Όταν ο γιος μου έκλαψε στο γήπεδο

Από την Άντρια Κωνσταντίνου

Έκλαψε πολύ. Δεν περίμενα να είχε στεναχωρηθεί τόσο. “Μα εμείς μόνο κερδίζουμε, είμαστε η καλύτερη ομάδα”, μου έλεγε μέσα στα δάκρυά του. “Χάσαμε;”, με ξαναρώτησε. “Ναι, αγάπη μου χάσαμε, έτσι είναι το ποδόσφαιρο”, μου βγήκε αυθόρμητα, λες και ήμουν ο Αναστασίου και μου ζητούσε ο ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου να πω με μια κουβέντα τι έφταιξε.

Αρχικά χάρηκα με την αντίδραση του γιου μου. Αυτό ένιωσε, θλίψη, αυτό έκανε, κλάμα. Πόσο τυχερά και πόσο ειλικρινή είναι τα παιδιά. Υπέροχο. Στεναχωρήθηκε, ήθελε να εκφραστεί και δάκρυσε. Πόσο θαυμάσιο να είσαι παιδί. Οι υπόλοιποι γύρω μας βρίζουν, απογοητευμένοι. Ο γιος μου κοιτάει το γήπεδο, δεν θέλει να έχει τελειώσει ο αγώνας, κλαίει στην αγκαλιά μου που η ομάδα του δεν κέρδισε. Αισθάνομαι τα δάκρυά του στο λαιμό μου. Τα μαγουλά του τα υγρά, τα χεράκια του με αγκαλιάζουν για συμπαράσταση. “Δεν θέλω να χάσουμε”. “Να παίξουμε κι άλλο, μαμά”. Ακουμπάει το κεφαλάκι του στον ώμο του.

Στον αγώνα κουνούσε την σημαία του, ενώ όταν προσπαθούσε να φάει σποράκια, την είχε τοποθετήσει στην μπροστινή θέση. “Να την βλέπουν όλοι, θέλω”, μου έλεγε.

Ήταν χαρούμενος. Έβλεπα τα χείλη του που κουνιούνται στην προσπάθειά του να μάθει τα συνθήματα. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα τα επαναλάβει στο σπίτι. Ήδη έχει πει άλλες φορές στην γιαγιά του, που διαφωνεί κάθετα με την απόφασή μας να τον παίρνουμε στο γήπεδο, ότι κάποιοι λένε κακά λόγια. Τώρα δεν έχει την δύναμη ούτε να την κρατήσει. Το πράσινο κασκόλ του χρησιμεύει για χαρτομάντηλο. Κλαίει. Προσπαθώ να του εξηγήσω. Χάσαμε, η άλλη ομάδα ήταν καλύτερη. Δεν πειράζει. Δεν γίνεται να κερδίζουμε συνέχεια. Την Κυριακή θα ξανανικήσουμε, κι άλλα τέτοια, λογικά. Εκείνος μου λέει ότι θέλει να νικήσουμε  τώρα, “τώρα να κερδίσουμε, μαμά, να παίξουμε κι άλλο”.

Σιγά σιγά αποχωρούμε από την κερκίδα. Ο γιος μου είναι ακόμα στην αγκαλιά μου και δείχνει να παρηγοριέται, καθώς θα πάμε από την μπουτίκ να πάρουμε αυτοκόλλητα. Θα τα κολλήσει στο δωμάτιό του. Δείχνει να ξεχνάει την βαριά ήττα. Η κούπα με τον Πανάθα θα βοηθήσει πολύ να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Το χαμόγελο επανέρχεται στο προσωπάκι του. Περιμένει να αγοράσει νέα αυτοκόλλητα και μου λέει ότι μόλις φτάσουμε στο σπίτι, αμέσως θέλει να τα κολλήσει στο δωμάτιό του. Τρέχει, γιατί δεν μπορεί να περιμένει να φτάσουμε περπατώντας. Τώρα είναι ευτυχισμένος. Τι υπέροχο να είσαι παιδί. Ξέχασε την ομάδα που έχασε, βρίσκεται σε άλλη αποστολή τώρα. Είναι ενθουσιασμένος. Χαμογελάει.

Θα φάει και βρώμικο. Δύο καλαμάκια σκέτα με ψωμί. Θα καθίσει σε σκαμπό και θα το φάει σαν μεγάλος. Βλέπει τα κύπελλα στον τοίχο, στο μαγαζάκι που βρίσκεται στην είσοδο στον Τάφο του Ινδού και ρωτάει ποιανού είναι όλα αυτά. Ξέρει ότι κάθε κύπελλο σημαίνει νίκη. Κοιτάζει επίμονα.

Τα πόδια του κουνιούνται συνεχώς μπρος πίσω. Βρίσκεται τουλάχιστον μισό μέτρο από το πάτωμα. Είναι περίεργος και ταυτόχρονα εντυπωσιασμένος από τα στοιβαγμένα τρόπαια.

Όταν θα μεγαλώσει έχει πει θα γίνει τερματοφύλακας. Αναρωτιέμαι αν του περνάει κάτι τέτοιο τώρα από το μυαλό. Να μεγαλώσει και να κατακτήσει ένα κύπελλο. Πολύ θα ήθελα να ήμουν μέσα στο μυαλό του αυτή την στιγμή. Λες να τον καμαρώνω τερματοφύλακα; Τρώει ακόμα μια μπουκιά και χάνεται μέσα στο αλουμινόχαρτο και το μεγάλο ψωμί, τα χεράκια του ίσα ίσα που μπορούν να κρατήσουν το σάντουιτς. “Ξέρεις, αυτά δεν είναι όλα τα κύπελλα που έχει ο Παναθηναϊκός, υπάρχουν κι άλλα, απλά δεν χωρούσαν εδώ” του λέει ο μπαμπάς του. “Αλήθεια”, ανοίγει τα μάτια του. Η μαγεία μεγαλώνει. Τα πόδια κουνιούνται συνεχώς μπρος πίσω. Κοιτάζει. “Δεν θέλω άλλο”, λέει ξαφνικά και πηδάει από την καρέκλα. Έχει βαρεθεί και θέλει να φύγει. Τόσο απλά. Ούτε να το συζητήσει, ούτε τίποτα. Δεν είναι μοναδικό; Οι μεγάλοι, θα ρωτάγαμε αν όλοι θέλουν να φύγουν, μήπως κάποιος θέλει να μείνει και τον σηκώνουμε νωρίς, μπλα μπλα μπλα. Το παιδί βαρέθηκε και δεν βρίσκει τίποτα πιο φυσικό από το να θέλει να φύγει.

Το πρώτο πράγμα που κάνει μπαίνοντας στο σπίτι είναι να βρει χώρο να κολλήσει τα αυτοκόλλητα στο δωμάτιό του. Δεν κρατάει κανένα για αύριο. Έχει πει ότι θα τα βάλει όλα και αυτό κάνει. Με χαρά τα βλέπει πάνω στην ντουλάπα του. Είναι ευχαριστημένος. Είναι ικανοποιημένος από τον τρόπο που τα κόλλησε. Πόσο υπέροχο να είσαι παιδί. Να χαίρεσαι για μερικά αυτοκόλλητα πάνω στην ντουλάπα. Θα κοιμηθεί έχοντας χαρεί που πήγε στο γήπεδο, χοροπηδήσει πάνω στην θέση του βλέποντας τους παίκτες από τόσο κοντά, φωνάξει ό,τι έχει καταλάβει από συνθήματα, έχοντας κλάψει, και ενθουσιαστεί για τα νέα αυτοκόλλητα.

Χαίρομαι γιατί κάθε μέρα μου θυμίζει πόσο σημαντικές είναι οι μικρές χαρές της ημέρας. Πόσο ωραίο είναι να εκφράζεις αυτό που νιώθεις, αλλά και να το αφήνεις σύντομα πίσω σου για κάτι νέο. Για το επόμενο συναίσθημα.

Διάβασε περισσότερες περιπέτειες της Ελληνίδας μάνας στο Ladylike:

Έξοδος με τη φίλη: αυτό το χαμένο προνόμιο της μάνας

Είσαι Ελληνίδα μάνα; Είσαι το σεμεδάκι στην τηλεόραση, μέχρι που…

“Πώς τον θέλεις μωρό μου τον καφέ, με angry bird ή χωρίς;”