Όχι εγώ, μια φίλη μου, έμαθε ότι ο σύντροφός της, την απατά με άντρα. Πώς να το ξεπεράσει;
- 14 ΜΑΙ 2025
Όχι εγώ, μια φίλη μου, χώρισε. Δεν χώρισε απλά, χώρισε και τελείωσε ο κόσμος. Δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά χωρισμός σαν κι αυτόν. Ή τουλάχιστον έτσι νιώθει. Η φίλη μου είχε βρει τον άντρα της ζωής της. Ή απλά έτσι νόμιζε. Ήταν τρελά ερωτευμένοι/η(;) και παντρεύτηκαν μετά από 2 χρόνια σχέσης σε έναν ομολογουμένως υπέροχο γάμο σε νησί. Εκείνος έδειχνε να είναι ο ιδανικός σύντροφος: όμορφος, γλυκός, στοργικός, τρυφερός, με χιούμορ, έξυπνος, με κατανόηση και ενσυναίσθηση. Πώς να μην πιστέψει στο «για πάντα»;
Το θέμα είναι πως 6 μήνες μετά τον γάμο κι ενώ όλα κυλούσαν υπέροχα για τους νεόνυμφους, η φίλη μου τον άκουσε να μιλάει τρυφερά στο κινητό του. Λίγη ώρα μετά, είδε τις κλήσεις του και το άτομο το οποίο «του έλειπε πολύ» και «ανυπομονεί να ξαναδεί» ήταν ένας συνάδελφός του. Ναι, άντρας. Η φίλη μου δεν νιώθει απλά προδομένη, αναρωτιέται αν ήξερε έστω και λίγο τον άνθρωπο που είχε δίπλα της και πλέον αμφιβάλλει και αμφισβητεί τα πάντα. Είναι συντετριμμένη. Πώς συνέρχεται κανείς μετά από κάτι τέτοιο; Έχει τελικά διαφορά το να σε απατά κάποιος με άτομο του φύλου που σου έχει πει ότι τον έλκει, με το να μαθαίνεις ότι σε απάτησε με ένα άτομο του ίδιου φύλου;
-
-
- Απαντάει η ψυχολόγος/ ψυχοθεραπεύτρια, Αγγελική Τζάνου:
-
Δεν υπάρχουν manual για τον χωρισμό. Και ειδικά για εκείνους που έρχονται ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, ήσυχα αλλά εκκωφαντικά. Όταν κάτι τελειώνει έτσι, χωρίς «σημάδια», δεν ξέρεις καν πώς να αρχίσεις να πενθείς. Και συχνά υπάρχει ένα μπέρδεμα, σχεδόν χαοτικό: Τι να πρωτοθρηνήσω; Τον άνθρωπο που πίστεψα πως γνώριζα; Το μυστικό που κρυβόταν; Το «μαζί» που χτίστηκε με φροντίδα αλλά κατέρρευσε αιφνίδια; Ή τον εαυτό μου…;
Η φίλη μας είναι πληγωμένη βαθιά. Πέρα από το σοκ και όλα τα άλλα συναισθήματα που προκαλούνται από την απιστία, υπάρχει κάτι άλλο, ένα πιο βαθύ ρήγμα: αυτό που την κάνει να αναρωτιέται αν όλα όσα μοιράστηκαν ήταν ποτέ αληθινά. Η προδοσία δεν είναι απλώς ότι έσπασε η εμπιστοσύνη. Είναι ότι κλονίστηκε η ίδια η πραγματικότητα πάνω στην οποία είχε χτίσει το κοινό τους μέλλον. Κι όταν το άτομο που την πρόδωσε αποκαλύπτεται πως διατηρούσε μια άλλη, κρυφή ζωή, που περιείχε άλλες επιθυμίες, άλλες σχέσεις, μια πλευρά που ποτέ δεν της είχε αποκαλύψει, τότε το ερώτημα δεν είναι μόνο «γιατί», αλλά: ποιος ήταν τελικά και γιατί εγώ δεν το είδα;
Δεν είναι ίδια κάθε απιστία, γιατί κάθε φορά ακουμπά διαφορετικές χορδές. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν πρόκειται μόνο για μια ρομαντική απογοήτευση, πρόκειται για την κατάρρευση μιας ολόκληρης αφήγησης. Της ιστορίας που πίστεψε, έζησε, υπερασπίστηκε. Και τώρα, μοιάζει σαν κάποιος να της τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια.
Σε τέτοιες στιγμές, δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για τρόπους να «ξεπεράσεις». Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος και χώρος.
Να μείνει λίγο η φίλη μας με αυτό που συνέβη και να του επιτρέψει να πάρει το σχήμα που έχει, όσο άβολο κι αν είναι. Να επιτρέψει στον εαυτό της να είναι θυμωμένη, μπερδεμένη, συγκλονισμένη.
Η ψυχοθεραπεία μπορεί να γίνει ένας τέτοιος χώρος. Ένα μέρος που δεν φοβάται την αλήθεια και δεν προσπαθεί να σε κάνει να «το δεις αλλιώς», αλλά που χωρά τον πόνο, τον θυμό, την αμφιβολία. Γιατί ο πόνος είναι μία από τις αποδείξεις της ανθρωπινότητάς μας. Και είναι οκ. Η κάθε εμπειρία είναι μάθημα, όχι λόγος να αποσυρθούμε από τη ζωή. Γιατί όταν κάτι σπάει τόσο βίαια, δεν σπάει μόνο η σχέση. Σπάει και η εικόνα του εαυτού που αγάπησε, που εμπιστεύτηκε, που πίστεψε σε κάτι με όλη του την αλήθεια. Κι έτσι έρχεται, αργά ή γρήγορα, το ερώτημα: «Τώρα ποια είμαι;». Όχι ως “single”, ούτε ως «θύμα», ούτε ως «ανόητη», αλλά ως άνθρωπος που βγήκε από μία τραυματική εμπειρία και κουβαλά μαζί της το σημάδι, σαν υπενθύμιση του πόσο πολύ μπορεί να νιώσει.
Και ίσως χρειαστεί να χτιστεί ξανά η εμπιστοσύνη. Όχι απαραίτητα σε έναν άλλον άνθρωπο, αλλά στον ίδιο της τον εαυτό, στην κρίση της, στην ικανότητά της να αγαπήσει ξανά – όχι σαν να μην πόνεσε ποτέ, αλλά ακριβώς επειδή πόνεσε. Γιατί έτσι συνεχίζεται η ζωή.
- Τι λέει γι’ αυτό, η φίλη μου (και φοιτήτρια Ψυχολογίας), Νάσια.
Το cheating από μόνο του δεν είναι μια ευχάριστη εμπειρία, καθώς τραυματίζει το άτομο ψυχικά και αφήνει αποτυπώματα, όπως ανασφάλεια, δυσκολία να εμπιστευτείς, αμφιβολίες για τον εαυτό σου, φόβο συναισθηματικής σύνδεσης. Συνεπώς και στη συγκεκριμένη περίπτωση, είτε το άτομο με το οποίο απατά κάποιος είναι ίδιου ή αντίθετου φύλου, πρακτικά το τραύμα που δημιουργείται δεν έχει ιδιαίτερη διαφορά. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις μπορεί να αλλάξουν ανά τα χρόνια ανάλογα με τις συνθήκες και το πόσο καλύτερα γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τα θέλω μας. Θεωρώ λοιπόν, πως όλο αυτό που έζησε, δεν ήταν ένα ψέμα, αλλά μια πραγματικότητα που ίσχυε τη δεδομένη στιγμή και στην πορεία άλλαξε σύμφωνα με τις αναζητήσεις του άλλου ατόμου.
Το πρώτο βήμα για να ανακάμψει κάποιος μετά από μια τέτοια εμπειρία, είναι να βγει από τη θέση του θύματος και να κάνει ένα βήμα πίσω – να δει το γεγονός από απόσταση. Φυσικά αυτό δεν γίνεται άμεσα, καθώς χρειάζεται χρόνος για συναισθηματική αποφόρτιση. Οπότε πρέπει να δείξεις στον εαυτό σου συμπόνοια και να αφήσεις τα συναισθήματα να κάνουν τον κύκλο τους, ώστε σε επόμενο χρόνο να μπορέσεις να τα δεις όλα με λογική σειρά και σκέψη: ότι δηλαδή έζησες κάτι πολύ δυνατό και όμορφο και είχες την ευκαιρία να νιώσεις όλ’ αυτά τα συναισθήματα και να ζήσεις όλες αυτές τις εμπειρίες. Το ότι δεν είχε happy ending, δεν αναιρεί ό,τι έζησες και αισθάνθηκες. Από εκεί και πέρα θα πρέπει σταδιακά να αφοσιωθείς στον εαυτό σου για να ανακάμψεις συναισθηματικά και να ξανανιώσεις δυνατή και έτοιμη να γνωρίσεις νέους ανθρώπους και να προχωρήσεις σε αποκατάσταση της εμπιστοσύνης σου προς το αντίθετο φύλο.
