Όχι εγώ, μια φίλη μου, δεν ξέρει πώς να συζητήσει με τον άντρα της για το σεξουαλικό του πρόβλημα. Τι να κάνει;
- 17 ΔΕΚ 2025
Όχι εγώ, μια φίλη μου, ζει με τον σύντροφό της εδώ και χρόνια. Πάντα είχαν μια ζεστή, τρυφερή σχέση, όχι μόνο στο σεξ, αλλά και στην καθημερινή οικειότητα. Όμως τον τελευταίο χρόνο, κάτι έχει αλλάξει. Εκείνος αποφεύγει πια οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή. Όχι επειδή δεν την θέλει συναισθηματικά, αλλά γιατί – όπως εκείνη υποψιάζεται – δεν μπορεί. Στην αρχή νόμιζε ότι ήταν κούραση, στρες, μια «φάση». Μετά παρατήρησε ότι όταν εκείνη τον πλησίαζε τρυφερά, εκείνος τραβιόταν με έναν τρόπο ήρεμο, αλλά ξεκάθαρο· σαν να ήθελε να αποφύγει το ενδεχόμενο να φανεί η δυσκολία του.
Δεν μιλούν ποτέ γι’ αυτό. Δεν κάνει ο ίδιος καμία νύξη, κι εκείνη φοβάται να ανοίξει το θέμα μήπως τον πληγώσει, τον κάνει να νιώσει «λιγότερος», μήπως τον φέρει σε δύσκολη θέση. Μόνο που όσο περνάει ο καιρός, εκείνη νιώθει να απομακρύνονται, όχι μόνο στο κρεβάτι, αλλά παντού. «Δεν με φιλάει πια όπως παλιά, δεν με χαϊδεύει, δεν με πλησιάζει. Σαν να αποφεύγει οτιδήποτε μπορεί να οδηγήσει στο σεξ», μου είπε. Κάποιες φορές αναρωτιέται μήπως δεν τον ελκύει πια. Άλλες, νιώθει θυμό γιατί η σιωπή έγινε 3ος άνθρωπος στη σχέση. Και άλλες, νιώθει απλώς λύπη, γιατί βλέπει τον άντρα της να κλείνεται, να ντρέπεται, να απομακρύνεται. Μέσα της, φοβάται: μην πληγωθεί εκείνος, μην συνειδητοποιήσει η ίδια πόσο παραμελημένη νιώθει. Πώς ανοίγεις μια τόσο ευαίσθητη συζήτηση χωρίς να κάνεις κάποιον να νιώσει ανεπαρκής; Πώς ξαναχτίζεται η τρυφερότητα όταν ένα σεξουαλικό πρόβλημα γίνεται ταμπού; Και πώς μπορεί το ζευγάρι να το αντιμετωπίσει μαζί, χωρίς σιωπή και χωρίς ντροπή;
Απαντά η ψυχολόγος/ ψυχοθεραπεύτρια, Αγγελική Τζάνου:
Αγαπητή φίλη της φίλης,
Πρόκειται όντως για μια ιδιαίτερα ευαίσθητη συνθήκη στη σχέση, αλλά ίσως σε ανακουφίσει να ξέρεις πως αυτό που περιγράφεις είναι πολύ πιο συχνό απ’ όσο νομίζουμε. Δυστυχώς. Το σεξ είναι στενά δεμένο με τη ντροπή και συχνά η ντροπή εμφανίζεται ακριβώς με απόσυρση, αποφυγή, σιωπή.
Το θέμα πως το σεξ έγινε κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί και ό,τι δεν μπορεί να ειπωθεί, αρχίζει να εξαφανίζει και την επαφή. Το πιο σημαντικό στη σχέση τους είναι ότι ο σύντροφός της αποφεύγει και την τρυφερότητα, δηλαδή το φιλί, το χάδι, την αγκαλιά. Αυτό συνήθως δείχνει ντροπή και φόβο: φόβο μήπως εκτεθεί, μήπως «φανεί» η δυσκολία του, μήπως νιώσει λιγότερος – αυτή είναι η πραγματικότητα πολλών ανθρώπων που παλεύουν με σεξουαλικές δυσκολίες.
Εκεί ξεκινά η παγίδα, όσο εκείνος επιλέγει την απόσυρση, τόσο η φίλη σου φοβάται να φανεί «απαιτητική» και έτσι η σιωπή γίνεται 3ο πρόσωπο στη σχέση. Ο χώρος που κάποτε ήταν γεμάτος άνεση και οικειότητα τώρα γεμίζει με αποφυγές, υποθέσεις και εσωτερικούς μονολόγους κι έτσι απομονώνονται και οι 2.
Μια σεξουαλική δυσκολία – είτε είναι στυτική δυσκολία είτε άγχος επίδοσης είτε έντονο στρες – δεν είναι ποτέ το πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η σιωπή γύρω της.
Και πώς ανοίγει μια τόσο εύθραυστη συζήτηση; Με τρόπο που να μην αγγίζει την «επίδοση», αλλά την επαφή. Κάτι σαν: «Έχω παρατηρήσει ότι τον τελευταίο καιρό είμαστε πιο μακριά και δυσκολεύομαι να το συζητήσω, γιατί θέλω να νιώθεις άνετα. Το φέρνω γιατί νοιάζομαι και γιατί μου λείπεις. Θέλω να δούμε μαζί τι συμβαίνει και τι χρειάζεσαι, για να μην συνεχίσουμε να αγνοούμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο.» Αυτό είναι πρόσκληση.
Σε κάθε πρόβλημα, ειδικά σεξουαλικό, χρειάζεται να θυμούνται και οι δύο: δεν είναι «δικό του πρόβλημα», δεν είναι «δικό της παράπονο», είναι κοινή πραγματικότητα που θέλει φροντίδα από 2 ανθρώπους, όχι από έναν.
Οι σεξουαλικές δυσκολίες μπορούν να φροντιστούν – με γιατρό, με ψυχοθεραπεία, με κουβέντα, με σταδιακή επανασύνδεση, με πολύ περισσότερη τρυφερότητα και πολύ λιγότερη ντροπή. Η σιωπή, ο φόβος, η ντροπή και οι υποθέσεις, τις ενισχύουν.
Γι’ αυτό και μπορεί αυτή η δυσκολία να γίνει πρόσκληση για συνάντηση. Όταν το σεξ γίνεται ταμπού χάνεται η επαφή. Αλλά η επαφή μπορεί να ξαναχτιστεί, αρκεί να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να είμαστε άνθρωποι – όχι ρόλοι, όχι επιδόσεις, όχι φόβοι.
Τι λέει γι’ αυτό, ο Γιώργος:
Πράγματι και για μας, το πιο δύσκολο δεν είναι το ίδιο το σεξουαλικό πρόβλημα, αλλά η ντροπή που το συνοδεύει. Το συναίσθημα ότι μπορεί να φανείς λίγος, ανεπαρκής ή και να χάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς. Όταν το σώμα δεν συνεργάζεται, δεν χάνεις μόνο τη σεξουαλική σου υγεία, αλλά και την αυτοπεποίθησή σου, το να νιώθεις ποθητός και αρκετός. Κι έτσι απομακρύνεσαι. Όχι γιατί δεν θέλεις τη σύντροφό σου, ίσα ίσα. Την θέλεις τόσο που φοβάσαι να δοκιμάσεις, να προσπαθήσεις και να αποτύχεις μπροστά της.
Όταν απομακρυνόμαστε, δεν σημαίνει ότι δεν σας θέλουμε. Σημαίνει ότι φοβόμαστε ότι θα μας δείτε να μην μπορούμε.
Πώς θα ήθελα εγώ να με πλησιάσει η σύντροφός μου; Με ηρεμία, χωρίς κανένα υπονοούμενο. Όχι «τι συμβαίνει;», «τι έχεις;», αλλά κάτι σαν: «Σε θέλω, μου λείπεις, είμαι εδώ για εμάς». Να τονίσει ότι η αξία μου δεν εξαρτάται από το σεξ. Να νιώσω πως είμαι επιθυμητός ως άνθρωπος. Να μου δώσει χώρο να μιλήσω όταν νιώσω έτοιμος. Μην πιέσεις τη συζήτηση και μην αφήνεις την απόσταση να μεγαλώνει. Να προσφέρεις λύσεις που να εμπεριέχουν το «μαζί», όχι να κάνεις τον άλλον να νιώθει σαν να έχει πρόβλημα μόνος του. Γιατί αν κάτι μπορεί να ξαναχτίσει την επαφή, δεν είναι το σεξ, αλλά η ασφάλεια ότι μπορεί κανείς να είναι ευάλωτος δίπλα στον άνθρωπό του και να μην χάσει την εκτίμησή του.
