Όχι εγώ, μια φίλη μου, νιώθει «λίγη» επειδή δεν έχει σύζυγο και παιδιά. Τι να κάνει;
- 24 ΣΕΠ 2025
Όχι εγώ, μια φίλη μου, δεν έχει παντρευτεί ποτέ. Έχει περάσει τα 40 και δεν έχει παιδιά. Βέβαια, έχει- όπως λέει και δείχνει- μια γεμάτη ζωή: μια δουλειά που της αρέσει και στην οποία είναι πετυχημένη, φίλους που την αγαπούν, ταξίδια που τη γεμίζουν εμπειρίες και εικόνες. Κι όμως τυχαίνει πολλές φορές να νιώθει «λίγη». Σε οικογενειακές ή κοινωνικές συγκεντρώσεις, πρέπει και έχει πάντα έναν ρόλο: αυτόν της «θείας», της «νονάς». Είναι σαν να είναι απλώς εκεί για να γεμίζει το τραπέζι και να αστειεύεται με τα παιδιά.
Νιώθει ότι κανείς δεν τη βλέπει ως γυναίκα με δική της ταυτότητα. Τη βλέπουν μόνο μέσα από αυτό που δεν είναι. Δεν είναι μαμά, δεν είναι σύζυγος. Πλέον προτιμά να αποφεύγει τέτοιες συναθροίσεις γιατί κουράζεται να ακούει υπονοούμενα τύπου «εσύ πότε θα…;» ή «δεν βαρέθηκες μόνη σου;» Πώς σταματάς να νιώθεις «λίγη» όταν όλοι σού υπενθυμίζουν συνέχεια ότι δεν ταιριάζεις στο κλασικό παζλ οικογένειας;
-
-
- Απαντά η ψυχολόγος/ ψυχοθεραπεύτρια, Αγγελική Τζάνου:
-
Η αίσθηση του «λίγη» δεν ξεκινάει από εσένα. Ξεκινάει από το βλέμμα των άλλων, από μια κοινωνία που εξακολουθεί να μετρά την αξία μιας γυναίκας με βάση το αν είναι μητέρα ή σύζυγος. Και όταν αυτό το βλέμμα σε συνοδεύει για χρόνια, γίνεται βαρύ. Δεν είναι μόνο οι ερωτήσεις και τα υπονοούμενα, του τύπου «εσύ πότε θα…;» ή «δεν βαρέθηκες μόνη σου;». Είναι ότι σιγά-σιγά αρχίζεις να τα κουβαλάς μέσα σου και να αναρωτιέσαι: «μήπως τελικά όντως κάτι δεν πάει καλά με μένα;».
Για να προστατευτείς, αποφεύγεις τις συγκεντρώσεις- λογικό- και για λίγο, αυτό όντως φέρνει ανακούφιση. Έτσι δεν χρειάζεται να απαντήσεις αμήχανα, να χαμογελάσεις ενώ μέσα σου θυμώνεις, να βρεις μια έξυπνη ατάκα για να ξεφύγεις. Όμως η αποφυγή δεν λύνει το ζήτημα. Γιατί το βάρος δεν βρίσκεται μόνο έξω, στα σχόλια των άλλων. Το μεγαλύτερο βάρος είναι μέσα: στις απαιτήσεις που έχεις ακούσει τόσα χρόνια και στις πεποιθήσεις που εσωτερίκευσες, χωρίς ποτέ να είναι πραγματικά δικές σου. Αυτές είναι που σε κάνουν να νιώθεις «λίγη». Αυτό που χρειάζεσαι λοιπόν είναι να ξεχωρίσεις ποια φωνή είναι δική σου και ποια όχι. Να δεις ποιοι ρόλοι σε εκφράζουν και ποιοι σου φόρτωσαν άλλοι.
Εκεί βρίσκεται η πραγματική ελευθερία: όχι στο να αποφεύγεις τις καταστάσεις, αλλά στο να μπορείς να σταθείς εκεί, χωρίς να απολογείσαι.
Είσαι γυναίκα με ταυτότητα δική σου και το να κρατήσεις τον χώρο σου μέσα στις κοινωνικές προσδοκίες, αντί να τον εγκαταλείπεις, είναι ίσως η πιο ριζοσπαστική μορφή αυτοφροντίδας. Εσύ ποια φωνή κουβαλάς μέσα σου; Ποιο «πρέπει» σού έχει μείνει ως αλήθεια, χωρίς να το έχεις επιλέξει;
- Τι λέει γι’ αυτό, η θεία μου η Ελένη:
Η κοινωνία πάντα θα βρίσκει κάτι να πει. Άλλοτε θα σε πιέζουν να παντρευτείς, άλλοτε να κάνεις παιδιά, μετά να τα μεγαλώσεις «σωστά», κι όταν μεγαλώσουν, να γίνεις «καλή γιαγιά». Οι άνθρωποι δεν σταματούν ποτέ να κρίνουν. Αν περιμένουμε να μας αναγνωρίσουν οι άλλοι, πάντα θα νιώθουμε μισές.
Εγώ παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια, αλλά κι εκεί έχει μοναξιές, κι εκεί έχει στιγμές που νιώθεις «λίγη». Δεν είναι το στεφάνι ή τα παιδιά που σε ολοκληρώνουν από μόνα τους· είναι το πώς εσύ στέκεσαι απέναντι στη ζωή σου.
Η φίλη σου έχει μια δουλειά που αγαπά, ταξιδεύει, έχει ανθρώπους που τη νοιάζονται. Αυτό δεν είναι «λίγο». Είναι πολύ.
Το ότι δεν ταιριάζει στο καλούπι που περιμένουν οι άλλοι, δεν σημαίνει ότι αξίζει λιγότερο.
Να μάθει να χαμογελά με τα σχόλια, να τα αφήνει να περνούν από πάνω της, και να στέκεται με αξιοπρέπεια. Γιατί η ζωή δεν είναι παζλ που πρέπει να ταιριάξεις σώνει και καλά– είναι μωσαϊκό που φτιάχνεις εσύ η ίδια, με τα δικά σου χρώματα. Η συμβουλή μου; Να κρατήσει το κεφάλι ψηλά και να μην απολογείται για τις επιλογές της. Οι άλλοι μπορεί να βλέπουν «τι δεν είναι». Εκείνη όμως πρέπει να θυμάται κάθε μέρα ποια είναι: μια γυναίκα με ζωή, εμπειρίες, ανεξαρτησία και δύναμη.
