8 μικρές ιστορίες καλοσύνης που μας έφτιαξαν ή έσωσαν τη μέρα
- 13 ΝΟΕ 2025
Είμαι κάτοικος αυτής της πόλης εδώ και 35 χρόνια και πλέον νιώθω ότι η ένταση γύρω μου, είναι πιο έντονη από ποτέ. Άπειρη κίνηση, φωνές και βρισιές στον δρόμο, αχρείαστα κακεντρεχή βλέμματα, ακόμη πιο περίεργα βλέμματα επειδή βγάζεις τον σκύλο βόλτα, καμία βοήθεια. Το να πεις μια «καλημέρα» ή να χαμογελάσεις φαντάζει περίεργο στους γύρω σου, πόσο μάλλον να βοηθήσεις κάποιον που έχει ανάγκη. Η καλοσύνη πού είναι;
Υπάρχουν στιγμές που η καλοσύνη εξανεμίζεται: Από προσωπικές εμπειρίες το έχω βιώσει καλά στο πετσί μου. Έχω πέσει στα σπασμένα πεζοδρόμια της Αθήνας 2 φορές. Σηκώθηκα μόνη μου. Οι γύρω μου συνέχισαν κανονικά την πορεία τους, όσο το σκυλί μου με κοιτούσε με απορία κι εγώ μάζευα υπομονή για να σταθώ ξανά στα χτυπημένα μου πόδια. Τη 2η, μάλιστα φορά, ένας με κοίταζε από τη στάση του λεωφορείου. Καμία αντίδραση. Υπάρχει όμως και η παράλληλη πραγματικότητα. Εκεί που οι μικρές κινήσεις καλοσύνης με κάνουν να σκέφτομαι πως ίσως και να υπάρχει ελπίδα;
Είναι οι φίλοι που σου παίρνουν ταξί για να πας στον προορισμό σου όταν εσύ πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό, οι άγνωστοι άνθρωποι-οδηγοί ταξί που σταματάνε για να σε πάνε στο νοσοκομείο, εκείνοι που νοιάζονται ακόμη για τα ζώα (κύριε στην Κωνσταντινούπολη δεν θα ξεχάσω που σταμάτησες να φροντίσεις μια τραυματισμένη γάτα), κι άλλοι φίλοι, σύντροφοι και γονείς που σε βοηθούν οικονομικά ή σου μαγειρεύουν ένα πιάτο φαγητό.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης ζήτησα από τους συναδέλφους εδώ στο LadyLike, το OneMan και το OW να μου πουν τις δικές τους μικρές ιστορίες που έχουν δεχθεί και τους έσωσαν ή έφτιαξαν τη μέρα. Ίσως αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος κάποια στιγμή.
Μικρές ιστορίες καλοσύνης που μας έφτιαξαν τη μέρα
Καλοσύνη στον ΗΣΑΠ; Ναι κι όμως!
«Μία πολύ όμορφη στιγμή που μου έχει μείνει χαραγμένη, ήταν πριν αρκετά χρόνια, το 2019. Ήμουν στον ΗΣΑΠ και γύρναγα σπίτι ένα βράδυ από έξοδο και ένα κορίτσι καθόταν μπροστά μου, η οποία κράταγε 2 τριαντάφυλλα. Δίπλα μας καθόταν και μία μετανάστρια μαμά με το μωράκι της και παίζαμε και οι 2 με το μωράκι της κυρίας. Φεύγοντας η κοπέλα μου έδωσε το 1 από τα 2 τριαντάφυλλα λέγοντας μου “επειδή φαίνεσαι πολύ ωραίο τυπάκι” και μου έφτιαξε όλη τη διάθεση, πράγμα πολύ σημαντικό καθώς τότε πέρναγα βαριά κατάθλιψη. I love women so much». – Ιωάννα Βραδή.
Χαμόγελα και καλημέρες το πρωί
«Καλοσύνη για μένα είναι η ευγένεια, τα χαμόγελα και οι καλημέρες το πρωί, τα ευχαριστώ και τα συγγνώμη, τέτοια απλά (σπάνια) πράγματα. Αναγνωρίζω ότι ανακουφίζομαι από τη γειτόνισσα που ταΐζει τις αδέσποτες γάτες στο Άλσος Παγκρατίου κι εκείνη που κάνει το ίδιο στο Καλλιμάρμαρο, ότι αισθάνθηκα καλά που η φίλη μου έμεινε μαζί με την κυρία που έπεσε με το μηχανάκι στον δρόμο, όταν οι υπόλοιποι οδηγοί εξαφανίστηκαν κι ας μην είχε καμία εμπλοκή σε όλο αυτό, βρίσκω την ελπίδα μου στη φίλη που κυκλοφορεί με τασάκι στην τσάντα της για να πετάει εκεί τις γόπες της κατά την διάρκεια μετακινήσεων και εξόδων. Βρίσκω αγάπη σε κάθε μία από αυτές τις μικρές πράξεις. Αγάπη για τον εαυτό και τον δίπλα. Και νομίζω πώς είναι μεταδοτικό». – Λία Παπαϊωάννου.
Γίνε σαν τον Κλεάνθη
«Η ζωή μου ευτυχώς είναι γεμάτη ιστορίες καλοσύνης. Είμαι από τους τυχερούς που έχουν γύρω τους πάντα ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να με βοηθήσουν σε ο, τι χρειαστώ. Πρόσφατα που είχα ένα ηλεκτρολογικό πρόβλημα στο σπίτι μου και βρέθηκα να μην έχω ρεύμα, ενώ έπρεπε να εργαστώ, ο Κλεάνθης ένας από τους φίλους του μπαμπά μου, άφησε τη δουλειά του στη μέση και ήρθε να μου λύσει το πρόβλημα αφιλοκερδώς. Ο μπαμπάς μου είναι οικοδόμος και οι φίλοι του κάνουν ανάλογες δουλειές που σημαίνει πως όποτε χρειάζομαι μάστορα στο σπίτι, τον έχω πριν καν κλείσω καλά-καλά το τηλέφωνο, ενώ δεν έχω πληρώσει ποτέ όσο κι αν έχω επιμείνει.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη μπούρδα από την πεποίθηση πως μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Δεν μπορούμε και δε χρειάζεται κιόλας. Είναι σημαντικό να ξέρουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που θα αφήσουν τη βολή τους για μας και οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Θα ακυρώσω σχεδόν τα πάντα για να κρατήσω τον 7χρονο γιο της single μαμάς κολλητής μου, ακόμα κι αν εκείνη θέλει απλά να πάει για ένα ποτό. Ξέρω πως θα κάνει το ίδιο για μένα, αφήστε που μου φτιάχνει παστίτσιο και μιλφέιγ όποτε της το ζητήσω». – Ντενίσα-Λυδία Μπαϊρακτάρι.
iStock
Η ευγενική κίνηση
«Νιώθω ότι ζούμε μία καθημερινότητα όπου όλοι είναι εκνευρισμένοι, θυμωμένοι και έτοιμοι για καβγά. Έτσι κάθε μικρή πράξη καλοσύνης που συμβαίνει εκεί έξω (από το να μου κρατήσει ένας άγνωστος την πόρτα και να με χαιρετήσει χαμογελαστός μέχρι να με αφήσει ένας οδηγός να περάσω όταν δεν υπάρχει διάβαση ή φανάρι) μου φτιάχνει τη μέρα. Μία ιστορία καλοσύνης που ξεχωρίζω όμως είναι η καθημερινή συνδιαλλαγή με τον άνθρωπο που φτιάχνει τον πρωινό μου καφέ. Έχει τύχει 2 φορές να κάνω λάθος παραγγελία (έχω πολλά στο μυαλό μου το πρωί για να θυμάμαι τι καφέ πίνουν οι άλλοι) και τις 2 φορές μου έφτιαξε αμέσως άλλο καφέ χωρίς να τον χρεώσει. Το βρήκα μια πολύ ευγενική κίνηση και μου έφτιαξε τη μέρα». – Μάρω Παρασκευούδη
10/09/2023
«Οι επισκέψεις στο σπίτι του μπάρμπα Θεόφιλου στο χωριό δεν ήταν ποτέ βιαστικές. Είχαν πάντα φίλεμα (κάτι από τον κήπο ή το χωράφι) μεζέ, λίγο σπιτικό τσίπουρο και κουβέντες, που λέγονται με αγάπη. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν αλλιώς. Το σπίτι έμενε χωρίς ρεύμα για μέρες. Τα πράγματα στον καταψύκτη είχαν σχεδόν χαλάσει. Η λάσπη είχε σκεπάσει ακόμη και το μικρό τραπεζάκι στη βεράντα. Αφήσαμε βιαστικά νερά και μία σακούλα απορρυπαντικά, που είχαμε κουβαλήσει από την Αθήνα.
Η κακοκαιρία Ντάνιελ τα είχε ρημάξει όλα. Όλα, εκτός από την καλοσύνη των ανθρώπων. Κλείνοντας την εξώπορτα, ο μπαρμπά Θεόφιλος με φώναξε. Δεν του πήγαινε η καρδιά ότι θα φεύγαμε χωρίς φίλεμα. Μέσα στις λάσπες, κατευθύνθηκε προς τον κήπο. Έκοψε 2 άγουρα μήλα από τη μηλιά. Τα σκούπισε πρόχειρα και με κάλεσε με την ίδια γνώριμη προστακτική που ήξερα χρόνια τώρα. “Έλα εδώ, Βιβούλι. Να τα πάρεις αυτά, μ’ όλη μου την καρδιά”. Μία μικρή πράξη καλοσύνης, γεμάτη μπόλικη άδολη αγάπη». – Βιβή Αγγελάκη.
Η καλοσύνη θέλει αναγνώριση
«Ένα λάθος που κάνουμε συχνά είναι να θεωρούμε δεδομένη τη διαθεσιμότητα και τη γενναιοδωρία των πιο κοντινών μας ανθρώπων. Φυσικά το να δέχεσαι το καλό από αγνώστους και άτομα που δεν φέρουν καμία “υποχρέωση” είναι μαγικό και αξιέπαινο, αλλά με αφορμή αυτή την ανασκόπηση καλών πράξεων, ας επισημάνουμε πως δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο, ακόμα και για τους ίδιους μας τους γονείς. Η μαμά μου ο μπαμπάς μου εδώ και αρκετά χρόνια έχουν προσαρμόσει το πρόγραμμά τους βάσει του δικού μου προγράμματος, ώστε να κρατάνε το παιδί μου όσο εγώ δουλεύω ή και μετά τη δουλειά, για ώρες ολόκληρες.
Τι πιο συνηθισμένο, θα πεις, ο παππούς και η γιαγιά να κρατάνε τα εγγόνια τους χωρίς όρια. Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί πως πρόκειται για μία πράξη καλοσύνης. Στην Ελλάδα, πράγματι, αποτελεί μια κοινοτυπία σε αντίθεση με πολλές άλλες κοινωνίες που δεν νοείται καν (αρκεί μια ολιγόωρη επίσκεψη τα σαββατοκύριακα). Τις περισσότερες φορές από την καλή τους την καρδιά το κάνουν, ας μην το ξεχνάμε, καλό θα ήταν», – Μαριλέλλα Αντωνοπούλου.
unsplash
Ζεστασιά σ’ ένα χαρτάκι
«Λονδίνο, Οκτώβριος 2005. Είμαι 22 ετών, για πρώτη φορά στη ζωή ολομόναχη στο εξωτερικό και βρίσκομαι σε σταθμό τρένου όπου μόλις έχω αποχαιρετήσει τον φίλο μου, ο οποίος επιστρέφει Αθήνα. Θα τον ξαναδώ τα Χριστούγεννα και μου λείπει ήδη. Βρέχει και κάνει κρύο. Έχω μόλις αδιαθετήσει, πεθαίνω στον πόνο, και στο σπίτι με περιμένει άπειρο διάβασμα. Είμαι χάλια και απλά στέκομαι θλιμμένη και κοιτάζω τον συρμό που απομακρύνεται. Ξαφνικά με πλησιάζει μια κοπέλα που δεν έχω ξαναδεί ποτέ και, χωρίς να μου πει κάτι, μου δίνει ένα τετράγωνο χαρτάκι, μου χαμογελάει και φεύγει.
Το κοιτάζω και βλέπω ότι στη μια μεριά έχει τυπωμένο ένα απόσπασμα από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και στην άλλη γράφει: “Pray it – Keep it – Love One Another”. Καμία ιδιαίτερη επαφή δεν έχω με τη θρησκεία, ωστόσο θυμάμαι πως εκείνη τη στιγμή που πονούσα και τα έβλεπα όλα μαύρα, το χαρτάκι αυτό με γέμισε ζεστασιά. Ίσως ήταν η χειρονομία περισσότερο που με έκανε να νιώσω έτσι παρά το καθαυτό μήνυμα, δηλαδή και ένα ξερό φύλλο να μου έδινε για εμένα θα ήταν ένα μήνυμα ότι “σε βλέπω, έχε πίστη, όλα θα πάνε καλά”. Εννοείται πως το χαρτάκι το έχω στο πορτοφόλι μου, σαν γούρι, από τότε». – Έλενα Μπούλια.
Μικρές πράξεις καλοσύνης στην Αθήνα
«Ας ειπωθεί, a priori, ότι η Αθήνα δεν είναι μια πόλη που η καλοσύνη βρίσκεται σε αφθονία. Οπότε αν κάποιος σου πετάξει λίγα ψίχουλα αγάπης, νιώθεις ότι ο ήλιος λάμπει και τα πουλάκια κελαηδούν. Ξέρεις τι μπορεί να είναι μικρή πράξη καλοσύνης στην Αθήνα; Να σε περιμένει ο ταξιτζής μέχρι να μπεις μέσα στο σπίτι. Να σε γυρίσει σπίτι ο/η συνάδελφος. Να σου πάρει ένας δικός σου άνθρωπος ένα δωράκι χωρίς κανένα λόγο. Να σου κάνουν dog sitting, για να περάσεις ένα ρομαντικό ΣΚ. Τεράστια πράξη καλοσύνης έκανε η φίλη μου η Μάγδα, που με πήγε σε δημόσιο νοσοκομείο με ορθοπεδική κλινική σε εφημερία και έσερνε το αμαξίδιο όσο έκλαιγα με αναφιλητά και έβλεπα τον αστράγαλο μου να πρήζεται. Και απειλούσα ότι θα φέρω κάμερες και θα τους κάνω θέμα στα κανάλια αν δεν με εξετάσουν». – Ζωή Δημητρίου.
