Μανόλης Θεοδωράκης: «Όταν γίνομαι Mary Sunshine, ο Μανόλης ανθίζει»

Με αφορμή τον Μήνα Υπερηφάνειας, φορέσαμε rainbow χρώματα, σταθήκαμε μπροστά στην κάμερα του καναλιού του στο YouTube, του Κλακάζ, και αλλάξαμε ρόλους: τον έβαψα εγώ –ή τουλάχιστον προσπάθησα– και του πήρα μια χορταστική συνέντευξη, που έχει όλα τα συστατικά του Pride: χιούμορ, θάρρος, αποδοχή, ανθρωπιά αλλά και πολύ γκλίτερ.

-Με ποια απ’ όλες σου τις ιδιότητες συστήνεσαι σε κάποιον που σε γνωρίζει για πρώτη φορά;

Συνήθως λέω ότι είμαι καλλιτέχνης για να αποφύγω να αραδιάσω όλες τις ιδιότητές μου, γιατί μπορεί να ακούγεται λίγο ναρκισσιστικό. Αν η επόμενη ερώτηση είναι «Τι εννοείς καλλιτέχνης;», τότε θα εξηγήσω. Αλλά ναι, είμαι και νιώθω καλλιτέχνης από τότε που γεννήθηκα. Ζω μέσα από την τέχνη, εμπνέομαι από την τέχνη, φτιάχνω τέχνη. Άργησα να το πιστέψω και να το δηλώνω με αυτοπεποίθηση. Όταν όμως άρχισα να το πιστεύω βαθιά, αυτό ήρθε κι έκατσε μέσα μου.

-Πώς ξεκίνησες αυτή την πορεία;

Σπούδασα χορό τζαζ στον Ίασμο πριν από 20 χρόνια και ξεκίνησα απευθείας με μιούζικαλ. Έχω κάνει πάρα πολύ μιούζικαλ. Μεγάλες παραγωγές, με σημαντικούς χορογράφους και σκηνοθέτες, σε κεντρικά θέατρα στην Αθήνα. Ήταν σημαντικές εμπειρίες, αλλά μου έφεραν και πολλή κούραση. Η μέση μου πονάει ακόμα, αλλά δεν το μετανιώνω. Πλέον το κάνω λιγότερο, γιατί η Mary Sunshine και το Κλακάζ μού απορροφούν πολύ χρόνο. Τι να πρωτοθυμηθώ από το θέατρο! Το πρώτο μιούζικαλ ήταν με την Τζίλιαν Γκρέγκορι, μια σπουδαία χορογράφο και σκηνοθέτιδα που είχε έρθει από το Λονδίνο. Ήταν η πρώτη μου δουλειά στα 17-18 και ήμουν ενθουσιασμένος. Έμαθα πολλά πράγματα εκεί. Ακολούθησε η Πρισίλα στο Μπάντμιντον, το Σικάγο 2 φορές, το Mamma Mia, Το κλουβί με τις τρελές σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, αλλά και πρόζα, όπως το Μπεντ του Πέτρου Ζούλια.

Έκανα επίσης 3 παραστάσεις με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου: το 2, το Πουθενά, και το Μέσα. Ξεχωρίζω το 2, γιατί ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Δημήτρη και τον σύγχρονο χορό. Κάναμε 12 μήνες πρόβες, όλες πληρωμένες, που το αναφέρω γιατί δεν είναι αυτονόητο στο ελληνικό θέατρο!

-Και πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με το drag show;

Πάντα θαύμαζα αυτή την τέχνη, αλλά το πήρα απόφαση όταν ήμουν πια 38. Να ένα στερεότυπο – θεωρούσα ότι ήμουν μεγάλος για να το ξεκινήσω. Τέλος πάντων, είχα γράψει μια θεατρική παράσταση, Το Τροπικό Πουλί, έναν μουσικό μονόλογο που αφηγούνταν την ιστορία της Mary Sunshine. Ήθελα να παρουσιάσω την drag περσόνα μου στο θέατρο, γιατί είμαι και ηθοποιός. Κάλεσα τον Φώτη Σεργουλόπουλο να δει την παράσταση και έπειτα από 2 βδομάδες μού πρότεινε να πάω στο Shamonette. Παρά τις φοβίες και τις αναστολές μου, δανείστηκα ρούχα από τις φίλες και πήγα. Έπειτα από έναν χρόνο βρέθηκα στο Shamone, όπου έκανα σόου κάθε εβδομάδα ως κεντρική drag performer.

Μανόλης Θεοδωράκης: «Δεν μου αρέσει να λέω drag queen, γιατί δεν η Mary Sunshine δεν είναι γυναίκα, αυτοπροσδιορίζεται ως gender fluid».

Aυτό που με γοήτευε πάντα και εξακολουθεί να με γοητεύει στο drag show είναι ότι μπορώ να συνδυάζω όλες τις τέχνες που ξέρω και να τις εφαρμόζω πάνω μου. Να ζωγραφίζω στο πρόσωπό μου, να ράβω τα δικά μου ρούχα, να τραγουδάω, να γράφω το κείμενο. Για μένα ήταν τέλειο, γιατί ήθελα να είμαι αφεντικό του εαυτού μου.

 

-Πώς προέκυψε το Κλακάζ στο ΥοuTube;

 

Κάποια στιγμή βαρέθηκα να κάνω βίντεο όπου έβαφα τον εαυτό μου μπροστά σε μια κάμερα. Μου ήρθε, λοιπόν, η ιδέα να φτιάξω ένα στούντιο, να καλώ πρόσωπα από τον καλλιτεχνικό κόσμο, να τους βάφω και να τους παίρνω συνέντευξη. Αποφάσισα να το κάνω στο YouTube, γιατί μπορείς να κάνεις μεγάλης διάρκειας βίντεο.

Έπρεπε να βρω τον τίτλο του καναλιού. Ρώτησα τους πάντες. Μου έλεγαν σαχλαμάρες, γελάγαμε και κάποια στιγμή είπα: «Έχω πάθει κλακάζ και δεν μου έρχεται καμιά ιδέα». Και έτσι, προέκυψε το όνομα της εκπομπής Κλακάζ. Με «ζζζ» παχύ. Στα γαλλικά σημαίνει «παθαίνω πλάκα», «αποσβολώνομαι» με κάτι θετικό ή αρνητικό. Είναι μια λέξη ωραία, αστεία, εύηχη, που χρησιμοποιούσα στην καθημερινότητά μου.

Στάθηκα πολύ τυχερός, επειδή μέσα από τη δουλειά μου έχω γνωρίσει πολλούς αναγνωρίσιμους ανθρώπους, που με ήξεραν ήδη, οπότε με εμπιστεύτηκαν από την αρχή, όπως η Μαρία Σολωμού.

-Από που αντλείς έμπνευση για τις μεταμορφώσεις σου;

H μεγαλύτερη μου έμπνευση είναι ο χώρος της μόδας. Ο Alexander Mcqueen μου άνοιξε τα μάτια. Μπορεί όμως να δω και κάτι όχι τόσο εκκεντρικό σε ένα fashion show, να εμπνευστώ από το χρώμα και το σχήμα, και να το εξελίξω με τη φαντασία μου σε κάτι πολύ πληθωρικό και ακραίο. Εμπνέομαι επίσης από ζωγράφους, όπως ο Πικάσο και ο Γκογκέν, αλλά και από βιντεάκια στα social media. Καθημερινά βλέπω πολλά βιντεάκια από όλο τον κόσμο και παρατηρώ ότι υπάρχει πολύ ταλέντο εκεί έξω, σε νέα άτομα που είναι απελευθερωμένα. Η νέα γενιά δεν έχει κολλήματα να βγει στην κάμερα και να δείξει αυτό που είναι και κάνει.

-Ποια drag queen θαυμάζεις και γιατί;

Θα θαυμάζω για πάντα τη Sasha Velour. Είναι η νικήτρια της 9ης σεζόν του RuPaul’s Drag Race. Το στιλ της είναι πιο αρτίστικο και λιγότερο παραδοσιακό – δεν είναι τυχαίο, έχει σπουδάσει ιστορία της τέχνης, animation, και είναι illustrator και graphic designer. Μπορεί να εμφανιστεί με φορεματάρα, μουστάκι και χωρίς μαλλιά, ή με ανδρικό κουστούμι και ψεύτικες βλεφαρίδες. Κάνει στη σκηνή ό,τι θέλει. Δεν προσπαθεί να μιμηθεί καμία γυναίκα.

Έχει τη δική της προσωπικότητα και έχει φτιάξει τον δικό της κόσμo, έναν κόσμο που κατακλύζεται από θαυμαστές. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπήρχαν drag performers αυτού του είδους. Κάπως έτσι ταυτίστηκα. Κάποιοι λένε ότι προσπαθώ να τη μιμηθώ. Δεν θα το αρνηθώ. Αντίθετα το παίρνω ως κοπλιμέντο αν έχω καταφέρει έστω και λίγο να πλησιάσω την αύρα και την τέχνη της.

-Πόσο Μανώλης νιώθεις όταν είσαι Mary Sunshine και πόσο Mary Sunshine όταν είσαι Μανόλης;

Μανόλης Θεοδωράκης: «Όταν είμαι Μανόλης προσπαθώ να κρατάω τη Mary στο σπίτι ή στο στούντιο».

Έχω τη ζωή μου, τον σύντροφό μου, θα βγούμε έξω, θα πιούμε τις μπίρες μας, θα πάμε σε πάρτι με φίλους, θα πούμε άσχετα πράγματα. Όταν πάλι γίνομαι η Mary Sunshine, είμαι 100% Μανόλης, γιατί νιώθω πιο ελεύθερος να πω πράγματα και να εκφραστώ. Όσο απελευθερωμένος και να φαίνομαι, ως Μανόλης νιώθω κάποιες αναστολές, γιατί έχω μεγαλώσει με στερεότυπα, ενώ τη Μαίρη δεν την παρεξηγεί κανείς και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Όταν είμαι Mary, ο Μανόλης ανθίζει μέσα μου!

Ομολογώ ότι κάποιες φορές νιώθω λίγο φόβο όταν κυκλοφορώ στον δρόμο ως Mary Sunshine. Παρόλο που νιώθω ωραία να με κοιτάνε, πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου η σκέψη ότι μπορεί κάποιος να μου την πέσει. Ευτυχώς, μέχρι σήμερα δεν μου έχει συμβεί, αλλά έχει συμβεί σε άλλους.

-Βλέπω ένα σπίτι γεμάτο γκλίτερ, χρώματα, υφάσματα, περούκες. Πώς σχεδιάζεις ένα drag look;

Για να σχεδιάσω ένα νέο drag look, μπορεί να μου πάρει και 2 εβδομάδες. Αρχικά, κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας και πάω στα υφασματάδικα. Μπορεί να μου έρθει η ιδέα τι θέλω να κάνω αμέσως μόλις δω ένα ύφασμα ή να το αγοράσω χωρίς να το πολυσκεφτώ και να μου έρθει η ιδέα επιστρέφοντας στο σπίτι. Εμπνέομαι από τις βόλτες, τις βιτρίνες, τους ανθρώπους, τα queer παιδιά, το έντονο μακιγιάζ που βλέπω στον δρόμο. Γυρίζω σπίτι, λοιπόν, σχεδιάζω το ρούχο και μετά το ράβω στη ραπτομηχανή. Έμαθα να ράβω και να κάνω μακιγιάζ βλέποντας με τις ώρες βιντεάκια στο YouTube. Μπορεί επίσης ένα μακιγιάζ να αποτελέσει έμπνευση για ένα νέο κοστούμι αλλά και το αντίθετο. Δεν έχω υιοθετήσει ένα συγκεκριμένο makeup look όπως άλλες drag performers, γιατί βαριέμαι και θέλω να αλλάζω.

Γενικά, από πολύ μικρό με έβρισκες με κόλλες, ψαλίδια και μπλοκ ζωγραφικής, να σχεδιάζω φορέματα για τη μάνα μου που τα πήγαινε στη μοδίστρα ή να αγοράζω υφάσματα για να ντύσω τις κούκλες των αδελφών μου, να τους κάνω μακιγιάζ. Στο σχολείο, την ώρα του μαθήματος, ζωγράφιζα τους διπλανούς μου, πρόσωπα και κυρίως μάτια. Κάποια στιγμή με πήραν χαμπάρι και έφερναν τις κόρες τους από άλλα σχολεία για να τις ζωγραφίζω!

-Ποια drag εμφάνισή σου μέχρι τώρα έχει κάνει τη μεγαλύτερη αίσθηση;

Ήθελα να φτιάξω ένα κοστούμι για να κάνω lip syncing στo Euphoria της Loreen στο Shamone. Έφτιαξα, λοιπόν ένα κορμάκι και ένα headpiece γεμάτο με ψεύτικα φυτά και περικοκλάδες. Συνοδευόταν από ένα παλτό που το είχα πιτσιλίσει με πολλά χρώματα, σαν να ήταν ένας πίνακας του Jackson Pollock!

 

-Είσαι αυτοδίδακτος στο μακιγιάζ. Πώς έμαθες τα μυστικά του;

Το διαδίκτυο και πολλά νέα παιδιά στο ΤikTok που κάνουν ευφάνταστες μεταμφιέσεις μου έμαθαν πολλά. Από εκεί και πέρα έχω πλέον δικές μου τεχνικές και δικά μου μυστικά, και ξέρω τι ταιριάζει στο δικό μου δέρμα, όπως ποια είναι η σειρά των προϊόντων που θα βάλω.

-Πόση ώρα σου παίρνει να βαφτείς και πόση να ξεβαφτείς;

Αναλόγως. Αν θέλω να πειραματιστώ με ένα καινούργιο trend, μπορεί να κάτσω και 3-4 ώρες. Aν θέλω να κάνω ένα μακιγιάζ για ένα σόου, δεν πειραματίζομαι ποτέ πριν από αυτό γιατί δεν ξέρω πώς θα βγει – επομένως μου παίρνει ένα δίωρο. Παλιά ήθελα παραπάνω χρόνο, αλλά τώρα πάει αυτόματα το χέρι.

Το demakeup, ή πιο σωστά το de-drag, μου παίρνει 10 λεπτά με ένα τέταρτο το πολύ. Στη συνέχεια θα περιποιηθώ την επιδερμίδα μου με λίγα προϊόντα, αντηλιακό οπωσδήποτε, κρέμα ματιών, και μάσκες. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι μάσκες νύχτας, γιατί νιώθω ότι μου προσφέρουν θρέψη ενώ κοιμάμαι. Επίσης, κάνω face yoga μια φορά την ημέρα.

-Είναι το μακιγιάζ μέσο έκφρασης και ενδυνάμωσης;

Φυσικά και είναι μέσο έκφρασης. Γιατί, τι είναι το μακιγιάζ; Είναι ζωγραφική πάνω στον… καμβά του προσώπου. Το μακιγιάζ το επιλέγουμε για να γίνουμε πιο όμορφοι, να τονίσουμε τα ζυγωματικά, να δώσουμε βάθος στο βλέμμα, να αλλάξουμε τη συμμετρία του προσώπου, αλλά και να μεταμορφωθούμε πλήρως, ανάλογα με τη διάθεσή μας.

Είναι, όμως, και μέσο ενδυνάμωσης. Όποιος βάφεται, νιώθει καλύτερα – έτσι δεν είναι; Βλέπω αγόρια να χρησιμοποιούν τα τελευταία χρόνια το μακιγιάζ ως μέσο έκφρασης. Αυτό σημαίνει ότι έχουν πλέον τη δύναμη να το κάνουν, υποστηρίζοντας αυτό που γουστάρουν πραγματικά, χωρίς να σκέφτονται τι θα πει ο κόσμος.

-Ποια προϊόντα μακιγιάζ είναι τα αγαπημένα σου;

Ποντάρω πάντα σε μια πολύ καλή βάση, δηλαδή σε ένα ποιοτικό και ακριβό foundation. Θέλω ό,τι έρχεται σε άμεση επαφή με το δέρμα μου να είναι εξαιρετικό. Το ίδιο ισχύει και με την πούδρα και το setting spray που χρησιμοποιώ, γιατί βοηθούν να μένει σταθερό το μακιγιάζ για ώρες. Τα υπόλοιπα προϊόντα, όπως οι σκιές ματιών και τα κραγιόν, μπορεί να είναι πιο απλά και οικονομικά.

-Πες μου ένα beauty fail που έχεις ζήσει πάνω στην σκηνή και πώς το αντιμετώπισες

Όταν ξεκίνησα το drag, χρησιμοποιούσα προϊόντα για body painting! Επέλεγα συνθέσεις με βάση το νερό, οι οποίες όταν ιδρώνεις  –και εγώ ιδρώνω πολύ!– στάζουν. Οπότε βρέθηκα στο πρώτο μου μεγάλο σόου στο Shamone, ίδρωσα και βγήκα από το σόου… κλαμμένος με μαύρο δάκρυ! Κάποια άλλη φορά είχε σπάσει τελευταία στιγμή το φερμουάρ σε ένα ρούχο και οι άλλες drag queens το έσωσαν με παραμάνες, ή έχει σπάσει το τακούνι πάνω στη σκηνή κι εγώ συνέχισα το σόου με μείον ένα τακούνι. Τώρα πια έχω πάντα ένα δεύτερο φόρεμα κι ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, και, βέβαια, προϊόντα μακιγιάζ με ελαιώδη βάση.

 

-Ποια είναι η καλύτερη επαγγελματική συνεργασία σου μέχρι τώρα;

Μανόλης Θεοδωράκης: «Ο Δημήτρης Παπαΐωάννου με έβαλε στον κόσμο του σύγχρονου χορού και μου έμαθε πειθαρχία».

Εγώ είχα συνηθίσει αλλιώς, πιο χαλαρά, χωρίς πρόγραμμα. Ο Δημήτρης έλεγε 11 το πρωί, και 11 και 2 λεπτά ήμασταν στη σκηνή. Κάναμε ζέσταμα, πρόβα και τελειώναμε 5 το απόγευμα. Ακόμα κι αν είχε εκείνη τη στιγμή τη μεγαλύτερη έμπνευση του κόσμου, μας άφηνε να φύγουμε. Ο Παπαϊωάννου είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης. Είναι εργατικός, σκληρός και αυστηρός με την καλή έννοια, γιατί έχει ένα όραμα και θέλει να το δει πάνω στην σκηνή, αλλά ταυτόχρονα ακούει τους χορευτές του και είναι πολύ ευγενικός και σεβαστικός. Είναι ένας άνθρωπος που όταν σε πάρει στη δουλειά του σημαίνει ότι σε εμπιστεύεται ότι θα φέρεις σε πέρας την αποστολή σου. Περνάς από κόσκινο για να σε δεχτεί. Εγώ πέρασα από πέντε ακροάσεις!

Ο Παπαϊωάννου μού άνοιξε πολλές πόρτες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ακρόαση για το Κλουβί με τις Τρελές. Ο Φασουλής απόρησε που δεν του ανέφερα από μόνος μου τη συνεργασία μου με τον Παπαϊωάννου και με ρώτησε: «Γιατί κύριε Θεοδωράκη δεν μας είπατε ότι έχετε συνεργαστεί με τον κύριο Παπαϊωάννου; Να ξέρετε ότι είστε στην παράστασή μου». Με τον Φασουλή έχουμε συνεργαστεί 2-3 φορές. Είναι ένας υπέροχος και ευγενέστατος άνθρωπος, με απίστευτο χιούμορ και ταλέντο, από τον οποίο έχω πάρει πολλά πράγματα. Με εκτιμάει και τον εκτιμάω.

-Τι ετοιμάζεις αυτή την εποχή;

Θέλω να γράψω το δεύτερό μου έργο, που δεν θα είναι απαραίτητα ένας μονόλογος όπως το Τροπικό Πουλί, και να κάνω τη δεύτερή μου παράσταση. Αυτή την περίοδο σχεδιάζω, οραματίζομαι, ζωγραφίζω εικόνες στο μυαλό μου, τις καταγράφω και τις φυλάω στο συρτάρι για να τις μεταφέρω μετά στο θέατρο. Μάλλον η πρωταγωνίστρια θα είναι η Mary Sunshine. Θα έχει πολλή λάμψη, γκλίτερ και εντυπωσιακά κοστούμια. Δεν ξέρω ακριβώς πότε θα γίνει, μπορεί σε πέντε μήνες ή σε έναν χρόνο, δεν έχει σημασία, γιατί χρειάζονται και λεφτά για να το κάνω.

-Ο Ιούνιος είναι μήνας υπερηφάνειας. Πόσο περήφανος νιώθεις για τον εαυτό σου;

Νιώθω απίστευτα περήφανος γι’ αυτό που είμαι, γι’ αυτά που έχω καταφέρει και που θα καταφέρω στο μέλλον, ακόμα κι αν άργησα να ανακαλύψω το ταλέντο μου και να το εμπιστεύομαι. Είμαι περήφανος και για το outing που έκανα στα social media, γιατί πάντα ήξερα ότι είμαι ένα gay αγόρι από παιδάκι. Πέρασα μια περίοδο που νόμιζα ότι είμαι «άρρωστος». Δεν υπήρχαν άνθρωποι να μου εξηγήσουν τι είναι αυτό. Δεν είχα υποστήριξη από τους γονείς μου. Δεν γνώριζαν αυτά τα θέματα και δεν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν ένα παιδί που ψάχνεται και δεν ξέρει ακριβώς τη σεξουαλικότητά του ή την ξέρει και φοβάται να τη βγάλει προς τα έξω.

Παλιά τους κατηγορούσα, αλλά μεγαλώνοντας δεν τους επιρρίπτω ευθύνες, καταλαβαίνω ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν. Όταν ήρθα από την Πάτρα στα 17 στην Αθήνα, είδα την πραγματικότητα μπροστά μου, ότι δεν είμαι μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο. Η μαμά μου πλέον ξέρει ότι έχω σύντροφο και οι 2 αδελφές μου τον έχουν γνωρίσει, αλλά στον μπαμπά μου δεν το έχω πει. Δεν υπάρχει λόγος να τον βάλω σε αυτή τη διαδικασία στην ηλικία των 78 ετών, γιατί πιστεύω ότι θα ταραχτεί πολύ.

Σήμερα, νιώθω περήφανος που υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν βγει ακόμη από την ντουλάπα τα οποία με εμπιστεύονται και μου στέλνουν μηνύματα στα social media. Προσπαθώ με τον δικό μου τρόπο, γιατί δεν είμαι ψυχολόγος, να τα εμψυχώσω, να τα ενθαρρύνω και να τους δώσω δύναμη. Παρατηρώ ότι θέλουν να κρατηθούν από κάτι και βρίσκουν εμένα, γιατί είμαι ελεύθερος, λέω τα πράγματα έξω από τα δόντια και μιλάω ανοιχτά για τον σύντροφό μου και για τη σχέση μου.

Μανόλης Θεοδωράκης: «Υπάρχουν παιδιά που μου μιλάνε για το προσωπικό τους δράμα στις κλειστές κοινωνίες της επαρχίας, που ζουν σε κακοποιητικές οικογένειες ή που θέλουν να δώσουν τέρμα στη ζωή τους».

-Τι σημαίνει για σένα το Pride;

Είναι μια διοργάνωση για να υπενθυμίζουμε κάθε χρόνο στους ανθρώπους ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ, παρέα με εκείνους, και θα είμαστε για πάντα. Σε ένα από τα τελευταία επεισόδια του Κλακάζ η Μαριέλλα Σαββίδου, είπε ότι το Pride είναι μια διοργάνωση για να αγκαλιάσουμε τα ανυπεράσπιστα παιδιά που έχουν υποστεί απίστευτη βία, bullying και κακομεταχείριση από τους γονείς και τον περίγυρο, που δεν έχουν λεφτά να ζήσουν, που δυσκολεύονται να βρουν μια δουλειά ως queer άτομα, που έρχονται από την επαρχία και κοιμούνται στα παγκάκια. Το Pride, όμως, απευθύνεται και στα straight παιδιά, για να δουν ποια είναι η πραγματικότητα και να γίνουν σύμμαχοι των φίλων τους που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Ένα straight παιδί δεν θα «κολλήσει», δεν θα γίνει gay στο Pride, γιατί, δυστυχώς, υπάρχει κι αυτή η αντίληψη.

-Πώς είναι να είσαι ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο στην Ελλάδα του 2025; Είναι φιλικά τα σχόλια στα social media ή δέχεσαι και εχθρικά;

Δεν είναι καλά τα πράγματα για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα όταν ακόμα και σήμερα  φοβάσαι να κυκλοφορήσεις στον δρόμο αν, για παράδειγμα, φοράς φούστα ή έστω περισσότερο χρώμα. Γίνεσαι απευθείας στόχος για bullying. Όταν γνώρισα τον σύντροφο μου, που είναι Αυστριακός, του παραπονιόμουν για το hate και τον συντηρητισμό που υπάρχει στην Ελλάδα, και ότι θέλουν να εξαλείψουν την ομοφυλοφιλία λες και είναι κάποια αρρώστια. Εκείνος μου απάντησε ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο εδώ, αλλά και στην Αυστρία και παντού.

Έχω δεχτεί πολλά αρνητικά και εμετικά σχόλια στα social media. Πολύ συχνά με ρωτάνε αν είμαι αγόρι ή κορίτσι, πράγμα που θεωρώ άγνοια ή ηλιθιότητα. Προτιμώ να μην απαντώ.