Όχι εγώ, μια φίλη μου, μεγαλώνει και δεν αναγνωρίζει το σώμα της. Πώς μπορεί να το αποδεχτεί;
- 22 ΟΚΤ 2025
Όχι εγώ, μια φίλη μου, έχει περάσει τα 40 και νιώθει πως το σώμα της δεν της “ανήκει” πια με τον ίδιο τρόπο. Είχε πάντα αυτοπεποίθηση, αλλά τα τελευταία χρόνια, βλέπει στον καθρέφτη μια άλλη εικόνα: ρυτίδες, χαλάρωση, ένα σώμα που έχει αλλάξει. Και μαζί με αυτό, έχει αλλάξει και η σχέση της με τη θηλυκότητά της. Αποφεύγει να φορέσει ρούχα που παλιά αγαπούσε, δεν θέλει να φωτογραφίζεται, και αν τύχει να τη φλερτάρουν, νιώθει αμήχανα – σαν να μην το “δικαιούται” πια.
“Νιώθω αόρατη”, μου είπε πρόσφατα. “Σαν να με προσπερνάει ο κόσμος χωρίς να με βλέπει. Και δεν ξέρω πώς να ξαναβρώ τη σχέση με το σώμα μου, πώς να νιώσω ξανά ελκυστική, σέξι, επιθυμητή – πρώτα απ’ όλα στα δικά μου μάτια.” Πώς μπορεί μια γυναίκα να αποδεχτεί τις αλλαγές στο σώμα της, χωρίς να νιώθει ότι χάνει τη λάμψη και τη θηλυκότητά της;
-
-
- Απαντά η ψυχολόγος/ ψυχοθεραπεύτρια, Αγγελική Τζάνου:
-
Αυτό που περιγράφει η φίλη σου δεν είναι ματαιοδοξία, είναι μία απώλεια σχέσης. Όχι μόνο με το σώμα της, αλλά με τον τρόπο που είχε μάθει να νιώθει τον εαυτό της. Το σώμα ήταν πάντα ο τόπος όπου συναντούσε τον κόσμο: μέσα από το βλέμμα, το άγγιγμα, το ντύσιμο, το περπάτημα, το παιχνίδι του φλερτ. Και τώρα, αυτός ο τόπος μοιάζει άλλος.
Οι αλλαγές του σώματος μετά τα 40 δεν είναι μόνο βιολογικές, είναι υπαρξιακές στην πραγματικότητα. Κουβαλάει εμπειρίες και ιστορίες, σημάδια, δύναμη, απώλειες, έρωτες, χρόνια, κούραση, γνώσεις.
Αλλά η κοινωνία μας δεν μας μαθαίνει να αγαπάμε αυτό το σώμα, αντίθετα, γίνεται μεγάλη προσπάθεια για να μας μαθαίνει να το διορθώνουμε.
Όταν μία γυναίκα λέει «νιώθω αόρατη», συχνά μιλά και για το βλέμμα το δικό της, που έχει πάψει να τη βλέπει με τρυφερότητα, αλλά κοιτάζει τον εαυτό της για να εγκρίνει ή να απορρίψει. Δεν επιτρέπει έτσι να δει πώς είναι τώρα, πώς νιώθει, τι ζητάει το σώμα της σήμερα.
Η θηλυκότητα δεν είναι ηλικία ούτε δέρμα. Κι όμως, μεγαλώνουμε μέσα σε μια κουλτούρα που τη μετρά σε γραμμές και αναλογίες, σαν να τελειώνει μαζί με τη νεότητα. Μας μαθαίνουν να υπάρχουμε μέσα από το βλέμμα των άλλων, να αξίζουμε όσο προκαλούμε επιθυμία ή αποδοχή. Κι όταν αυτό το βλέμμα αλλάζει, το εσωτερικεύουμε. Μαθαίνουμε να κοιτάζουμε τον εαυτό μας με το ίδιο ψυχρό μέτρο.
Εκεί έρχεται η αυτογνωσία ως έδαφος όπου μπορώ να σταθώ μέσα στο σώμα μου με σεβασμό και αλήθεια, όχι μόνο όταν είναι «όπως πρέπει», να το αναγνωρίζω όχι ως αντικείμενο, αλλά ως σπίτι, ένα σπίτι που αλλάζει, αλλά παραμένει δικό μου.
Η σχέση με τη θηλυκότητα τότε παύει να είναι κάτι που “έχασα” και γίνεται κάτι που μεταμορφώνεται μαζί μου. Δεν χρειάζεται να την ξαναβρώ, χρειάζεται να τη γνωρίσω ξανά, όπως γνωρίζεις έναν άνθρωπο που αγάπησες πολύ και έχει αλλάξει. Με περιέργεια, με σεβασμό, με τρυφερότητα.
- Τι λέει γι’ αυτό, η μαμά μου:
Μετά τα 45-50 όλα παίρνουν την κατιούσα. Είναι όλα τρομακτικά. Ειδικά σε συνδυασμό με την κλιμακτήριο, κάθε μέρα βλέπεις κι άλλες αλλαγές στην εξωτερική σου εμφάνιση. Δεν θες να δοκιμάσεις ρούχα, να ψωνίσεις, να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Δεν ξέρεις τι να βάλεις αν τυχόν χρειαστεί να βγεις έξω με παρέα. Δεν ξέρω πώς αλλάζει, δεν έχω βρει τη λύση, ούτε εγώ. Πιστεύω πως εκεί το παν είναι η πρόληψη: σωστή διατροφή, γυμναστική και να προσέχουμε τους εαυτούς μας από πολύ νωρίτερα. Φυσικά και η σχέση με το μέσα μας παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά η εικόνα αλλάζει, όσο καλά κι αν τα ‘χουμε με τον εαυτό μας. Το θέμα είναι πόσο έτοιμες είμαστε να δούμε το είδωλό μας να μεταμορφώνεται στο πέρασμα του χρόνου.
