Η πιο αγχωμένη και δυστυχισμένη γενιά της ιστορίας: Ρωτήσαμε 4 γυναίκες της Gen Z αν νιώθουν να γερνάνε πριν την ώρα τους
- 9 ΣΕΠ 2025
Η Gen Z, το μέλλον μας, τα παιδιά που οι millenials και όλοι οι προγενέστεροι θα ‘πρεπε να βλέπουμε και να ζηλεύουμε οικτρά για τα νιάτα τους, για το πώς στύβουν και ρουφάνε τη ζωή ως το μεδούλι, δείχνει να υποφέρει. Οι έρευνες που βγαίνουν στο φως επισημαίνουν ομόφωνα πως οι Gen Zenders, οι σημερινοί 20άρηδες, οι προσεχώς 30άρηδες και τα παιδιά που έχουν γεννηθεί έως το 2012 συνθέτουν το ηλικιακό μωσαΐκό μιας γενιάς που βουλιάζει στη φθορά και τη ματαιότητα ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα. Ακόμα και από εμάς, τους ταλαίπωρους 40άρηδες.
Η Generation Z δηλώνει κουρασμένη. Αντιμετωπίζει πρωτοφανή ψυχική κόπωση και σε μεγάλο βαθμό τής φταίει η δουλειά- για την ακρίβεια η εργοδοσία-. Στα επαγγελματικά περιβάλλοντα αντιμετωπίζεται μεταξύ αστείου και σοβαρού σαν «πονοκέφαλος» («προσέλαβες Gen Zender; έμπλεξες») γιατί- σε αντίθεση με τους millenials που η κουλτούρα της υπεραπόδοσης είναι ο μόνος δρόμος, διεκδικούν υποτίθεται την ισορροπία ζωής- εργασίας όπως ο μέσος δημόσιος υπάλληλος σε εποχές ΠΑΣΟΚ και αποφεύγουν να οριστούν ως οντότητες μέσα από τη δουλειά τους. Ο «μύθος» λέει πως για τα HR πολλών εταιρειών ένα παιδί της Generation Z μοιάζει να κουβαλάει πάνω του μια ταμπέλα όπου αναβοσβήνουν λέξεις όπως «υπερευαίσθητο» και «αντιπαραγωγικό».
Gen Z: Μεγαλώσανε και έγιναν η χειρότερη γενιά;
Το κίνητρο της διεκδίκησής τους για work life balance περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Δεν ξέρουν ποιος είναι ο σκοπός της ζωής τους. Όσοι μελετούν τη γενιά που ανέτρεψε την καμπύλη της ευτυχίας, αναφέρουν πως η επιτυχία δεν είναι αυτοσκοπός γι’ αυτά τα παιδιά. Θέλουν να επιβραβεύονται απλά γιατί προσπάθησαν. Χρειάζονται ασταμάτητα κίνητρο, αρκεί να μην τους διορθώνεις, γιατί πιέζονται. Το quiet quitting δεν είναι επιλογή. Είναι το δικό τους επαγγελματικό mantra.
Εγκλωβισμένοι σεξουαλικά μεταξύ ρευστότητας, ερωτικής απραξίας (δεν κάνουν σεξ) και ψηφιακής αφθονίας, ο εθισμός τους δεν είναι το κάπνισμα (το άτμισμα, ίσως), αλλά η καθιστική ζωή. «Ρουφάνε» μπλε φως από την ασταμάτητη έκθεση στις οθόνες, αναπτύσσουν συμπτώματα scroll fatigue (η κόπωση από το υπερβολικό scrolling) και κατά συνέπεια γερνάνε πριν την ώρα τους επειδή ο κιρκάδιος ρυθμός τους είναι μονίμως σε σύγχυση. Δεν κοιμούνται καλά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έχουν όμως ένα μεγάλο καλό: Μιλούν ανοιχτά για τα ζητήματα ψυχικής υγείας, τα αποδέχονται και τα διαχειρίζονται. Ο Ψ της Gen Z είναι ό,τι ο personal trainer για τους millenials. Κι αυτές είναι σε γενικές γραμμές, κάποιες από τις εργοστασιακές λειτουργίες της Generation Z, κατά τας γραφάς.
iStock
Κι οι Gen Zenders τι λένε για όλα αυτά; Έχουμε πέσει μέσα με αυτούς; Πώς νιώθουν για τη φήμη τους που συχνά προηγείται; Γερνάνε όντως πριν την ώρα τους γιατί δυστυχούν ή απορρίπτουν όλα τα παραπάνω ως μια γενίκευση υποκινούμενη από εργασιομανείς καταπιεσμένους boomers; Ρωτήσαμε 4 γυναίκες αυτής της γενιάς πώς νιώθουν για όσα τους καταλογίζουν.
Ευτυχία, 27 ετών, δημοσιογράφος: «Προσωπικά, νιώθω σίγουρα στρεσαρισμένη, αλλά όχι απελπισμένη».
«Είχα την αίσθηση ότι οι έρευνες θεωρούν την Gen Z delulu και προνομιούχα στο πεδίο του άγχους, επειδή υποτίθεται ότι τα Gen Z άτομα αποφεύγουν οτιδήποτε έχει κόπο, ξεβόλεμα ή μπορεί να τα στρεσάρει, όπως μια δουλειά που δεν δίνει νόημα στην καθημερινότητα. Οι γυναίκες της γενιάς μου είναι συχνά overskilled οπότε το άγχος προκύπτει επειδή όλες αυτές οι δεξιότητες δύσκολα εξαργυρώνονται.
Ανήκω στη γενιά που πήγε σχολείο στα χρόνια της ελληνικής κρίσης και πανεπιστήμιο στα χρόνια του Covid. Νιώθω ότι είμαστε μια ώριμη γενιά με απόλυτη επίγνωση των δυσκολιών και ότι μεγαλώσαμε πριν την ώρα μας, οπότε ίσως αυτή η εσπευσμένη ενηλικίωση να μας συνοδεύει και να μας καθηλώνει κάποιες φορές ψυχολογικά. Χάσαμε αρκετά χρόνια ξεγνοιασιάς και ψευδαίσθησης που έζησαν οι προηγούμενες γενιές σε αντίστοιχες ηλικίες».
«Έχω ακούσει μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι ευτυχώς τα Gen Z άτομα δεν έχουν γίνει ακόμα πιλότοι και γιατροί γιατί θα πεθάνουμε όλοι. Μπορεί, λέει, να έχουν blue Monday και να αρνηθούν να χειρουργήσουν, λόγω μελαγχολίας».
«Γενικά, παίζει πολύ το αφήγημα ότι η Gen Z βαριέται να δουλέψει. Ενδεχομένως να ισχύει. Και οι boomers βαριούνται να δουλέψουν, παρ’ όλα αυτά είναι τα αφεντικά μας, λόγω επετηρίδας, οπότε κάνουμε ότι δεν συμβαίνει. Θέλω να πω, πολύς κόσμος βαριέται να δουλέψει. Λίγα άτομα ονειρεύονται να φτάσει η Δευτέρα για να πάνε στην εργασία τους και αυτά λογικά θα έχουν κάποιο φλερτ στο διπλανό γραφείο. Η διαφορά με τη Gen Z είναι ότι δεν κάνει gaslighting αναφορικά με αυτό και αν χρειαστεί παραδέχεται ανοιχτά ότι “θα μείνω σε αυτή τη δουλειά μέχρι να βρω κάτι καλύτερο”. Επομένως το αφήγημα ότι η Gen Z είναι ψιλό άχρηστη στους χώρους εργασίας, συνδέεται με το ότι έχει ξεβολέψει τους μάνατζερς, γιατί η νέα γενιά αρνείται να κάνει μόνο τη λάντζα, διεκδικεί αυξήσεις μισθών και ισότητα μεταξύ των φύλων εντός και εκτός των εργασιακών χώρων».
«Η μεγαλύτερη αλήθεια που έχω ακούσει για την Gen Z είναι ότι είμαστε μια απολιτίκ γενιά- δυστυχώς».
«Συνδέεται με τη γενικότερη απολιτικοποίηση γύρω μας προφανώς, αλλά είμαστε μια γενιά που πολιτικοποιείται αποκλειστικά μέσω social media, πάντα συνθηματικά και χωρίς κάποια ανάλυση, όλα σε πρώτο κείμενο. Η πολιτικοποίηση προϋποθέτει ανταλλαγή απόψεων, ζύμωση και διαφωνία. Πώς θα διαφωνήσεις με τον τέλεια διαμορφωμένο στα γούστα σου αλγόριθμο του TikTok; Πώς θα εκτεθείς στην αντίθετη άποψη και θα αναρωτηθείς έστω για μια στιγμή “λες να έχει δίκιο”;
Βέβαια, οι έρευνες δείχνουν ότι παρά το απολιτίκ της γενιάς μας που εκφράζεται και στις κάλπες μέσω της αποχής, οι γυναίκες γίνονται ολοένα και πιο προοδευτικές πολιτικά και ανοιχτόμυαλες σε προσωπικό επίπεδο, ενώ οι άντρες συνομήλικοι τους περισσότερο συντηρητικοί, γιατί έχασαν βασικά προνόμια που είχαν τα προηγούμενα χρόνια και αντιδρούν ψηφίζοντας Ακροδεξιά κόμματα που θέλουν να μας καταργήσουν τις ασφαλείς αμβλώσεις.
Κάποια στιγμή είδα ένα βίντεο στο TikTok για το λεγόμενο “gentle parenting” που λέει ότι αν το παιδί σου χύσει στο πάτωμα ένα μπολ με κορν φλεικς και γάλα εσύ θα του πεις με απόλυτη ηρεμία “δεν πειράζει. Ελα να το μαζέψουμε μαζί”. Μπορώ να πω ότι στα περισσότερα άτομα της γενιάς μου δεν θυμίζει την παιδική τους ηλικία αυτή η χαλαρή γονεϊκή αντίδραση».
«Οι γονείς μας έκαναν λάθη και ήταν μια γενιά που δεν έκανε ψυχοθεραπεία, δυστυχώς, σε αντίθεση με εμάς. Όμως τα πήγαν πολύ καλύτερα από τους δικούς τους γονείς και αυτό είναι σημαντική πρόοδος».
«Νομίζω ότι στο εργασιακό περιβάλλον όταν είσαι μικρή ηλικιακά, ανεξαρτήτως σε ποια γενιά ανήκεις, αντιμετωπίζεις και συγκεκριμένες προκλήσεις, ακριβώς επειδή φέρνεις τη θηλυκή και τη νεανική ταυτότητα σου στο χώρο. Πολλές φορές νιώθουμε ότι πρέπει να δείξουμε μεγαλύτερες για να μας πάρουν στα σοβαρά. Χαρακτηριστικά, θυμάμαι σε συνέντευξη για δουλειά όταν ήμουν 22 να φοράω ένα blazer τύπου σακάκι. Με πήραν στη δουλειά. Το blazer νομίζω δεν το ξαναφόρεσα».
iStock
Φαίδρα, 22 ετών, φοιτήτρια: «Η Gen Z είναι η γενιά που δεν γνώρισε κάτι άλλο πέρα από την κρίση»
«“Η πιο απελπισμένη, στρεσαρισμένη γενιά, πρόωρα γερασμένη γενιά”. Νιώθω κάπως ηττημένη, καθώς αυτή η περιγραφή ταιριάζει απόλυτα σε εμένα, αλλά και σε κοντινούς μου ανθρώπους. Υπάρχει, συνήθως, μία άτυπη “κόντρα” με τη Gen Y, ή μάλλον μία ασυμφωνία ως προς το ποια γενιά είναι η πιο ταλαιπωρημένη, η πιο άτυχη. Οι περισσότεροι millennials που γνωρίζω, περιγράφουν τη γενιά τους σαν μια “χαμένη ή σπαταλημένη ευκαιρία” (wasted potential). Νομίζω ότι η ειδοποιός διαφορά μας είναι πως εμείς δεν προλάβαμε ούτε καν να ονειρευτούμε ανέμελα, πόσο μάλλον να κάνουμε σχέδια -ρεαλιστικά ή μη- για το μέλλον και ενδεχομένως γι’ αυτό να ζούμε διαρκώς σε “λειτουργία επιβίωσης”».
«Ακόμη κι αν έχει καταντήσει κλισέ ή κοινότοπο, θεωρώ ότι ο κοινός παρονομαστής για όλους, όλες και όλα στην Gen Z είναι οι κραυγαλέες αντιθέσεις της “πραγματικής” και της ψηφιακής ζωής. Ενώ τα περισσότερα πράγματα γύρω μας καταρρέουν, οι αλγόριθμοί μας λειτουργούν στην εντέλεια έτσι ώστε να δημιουργήσουν την πιο ευχάριστη και εύπεπτη ψευδαίσθηση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του καθενός και της καθεμιάς. Κάτι τέτοιο προκαλεί τεράστια σύγχυση και αναπόφευκτα οδηγεί σε αδιέξοδο τα περισσότερα Gen Z άτομα. Αναγνωρίζουμε το πρόβλημα, αλλά νιώθουμε πολύ αδύναμα ή πολύ μόνα για να αντιδράσουμε, εξ ου και ο φαύλος κύκλος του άγχους. Το στοίχημα είναι να καταλάβουμε ότι σε ένα πρόβλημα που είναι συλλογικό, δεν έχει νόημα να παλεύουμε να δώσουμε ατομικές λύσεις. Χρειαζόμαστε ο ένας/η μία/το ένα, τον άλλο/την άλλη/το άλλο».
«Η μεγαλύτερη υπερβολή που έχω ακούσει για τη γενιά μου είναι ότι είμαστε “υπερευαίσθητοι”. Έχει ενδιαφέρον να σε χαρακτηρίζει έτσι ο πιο αναίσθητος άνθρωπος που έχεις συναντήσει στη ζωή σου».
«Η πιο μεγάλη αλήθεια; Αποφεύγουμε να διεκδικήσουμε και να ζήσουμε τον έρωτα όπως τον ονειρευόμαστε. Είτε γιατί δεν μπορούμε να προχωρήσουμε είτε γιατί φοβόμαστε είτε γιατί, πολύ απλά, είναι πολύ δύσκολο.
Πώς αισθάνομαι για τη γενιά των γονιών μου; αν τα πήγαν καλά; Η απάντηση που μου βγαίνει αυθόρμητα είναι “όχι”. Μετά σκέφτομαι τους γονείς μου και η ειλικρινής μου απάντηση είναι ότι δεν τα πήγαν χειρότερα από τις προηγούμενες γενιές, ούτε καλύτερα από τις επόμενες· θέλω να πιστεύω ότι τα πήγαν όσο καλύτερα μπορούσαν.
Η διαφορετική αντιμετώπιση που έχω βιώσει σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο προκύπτει από 2 διαφορετικές ιδιότητες, οι οποίες όταν συνδυάζονται, αποδεικνύονται εκρηκτικές για πολύ κόσμο: αφενός είμαι cis γυναίκα, αφετέρου είμαι Gen Zender. Ακόμη και κοντινοί ή πολύ αγαπημένοι μου άνθρωποι συγχέουν (δυστυχώς) την ευαισθητοποίηση με την υπερευαισθησία. Με στενοχωρεί να νιώθω ότι περπατάω σε κάποιου είδους ναρκοπέδιο όταν έχω κοινωνικές- προσωπικές ή επαγγελματικές- συναναστροφές και πρέπει είτε να καταπιέσω τις αρχές και τα πιστεύω μου είτε να ρισκάρω να φορέσω την ταμπέλα της “υπερβολικής” επειδή απλά εκφράζομαι για τα (δικά μου ενδεχομένως) αυτονόητα. Το να θεωρηθώ εκ προοιμίου “υπερευαίσθητη” ή “μυγιάγγιχτη” είναι σχεδόν αυτονόητο».
«Αυτό με το οποίο πραγματικά διασκεδάζω, είναι να βλέπω τη λάμψη να χάνεται από τα μάτια κάποιων ανθρώπων όταν τους λέω ότι, εκτός των άλλων, είμαι και φεμινίστρια!»
iStock
Κατερίνα, 21 ετών φοιτήτρια, εργαζόμενη: «Δεν είναι απλά προσωπικό άγχος, είναι συλλογικό το βάρος που κουβαλάμε»
«Ως 21χρονη που τελειώνω το πτυχίο μου και δουλεύω ήδη σε μια δουλειά που αγαπώ, νιώθω καθημερινά την εξάντληση που περιγράφουν οι έρευνες. Όταν δεν είμαι στη δουλειά, είμαι στη σχολή, κι όταν δεν είμαι στη σχολή, κάνω ξένη γλώσσα. Ζούμε με την αίσθηση ότι όσα κι αν κάνουμε, ποτέ δεν είναι αρκετά.
Υπάρχει μια συνεχής πίεση να αποδεικνύουμε τον εαυτό μας, να τρέχουμε πιο γρήγορα, να φτιάχνουμε το βιογραφικό μας, να γινόμαστε “καλύτεροι”. Και αυτή η πίεση σε κάνει να νιώθεις κουρασμένος πριν καν ξεκινήσεις τη μέρα σου. Τα social media το ενισχύουν, γιατί βλέπεις συνεχώς το “τέλειο” και ασυναίσθητα συγκρίνεσαι. Δεν είναι περίεργο που πολλοί/ές από εμάς νιώθουμε να γερνάμε πιο γρήγορα∙ η ψυχική κόπωση είναι μόνιμη.Το μεγαλύτερο άγχος μας είναι ότι νιώθουμε πως δεν έχουμε την ελευθερία να σταματήσουμε ή να ξεκουραστούμε χωρίς τύψεις.
Πρέπει πάντα να κάνουμε κάτι παραπάνω για να σταθούμε στα πόδια μας. Κουβαλάμε τα λάθη των προηγούμενων γενεών- οικονομικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά- και ταυτόχρονα πρέπει να φτιάξουμε τη δική μας πορεία σε μια εποχή που η αβεβαιότητα κυριαρχεί. Παράλληλα, έχουμε διαρκή έκθεση σε ειδήσεις για πολέμους, για την κλιματική κρίση, για την κακή οικονομία. Όλα αυτά δημιουργούν μια αίσθηση ασφυξίας και μας κάνουν να σκάμε».
«Σκεφτόμαστε αν θα βρούμε δουλειά, αν ο μισθός θα φτάνει, αν θα έχουμε αφεντικά που μας σέβονται».
«Η πιο μεγάλη υπερβολή είναι ότι έχουμε πιο εύκολη ζωή από τους γονείς μας και ότι είμαστε τεμπέληδες. Η αλήθεια είναι πως μόνο τεμπέληδες δεν είμαστε. Δουλεύουμε, σπουδάζουμε, μαθαίνουμε γλώσσες, ψάχνουμε ευκαιρίες, τρέχουμε όλη μέρα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν προσπαθούμε∙ το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος γύρω μας είναι πολύ πιο απαιτητικός και ασταθής από ό,τι ήταν για τις προηγούμενες γενιές.
Η μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι νοιαζόμαστε πραγματικά για την ψυχική μας υγεία. Δεν την υποτιμάμε, δεν τη θεωρούμε πολυτέλεια. Ίσως αυτό να ενοχλεί κάποιους μεγαλύτερους που μεγάλωσαν με το “δεν παραπονιόμαστε ποτέ”, αλλά για εμάς είναι μια μορφή δύναμης και ωριμότητας να τολμάς να αναγνωρίσεις τα όριά σου».
«Θέλουμε να μιλάμε για το άγχος, για την κατάθλιψη, για τις δυσκολίες. Να πηγαίνουμε σε ψυχολόγο χωρίς ντροπή και να δείχνουμε συμπόνια σε ανθρώπους που περνούν δύσκολα».
«Η αλήθεια είναι ότι η γενιά των γονιών μας έζησε πολύ πιο όμορφα και ανέμελα νιάτα. Είχαν την ελευθερία να ταξιδεύουν, να περνάνε μήνες σε νησιά με ελάχιστα χρήματα, να κάνουν όνειρα πιο εύκολα. Από τη δική τους πλευρά όμως, δεν φρόντισαν αρκετά για το μέλλον. Η πολιτικοοικονομική κατάσταση σήμερα είναι αποτέλεσμα και δικών τους επιλογών, και τώρα εμείς καλούμαστε να “βγάλουμε το φίδι από την τρύπα”. Παρ’ όλα αυτά, τους αναγνωρίζω ότι στην ανατροφή τα πήγαν πολύ καλά. Έσπασαν αρκετές παλιές παραδόσεις, έβαλαν βάσεις για την ισότητα των φύλων και άνοιξαν τον δρόμο για να ζούμε με περισσότερη ελευθερία από ό,τι οι παππούδες μας. Οπότε ναι, έκαναν λάθη, αλλά έκαναν και πολλά σωστά.
Ναι, έχω νιώσει να με αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Αρχικά μόνο και λόγω ηλικίας, συχνά με αντιμετωπίζουν σαν “μικρή”. Δεν με πειράζει, γιατί όντως είμαι στην αρχή της διαδρομής μου, αλλά είναι κουραστικό να κρίνεσαι κάθε φορά που λες ότι είσαι κουρασμένη, σαν να μην έχεις δικαίωμα στην κούραση. Όμως οι εποχές, οι ρυθμοί και οι απαιτήσεις είναι τελείως διαφορετικές σε σχέση με το παρελθόν. Στον επαγγελματικό χώρο, αλλά και στον αθλητισμό που δραστηριοποιούμαι, νιώθω πως οι ευκαιρίες είναι πιο περιορισμένες για εμάς που ξεκινάμε τώρα, σε σχέση με αυτούς που ήταν στην ηλικία μας πριν 10-20 χρόνια. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, οι απαιτήσεις επίσης, και καμιά φορά η ηλικία μας χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για να μας υποτιμήσουν».
«Οι μεγαλύτεροι θεωρούν ότι επειδή εκείνοι τότε “δεν παραπονιόντουσαν”, δεν πρέπει να παραπονιόμαστε ούτε εμείς».
iStock
Ειρήνη, 24 ετών, μεταπτυχιακή φοιτήτρια: «Συγκρινόμαστε κυριολεκτικά διαρκώς με όλους μέσω των social media»
«Από προσωπική εμπειρία, αλλά και από συγγενείς, φίλους και γνωστούς, γνωρίζω πως η γενιά μου μαστίζεται από προβλήματα ψυχικής υγείας (άγχος, κατάθλιψη, OCD κλπ). Μου φαίνεται λογικό: είμαστε εκτεθειμένοι/ες σε όλες τις πληροφορίες του κόσμου όλο το 24ωρο, ενώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κατάρρευση του κλίματος, του συνταξιοδοτικού συστήματος και της παγκόσμιας γεωπολιτικής ισορροπίας. Τώρα, ακούμε και πως θα μας πάρει τις δουλειές η τεχνητή νοημοσύνη. Εν ολίγοις, δε βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ. Επίσης, η Ελλάδα είναι μια γεροντοκρατούμενη χώρα. Είμαστε μια δημογραφική, πολιτική, πολιτισμική, οικονομική μειοψηφία.
Πιστεύω πως έχουμε τρομακτικά υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό μας και συγκρινόμαστε διαρκώς με τους “άλλους”. Όμως, όταν ζοριζόμαστε για να καλύψουμε βασικές ανάγκες παρόλο που βάζουμε τα δυνατά μας, το προσάπτουμε σε κάποια προσωπική αποτυχία, αν και οφείλεται σε εξωτερικές συνθήκες. Επίσης, όλοι προβάλλουν μια ιδανική βερσιόν της ζωής τους στο instagram, και μετά συγκρίνουμε τις πραγματικές ζωές μας με τις ιδανικές ζωές των άλλων».
«Ως γενιά οι Gen Zenders κληρονομήσαμε την αφελή αισιοδοξία που είχαν οι γονείς μας στην αρχή του αιώνα, πως “όλα θα πάνε καλά” αν απλώς βάλουμε τα δυνατά μας».
«Είναι τεράστια υπερβολή ότι δεν έχουμε όρεξη για δουλειά. Αυτό απλά δεν ισχύει. Αντιθέτως, έχουμε πολλή όρεξη για δουλειά, απλώς συχνά αισθανόμαστε πως κάνουμε εντελώς ανούσιες και άσκοπες δουλειές, πως πληρωνόμαστε πενταροδεκάρες, πως οι φωνές μας δεν ακούγονται, πως οι εργοδότες δεν ενδιαφέρονται να είμαστε πραγματικά παραγωγικοί αλλά να εκτελούμε εντολές με στρατιωτική πειθαρχία για να ικανοποιούμε το “εγώ” τους.
Η γενιά των γονιών μας απέτυχε παταγωδώς. Δημιούργησαν ένα σύστημα που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε οικονομική και περιβαλλοντική κατάρρευση και τώρα σφυρίζουν κλέφτικα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πως οι μεγαλύτερες γενιές δημιούργησαν τα κινητά και τα social media, απέτυχαν πλήρως να τα ρυθμίσουν, μας τα έβαλαν στο χέρι και τώρα γκρινιάζουν για “τους νέους με τα κινητά” και για το TikTok».
«Ως παιδιά και έφηβοι ήμασταν απολύτως ανυπεράσπιστοι απέναντι σε αυτή τη θεμελιώδη τεχνολογική και κοινωνική επανάσταση που ονομάζεται Internet, την οποία οι γονείς μας απλά χάζευαν να ξεδιπλώνεται μπροστά τους χωρίς να αντιδρούν με οποιονδήποτε τρόπο».
«Θεωρώ πως έχουμε μεγαλώσει σε υπερπροστατευμένα περιβάλλοντα και είμαστε πράγματι πολύ φοβιτσιάρες/ηδες.
Το να είσαι μια νέα κοπέλα στην Ελλάδα εξακολουθεί να σημαίνει πως δίνεις μάχη για να σε πάρουν στα σοβαρά σε οποιοδήποτε περιβάλλον, από τη στάση του λεωφορείου μέχρι το γραφείο. Ως νέος άνθρωπος, φέρνεις μια ενέργεια και μια δημιουργικότητα στον εργασιακό χώρο, την οποία οι μεγαλύτερες γενιές πασχίζουν να καταπνίξουν».
«Συγκεκριμένα στην εργασία, έχω αντιμετωπιστεί με ακραία πατερναλιστικές συμπεριφορές και περιφρόνηση».
