γονείς, γιατί δεν υιοθετούν ένα; “Αυτά είναι απλοϊκά, παιδαριώδη συμπεράσματα που προέρχονται από άγνοια. Οι γονείς που υιοθετούν είναι ήρωες- μακάρι να γινόταν πιο γνωστό το τι περνούν για να καταφέρουν να κρατήσουν αγκαλίτσα τα παιδάκια τους.

Τι θα λέγατε σε όλες τις γυναίκες με τις άδειες αγκαλιές;

“Όλα θα πάνε καλά”. Γιατί στο τέλος, ανεξαρτήτως έκβασης, επεμβαίνει η ζωή και όλα  πάνε καλά.