Να σου πω: Σλάλομ, μώλωπες και μια παλιά ιστορία

Λευκή πλαγιά. Ησυχία. Λευκό, εσύ, η κατηφοριά. Δεν σου βάζω σπαζοκεφαλιά. Αναφέρομαι στην αίσθηση κάνοντας σκι.

Σκι έμαθα, έμαθα που λέει ο λόγος, σε μεγάλη ηλικία, αφότου “κρέμασα μαγιό και σκουφάκι” καθώς όλα τα χρόνια που έκανα πρωταθλητισμό κολύμβηση μου απαγόρευαν να κάνω οτιδήποτε που θα μπορούσε να μου προκαλέσει τραυματισμό.

Και δεν σου λέω ότι έμαθα γιατί ακριβώς δεν μου έμαθε ποτέ προπονητής ή κάποιος “άλλος”…

Ωστόσο ένας κάποιος “άλλος”, που ετύγχανε να είναι το αγόρι μου εκείνη την περίοδο – γύρω στα 20 μου χρόνια – ήταν η αιτία,η αφορμή, η σύμπτωση, όπως θες πες το, να κάνω την πρώτη μου γνωριμία με το άθλημα. Μελανιασμένη πρώτη γνωριμία!

Εξηγούμαι: Μετά από ένα χρόνο γνωριμίας, τότε, στο βαθύ παρελθόν των νιάτων μου, στα μέλια ακόμη, θέλησε το αγόρι να με πάει τριήμερο αγάπης στο Μπόροβετς! Υψόμετρο, φύση, χιόνια, spa resort και τέτοια. Μέχρι εδώ όλα καλά. Στο σκι όμως το έκανα γαργάρα, διότι από πέδιλα, μόνο θαλάσσης είχα φορέσει ως τότε. Αλλά από την άλλη σκέφτηκα “Γυμνασμένη είμαι, τούμπανο πόδια έχω, ελέγχω κέντρο βάρους, τι στο καλό; Δεν θα ισορροπήσω να τσουλήσω; Μια πλαγιά δεν θα κατέβω; Πόσο δύσκολο να είναι πια;!”

Μπόροβετς: όχι ώρα 0 αλλά…

– 10C + μώλωπες. Στολή και εξοπλισμό για παγκόσμιο σλάλομ. Με έβλεπες και ψάρωνες λέμε. Κατά βάθος εγώ ξεκούραση ήθελα, να απολαύσω τη φύση με τα θεόρατα έλατα – δεν έχω δει ψηλότερα με τόσο πυκνό φύλλωμα – μασάζ, σάουνα, καλό φαγητό και ξαπλώστρα στο σαλέ ντάλα στον ήλιο, αλλά έπρεπε να κάνω παρέα στο ταίρι μου, ξέρεις …(πόσα κοινά ενδιαφέροντα έχουμε…), να επιβεβαιώσω ακόμη μια φορά τον μύθο μου – της υπεραθλήτριας φουλ ενέργεια τύπισσας και άλλες τέτοιες μπούρδες. Και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στο “αυγό-τελεφερίκ” να ανεβαίνουμε και να ανεβαίνουμε περνώντας μέσα από από σύννεφα, ομίχλη , φύση, ηλιοφάνεια, και πάλι σύννεφα τέλεια βολτούλα! Ώσπου φτάσαμε στην κορυφή! Ολεεεε! Σε κούρασα; Δε νομίζω. Κρατήσου, γιατί τώρα μπαίνουμε στο ζουμί.

One way… return

Καλά ανεβήκαμε. Κορυφή ήταν αυτή! Και την θέα της είχε και το δέος της.

– (Εγώ): “ωραίααααα! πόση ώρα λες να κάτσουμε;”

– (ο Άλλος): “τι να κάτσουμε; Βάλε τα πέδιλα και φύγαμε” και μου πετάει τα πέδιλα δίπλα στα πόδια μου

– (Εγώ): αχαχούχααααα : “φύγαμε; Πώς; Από πού”; Κοιτάω τον σχεδόν γκρεμόοοοοο.

One way! Η Μαύρη πίστα!

– (ο Άλλος): κόψε βεεεεεεε

– (Εγώ): ποιο βε, και ποια ξυράφια;!

Και εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο.

Η συνέχεια; One way και η επιλογή μου! Από χιόνι σε κοτρόνα, λίγα μέτρα όρθια και δώσε του πάλι κουτρουβάλα, μου χάρισαν

1) βαθείς μωβ μώλωπες που έβλεπα να απλώνονται επάνω μου για μήνες και απλά να αλλάζουν αποχρώσεις

2) αδιαπραγμάτευτη τόνωση της αυτοπεποίθησης μου σε συνδυασμό με το αίσθημα επιβίωσης

3) και το ότι “έκανα” σκι  σε πίστα απαιτήσεων, το απέδειξαν οι επόμενες καταβάσεις μου χωρίς να πέφτω.

4) και το σημαντικότερο για την τότε σχέση μου

Stand UP

Θα μπορούσες να πεις ότι πρωταγωνιστούσα στο |Νύχτες με τον εχθρό μου” και ήθελε να με ξεκάνει. Όχι μωρέ! Απλά να, λίγο η μεταδοτικότητα που δεν ήταν το δυνατό του σημείο, λίγο το κενό ενημέρωσης από μέρους μου ότι δεν έχω ιδέα από σκι. Τον ευχαριστώ όπως και να έχει. Για τα γέλια που κάναμε, για την ιστορία μοιράζομαι τώρα μαζί σου, για όλα. Για όλα τα καλά, που έμαθα για μένα.

Κάθε σχέση, μικρή, μεγάλη μας διαλέγει. Να ‘ναι καλά ο “Άλλος” άνθρωπος όπου και να βρίσκεται. Στάθηκα “όρθια” και όποτε χρειαστεί αυτό κάνω. Αν αναρωτιέσαι, χωρίσαμε μετά από τέσσερα χρόνια και όχι γι’ αυτόν τον λόγο.

Ο προπονητής της κόρης μου, μου έδειξε σε 15′ τις βασικές τεχνικές και…γεια και αντίο. Τώρα απολαμβάνω το σκι. Το ότι η Σάρρα βέβαια από την πρώτη μέρα άφοβα κατέβηκε με τον προπονητή την εύκολη μεγάλη πίστα ΟΡΘΙΑ, με έκανε να δακρύσω!

Διαβάστε επίσης στο kl2real.gr: