Όχι εγώ, μια φίλη μου, δεν θέλει παιδί. Ο σύντροφός της όμως, θέλει. Τι να κάνει;
- 1 ΜΑΙ 2025

Όχι εγώ, μια φίλη μου, είναι εδώ και χρόνια σε μια -κατά τη γνώμη της- υγιή σχέση. Αγαπιούνται, έχουν κοινά ενδιαφέροντα και ηθικές αξίες, η ερωτική τούς ζωή υπάρχει ακόμα, ενώ η συγκατοίκηση τούς έχει δέσει ακόμα περισσότερο.
Το θέμα είναι πως η φίλη μου δεν θέλει να κάνει παιδί, ενώ εκείνος έχει εκφράσει ανοιχτά ότι θα ήθελε πολύ να γίνει πατέρας στο εγγύς μέλλον. Πώς να διαχειριστούν μια τέτοια διάσταση στα θέλω τους, ενώ κάνεις τους δεν θέλει να χωρίσει;
-
-
- Απαντάει η ψυχολόγος/ ψυχοθεραπεύτρια, Αγγελική Τζάνου:
-
Αγαπητή φίλη της φίλης,
Υπάρχουν διαφορές που χωράνε μέσα σε μια σχέση. Μπορεί να μην σε νοιάζει το σκι, ενώ εκείνος το περιμένει κάθε Δεκέμβρη σαν γιορτή. Ή να πιστεύεις πως τα σκυλιά ανήκουν στον καναπέ, ενώ εκείνος τα εκπαιδεύει να κάθονται κάτω. Υπάρχουν διαφορές που χωράνε με δημιουργικότητα, περιέργεια, χώρο. Και υπάρχουν κι εκείνες που φέρνουν ζόρια και πίεση, άβολες συζητήσεις και βαριά συναισθήματα. Και συνήθως αυτές οι διαφορές φέρνουν μία αίσθηση βιασύνης είτε να πάρουμε μία απόφαση είτε να κάνουμε ό,τι γίνεται για να πιστέψουμε πως δεν υπάρχουν.
Η επιθυμία για παιδί – ή η απουσία της – δεν είναι απλώς ένα «θέλω». Είναι μία υπαρξιακή διαδικασία που δίνει ένα στίγμα για την ιστορία κάθε ατόμου. Είναι μέρος της διαδρομής της ζωής που περιέχει εμπειρίες, φόβους, ενοχές, ελπίδες, τραύματα, νοήματα. Δεν είναι θέμα χαρακτήρα. Είναι η μοναδική ζωή του καθένα.
Και τότε η σχέση, όσο «υγιής» κι αν είναι, με αγάπη, κατανόηση, έρωτα, κοινές αξίες, καλείται να σταθεί μπροστά στην απόσταση. Όχι για να τη γεφυρώσει, αλλά για να την κοιτάξει. Για να δει αν υπάρχει τρόπος να ζήσει με αυτήν, χωρίς να πεθάνει κάτι βαθύ μέσα στους δυο.
Συχνά, οι άνθρωποι φτάνουν σε αυτό το σημείο με ενοχή: «Μήπως φέρομαι εγωιστικά; Μήπως χαλάω τη ζωή του συντρόφου μου; Μήπως γίνομαι βάρος/εμπόδιο;». Αλλά δεν υπάρχει ναι ή όχι, σωστό ή λάθος.
Υπάρχει μόνο το ότι στο μέλλον σας βλέπετε διαφορετικές πόρτες και προς το παρόν, δεν υπάρχει τρόπος να τις ανοίξετε μαζί. Όχι επειδή δεν αγαπιέστε, αλλά επειδή οι ανάγκες και τα όνειρα δεν συγχρονίζονται πάντα.
Είναι πολύ πιθανό αυτή η σχέση να χρειάζεται χώρο και όχι απόφαση. Έναν χώρο όπου ο καθένας θα μπορέσει να ξεδιπλώσει πραγματικά τι σημαίνει για εκείνον η γονεϊκότητα. Όχι τι «πρέπει» να κάνει για τον άλλον, αλλά τι αληθινά χρειάζεται και επιθυμεί. Και σε αυτή τη συζήτηση, η ψυχοθεραπεία μπορεί να γίνει ένα πλαίσιο υποστήριξης και διερεύνησης με σεβασμό και ασφάλεια για το ζευγάρι. Ο στόχος δεν είναι να «βρεθεί λύση» αλλά να ειπωθούν πράγματα που αλλιώς θα έμεναν μυστικά, να ακουστούν επιθυμίες χωρίς ενοχή, να υπάρξει χώρος για το «δεν ξέρω».
Ίσως να μην χωρίσουν. Ίσως να χωρίσουν. Αλλά πριν αποφασίσουν ποια πόρτα θα ανοίξουν, χρειάζεται να σταθούν για λίγο στο σταυροδρόμι. Όχι σαν αντίπαλοι, αλλά σαν συνοδοιπόροι μπροστά σε μια δυσκολία. Είναι μία ευκαιρία να μάθουν τι πραγματικά αντέχουν να κουβαλήσουν. Μαζί ή χώρια.
- Τι λέει γι’ αυτό, η Μαρίνα, οδηγός TAXI που με γύρισε χτες σπίτι:
Αυτό είναι πράγματι ένα πολύ δύσκολο σταυροδρόμι. Εγώ το έζησα από την αντίπερα όχθη: ήθελα πολύ ένα παιδί, αλλά ο τότε σύντροφός μου δεν ήθελε. Και ξέρεις τι κατάλαβα με τον καιρό; Ότι η αγάπη, όσο δυνατή κι αν είναι, δεν μπορεί να γεφυρώσει πάντα τα βαθιά υπαρξιακά «θέλω».
Η φίλη σου κι ο σύντροφός της, από ό,τι λες, έχουν κάτι πολύ όμορφο και σπάνιο: σεβασμό, συντροφικότητα, συμβατότητα. Αλλά αυτό το ζήτημα δεν είναι ένα μικρό εμπόδιο. Είναι θεμέλιο ζωής. Δεν μπορείς να «υποχωρήσεις» σε κάτι τέτοιο, γιατί καμιά υποχώρηση εδώ δεν είναι μικρή – σημαίνει να ζήσεις με ή χωρίς παιδί, κάτι που καθορίζει την πορεία σου, την ταυτότητά σου, την καθημερινότητά σου για πάντα.
Αυτό που εγώ θα έκανα στη θέση της φίλης σου –και μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα κι εγώ– είναι να καθίσω μαζί του με ειλικρίνεια, όχι με στόχο να βρω «λύση», αλλά να καταλάβω αν μπορούμε πραγματικά να συνεχίσουμε να αγαπιόμαστε χωρίς πικρία και χωρίς να περιμένει ο ένας τον άλλο να αλλάξει. Αν η απάντηση είναι «όχι», τότε το πιο τίμιο και γενναίο πράγμα είναι ο αποχωρισμός. Όχι από έλλειψη αγάπης, αλλά από βαθύ σεβασμό προς την ίδια τη ζωή και το ποιοι είναι.
Μερικές φορές, το να αφήσεις έναν άνθρωπο που αγαπάς, είναι ο μόνος τρόπος να τιμήσεις και εκείνον και τον εαυτό σου. Εύχομαι να βρουν και οι 2 τον δρόμο τους, με καθαρή καρδιά. Να σου κάνω και μια ερώτηση: Έχει κουβεντιάσει ποτέ η φίλη σου γιατί δεν θέλει παιδί;