Όταν μετακομίζεις για πρώτη φορά μαζί του
- 22 ΙΟΥΝ 2017
Το πορτ μπαγκάζ γεμάτο με σακούλες σκουπιδιών. Oι βαλίτσες σου στο διπλανό κάθισμα. Οι φίλες σου στο πίσω αμάξι, το ίδιο φορτωμένες με δικά σου πράγματα. Τις παρατηρείς από τον καθρέφτη. Γελάνε, είναι χαρούμενες. Μιλάνε για σένα. Ξέρεις τι λένε. Σαν να τις ακούς.
«Επιτέλους, το πήρε απόφαση. Τι καλά! Μα ναι, κι εκείνος το ήθελε καιρό, εμένα μου το 'χε πει, αλλά φοβόταν τη δικιά μας, μήπως αρνηθεί».
Εκείνος σε περιμένει στο σπίτι. Στο πρώην σπίτι του και μελλοντικό σπίτι σας. Σ’ αυτό που περνάς τα τελευταία μπόλικα Σαββατοκύριακα της ζωής σου. Θα μείνετε μαζί, όχι μόνο για το Σαββατοκύριακο, ούτε για τις διακοπές. Θα μείνετε ΜΑΖΙ. Θα τα καταφέρετε;
Λένε ότι η συγκατοίκηση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ότι είναι ουσιαστική δέσμευση, ποτέ το «μένουμε μαζί» δεν είναι απλό. Και είναι η απόλυτη αλήθεια. Στην πορεία μιας σχέσης το «δύο» θα γίνει όσο πιο «ένα» γίνεται όταν η πόρτα, το κρεβάτι, η κουζίνα, το μπάνιο θα είναι ένα, όχι δύο, αλλά κοινά. Τα ίδια και για τους δύο. Το πιο καθοριστικό στάδιο, η περίφημη «δοκιμή». «Να μείνουμε μαζί» λένε, «να δούμε αν ταιριάζουμε στ’ αλήθεια». Στις διακοπές όλοι τα βρίσκουν. Μέσα στην καθημερινότητα τι γίνεται;
Η συγκατοίκηση σαν λέξη τρομάζει καμιά φορά. Είναι κάτι σαν μετεξέλιξη της κατασκήνωσης. Κι εκεί υπάρχουν δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Σκέφτεσαι πως ποτέ ξανά δεν θα μπεις μέσα στο σπίτι πετώντας τα ρούχα και τα παπούτσια σου εδώ κι εκεί. Πως «πρέπει» όπως εσύ, έτσι κι εκείνος να σέβεστε ο ένας το χώρο του άλλου, να είστε τακτικοί, να, μοιράζεστε δουλειές, ωχ, δεν σ’ αρέσει το σιδέρωμα, δηλαδή τι; τώρα θα πλένεις και για εκείνον; Και τις φίλες σου; πού θα τις φέρνεις; θα πρέπει να του ζητάς να φεύγει από το σπίτι; κι αν θέλει να δει μπάλα; μήπως να μετακομίζατε σε ένα μεγαλύτερο σπίτι; ηρέμησε.
Ο πρώτος καιρός θα περάσει πολύ εύκολα. Η όλη φάση θα κυλάει σαν παιχνίδι. Ο καθένας θα πάρει υποσυνείδητα το ρόλο του μπαμπά και της μαμάς του, αφού αυτά που έχουμε βιώσει, εντυπώνονται, κι όταν δεν ξέρουμε πώς πρέπει ν’ αντιδράσουμε, το ρίχνουμε στη μίμηση. Αργότερα θα περάσεις το επόμενο στάδιο, θα θελήσεις να βάλεις την πινελιά σου στο χώρο, να μη νιώθεις σαν φιλοξενούμενη, να οικειοποιηθείς. Θα τον έχεις σύμμαχο σ’ αυτό. «Είμαι έτοιμη, αν είσαι κι εσύ».
Ναι, αλλά εσύ θα θες για πάντα πάθος, αναπάντεχα πράγματα, μια κλιμάκωση, κι όχι ζείτε σαν παντρεμένοι.Λάθος. Δεν είναι ο γάμος το πρόβλημα. Είναι ο τρόπος που επιλέγεις να ζεις και να διαμορφώνεις τις στιγμές. Δεν θέλεις να γίνουν όλα «συμβατικά, συνηθισμένα, επαναλαμβανόμενα». Στο χέρι σας είναι. Όχι η συνήθεια θα έρθει, πάντα έρχεται, είμαστε οι συνήθειές μας πάνω απ’ όλα. Διαχειρίσου τις όμορφα και τρυφερά. Το βράδυ που θα κάθεστε στον καναπέ κάπως βαρετά, χωρίς να μιλάτε, άνοιξε το ψυγείο και φέρε δυο μπίρες. Το πρωί που θα ‘ναι μουτρωμένος, βάλε μουσική δυνατά. Όταν δεν θα είσαι καλά, μην κλειστείς στο καβούκι σου, μίλα του. Αγκάλιασέ τον, μην απομακρυνθείς, μην τον αφήσεις να κοιμηθεί στον καναπέ και μην σκεφτείς πως κι αύριο μέρα είναι. Κι όταν θες να μείνεις μόνη σου, απλά πες το. Κράτα την ίδια στάση όταν καταλάβεις πως κι εκείνος θέλει λίγο χρόνο για τον εαυτό του. Μην σταματήσεις να του γράφεις «σ’ αγαπώ» μέσα στη μέρα. Το ότι το βράδυ θα καταλήξετε στο ίδιο σπίτι δεν σημαίνει τίποτα.
Έφτασες, είσαι πια εδώ. Τον βλέπεις στο μπαλκόνι να συναρμολογεί κάτι για σένα. Φορτώνεσαι τις πρώτες τσάντας της νέας σου ζωής. Ξαφνικά δεν νιώθεις ούτε μισό δισταγμό. «Καλωσήρθες σπίτι μας», γράφει το χαρτάκι. Τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα. Είσαι έτοιμη να κάνεις το βήμα, αρκεί να βλέπεις τέσσερα πόδια στο πάτωμα, θέλεις να περπατήσετε παρέα. Να παραμείνετε μαζί.
