Μιλήσαμε με 3 creatives που ενδυναμώνουν την queer κοινότητα στην ελληνική μόδα
- 25 ΙΟΥΝ 2025
Μεγαλώνοντας δίπλα σε αγόρια, τα ρούχα των οποίων συχνά κατέληγαν στην ντουλάπα μου (τότε βλέπεις, τα ρούχα περνούσαν από την μια οικογένεια στην άλλη και χρησιμοποιούνταν ξανά και ξανά), κατάλαβα από νωρίς τη ρευστή ταυτότητα της μόδας. Αργότερα, παρακολουθώντας τη μόδα χωρίς φύλο (που δεν υπήρχε καν σαν όρος τότε) να αναδεικνύεται μέσα από τα shows σαν αυτά του Jean Paul Gaultier και της Vivienne Westwood που έβλεπα στα περιοδικά μόδας, αγάπησα τον χώρο γι’ αυτό που πραγματικά είναι: ένα safe space έκφρασης για όλ@.
Η μόδα είναι γυναικεία υπόθεση, είναι ανδρική, είναι queer, είναι διαπολιτισμική, είναι τα πάντα. Παρ’ όλα αυτά, της βάζουμε περιορισμούς, την κατηγοριοποιούμε, της βάζουμε ταμπέλες, γιατί έτσι κάποιοι/ες νιώθουν πιο ασφαλείς. Αυτό συμβαίνει συχνά στη μόδα (και στην κοινωνία γενικότερα), ειδικά στον τρόπο που προβάλλει την queer κοινότητα (βλ. τις συλλογές με αφορμή τον μήνα του Pride που κυκλοφορούν πολλά brands), θέτοντας τα όριά της στο πόσο “queer” μπορεί να είναι ο χώρος αυτός. Ένας χώρος που έχουν κατ’ εξοχήν «χτίσει» queer creatives -στη μόδα και τις τέχνες. Από τη Frida Khalo και τη Josephine Baker, μέχρι τον Gaultier και τον Marc Jacobs, οι queer creatives έχουν καθορίσει τη μόδα και τις τέχνες. Η μόδα χωρίς την queer κουλτούρα θα είναι ήταν το απόλυτο τίποτα, έχοντας θέσει τα θεμέλια μιας βιομηχανίας που, κατ’ εμέ, δεν την αναγνωρίζει όσο θα έπρεπε.
Όσο όμως τα δικαιώματα της LGBTQI+ κοινότητας αμφισβητούνται από τις κυβερνήσεις παγκοσμίως, η στήριξη από τη μόδα, είναι πιο κρίσιμη από ποτέ. Αν και τελευταία χρόνια, η μόδα φαίνεται να είναι πιο στάσιμη, με τον Τύπο σε παγκόσμιο επίπεδο να προβάλλει κατά κύριο λόγο τα πιο “comme il fault” brands και οίκους μόδας, αμφισβητείται το αν υπάρχει αληθινή συμπερίληψη. Κατά πόσο η ασυμβίβαστη δημιουργικότητα και έκφραση μπορεί να γίνει μέρος του χώρου αυτού που υποκινείται ως ένα μεγάλο βαθμό από το τι πουλάει;
Παρ’ όλα αυτά, all is not lost, μιας και οι νέες γενιές creatives δεν έχουν κανένα σκοπό να «σιγάσουν» το queerness των brands τους, με στόχο την ενδυνάμωση της κοινότητας. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα. Την- ενίοτε- «στενόμυαλη» Ελλάδα των «γιατί να μην κάνουν Pride και οι straight» και των «ας κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους αρκεί να μην προκαλούν». Με την παρουσία όμως, δημιουργικών ανθρώπων που προωθούν τη μόδα μέσα από την πλούσια queer κουλτούρα και ιστορία, υπάρχει ελπίδα.
Όσο κι αν η queer κουλτούρα στη μόδα πουλάει και πουλιέται μέσα από hype συμπεριληπτικά προϊόντα που κυκλοφορούν τα brands παγκοσμίως, υπάρχουν κάποιοι creatives που την στηρίζουν ανιδιοτελώς. Γιατί η δουλειά τους αντανακλά τις προσωπικές τους ιστορίες, γιατί είναι μέσο έκφρασης, γιατί αρνούνται να περιορίσουν το queerness στις 30 μέρες που γιορτάζεται το Pride. Στην Ελλάδα, η παρουσία της queer κουλτούρας στη μόδα δεν περνάει απαρατήρητη. Μέσα από μια καμπάνια μόδας που δείχνει 2 αγόρια να φιλιούνται, μέσα από το styling ενός ανθρώπου που τιμά τη σεξουαλικότητά του, είτε μέσα από τα κοστούμια μιας drag performer που λειτουργούν ως σύνδεσμος της μόδας με την τέχνη του drag, υπάρχουν δημιουργοί που δουλεύουν σκληρά ώστε να κάνουν την ελληνική μόδα πιο συμπεριληπτική και επίκαιρη από ποτέ.
3 creatives που το καταφέρνουν αυτό μέσα από τη δουλειά τους και κουβεντιάζοντας μαζί τους, δεν μπορώ παρά να νιώθω σίγουρη για το μέλλον της ελληνικής μόδας. Μπορώ να είμαι σίγουρη ότι η εγχώρια μόδα δεν είναι μόνο γι’ αυτούς που νιώθουν ασφαλείς με τις ταμπέλες. Είναι και γι’ αυτούς που βρίσκουν στοργή στον αντικομφορμισμό και στη συμπερίληψη όλων των μορφών. Αυτοί οι άνθρωποι δίνουν νέα πνοή στην ελληνική μόδα και κάνουν το μέλλον της πιο λαμπρό.
Γιώργος Μεσημέρης -Ιδρυτής του fashion brand Hard.Clo
-Μίλησε μου για το Hard.Clo. Πως ξεκίνησε αυτό το εγχείρημα;
Το Hard.Clo ξεκίνησε με μια ιδέα να δημιουργήσω δικό μου ένα account στα social media που να είναι δημιουργικό. Τον Μάιο του 2017 άρχισα να το λειτουργώ χωρίς να υπάρχει κάποιο concept. Μόνο σαν ένα moodboard με εικόνες και φυσικά, με κυριλλικά που ήξερα ότι μου άρεσαν. Είχα μόνο αυτό σαν ιδέα. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλο following και κάπως έτσι αποφάσισα να παραιτηθώ από την προηγούμενη μου δουλειά. Αφού πήγα διακοπές και με «έσπρωξαν» οι φίλοι μου να το κάνω. Ήταν πολύ προσωπικό. Μαζευτήκαμε φίλοι και τραβήξαμε φωτογραφίες και βίντεο, αποτυπώνοντας την Ομόνοια. Ένα σημείο-αναφοράς για την πόλη που ενώ είναι κοντά, είναι και «μακριά». Κάποια πράγματα μπορεί να μας φοβίζουν όταν τα βλέπουμε από μακριά, αλλά όταν πλησιάζουμε είναι τελικά πολύ οικεία.
Όταν κάναμε το γύρισμα για τη συλλογή Ομόνοια, που ήταν τύπου 10 το βράδυ και κράτησε μέχρι τη 1 το πρωί κάποια στιγμή, άρχισε να μας ακολουθεί ένας τύπος. Στην αρχή λίγο τρομάξαμε, μετά ήταν όμως πολύ φιλικός. Ήθελε να μας βοηθήσει. Ήταν όπως όταν πας σε ένα ελληνικό νησί και γνωρίζεσαι με έναν ντόπιο. Τελικά, αυτός ο άνθρωπος μάς βοήθησε στη φωτογράφιση κατά τη διάρκεια του γυρίσματος. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ο φόβος κάποιες φορές δημιουργεί το αίσθημα της άμυνας που δεν μας αφήνει να επικοινωνήσουμε σωστά μεταξύ μας.
Κάτι που ισχύει και για το queer. Και λειτουργεί και από τις 2 πλευρές. Δηλαδή μπορεί ένας straight άνθρωπος να φοβάται έναν άλλο επειδή είναι ντυμένος πιο «ιδιαίτερα» και αυτό να του προκαλεί άμυνα, είτε υβριστική, είτε οτιδήποτε άλλο. Και λόγω αυτής της αντίδρασης, ένα queer άτομο φοβάται να κυκλοφορήσει ελεύθερα, λόγω αυτής της αντιμετώπισης.
-Είμαστε πιο φοβισμένοι στην Ελλάδα, ακόμα και αν έχουμε μια ενεργή queer κοινότητα.
Μα είμαστε από τις λίγες χώρες που έχει τόση αστυνόμευση και φοβάσαι την αστυνομία. Μου είχε τύχει μάλιστα μια φορά, να περπατάω στην Ομόνοια και ενώ δεν υπήρχε πορεία υπήρχαν κάποιοι αστυνομικοί στον δρόμο. Και συνέχισα να περπατάω κανονικά στον δρόμο μου. Και μου την είπαν. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα νομίζω. Ότι η εξουσία και οι έχοντες στην εξουσία, επηρεάζει πώς λειτουργούν.
-Το ενδεχόμενο ότι η δουλειά σου μπορεί να «τρομάξει», σε σταμάτησε ποτέ;
Όχι. Μπορεί να ακουστεί ρομαντικό έτσι όπως θα το πω, αλλά για μένα το Hard.Clo, ποτέ δεν ήταν μια δουλειά που περίμενα να ζήσω απ’ αυτή. Γι’ αυτό και έχω κάνει ό,τι ιδέα κι αν μου έχει έρθει στον κεφάλι. Αν υπήρχε ένα ξεκάθαρο στρατηγικό πλάνο από πίσω, πολλά πράγματα ίσως να μην είχαν γίνει. Ακόμα και το 2021, όταν διέγραψα όλο το προφίλ μου και απλά μπήκε ένα κινέζικο λογότυπο που ήταν εμπνευσμένο από την ταινία του Wong Kar-wai, In the Mood for Love, κάποιος άλλος μπορεί να μην έκανε κάτι τόσο δραστικό, για ένα brand που δεν υπήρχε ούτε 10 χρόνια. Ακόμα με μαθαίνανε. Δεν με σταμάτησε από το να κάνω αυτό που ήθελα. Το ίδιο έκανα και το 2023, με τη συλλογή που είχε θεματική το Y2K style -μια πιο gay friendly καμπάνια που κυκλοφορήσαμε το Proudly Hard, με αφορμή το Pride. Οπότε όχι, δεν με σταμάτησε τίποτα. Ό,τι κάνω είναι δικά μου ερεθίσματα που είναι δύσκολο να τα αποβάλλεις.
Και μέχρι στιγμής δεν έχω ζοριστεί για να βγάλω μια ιδέα. Και αυτό είναι νομίζω το μυστικό. Όταν αρχίσεις να πιέζεσαι για μια ιδέα -και όχι μόνο για να βγάλεις ένα T-shirt, αλλά για τα πάντα-, δεν θα βγει φυσικά. Και πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνεται και ο κόσμος.
-Τι σλόγκαν θα έγραφες σε ένα T-shirt για να περιγράψεις την τρέχουσα κατάσταση της queer κοινότητας στη μόδα και τη σύγχρονη κοινωνία γενικά;
Επειδή η καινούργια συλλογή του Hard.Clo έχει να κάνει με τη φιλία και την αγάπη, θα χρησιμοποιούσα τη φράση «Αγάπα με». Γιατί όλα προέρχονται από εμάς. Μπορεί να είναι κλισέ, αλλά ισχύει. Όταν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δέχεσαι κι άλλη αγάπη μετά. Μια διαδικασία καθόλου εύκολη. Το να μάθεις τον εαυτό σου και να τον αγαπήσεις, νομίζω ότι είναι το πιο δύσκολο πράγμα.
Αυτό αφορά και την ταινία μου, Αγόρι Μου. Έχω καταλήξει ότι η ταινία μπορεί να είναι ερωτική, μπορεί να είναι τα πάντα, αλλά απομακρύνοντας λίγο τον εαυτό μου απ’ αυτή, αυτό που κατάλαβα είναι ότι αυτό που έψαχνε ο πρωταγωνιστής ουσιαστικά, ήταν η αγάπη. Κα πώς να την προσεγγίσει. Είτε με ένα γράμμα στο πρώην του, είτε φέρνοντας σκέψεις στο παρόν. Οπότε νομίζω είναι πολύ σημαντικό αυτό το κομμάτι.
-Είσαι ο Tom Ford της Ελλάδας πάντως! Μετά τα ρούχα, ακολούθησε και η σκηνοθεσία.
Το Αγόρι Μου (που συμμετείχε και στα φετινά Queer Movie Nights), για μένα, ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει και δεν περίμενα να λάβει αυτή την αναγνώριση.
-Άρα θα υπάρχει και συνέχεια;
Η σκηνοθεσία μού αρέσει πάρα πολύ και ένα μέσο αφήγησης που υπήρχε ακόμα και στις ταινίες μικρού μήκους που κάναμε για το brand στο Instagram. Αλλά η σκηνοθεσία είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Γιατί μου δίνει τη δυνατότητα της αφήγησης, αλλά μπορώ να το κάνω πιο «δυνατά». Εξάλλου, και η μόδα είναι storytelling. Και Hard.Clo χωρίς storytelling, δεν υπάρχει.
-Πόσο σημαντική είναι για σένα η εκπροσώπηση της queer κοινότητας στη μόδα ή τον κινηματογράφο;
Είναι πάρα πολύ σημαντική. Παντού, ότι κι να ναι αυτό, όποιο μέσο και αν είναι, πρέπει πάντα να υπάρχει μία φωνή διαφορετική, μια φωνή που θα λέει αλήθειες, μια φωνή που θα ενώνει. Γιατί ουσιαστικά τι ζητά η queer κοινότητα; Aποδοχή και συντροφικότητα. Και υπάρχουν περιορισμοί, χωρίς λόγο. Βρισκόμαστε στο 2025 και ενώ κάποια πράγματα θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, δεν είναι. Και που κατάλαβα και μέσα από τη δουλειά μου για το brand. Για τη συλλογή Ομόνοια, εμπνεύστηκα από το βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου, Ομόνοια 1980, και διάβασα πώς κινούταν υπόγεια ο ομοφυλόφιλος έρωτας στην Ομόνοια. Διαβάζοντάς το σαν να ένιωθες ότι ήταν πιο εύκολο τότε, που ήταν το 1980. Και αυτό με σόκαρε λίγο γιατί βλέπω ότι δεν έχουμε προχωρήσει. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι είναι σημαντικό να μιλάμε γι’ αυτά, γιατί μας βοηθάει να προχωράμε.
«Απορούν γιατί υπάρχει Pride, σε μια εποχή που ακόμα δεν υπάρχουν ίσα δικαιώματα για όλους».
-Πιστεύεις ότι η μόδα μπορεί να υπηρετήσει ως ένα μέσο ακτιβισμού και ορατότητας για την κοινότητα στην Ελλάδα;
Πρέπει να υπάρχει φυσικά, παντού. Ακόμα κι αν δεν είναι «εύπεπτος». Ακόμα και τώρα με συμβάντα όπως τα Τέμπη ή η Παλαιστίνη ή οι γυναικοκτονίες. Είναι πράγματα που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Ενώ δεν θα έπρεπε να ακούς ότι χτύπησαν 2 ομόφυλοφιλα παιδιά ή όπως με το περιστατικό στη Θεσσαλονίκη που έγινε πέρσι. Εκεί απόρησα. Είπα ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.
Και αυτό συμβαίνει, γιατί σε πολλούς ανθρώπους εκτός της queer κοινότητας, δεν θεωρείται αυτονόητη η ισότητα στην Ελλάδα. Το είχε πει και ο Γιώργος Καπουτζίδης αυτό κάποια στιγμή. Έξω, θεωρείται αυτονόητο ότι θα παντρευτείς, ότι θα κάνεις οικογένεια.
-Τι αλλαγές θα ήθελες να δεις στην εγχώρια μόδα όσον αφορά την εκπροσώπηση της queer κοινότητας;
Σίγουρα, θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση. Ακόμα κι όταν οι σχεδιαστές ή εταιρίες μόδας χρησιμοποιούν queer άτομα για τις καμπάνιες ή τις φωτογραφήσεις τους, πιστεύω ότι θα ήταν πιο ωραίο να τους έδιναν τον λόγο. Όχι κάτι δακρύβρεχτο απαραίτητα, αλλά μέσα από ένα storytelling πιο προσωπικό. Κάτι που ίσως θα έφερνε πιο κοντά την queer κοινότητα με το κοινό. Είναι σημαντικό να υπάρχει ενσυναίσθηση και από τις δυο πλευρές.
Φίλιππος Μίσσας -Στιλίστας
–Φίλιππος ο στιλίστας by day, DJ Floba by night. Δυο διαφορετικές αλλά αλληλοσυνδεόμενες προσωπικότητες και μορφές έκφρασης. Υπάρχει κάποια περσόνα που υπερισχύει ή συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους;
Στις πάρα πολλές συνεντεύξεις που έχω δώσει -τύπου μιάμιση-, πάντα αυτή η ερώτηση υπάρχει. Με ευχαριστεί αυτό γιατί η Floba είναι ένα κομμάτι που άλλες φορές αγαπώ άλλες φορές δεν το αντέχω όπως και ολόκληρο τον εαυτό μου (γέλια). Περιέργως, όπως με ξέρω, συνυπάρχουν αυτά τα 2 μου κομμάτια, σχετικά ψύχραιμα, όσο μεγαλώνω ειδικά. Θαυμάζω στη Floba το θάρρος της, σίγουρα είναι πιο γενναία από τον Φίλιππο τον στιλίστα.
-Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι πρέπει να κάνεις tone down την προσωπικότητα ή το queerness σου στον χώρο της μόδας στην Ελλάδα;
Νομίζω πως ναι, αλλά ευτυχώς έρχεται η Floba και με ξυπνάει. Αλλά δεν το περιορίζω στη μόδα, είναι κοινωνικό πρόβλημα που τα queer άτομα αντιμετωπίζουμε, είτε από φόβο είτε από απειλή. Όπως λέω και με τις φίλες μου που αν διαβάσουν τη συνέντευξη θα έχουν στο μυαλό τους ακριβώς πως το λέω, «τότε είναι αλλού το πρόβλημα».
-Έχεις βιώσει διακρίσεις εξαιτίας της queer ταυτότητάς σου στον επαγγελματικό σου χώρο;
Ευχαριστώ πολύ καταρχάς που η πρώτη ερώτηση έχει να κάνει με την queer ταυτότητα. Είμαι περήφανα queer άτομο και αυτό από μόνο του έχει δυσκολίες γενικά στη σύγχρονη κοινωνία η οποία μου φαίνεται ότι κάνει βήματα πίσω σε πάρα πολλούς τομείς.
Ως προς τις διακρίσεις δεν ξέρω αν έχω βιώσει γιατί η μόδα γενικά έχει φύσει ανοιχτούς ορίζοντες ωστόσο έχουμε ακούσει πολλές φορές και στην Ελλάδα αλλά και στις διεθνείς σκηνές μόδας προβληματικές δηλώσεις από εξέχοντες επαγγελματίες οι οποίες τροφοδοτούν τις διακρίσεις και πατριαρχικά πρότυπα.
-Πιστεύεις ότι η queer ορατότητα στη μόδα είναι σήμερα πιο αποδεκτή ή παραμένει επιφανειακή;
Με μεγάλο σεβασμό και ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι με προσκάλεσες να μιλήσω, θεωρώ ότι δυστυχώς η queer ορατότητα στη μόδα είναι, μια οκαζιόν. Queers στη μόδα υπάρχουμε και τους υπόλοιπους 11 μήνες και όχι μόνο κατά τη διάρκεια του Pride Month και θαυμάζω τη δουλειά πολλών.
«Βιώνουμε ανθρωπιστική κρίση και αυτό με φοβίζει πολύ».
-Πώς βλέπεις την εξέλιξη της queer κοινότητας στην ελληνική μόδα; Υπάρχει αλληλοστήριξη;
Χαίρομαι πολύ που βλέπω queer άτομα στην ελληνική μόδα και γενικά χαίρομαι όταν βλέπω queer άτομα και θέλω να ελπίζω ότι είναι αμοιβαίο. Είμαι όμως ιδιαίτερα ανυπόμονος για τη Gen z , που λέω στον εαυτό μου ψέματα ότι είμαι κι εγώ γιατί γεννήθηκα το ‘95, μάλλον η gen z τότε κυοφορούνταν, anyway. Θεωρώ ότι τα νεότερα queer artists στη μόδα θα αλλάξουν πολύ το τοπίο.
-Τι μήνυμα θα έδινες σε ένα queer παιδί που ονειρεύεται να μπει στον χώρο της μόδας στην Ελλάδα σήμερα;
Το μήνυμα μου θα ήταν ίδιο σε queer ή όχι παιδί: είναι ένας πολύ δύσκολος και απαιτητικός χώρος ειδικά αν θέλεις να βιοπορίζεσαι από αυτό το επάγγελμα. Αλλά έχει πολλές φορές πλάκα, ενδιαφέροντες ανθρώπους, δημιουργική συγκίνηση και γενικά εγώ ενώ συνέχεια λέω ‘ΕΧΕΙ ΛΙΩΣΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ’ , δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, αν νιώθει κάποι@ έτσι τότε πρώτον να κάνουμε παρέα και δεύτερον «Καλή αρχήηηηηη». Α και φυσικά “Do you boo”.
Βιργινία Τζιάλλα (Metállaxis) -Σχεδιάστρια
-Τι σε ενέπνευσε να ασχοληθείς με τον σχεδιασμό κοστουμιών για drag queens και πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;
Το πάθος μου με τη μόδα και τον σχεδιασμό ρούχων ήταν ένα «μικρόβιο» που είχα από μικρή. Μπαίνοντας στη σχεδιαστική μου πορεία ανακάλυψα ότι με εμπνέει γενικότερα η μόδα χωρίς φύλο, το οποίο είναι κάτι που υπήρχε και στα ρούχα μου.
Μια μέρα έλαβα ένα μήνυμα στο Instagram από την drag queen Alejandra Binair, η οποία μού ζήτησε να της φτιάξω ένα κιμονό με αφορμή τη συμμετοχή της στα Miss Hellas Drag Pageant. Οπότε συναντηθήκαμε, αγαπηθήκαμε και από ‘κει και πέρα ξεκινήσαμε μια μόνιμη συνεργασία η οποία κρατάει μέχρι σήμερα. Αυτό με έφερε και σε επαφή και με άλλες drag queens. Έτσι κάπως κατάφερα να ανακαλύψω καλύτερα τον κόσμο αυτό αλλά και να εντρυφήσω στην δημιουργία των custom made ρούχων αλλά των ρούχων για την σκηνή (performance).
-Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς όταν σχεδιάζεις κοστούμια ή τι οραματίζεται όταν σχεδιάζεσαι για μια drag queen;
Όταν γενικότερα σχεδιάζουμε ρούχα τα οποία προορίζονται για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, χρειάζεται να υπάρχει μια καλή επικοινωνία του τι ζητάει αυτός ο άνθρωπος που θα το φορέσει και θα κάνει μια performance, κάτι που φυσικά, συναντά και το δικό μου όραμα που έχω για το ρούχο που θα φορέσει. Συνήθως υπάρχουν θεματικές, διότι μπορεί να αφορά κάποιο show που θα έχει συγκεκριμένη θεματική, οπότε θα πρέπει να εμπνέεται απ’ αυτό. Υπάρχει διαρκής συζήτηση και επικοινωνία μεταξύ μας, και προσπαθώ να προβάλλω μέσα από τις δημιουργίες μου, αυτό που θέλει να δείξει η κάθε drag queen, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γιατί ένα ρούχο εκφράζει μια προσωπικότητα. Έχει «χαρακτήρα». Οπότε, το μυστικό είναι η καλή συνεργασία.
-Πώς ισορροπείς τη δική σου σχεδιαστική ταυτότητα μέσα από τις custom δημιουργίες που φτιάχνεις για τις draq queens πελάτισσές σου;
Γενικότερα σαν σχεδιάστρια έχω κάποια στοιχεία τα οποία είναι αυτά που είναι μέρος της προσωπικότητάς μου και πολλές φορές φαίνονται μέσα από τα ρούχα μου. Για παράδειγμα, έχω μια μια τρέλα με τα δερμάτινα, τα φερμουάρ, το βινύλ, μου αρέσει το techno culture και η goth αισθητική τα οποία προσπαθώ κι εγώ όσο μπορώ να τα συμπεριλαμβάνω στα ρούχα των drag queens, εφόσον πάντα ταιριάζει με το concept που έχουν στο μυαλό τους.
-Συνεργάζεσαι με διάφορες με drag performers, είδαμε τα κοστούμια σου να φοριούνται στο φετινό Αthens Pride από διάφορες queens και γενικά είσαι ενεργή στο εγχώριο drag. Πώς αναπτύσσεται μια τέτοια δημιουργική σχέση;
Είναι θέμα χημείας. Αν υπάρχει χημεία και τα βρίσκουμε και σε δημιουργικό επίπεδο, τότε χτίζεται μια ωραία δημιουργική σχέση.
-Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζεις ως ανεξάρτητη σχεδιάστρια στην Ελλάδα, ειδικά μέσα από την ματιά των queer τεχνών και της μόδας;
Για να είμαι ειλικρινής, η μεγαλύτερή μου πρόκληση, ως τώρα είναι ο χρόνος! Ειδικά, όταν υπάρχουν requests για κοστούμια και τα deadlines είναι άμεσα και πρέπει να βρει ένα καλό ρούχο, μέσα στο απαιτούμενο χρονικό πλαίσιο.
«Θα ήθελα να δω να γίνονται περισσότερα πράγματα γιατί όσο η τέχνη γίνονται πιο mainstream, τόσο ανοίγονται περισσότερες πόρτες σε drag queens αλλά και σε creatives σαν εμένα».
-Η κοινότητα νιώθεις πως σε έχει αποδεχτεί;
Εννοείται! Και ήταν πολύ θερμή η υποδοχή. Επειδή μετακόμισα και πρόσφατα στην Αθήνα, ένιωσα αμέσως μέρος της οικογένειας.
-Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να δεις να αλλάζει στη μόδα (ελληνική και διεθνή) σε σχέση με την τέχνη του drag;
Θα ήθελα πολύ η drag αισθητική να γίνει επίσημα μέρος της υψηλής ραπτικής και των catwalks και να γίνει μια κατηγορία από μόνη της. Όσον αφορά την ελληνική μόδα, θα ήθελα να δω να γίνονται περισσότερα πράγματα γιατί όσο η τέχνη γίνεται πιο mainstream, τόσο ανοίγονται περισσότερες πόρτες και σε drag queens αλλά και σε creatives σαν εμένα.
