Η Νάνσυ Μπλέτσα σε πρώτο πρόσωπο: Ζώντας με τον καρκίνο του μαστού
- 25 ΟΚΤ 2025
Πριν από περίπου 2 χρόνια, η Νάνσυ Μπλέτσα διαγνώστηκε με επιθετικής μορφής καρκίνο του μαστού. Από τότε, μοιράζεται με ειλικρίνεια και χιούμορ, όσα έζησε και συνεχίζει να ζει: χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς «τοξική θετικότητα» για τις ανάγκες του αφηγήματος, χωρίς να ψάχνει ήρωες εκεί που υπάρχουν άνθρωποι. Στις παρακάτω γραμμές θα βρεις κομμάτια από ένα παζλ που κανείς δεν θα διάλεγε να ενώσει. Δεν σου υπόσχομαι έμπνευση ή παρηγοριά. Η Νάνσυ ωστόσο, μού προσέφερε κάτι πιο ουσιαστικό: την αλήθεια μιας εμπειρίας που αλλάζει τα πάντα. Από το σώμα μέχρι το πώς αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου και τον κόσμο. Και το ίδιο ελπίζω να προσφέρει και σε σένα.
«Οι 40 τελευταίες μέρες με βρήκαν να στέκομαι μουδιασμένη σαν ελάφι στα φώτα μιας νταλίκας μπροστά σε όλα τα στάδια του σοκ, της θλίψης, της τεράστιας άρνησης, του θυμού, της διαπραγμάτευσης», έγραφε η ίδια στη αρχή αυτού του δρόμου, επιχειρώντας μια κάποια εκλογίκευση όσων θα ακολουθήσουν:
«Η αποδοχή δεν ήρθε ακόμα, κάποιο γονίδιο θα λείπει. Η συνειδητοποίηση έρχεται αναγκαστικά και κάπως επιβάλλεται, όταν τρέχεις για ώρες με φακέλους και ορούς στα χέρια σε αναμονές νοσοκομείων και διαγνωστικών κέντρων δίπλα σε τόσους άλλους ανθρώπους για ειδικές και πιο ειδικές εξετάσεις και βαριές θεραπείες. Και φυσικά, με το άγχος της δουλειάς όταν το αφεντικό σου είναι μεγάλη κάργια. Εγώ είμαι το αφεντικό. Δεν ήταν αυτή η πρώτη λέξη που έγραψα. Φαντάσου τη λέξη».
Ημερολόγια κατορθώματος
Νάνσυ Μπλέτσα
Η ιστορία της Νάνσυς δεν είναι ένα μήνυμα για να νιώσεις καλά ή για «συμβουλές ζωής». Δεν είναι παραμύθι νίκης, ούτε οδηγός θετικής σκέψης. Είναι η αλήθεια μιας εμπειρίας που συνεχίζεται μέρα με τη μέρα, με φόβο, κόπο και μικρές στιγμές που σημαίνουν ότι η ζωή συνεχίζεται. Η πορεία της με την αρρώστια παραμένει προσωπική και η Νάνσυ συνεχίζει, χωρίς βεβαιότητες, αλλά πιο δυνατή. Ακόμα κι αν η ίδια δεν το συνειδητοποιεί.
«”Ημερολόγια κατορθώματος”
Έτσι μου είπε μια φίλη πως πρέπει να ονομάσω τις σημειώσεις που κρατάω τους μήνες μετά τη διάγνωση. Ναι, μεγάλο κατόρθωμα να διαγνωστείς με καρκίνο κι από εκείνη την ώρα να σταματήσει ο χρόνος και να τρέχεις να σώσεις ό,τι προλαβαίνεις. Από μικρή ξέρω ότι το κατόρθωμα σημαίνει στοχοπροσήλωση, προσπάθεια, πείσμα, άγρια χαρά, δύναμη, θάρρος. Δεν έχω τίποτα από όλα αυτά, παρά τα όσα γράφω στα μηνύματα. Δεν έχω πει τόσα ψέματα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα.
Μια ζωή γεμάτη λέξεις κι εξυπνάδες, κάτι καινούργιο, ευφυές, ειρωνικά αστείο να πω χωρίς να φαίνεται ότι μεμψιμοιρώ. Αποφεύγω να σηκώνω τηλέφωνα, να βλέπω φίλους. Η ζωή έξω φυσικά συνεχίζεται και τρίζει και δεν χορταίνεται και καλοκαιριάζει και εγώ δεν έχω να μιλήσω για τίποτε άλλο πέρα από την αρρώστια. Ακόμα και γι΄ αυτό τα έχουν πει άλλοι καλύτερα. Προφανώς δεν είμαι η μόνη. Δεν είμαι κάτι σπουδαίο. Είμαι ένα τυχαίο πρωί σε ένα ογκολογικό νοσοκομείο. Κι από τους τυχερούς.
Θα ήθελα πολύ να δηλώσω καθισμένη σε έναν λευκό καναπέ με μια κούπα τσάι που να έχει ελάχιστη γεύση, ότι οι τελευταίοι 3 μήνες ήταν ένα θείο δώρο που μου άλλαξαν τη ζωή και τον τρόπο σκέψης, ότι μέσω του καρκίνου μετείχα σε μία μυστικιστική εμπειρία κάθαρσης, ότι ξύπνησα μια μέρα άλλος άνθρωπος, πεφωτισμένη με εγκαρτέρηση, αυτοπεποίθηση και θετική οπτική των πραγμάτων. Είμαι πολύ κουρασμένη και λυπημένη και άυπνη. Και πάρα πολύ πρησμένη.
Σήμερα το πρωί εγκλωβίστηκα σε ένα φλοράλ καλοκαιρινό φόρεμα που πέρυσι αγαπούσα, έχοντας μπροστά μου έναν καθρέφτη που με έδειχνε σαν τον Σρεκ νύφη. Κρίση τετανίας. κλείδωσε ο ώμος που κουβαλάει τη βαλβίδα για τις χημειοθεραπείες, ξεκλείδωσαν νέα επίπεδα αυτολύπησης, να μην μπορείς να βγάλεις από πάνω σου ένα ρούχο που σε πνίγει. Δεν είχα ενημερωθεί ούτε γι’ αυτή την παρενέργεια.
«Βέβαια έχω όλα τα καλά. Ένα ήρεμο, όμορφο σπίτι σαν φωλιά. Με λουλούδια στα βάζα, με φωτογραφίες από ταξίδια και βιβλία και μουσικές και κουβερτάκια στους καναπέδες. Έχω τα γατιά μου. Έχω τη δουλειά μου. Έχω ανθρώπους πολλούς που νοιάζονται. Για το θεό, έχω την αγάπη προσωποποιημένη σε άνθρωπο!»
Έχω όλα τα καλά. Αλλά δεν έχω κανέναν έλεγχο. Δεν ξέρω πώς θα είμαι σε μια ώρα ή σε έναν χρόνο, αν θα χρειαστεί να ξαναπώ στο νοσοκομείο αύριο, τι θα δείξουν οι εξετάσεις σε σχέση με τις προχθεσινές, αν θα λειτουργούν το πρωί τα χέρια μου, αν θα μπορέσω να φτάσω στη δουλειά, αν θα κουμπώσει το παντελόνι, αν θα καταφέρω να κοιμηθώ μια ώρα συνεχόμενη το βράδυ.
Δεν ξέρω πότε θα ξανανιώσω γεύση, πότε θα ξαναφορέσω κάτι όμορφο όχι απλά για να ντυθώ. Δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να περπατήσω πάνω από μία διακοσαριά μέτρα χωρίς να λαχανιάσω ή αν θα μπορώ να χοροπηδάω στους Pulp σε έναν μήνα. Πότε θα μπορέσω να ξανακοιτάξω καθρέφτη και πότε θα ξαναδώ εμένα.
Δεν ξέρω αν ο Αύγουστος αυτός θα μας βρει να ξημερώνουμε μεθυσμένοι σε κάποιο νησί ή στους διαδρόμους του Μητέρα με θέα την Κηφισίας, τραβολογώντας κρυφά τον ορό 5 το πρωί που βγαίνουν ζεστές οι κασερόπιτες.
Δεν ξέρω καν ποιο είναι το καλό σενάριο. Ποιος ησυχάζει αν δεν σκηνοθετήσει στο κεφάλι του 5 λεπτά πριν κοιμηθεί μια μικρού μήκους με σχετικά καλό τέλος;».
«Εκεί που μεγάλωσα η λέξη καρκίνος, αντιστοιχούσε σε τελεσίγραφο θανάτου και κηδειόχαρτο»
Νάνσυ Μπλέτσα
Ένα χρόνο πριν, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα καρκίνου του μαστού, η Νάνσυ μοιράστηκε «το χειρότερο πράγμα» που θα της αφήσει ο καρκίνος.
«25 Οκτώβρη 2024. Παγκόσμια ημέρα καρκίνου του μαστού.
Η μαμά μου ήταν μαία στην επαρχία. ΟΙ ιστορίες για το αγροτικό της σε ορεινά χωριά το ’80, η μόνιμη μυρωδιά αντισηπτικού στα χέρια της, οι φθορίζουσες λάμπες των διαδρόμων και οι κρύες αίθουσες των χειρουργείων ήταν παιδικός μου σταθμός. Δεν ξέρω αν σε βάθος χρόνου είναι υγιές για ένα παιδί κάτι τέτοιο. Δεν φαινόταν να παίρνει η ίδια και κατ’ επέκταση δεν πήρα ποτέ κι εγώ σοβαρά, έναν πυρετό μια αρρώστια, τον πόνο γενικά. Δεν τα αψηφούσαμε ακριβώς. Απλώς τα υπομέναμε σαν κάτι φυσικό, κάτι ενοχλητικό που μας ξεβόλευε “από το καθήκον”. Το σχολείο, τη δουλειά. Πάντα αναρρώναμε.
Εκεί που μεγάλωσα η λέξη καρκίνος αντιστοιχούσε σε τελεσίγραφο θανάτου και κηδειόχαρτο. Ήταν στίγμα και κουτσομπολιό και ντροπή. Τι θα πει ο κόσμος. (Μαμά, ξέρω, σε ζόρισα όταν μίλησα για αυτό)».
«Δεν υπήρξα ποτέ αρρωστοφοβική, αλλά ήταν σαν να το περίμενα. Είχα ξεκινήσει να επανεξετάζομαι νωρίς και με ξεπέταγαν στα διαγνωστικά κέντρα. Τι πετριά είχα και ψαχνόμουνα από τα 30; Επέμενα. Κι αυτή επέμενε».
«Ένα ατύχημα στη μέση των εξετάσεων με έκανε να ξαναψαχτώ. Επιθετικός καρκίνος του μαστού, 3ου βαθμού, ταχύτατα αναπτυσσόμενος, ορμονοεξαρτώμενος και μεταστατικός. Το περίμενα σας είπα. Ήμουν έξυπνη. Τους το’ λεγα εγώ. Πήρα ένα δυο τηλέφωνα. Δεν πήρα τη μαμά. Γύρισα στο ιατρείο και δούλευα χαρούμενο ρομπότ δυο μέρες. Μέχρι το πρώτο χειρουργείο για τις βιοψίες. Που προφανώς επιβεβαίωναν αυτό που ήδη ήξερα, οπότε δεν έπεσα από κανένα σύννεφο. Της το είπα. Και μετά, λίγο πολύ όλοι μάθατε. Η ζωή μοιράστηκε στα δύο. Π.Δ και Μ.Δ. Προ και μετά διάγνωσης. Και αυτό επηρέασε τα πάντα. Δουλειά και εργατοώρες. Εμφάνιση και αυτοπεποίθηση. Φιλίες και προσωπικό χρόνο. Ψυχολογία και ενέργεια. Και γέμισαν οι μέρες με εξετάσεις, χημειοθεραπείες και μονοκλωνικά, άοσμες κρέμες και χαριτωμένα κουτάκια για τα χάπια, ημερολόγια και σημειωματάρια. μεταγγίσεις και διανυκτερεύσεις στα επείγοντα, βαλιτσάκι έτοιμο πάντα δίπλα στην πόρτα με καλτσάκια και ΤΟ κουβερτάκι μηνύματα ότι “το ‘χουμε, πάμε δυνατααα, είσαι μαχήτρια”. Μηνύματα που δεν πολυκαταλάβαινα. Λες κι έκανα κάτι αξιέπαινο ή λες και υπήρχε επιλογή.
Όλα πλέον είχαν πάνω τους τη ρετσινιά της αρρώστιας. Μιας αρρώστιας παράλογης, χωρίς συμπτώματα ώστε να μπορείς να την εκλογικεύσεις. Τα συμπτώματα τα έφερναν οι θεραπείες κι αυτό με τρέλαινε ακόμα πιο πολύ. “Θα χάσεις τα μαλλιά σου, τα φρύδια, τις βλεφαρίδες σου. Θα χάσεις κιλά. Δεν θα μπορείς να φας. Θα πάρεις κιλά. Θα φουσκώσεις. Θα λιποθυμάς και θα ξερνάς και το νερό. Θα πονάς και δεν θα κοιμάσαι. Θα ιδρώνεις και θα τρέμεις. Θα κλαις όλη μέρα και θα έχεις ράμματα που θα πονάνε για μήνες. Δεν θα νιώθεις το χέρι σου, θα έχεις άφθες στο στόμα και μουδιάσματα στα πόδια”. Από τον καρκίνο; Όχι, αναμενόμενα από τη θεραπεία.
9 μήνες μετά προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι συνέβη. Η ψυχολόγος λέει βιάζομαι να κατανοήσω και να διώξω το τραύμα. Της λέω δεν μπορώ να φανταστώ πως θα υπάρξει μέρα που δεν θα σκεφτώ και δεν θα μιλήσω για αυτό. Λέει λογικό όσο μπαινοβγαίνω στα νοσοκομεία, αλλά εγώ βιάζομαι. Να νιώσω δυνατή, νικήτρια, να νιώσω εγώ; Τέλος πάντων να μην νιώθω σαν δαρμένο σκυλί. Η Μαριλένα που πέρασε τα ίδια, έκλαιγε σε ανύποπτες στιγμές για πολλά χρόνια μετά.
Χτες όπως μάζευα τα πεδιλάκια, σκέφτηκα αν θα είμαι εδώ να το φορέσω το επόμενο καλοκαίρι. Αυτή η συνειδητοποίηση της ματαιότητας και της θνητότητας είναι κάτι που δεν το ήθελα. Ίσως να το περίμενα καμιά δεκαετία αργότερα. Μετά από αυτά, όσο καθαρές και να είναι οι εξετάσεις, ποτέ δεν θα νιώσω τελείως καλά.
Είναι ίσως το χειρότερο πράγμα που θα μου αφήσει ο καρκίνος».
Η Νάνσυ σήμερα: «Προς το παρόν, για μένα όλα πήγαν καλά»
Νάνσυ Μπλέτσα
2 χρόνια αφότου διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, η Νάνσυ γράφει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τις μικρές νίκες και τις στιγμές που σημαίνουν ακόμα δρόμο μπροστά της:
«Όταν η Πηνελόπη μου ζήτησε να γράψω κάτι για τον μήνα πρόληψης και ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού, περίεργα η πρώτη σκέψη ήταν ο αδερφός μου. Από την πρώτη διάγνωση το Μάρτη του 2024, 1,5 χρόνο πριν, αποφάσισα κάπως σκληρά, χωρίς να ρωτήσω κανέναν, να επικοινωνήσω την όλη περιπέτεια που ξεκίναγε μπροστά μου. Εξετάσεις, χημειοθεραπείες, μεταγγίσεις, ακτινοβολίες, μονοκλωνικά, ορμόνες, παρενέργειες. Τα έγραψα, έκλαψα, κλάψατε, τα κοροϊδέψαμε, γελάσαμε να τα ξορκίσουμε. Με πικρό χιουμοράκι, αυτοσαρκασμό, μαυρίλες και ενίοτε μια αφελή αισιοδοξία Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ο αδερφός μου δεν θέλησε να διαβάσει τίποτα. Δεν άντεχε, φοβόταν. Δεκτό. Κατανοητό. Είναι καλλιτέχνης και φλώρος.
Κι άλλοι φοβήθηκαν. Ο φροντιστής μου, ο αγαπημένος μου, η συνάδελφός μου, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, ο κολλητός μου και σοφέρ μου, οι φίλοι μου, οι άγνωστοι αιμοδότες που δεν περίμενα, γυναίκες που περνούσαν ή πέρασαν το ίδιο. Οι έρευνες γράφουν ότι ο καρκίνος του μαστού αφορά πλέον 6 στις 10 γυναίκες. Μου φάνηκε υπερβολή. Το πίστεψα στο πρώτο ραντεβού στο ιατρείο του ογκολόγου, μια Δευτέρα απόγευμα. 8 γυναίκες στην αναμονή πριν από μένα. Όσο η ώρα περνούσε, έμπαιναν κι άλλες. Το ποσοστό αυτό επιβεβαιωνόταν σε κάθε τακτική μου επίσκεψη στα ογκολογικά νοσοκομεία, στις μονάδες χημειοθεραπείας. 8 το πρωί, δίπλα σε μια μπλοκαρισμένη από κίνηση Κηφισίας, βρισκόταν ένας μικρόκοσμος σε σκληρό πόλεμο, κρυμμένος κάτω από περούκες και μαντήλια μην μας δει ο κόσμος, μην σοκάρουμε κανέναν.
Καταλαβαίνω ότι σε τέτοια κείμενα όλοι ψάχνουν ένα μήνυμα αισιόδοξο και γεμάτο ελπίδα, αλλά ακόμα δεν είμαι έτοιμη να δώσω συμβουλές τοξικής θετικότητας (συγγνώμη, Πηνελόπη) Προς το παρόν, για μένα όλα πήγαν καλά. Επειδή το εντόπισα τυχαία αλλά έγκαιρα (πρόληψη και εξετάσεις, μόνο αυτό, παιδιά), επειδή δεν έχασα χρόνο, επειδή ήμουν τυχερή και είχα από πίσω στρατό. Αλλά έχω δρόμο ακόμη μπροστά μου και το έχω αποδεχτεί. Αρχίζει και το αποδέχεται και ο αδερφός μου.
«Χτες βράδυ, πήγα σε ένα πάρτι. Φόρεσα ένα φόρεμα που είχα αγοράσει πριν την περιπέτεια. Ένιωσα όμορφη πρώτη φορά μετά από 1,5 χρόνο. Το ίδιο βράδυ, στον ύπνο μου, με είδα με μακριά μαλλιά».
«Σήμερα, Κυριακή, σηκώθηκα και πακετάρισα φουλάρια, μαντήλια, περούκες και τουρμπάνια. Θα τα χρειαστούν άλλες γυναίκες. Θα είναι κι αυτό άλλο ένα μικρό τσιρότο για το τραύμα μου».
