Όχι εγώ, μια φίλη μου, είναι πολλά χρόνια μόνη. Μήπως «παραείναι δύσκολη»;
- 8 ΟΚΤ 2025
Όχι εγώ, μια φίλη μου, είναι single εδώ και 5 χρόνια. Έχει μια δυνατή καριέρα, οικονομική ανεξαρτησία, ενδιαφέροντα, φίλους, αλλά η προσωπική της ζωή μοιάζει να είναι σε τέλμα εδώ και καιρό. Βγαίνει ραντεβού, γνωρίζει ανθρώπους, αλλά εκείνο το περιβόητο «κλικ» δεν συμβαίνει. Όσοι είναι καλοί, τους βαριέται. Με τους γοητευτικούς, δεν νιώθει ασφάλεια και με τους υπόλοιπους δεν νιώθει τον παραμικρό ενθουσιασμό.
Σε ένα από αυτά τα «ποτά μετά τη δουλειά με φίλες», μια εξ αυτών τής είπε: «Μήπως είσαι υπερβολικά δύσκολη;» Μπορεί μια γυναίκα να μένει μόνη επειδή έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη; Κι αν ναι, πώς ξεχωρίζεις το να έχεις υγιή standards και προσδοκίες, από το να απορρίπτεις ανθρώπους που αξίζουν απλά επειδή σού έχει γίνει συνήθεια;
-
-
- Απαντά η ψυχολόγος/ ψυχοθεραπεύτρια, Αγγελική Τζάνου:
-
Αυτό το σχόλιο δεν είναι ουδέτερο· είναι επίκριση μεταμφιεσμένη σε ερώτηση. Σου δίνει την ευθύνη, σαν να σημαίνει ότι αν δεν βρήκες σύντροφο, φταίει που «ζητάς πολλά». Μα στην πραγματικότητα, το να γνωρίζεις τι σε ελκύει, τι σε ξεκουράζει, τι σε ευχαριστεί και τι σε τρομάζει δεν είναι «υπερβολή». Είναι επίγνωση. Και το να επιλέγεις αυτό που σου ταιριάζει, είναι δικαίωμα.
Η δυσκολία αρχίζει όταν το «τίποτα δεν με αγγίζει» γίνεται μόνιμο μοτίβο.
Όταν όλοι μοιάζουν αδιάφοροι, όταν το ενδιαφέρον σβήνει πριν καν ανάψει. Τότε ίσως ο πήχης παύει να είναι μέτρο επιλογής και γίνεται ασπίδα. Μια ασπίδα απέναντι στην έκθεση, στην ευαλωτότητα, στο ρίσκο να πληγωθείς.
Το ζητούμενο δεν είναι να «ρίξεις» τα standards σου. Είναι να αναρωτηθείς: αυτά που ζητάω με φέρνουν πιο κοντά σε αληθινή συνάντηση ή λειτουργούν σαν άλλοθι για να μην ανοιχτώ; Η υγιής απαίτηση είναι αυτή που δημιουργεί χώρο για σύνδεση. Όχι αυτή που κλείνει όλες τις πόρτες πριν καν χτυπήσουν.
Γιατί στο τέλος δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε αν «οι άλλοι αξίζουν». Είμαστε εδώ για να θυμόμαστε τη δική μας αξία: να ζούμε και να σχετιζόμαστε με ενθουσιασμό, με αλήθεια, με θάρρος και με διάθεση να αφεθούμε στη συνάντηση.
- Τι λέει γι’ αυτό, η γιαγιά μου:
Ο έρωτας δεν είναι ψώνια στο σούπερ, να πεις «θέλω αυτόν, αλλά να ’χει και το άλλο, και λίγο από εκείνο». Παλιά τα πράγματα ήταν αλλιώς -γνωριζόμασταν, αγαπιόμασταν σιγά- σιγά, μαθαίναμε να συμβιβαζόμαστε. Τώρα όλοι ψάχνουν το «τέλειο ταίρι», λες και είναι παραγγελία.
Δεν είναι κακό να έχεις απαιτήσεις – ίσα ίσα, πρέπει να ξέρεις τι θέλεις και τι δεν αντέχεις. Μα να θυμάσαι και κάτι: κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε εμείς, ούτε οι άλλοι. Αν περιμένεις να βρεις το «ιδανικό», μπορεί να σου περάσει η ζωή κοιτάζοντας ποιον να απορρίψεις, αντί να δεις ποιος σου αξίζει στ’ αλήθεια.
Να κοιτάζει, λοιπόν, η φίλη σου – όχι με τα μάτια, με την καρδιά. Αν ο άνθρωπος που έχει απέναντί της τη σέβεται, τη φροντίζει και της φέρνει ηρεμία, τότε εκεί είναι το «κλικ». Ίσως όχι το βεγγαλικό, αλλά η φωτίτσα που κρατά ζεστή τη ζωή.
