Όχι εγώ, μια φίλη μου, απογοητεύεται συνεχώς από τους άντρες. (Πώς) αλλάζει αυτό;
- 5 ΝΟΕ 2025
Όχι εγώ, μια φίλη μου, έχει αρχίσει να πιστεύει πως έχει διαχρονικά «ραντεβού με το λάθος». Κάθε φορά που γνωρίζει κάποιον, στην αρχή όλα μοιάζουν ελπιδοφόρα. Είναι γοητευτικός, δείχνει ενδιαφέρον, υπάρχει χημεία. Μέχρι που, σχεδόν πάντα, η ιστορία τελειώνει με τον ίδιο τρόπο: απογοήτευση. Είτε εκείνος απομακρύνεται, είτε αποδεικνύεται συναισθηματικά ασυνεπής ή ακατάλληλος, είτε απλώς δεν θέλει τα ίδια πράγματα.
Νιώθει ότι πάντα προσελκύει άντρες που τελικά δεν μπορούν — ή δεν θέλουν — να σταθούν πραγματικά δίπλα της. «Μήπως φταίω εγώ; Μήπως χωρίς να το καταλαβαίνω, διαλέγω πάντα τον λάθος τύπο;», αναρωτιέται. Γιατί επαναλαμβάνονται αυτά τα μοτίβα; Και, κυρίως, πώς μπορεί μια γυναίκα που έχει πληγωθεί ξανά και ξανά να σπάσει τον κύκλο και να μάθει να επιλέγει, αλλά και να επιτρέπει στον εαυτό της να αγαπηθεί – αλλιώς;
Απαντά η ψυχολόγος/ ψυχοθεραπεύτρια, Αγγελική Τζάνου:
Υπάρχουν φορές που νιώθεις πως «πέφτεις πάλι στους λάθος ανθρώπους», αλλά η αλήθεια είναι πως μάλλον ξανασυναντάς την ίδια ιστορία, με άλλο πρόσωπο. Μια ιστορία που ξεκινά με ελπίδα και χημεία, αλλά κάπου στην πορεία αρχίζει να θυμίζει γνώριμο έδαφος: προσμονή, σύγχυση, απομάκρυνση, απογοήτευση. Και πριν το καταλάβεις, βρίσκεσαι ξανά με απορία, κούραση και την αίσθηση «κάτι κάνω εγώ λάθος».
Μόνο που δεν πρόκειται ακριβώς για λάθος. Οι ψυχικοί μας μηχανισμοί δεν δουλεύουν κόντρα σε εμάς, δουλεύουν υπέρ της συνέχειας. Μας ωθούν να ξαναπαίξουμε μια σκηνή, μήπως αυτή τη φορά βγει αλλιώς. Κι έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, επιλέγουμε ανθρώπους ή δυναμικές που κουμπώνουν σε εκείνο το γνώριμο σενάριο: το «αντέχω την απόσταση», το «θα με δουν αν προσπαθήσω αρκετά», το «αν δώσω περισσότερα, ίσως μείνεις».
Στη ψυχοθεραπεία Gestalt, μιλάμε για ανοιχτούς λογαριασμούς, καταστάσεις ή συναισθήματα που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Εμπειρίες όπου η ανάγκη μας δεν ικανοποιήθηκε, ο πόνος δεν εκφράστηκε, το «αντίο» δεν ειπώθηκε. Κάθε τέτοιος λογαριασμός μένει ανοιχτός μέσα μας, ζητώντας συνέχεια. Και μέσα στις σχέσεις, βρίσκει ευκαιρίες να «κλείσει» αν αγαπηθούμε εκεί που κάποτε δεν αγαπηθήκαμε, αν μας δουν εκεί που μείναμε αόρατες, αν κρατηθούμε εκεί που κάποτε μας άφησαν.
Αυτό που επαναλαμβάνεται λοιπόν δεν είναι οι άλλοι, αλλά η ανολοκλήρωτη επαφή.
Κι εκεί κρύβεται και η δυσκολία, αλλά και η ελευθερία, γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις ποιος θα σε πληγώσει, αλλά μπορείς να αρχίσεις να βλέπεις πώς μπαίνεις σ’ αυτή τη σκηνή κάθε φορά. Τι αγνοείς στην αρχή, τι σε μαγνητίζει, τι σε φοβίζει και το ονόμασες «ένταση».
Ο προορισμός δεν είναι να «σταματήσεις να διαλέγεις λάθος», αλλά να αρχίσεις να παρατηρείς τον εαυτό σου τη στιγμή που διαλέγει. Να βλέπεις το ρίγος, την προσδοκία, το άγχος που ενεργοποιείται, να αναγνωρίζεις ποια ανάγκη προσπαθεί να ακουστεί πίσω από την έλξη.
Κι όταν αυτό γίνει με επίγνωση, κάτι αλλάζει χωρίς προσπάθεια. Η έλξη μετακινείται από το «να με σώσουν» στο «να με συναντήσουν» και τότε δεν χρειάζεται να προστατεύεσαι από τον έρωτα, γιατί μπορείς, επιτέλους, να είσαι παρούσα μέσα του.
Τι λέει γι’ αυτό, η φίλη μου, Βίκυ:
Έχω βρεθεί πολλές φορές στην ίδια θέση. Να γνωρίζω κάποιον, να ενθουσιάζομαι, να σκέφτομαι «ίσως τώρα αλλάξει κάτι»… και μετά, πάλι το ίδιο έργο: απομακρύνεται, «δεν είναι έτοιμος», «θέλει χρόνο», «δεν του φταίω εγώ, φταίει εκείνος». Και κάπου εκεί, αρχίζεις να κουράζεσαι – όχι μόνο από τους άλλους, αλλά κι από τον εαυτό σου. Έχω κάνει κι εγώ πολλές φορές αυτή την ερώτηση: μήπως τελικά εγώ τους επιλέγω; Μήπως, χωρίς να το καταλαβαίνω, προσελκύω ανθρώπους που αναπαράγουν κάτι γνώριμο, έστω κι αν δεν είναι υγιές; Μου το είχε πει μια φίλη ψυχολόγος: «μερικές φορές δεν ψάχνουμε τον έρωτα, ψάχνουμε το γνώριμο συναίσθημα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει απογοήτευση». Κι αυτό κάπως με ταρακούνησε.
Προσπάθησα λοιπόν να αλλάξω προσέγγιση:
- Έβαλα παύση. Δεν μπήκα αμέσως σε καινούργια γνωριμία. Έμεινα λίγο με τον εαυτό μου, να καταλάβω τι πραγματικά χρειάζομαι.
- Άρχισα να λέω “όχι” νωρίτερα. Παλιά έδινα άπειρες ευκαιρίες. Τώρα, αν κάποιος δείχνει συναισθηματικά απών ή «μπερδεμένος», απλώς αποχωρώ νωρίς.
- Έμαθα να ακούω τους φίλους μου. Μου έλεγαν «δεν σου κάνει», κι εγώ επέμενα. Τώρα πια ακούω. Έχουν δίκιο πιο συχνά απ’ όσο θέλω να πιστεύω.
- Και αυτό που με βοήθησε περισσότερο απ’ όλα ήταν ότι άρχισα να δουλεύω την αυτοεκτίμησή μου. Γιατί όταν πιστεύεις στ’ αλήθεια πως αξίζεις μια σταθερή, υγιή σχέση, σταματάς να συμβιβάζεσαι με το «σχεδόν». Δεν θα πω ότι είναι εύκολο, δεν είναι.
Αλλά σιγά σιγά, όταν σταματάς να προσπαθείς να «κερδίσεις» την αγάπη κάποιου που δεν μπορεί να τη δώσει, αρχίζεις να την κρατάς για σένα. Και τότε, κάπως μαγικά, αλλάζει κι αυτό που προσελκύεις.
Μπορεί να μην βρήκα ακόμη τον «σωστό», αλλά νομίζω βρήκα κάτι πιο σημαντικό: την ηρεμία ότι δεν χρειάζεται να σώσω κανέναν για να νιώσω αγάπη.
