Οι ατέλειες που αγαπήσαμε με τον καιρό
- 15 ΔΕΚ 2014
Για άλλες είναι κάτι πολύ μικρό, για άλλες κάτι μεγαλύτερο. Στο πρόσωπο, στο σώμα, κάποιο σημάδι, κάποιο σημείο του σώματός μας που δεν είναι όπως ακριβώς θα θέλαμε. Ή όπως εμείς πιστεύουμε ότι θα μας ταιριάζει. Υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία η κάθε γυναίκα χαρακτηρίζει "ατέλειες". Στα μάτια των άλλων βέβαια δεν είναι πάντα έτσι.
Μαζευτήκαμε λοιπόν όλες ένα Σάββατο πρωί και αποφασίσαμε να φωτογραφίσουμε με μια κάποια εύθυμη νότα τις ατέλειές μας. Εκείνα τα σημεία στα κορμιά μας που παλιότερα (μερικές και σήμερα) μας έκαναν να νιώθουμε άβολα, να μη θέλουμε να βγούμε από το σπίτι, να μην αγαπάμε αρκετά αυτό που είμαστε. Με τα χρόνια, μεγαλώνοντας με αυτά που “μισούσαμε” μάθαμε – θέλοντας και μη – να τα αγαπάμε.
Θέμα με το στήθος της είχε η Ιωάννα Μαμάη
Όταν ήμουν έφηβη άνηκα στην κατηγορία των κοριτσιών που δεν είχαν πλούσια ελέη. Ειδικότερα στην μπροστινή όψη. Από τότε έμαθα τι σημαίνει σουτιέν με ενίσχυση, τρικ για να δείχνει το στήθος μου πιο μεγάλο, ενώ απέφευγα τα ντεκολτέ (μέχρι σήμερα μη σου πω). Κάπου στα 16 άρχιζε το σώμα μου να γίνεται πιο θηλυκό. Να αποκτώ σταδιακά καμπύλες, ειδικότερα στην πίσω όψη. Τότε σκεφτόμουν ότι μέχρι τα 25 θα ήθελα να κάνω αυξητική στήθους. Τα χρόνια πέρασαν και φέτος που είμαι 25 χρόνων δεν έκανα επέμβαση. Δεν ήθελα. Εκτός του ότι συνειδητοποίησα ότι ναι μεν μπορεί να μην έχω πλούσιο ντεκολτέ αλλά ένα φυσιολογικό στητό στήθος, άρχισα να σκέφτομαι τα θετικά. Όπως να γυμνάζομαι ή να τρέχω χωρίς να κουνιέται το στήθος μου, το βράδυ δε νιώθω κατά τη διάρκεια του ύπνου να “πνίγομαι”, ούτε να με πονάει η πλάτη μου από το βάρος των μαστών που σε κορίτσια με μεγάλο στήθος συμβαίνει συχνά. Έμαθα να αγαπώ σταδιακά το στήθος μου και μάλιστα να δέχομαι κοπλιμέντα για αυτό!
Σημάδι ρημάδι. Ένα αστείο κεφάλαιο για τη Μαριέτα Χριστοπούλου
Την περίοδο που είχα πια αγαπήσει την εικόνα μου ήρθε ένα σημάδι να μου ταράξει τη ψυχολογία. Μηχανάκι, εξάτμιση, σακούλα πλαστική και αγαρμποσύνη. Αποτέλεσμα ένα άθλιο πράγμα στο δεξί μου πόδι και συγκεκριμένα στο μέσα μέρος (δε ξέρω πως λέγεται ακριβώς. Εγώ εκείνο το σημείο το λέω έκτοτε “σημάδι”). Εκτός από τον πόνο που δε μπορώ να ξεχάσω, για αρκετά χρόνια αυτή η βούλα μου δημιουργούσε ανασφάλεια. Νόμιζα πως φορώντας φούστες όλοι με κοιτάνε εκεί εκεί στην απαίσια πληγή. Έβαζα τα πέδιλα μου και το υπέροχο σύνολο χάλαγε αυτή η βλακεία. Το έβλεπα τεράστιο και σιχαμερό. Μπορεί και να ήταν δε ξέρω. Πάνε περίπου -τρομάζω που το λέω- 10 χρόνια από τότε που έχω αυτή την πινελιά εκεί και έχει πια γίνει ένα με εμένα. Προσαρμόστηκε φαίνεται, άρχισε να μην κάνει τόσο αισθητή την παρουσία της ή απλά εγώ σταμάτησα να την κοιτάω με τον…μεγεθυντικό φακό.
Η Δέσποινα Δημά και η περιφέρεια made in Greece
Δηλαδή θα πείραζε να με λένε Δεσποινάκι του Δημά αλλά στο DNA μου να είχα γονίδια κάποιας προγιαγιάς από τη μακρινή Σκανδιναβία; Καλή η λεκάνη της Μεσογείου αλλα με τη δική μου τι γίνεται; Μετάφραση; Περιφέρεια ανατολικής και δυτικής Αττικής πάνω μου. Μια ζωή το κορμί να σχηματίζει νοητό τετράγωνο. Τα χαμηλοκάβαλα τα ξεχνάω, τα ψηλοκάβαλα το ίδιο. Τα ολόσωμα ούτε κατά διάνοια, τα μπικίνι μπα. Τα ριχτά βραχνάς, τα στενά βάσανο. Ξέρεις τι είναι φιλενάδα να μην μπορείς να βάλεις ύφασμα στο κορμάκι σου; Να μη στέκεται ρούχο πάνω μου και όλα να δείχνουν σκ@#%τα. Για να πω τη μαύρη αλήθεια ποτέ δεν αγάπησα την πλούσια περιφέρεια μου, ουτε πρόκειται. Το μόνο που μου μένει είναι να συμφιλιωθώ ελαφρά. Τουλάχιστον έχω μέση δαχτυλίδι. Άσχετο που την κομποζάρω με ασορτί βραχιόλι από κάτω. Περιφέρεια made in Greece γιατί στηρίζουμε τα ελληνικά προϊόντα.
Η Μάριον Παλιούρα δε μπορεί να πιει νερό από στενά ποτήρια
Η μύτη ήταν/είναι πάντα εκεί. Την περιφέρεια την κρύβεις με ένα φαρδύ, το ίδιο και το στήθος, για τα πόδια βάζεις κάτι μακρύ, αλλά με τη μύτη τι κάνεις; Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να έχεις το μεγαλύτερό σου πρόβλημα στο πρόσωπό σου. “Σου δίνει χαρακτήρα”, “Σου ταιριάζει”, ό,τι και να μου έλεγαν, ποτέ δεν έβλεπα γιατί μπορεί να μου ταιριάζει μια μύτη μεγαλύτερη από το φυσιολογικό. Μία μύτη που δεν ήξερα κι από που την είχα κληρονομήσει, γιατί δεν έχει κανείς στο σόι παρόμοια. Δεν ήξερα σε ποιον να ρίξω το φταίξιμο και δεν έχω καν πρόβλημα στο διάφραγμα για να δικαιολογήσω και μια πλαστική. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που σκέφτομαι την πρώτη μέρα με μια άλλη μύτη όμως, τώρα πια φοβάμαι. Πλέον ξέρω ποιες γωνίες με κολακεύουν, έχω μάθει να την υπερασπίζομαι και είναι και κάτι για να με ξεχωρίζουν στο πλήθος: “Εκείνη με τα κόκκινα μαλλιά και τη μεγάλη μύτη”. Ποτέ βέβαια δε θα σταματήσω να νιώθω άσχημα όταν δε μπορώ να χώσω όλη μου τη μουσούδα στα ποτήρια στα μπαρ. Να το ξέρετε, είναι πολύ ρατσιστικό αυτό. Όπως και τα πολύ μικρά σκαμπό (για ορισμένες εχμ μεγαλύτερες περιφέρειες).
Η Νίκη Χάγια και τα παχουλά της πόδια
Aπό μικρή είχα κόλλημα με τα πόδια και πιο συγκεκριμένα στην έκτη δημοτικού, όταν μετά από εφτά περίπου χρόνια μπαλέτο παρατήρησα ότι ανάμεσα σε ψηλόλιγνους κύκνους με τουτού εγώ έμοιαζα με κουμπαρά που έχεις πάρει από πλανόδιο στα Τέμπη. Κάπως έτσι, όπως καταλαβαίνεις, έληξε και το πλάνο μου να γίνω μία πρίμα μπαλαρίνα. Άδοξα. Το μίσος για τα ζουμερά μπουτάκια μου συνεχίστηκε βέβαια και τα επόμενα έτη, στα οποία πρόλαβα να κάνω εμπάργκο σε φούστες και φορέματα με μήκος πάνω από τον αστράγαλο, κολάν, skinny jeans και οτίδηποτε άλλο θα έβγαζε τους μηρούς μου και τις τσουπωτές γάμπες μου στη φόρα. Για μένα τα πόδια μου δεν ήταν μέρος του σώματός μου, αλλά τα πόδια μιας λουδοβικέ τραπεζαρίας. Βαριά.
Και κάποια στιγμή μπήκε στη ζωή μου η yoga. Ξεμπούκωσαν τα τσάκρα; Πήρα καλές αναπνοές και οξυγονόθηκε ο εγκέφαλος; Αγάπησα τον κόσμο όλο και μαζί και εμένα; Συνέβησαν όλα αυτα μαζί; Πάντως το σίγουρο είναι ότι άρχισα να με βλέπω με άλλο μάτι. Άρχισα να μην βλέπω τα ψεγάδια. Σκέφτηκα πως “όχι δεν έχω ένα ζευγάρι χοντρά πόδια”, αλλά “ένα ζευγάρι γερές βάσεις”. Ζήτω τα μίνι και τα κολάν και τα σορτσάκια!
Ανέβασε κι εσύ τις δική σου φωτογραφία δείχνοντας την ατέλεια που (παλεύεις να) αγαπάς βάζοντας #agapa_tis_ateleies_sou.
