Μαμάδες και μπαμπάδες μην πυροβολείτε άλλο

Από την Άντρια Κωνσταντίνου

Σαφώς και υπάρχουν μπαμπάδες που είναι σωστοί, αν κάποιος από σας ξέρει απόλυτα ποιο είναι το σωστό σε αυτό τον ρόλο. Φυσικά και γνωρίζω ζευγάρια που συμβιώνουν με ευτυχία μετά την γέννηση του παιδιού ή των παιδιών τους, ακόμα κι όταν εργάζονται σκληρά και οι δύο. Εννοείται πώς η γιαγιά και ο παππούς αποτελούν κομμάτι της σύγχρονης οικογένειας που ζορίζεται οικονομικά. Δεν αγνοώ αυτά που σχολιάζετε, αλλά να σας πω κάτι πολύ σημαντικό: ΔΕΝ είμαι απέναντί σας. Δεν γράφω θέλοντας να σας την πω. Δεν θέλω να σας θίξω. Καταγράφω κάποια πράγματα που γίνονται γύρω μου, εκτός κι αν πιστεύετε ότι ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο.

Ας παραδεχθούμε όμως κάποια πράγματα. Η ζωή της μητέρας είναι αυτή που γυρίζει τούμπα όταν γίνεται μάνα. Το σώμα της δεν είναι πια το ίδιο. Δεν το ορίζει για πολύ καιρό.

Το σοκ είναι μεγάλο. Και δεν μιλάω μόνο για τα κιλά που πήρε στην εγκυμοσύνη και είναι το πιο εύκολο πράγμα να χάσεις. Κανένας δεν σε προετοιμάζει να γεννήσεις ένα παιδί.

Ο πόνος είναι πρωτόγνωρος, τα συναισθήματα είναι άγνωστα, η ζωή μετά δεν είναι ποτέ η ίδια με αυτή που είχες πριν ως γυναίκα. Η ψυχολογία σου είναι διαφορετική. Το μυαλό μου παλιότερα δούλευε ως Άντρια που εργαζόταν πολύ, είχε πολλές δουλειές, δεν είχε πρόγραμμα, δεν την ένοιαζε να μαγειρέψει, ούτε ήξερε τι να κάνει όταν ένα παιδί έχει ξαφνικά 40 πυρετό. Ως μάνα, προτεραιότητα έχει το παιδί. Σαφώς και μπορείς να τα βρεις όλα, οικογένεια, παιδί, γυμνασμένο σώμα, αλλά όλα όσα θέλεις απαιτούν πρόγραμμα και καλή συνεργασία με τον σύντροφό σου. Αγάπη πραγματική.

Δεν είναι ρατσιστικό, που με κατηγορείτε, όταν λέω ότι η ζωή των ανδρών αλλάζει λιγότερο. Αλλάζει λιγότερο. Η μάνα είναι αυτή που θα προτιμηθεί να εργαστεί λιγότερο ώστε να είναι κοντά στο παιδί. Έτσι δεν είναι; Η μάνα είναι αυτή που θυσιάσει περισσότερα από τα θέλω της, ώστε να είναι καλή μάνα. Δεν λέω ότι ο πατέρας είναι τουρίστας, μπορεί να χρειαστεί να εργαστεί περισσότερο, να θέσει νέες προτεραιότητες, σίγουρα δεν είναι απλά ένας Γιώργος, αλλά ο πατέρας ενός παιδιού. Σε αυτούς τους νέους ρόλους, το ζευγάρι οφείλει να προσαρμοστεί και να συνεργαστεί, γεγονός που δεν είναι εύκολο. Μη μου πείτε ότι και τα διαζύγια που συμβαίνουν γύρω μας είναι σε έναν άλλο κόσμο από αυτόν  που ζω εγώ.

Αν με ρωτούσατε τι θα ευχόμουν για το 2015 θα σας έλεγα να παραμείνω παντρεμένη με παιδί. Δεν είναι εύκολο να γίνει, χρειάζεται πολύ προσπάθεια και από τους δύο μέσα στο ζευγάρι. Όλοι το ξέρουν. Το βλέπουν. Το θέμα είναι πόσο προσπαθεί ο καθένας. Πόσο πολύ το θέλει ο καθένας και πόσο προσπαθεί. Από τα σχόλιά σας και πάλι καταλαβαίνω πώς δεν καταλαβαινόμαστε. Γυναίκες και άνδρες. Μανάδες και πατεράδες. Αλλά δεν είναι κάτι που το ακούω ως μάνα μόνο. Δεν γεννήθηκα μάνα. Μου το λένε και γυναίκες που δεν έχουν κάνει παιδιά.

Τι θέλουν οι άντρες από τις γυναίκες και πώς να τους το δώσουμε αποτελούσε πάντα μια πολύ συχνή κουβέντα στις παρέες των γυναικών.

Μα τι θέλει; Δεν μπορώ να καταλάβω! Ναι, πάντα υπήρχαν εκείνες οι τυχερές που οι σύντροφοί τους ήταν οι τέλειοι, αλλά πολλές ήταν εκείνες που αναρωτιούνταν. Νομίζετε, οι άντρες, ότι θέλουμε να είμαστε στα χαρακώματα; Να πυροβολούμε συνεχώς; Να μιλάμε σαν άντρες; Να κουραζόμαστε μέχρι τελικής πτώσεως; Να χάνουμε τον ύπνο μας και την θηλυκότητά μας; Να μην είμαστε ωραίες και επιτυχημένες επειδή γίναμε μάνες;

Όχι, κύριοι. Να τα βρούμε θέλουμε, να συνεργαστούμε, να συμβιώσουμε ευτυχισμένα με τα παιδάκια μας. Να μοιραζόμαστε τις υποχρεώσεις, να ξέρουμε ποια είναι η μάνα και ποιος ο πατέρας, να είμαστε ωραία ζευγάρια, να κάνουμε σεξ όταν κοιμούνται τα παιδιά, να πετυχαίνουμε στην δουλειά και στην ζωή. Στην ίδια ομάδα παίζουμε μόνο που το πρωτάθλημα δεν είναι πια το ίδιο. Μπορεί να πέσαμε κατηγορία και να πρέπει να ανέβουμε ή να άλλαξε η πίστα και να πρέπει να την κερδίσουμε, δεν είμαστε αιώνιοι αντίπαλοι, δεν τρέχουμε για να αποδείξουμε ότι η μαμά είναι καλύτερη από τον μπαμπά. Κάποια λόγια της μαμάς μπορεί να είναι παράπονα, μπορεί να είναι κούραση, ίσως μια προειδοποίηση ότι την έχετε στον πάγκο ή νομίζετε ότι δεν είναι καλή μεταγραφή ποια. Μήπως να την ακούσετε καλύτερα;

Καλή χρονιά σε όλους. Μαμάδες και μπαμπάδες!

Στο Ladylike δεν λέμε ότι είμαστε και οι πιο τέλειες μαμάδες!

Έξοδος με τη φίλη: αυτό το χαμένο προνόμιο της μάνας

“Πώς τον θέλεις μωρό μου τον καφέ, με angry bird ή χωρίς;”