Η Θεανώ Κλάδη δεν χρειάζεται 3 εκατομμύρια ευρώ για να γίνει πρωταγωνίστρια
MUA & HAIR STYLIST: ΙΩΑΝΝΑ ΑΓΓΕΛΗ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟ CAFE- BAR ΜΠΛΕ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ.
- 28 ΝΟΕ 2025
Στα 23 της χρόνια η Θεανώ Κλάδη δεν κάνει απλά αυτό που θέλει, το κάνει και πολύ καλά. Πριν ακόμα τελειώσει τη Δραματική Σχολή, έπαιξε στη σειρά Ναυάγιο του Mega κι έπειτα ο δρόμος την έφερε στις οικογενειακές κωμωδίες. Σαν αυτές που έβλεπε με τους γονείς της παιδί και τους έλεγε «Φαντάζεστε να είμαι κι εγώ εκεί;». Στο Γιατί ρε Πατέρα; του ΑΝΤ1 βλέπεις τη Θεανώ Κλάδη να υποδύεται τη Βιβή Τσατσάνη, μία δυναμική νέα γυναίκα που έχει μάθει να στηρίζεται μόνο στον εαυτό της, που είναι ειλικρινής, ατρόμητη και έξυπνη. Και που ίσως έχει 3 εκατομμύρια ευρώ στην κατοχή της. Σε αυτή τη σπαρταριστή κωμωδία η Θεανώ Κλάδη είναι απολαυστική.
Η ερώτηση τι θα έκανε αν τελικά είχε 3 εκατομμύρια ευρώ ως Θεανώ Κλάδη και όχι ως Βιβή Τσατσάνη, έρχεται αυθόρμητα όσο ετοιμάζεται να φωτογραφηθεί για το LadyLike. Η Θεανώ Κλάδη δυσκολεύεται να αποφασίσει αλλά λέει γελώντας: «Θα πήγαινα κάθε εβδομάδα στο Hollywood να κάνω ακροάσεις. Θα έβρισκα έναν σκηνοθέτη θα του έλεγα πάρε αυτά τα λεφτά και κάνε με πρωταγωνίστρια». Στην πραγματικότητα η δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω για να γίνει πρωταγωνίστρια, πέρα από τον εαυτό της, την καρδιά της που της δείχνει τον δρόμο και τη λογική της που οργανώνει κάθε επόμενο βήμα προς τα εκεί.
Η Θεανώ Κλάδη, είτε τη βλέπεις στον ΑΝΤ1 να πρωταγωνιστεί ως Βιβή στο Γιατί ρε Πατέρα; είτε περιμένεις να τη δεις ξανά στο Έχω Παιδιά του Mega ως Σόφη, είτε έχεις τρέξει να την απολαύσεις στο θέατρο Αλκμήνη όπου ανεβαίνει το Γεμιστό Τσιγάρο, είτε την έχεις απέναντί σου, όπως εγώ την ημέρα που συναντηθήκαμε, έχει ταλέντο, έχει χιούμορ, χαμογελά συχνά, είναι γλυκιά κι έχει όλη τη φρεσκάδα της Gen Z πάνω της. Και κάνει όνειρα, όπως κατάλαβες. Πάντα έκανε και δεν της βγήκε διόλου σε κακό.
Τη γνώρισα και τη συμπάθησα ακαριαία. Και μόλις τη γνωρίσεις μέσα από τα δικά της λόγια, το ίδιο θα πάθεις κι εσύ.
Τα πρώτα βήματα
«Ξεκίνησα πριν βγω από τη δραματική σχολή, κάνοντας ένα guest στο Ναυάγιο. Νιώθω πάρα πολύ ευγνώμων και ότι όλα κυλάνε πολύ όμορφα ως τώρα. Είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη για το πώς έχουν έρθει τα πράγματα. Έχω βέβαια πάντα άγχος, όχι μόνο για το ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, αλλά και για την τωρινή μου δουλειά για το τι θα μπορούσα να κάνω καλύτερα. Αλλά ναι, πάντα με αγχώνει τι θα γίνει μετά. Βέβαια έχω προσπαθήσει τον τελευταίο καιρό να μην το σκέφτομαι και απλά να απολαμβάνω αυτό που κάνω. Γιατί αν αγχώνεσαι συνέχεια για τα μελλοντικά βήματα, δεν χαίρεσαι για το τωρινό σου βήμα και είναι κρίμα».
«Υπήρχε σαν αίσθηση από πολύ μικρή ότι κάτι θέλω να κάνω σχετικά με την τέχνη. Θυμάμαι να φτιάχνουμε σενάρια με την αδερφή μου και τα παρουσιάζουμε μπροστά στην οικογένεια και υπάρχουν και βίντεο φυσικά, πολύ αστεία από τότε».
«Είχα την αίσθηση ότι κάπως μου αρέσει να εκφράζομαι, να δημιουργώ συναισθήματα στον κόσμο και το πήρα απόφαση, νομίζω πολύ ασυναίσθητα. Είπα ότι θέλω να περάσω στην Αθήνα, για να μπω σε μία σχολή υποκριτικής.
Μεγάλωσα στην Κρήτη στο Ηράκλειο και ήρθα στην Αθήνα στα 18 μου για να σπουδάσω. Διάβαζα και μου άρεσε πολύ η Νομική στην οποία πέρασα. Μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρον αντικείμενο, γιατί και η αδερφή μου που είναι 4 χρόνια μεγαλύτερη, είχε ήδη μπει στη σχολή και είχα μια εικόνα για τα πράγματα. Αλλά νομίζω ότι ο κύριος στόχος υποσυνείδητα ήταν άλλος»
«Ξεκίνησα παράλληλα τη Νομική και τη Δραματική Σχολή. Δεν το έχω μετανιώσει, αλλά ήταν μια περίοδος αρκετά δύσκολη, απαιτητική, χωρίς προσωπικό χρόνο.
Η αδερφή μου έγινε δικηγόρος. Εντωμεταξύ καμία σχέση στην οικογένεια ούτε με νομική, ούτε με υποκριτική. Κάπως το νιώσαμε και οι 2 μόνες μας. Οι γονείς μας είναι υποστηρικτικοί. Από μικρή που κάναμε όλα αυτά με την αδερφή μου, μού λέγανε ότι κάπως μου ταιριάζει αυτός ο χορός, ότι θα ήταν ωραίο αν το έκανα εγώ αυτό. Κι όταν τους είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό δεν μου είπαν “Ναι, αλλά κάνε και κάτι πιο σταθερό”, μου είπαν “κάν’ το”. Βέβαια με συμβούλευσαν να τελειώσω τη Νομική όταν πια πέρασα κι εκεί, όπως θα έκαναν όλοι οι γονείς. Βλέπουν την αβεβαιότητα που υπάρχει στον χώρο κι αυτό είναι ένα καλό πτυχίο.
Δεν πηγαίνω τόσο συχνά στην Κρήτη, γιατί δεν έχω χρόνο. Λίγο μόνο όσο προλαβαίνω το καλοκαίρι. Συνήθως έρχονται οι γονείς μου».
«Το πτυχίο της Νομικής το πήρα, περιμένω τώρα την ορκωμοσία μου. Είμαι ενθουσιασμένη θα το κάνω κορνίζα, θα κάνω κι ένα ωραίο πάρτι. Θα καλέσω κόσμο να το ευχαριστηθεί. Δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει ως εναλλακτική στο μυαλό μου ποτέ. Θα δείξει».
«Φαντάζεστε να είμαι κι εγώ εκεί;»
«Κάθε βράδυ μαζευόμασταν όλοι μαζί με τους γονείς και την αδερφή μου μετά από δουλειές, σχολεία και τρώγαμε όλοι μαζί και έπαιζε πάντα κάτι στην τηλεόραση που θα ήταν συνήθως κάποια πολύ γνωστή κωμωδία ή κάποια άλλη σειρά που βλέπαμε και θαυμάζαμε. Και τους έλεγα “φανταστείτε να είμαι κι εγώ εκεί” ή μου έλεγαν εκείνοι “άντε και στα δικά σου”. Ήταν το αστειάκι μας. Τώρα με βλέπουν και το σχολιάζουν και χαίρονται πάρα πολύ».
«Κάθε φορά που συναντιόμαστε με τους γονείς μου βάζουμε να δούμε τη σειρά. Είναι ιεροτελεστία μας»
«Με βλέπω κι εγώ. Είναι πολύ ξένο και πολύ περίεργο κι αστείο κάποιες φορές. Στην αρχή δεν μπορούσα καθόλου να με δω. Αλλά κατάλαβα ότι όταν βλέπεις τη δουλειά σου βλέπεις και τα λάθη της. Δεν είναι ότι το απολαμβάνεις συνέχεια, αλλά βλέπεις τι πρέπει να διορθώσεις, τι θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα αν σου τύχει ξανά μια τέτοια στιγμή ή ένα τέτοιο συναίσθημα που πρέπει να αποδώσεις.
Υπάρχουν στιγμές που μου έχω πει μπράβο βλέποντάς με, αλλά υπάρχουν στιγμές που μου έχω πει “αυτό έπρεπε να το κάνεις αλλιώς”. Είμαι λίγο τελειομανής οπότε θέλω τα πράγματα να είναι τέλεια, που δεν γίνεται αυτό. Ένας τρίτος που με βλέπει ή οι γονείς μου μού λένε “μπράβο τι ωραία”. Αλλά εγώ βλέπω πράγματα τα οποία θέλω να διορθώσω και νομίζω ότι είναι και απαραίτητο αυτό. Γιατί αν δεν το βλέπεις πώς να ξέρεις τι κάνεις; Δεν μπορώ να στηριχτώ στα σχόλια άλλων. Θέλω να έχω εικόνα».
Ο δυναμισμός της Θεανώς Κλάδη και αυτός της Βιβής Τσατσάνη
«Με τη Βιβή έχουμε κοινό μέχρι ένα σημείο τον δυναμισμό. Φτάνω δηλαδή μέχρι ένα σημείο του θάρρους της και του δυναμισμού της, χωρίς όμως να είμαι τόσο στην τσίτα όσο εκείνη. Το αποφεύγω αυτό για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Είναι και λίγο επιθετική εκείνη γιατί έτσι όμως έχει μάθει να επιβιώνει.
Το χαρακτηριστικό της Βιβής που θα ήθελα να έχω στη ζωή μου είναι ότι είναι πολύ σταθερή στις αποφάσεις της και δεν κοιτάζει ποτέ πίσω. Αν κοιτάξει πίσω θα είναι για κάποια πολύ ιδιάζουσα περίπτωση. Ζηλεύω πολύ αυτόν τον έντονο δυναμισμό της, ότι δεν θα κάνει πίσω αν θέλει κάτι μέχρι να το πάρει. Είναι κοινό μας αλλά θα ήθελα να το έχω σε μεγαλύτερο βαθμό»
«Η Βιβή δεν το θέλει καθόλου το συναίσθημα, το αποφεύγει. Κι εγώ είμαι περισσότερο λογικός τύπο, πράττω ανάλογα με το τι θεωρώ σωστό όχι με το τι θέλω. Βέβαια, θα μου πεις θα ασχολιόσουν με την υποκριτική, ένα τόσο αβέβαιο επάγγελμα, αν δεν ήσουν 100% με το συναίσθημα; Ίσως το διοχετεύω εκεί, μπορεί να συμβαίνει αυτό. Εγώ ξέρω τι θέλω, βλέπω το συναίσθημά μου και πράττω λογικά για να φτάσω σε αυτό το κομμάτι. Κάπως τα συνδυάζω. Δεν το αποφεύγω το συναίσθημα σε καμία περίπτωση. Αν θέλω κάτι θα το πω, αν με ενοχλεί κάτι, θα το πω».
«Το αν θα ερωτευτείς δεν το επιλέγεις. Μπορεί να πεις “άσε καλύτερα” αν είναι σε μία περίοδο που έχεις πολλά να κάνεις, αλλά άμα σε χτυπήσει έτσι σε χτυπάει, δεν γίνεται. Το μετά είναι το θέμα, πώς τα συνδυάζεις και τα 2».
«Αν είχα 3 εκατομμύρια ευρώ όπως ίσως έχει η Βιβή (κανείς δεν ξέρει) θα ήταν πολλά αυτά που ήθελα να κάνω. Σίγουρα θα πήγαινα κάθε εβδομάδα στο Hollywood να κάνω ακροάσεις. Θα έβρισκα έναν σκηνοθέτη να του πω πάρε αυτά τα χρήματα και κάνε με πρωταγωνίστρια» (γέλια).
Η Σόφη που της έλειψε
«Ξεκινήσαμε γυρίσματα για το Έχω παιδιά και η προβολή θα ξεκινήσει τον Γενάρη. Μου είχε λείψει πάρα πολύ. Είδα την Ευγενία (σ.σ. Σαμαρά) τυχαία σε ένα πάρτι και έπεσε η μία στην αγκαλιά της άλλης. Ανυπομονώ να μπούμε ξανά σε αυτόν τον ρυθμό, να τους βλέπω και να γελάμε γιατί το κλίμα είναι φανταστικό. Μου αρέσει πάρα πολύ η Σόφη, το ότι δεν κάνει δεύτερες σκέψεις, που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, που παλεύει με τον δικό της τρόπο, που είναι τόσο ελεύθερος άνθρωπος. Ζει σε έναν δικό της κόσμο που έχει φτιάξει και αυτός ο κόσμος θα έπρεπε να υπάρχει για κάθε παιδί, γιατί νιώθει παιδί. Κι είναι πάρα πολύ όμορφο αυτό».
Η Θεανώ Κλάδη είναι μία Gen Z ηθοποιός και αγαπά τη γενιά της
«Είμαστε μια γενιά που έχει κουραστεί νομίζω πάρα πολύ με τα όσα συμβαίνουν κι έχει αποφασίσει ότι θέλει κάτι να αλλάξει. Ότι δεν θα μείνει εκεί που την έχουν βάλει, αλλά θα πάει παρακάτω με τον δικό της τρόπο, με όποιον τρόπο μπορεί.
Οι νέοι ηθοποιοί για παράδειγμα επιλέγουν έργα, τα ανεβάζουν μόνοι τους, υπάρχουν πάρα πολλές ομάδες. Έχουν σταματήσει να περιμένουν τηλέφωνα από σκηνοθέτες να τους πάρουν στις ακροάσεις. Κάνουν δικές τους ομάδες, όπως κι εγώ τώρα είμαι σε μία ομάδα και ανεβάσαμε μόνοι μας μία παράσταση στο Θέατρο Αλκμήνη, το Γεμιστό Τσιγάρο. Είμαστε νέα παιδιά, που όπως και άλλοι συνάδελφοί μας βρήκαμε ένα θέμα που μας ενδιαφέρει, είτε είναι για την κοινωνία, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τον έρωτα, την πολιτική (φυσικά κάθε παράσταση είναι πολιτική πράξη έτσι κι αλλιώς) και αποφασίζουμε ότι θέλουμε να κάνουμε κάτι».
«Έχουμε καταρρίψει πάρα πολύ τις αυθεντίες. Κι ό,τι θεωρείται στερεοτυπικά σωστό και καλό δεν μας ενδιαφέρει πλέον. Έχουμε αποφασίσει ότι δεν μας νοιάζει να βγάλουμε αυτό, θα κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας τρόπο. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό στη γενιά μου».
Ασχολείται με τα πολιτικά, ασχολείται με το περιβάλλον που καταστρέφεται και θέλει να κάνει κάτι γι’ αυτό. Ασχολούμαι κι εγώ πολύ, είμαι πολύ ενεργή. Μέχρι στιγμής έχω αποφασίσει να τα έχω διαχωρισμένα με τη δουλειά μου, βλέπω ανθρώπους που τοποθετούνται στα social media για διάφορα ζητήματα, αλλά προς το παρόν τα κρατάω ξεχωριστά γιατί το ένα είναι η δουλειά μου και το άλλο η προσωπική μου ζωή αλλά με αφορά πολύ και είμαι ενεργή. Βλέπω ότι ο κόσμος κάπως έχει μείνει στάσιμος και με ενδιαφέρει να κάνω κάτι γι’ αυτό».
Το θέατρο μετά το #MeToo
«Το ότι βγήκαμε στον χώρο στη μετά το #MeToo εποχή δεν είναι ακριβώς ανακουφιστικό, γιατί θα ήθελα να μην υπάρχουν καθόλου τα γεγονότα που προκάλεσαν αυτό το κίνημα. Αλλά είμαι πολύ τυχερή που υπήρξαν άτομα που βγήκαν και μίλησαν γι’ αυτό το πράγμα.
Γιατί κάπως πλέον έχει επικρατήσει ένας φόβος. Όλοι προσέχουν παραπάνω τη συμπεριφορά τους, πράγμα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά δεν είναι. Ίσως προσέχουν και πολύ παραπάνω, σε βαθμό του να μην σε αγγίξω καν».
«Αν όμως είναι να επιλέξω ανάμεσα σε 2 άκρα, επιλέγω το να πω στον άλλο τι ελευθερίες του δίνω από το να τις πάρει μόνος του».
Info: Γιατί ρε πατέρα; κάθε Τρίτη στις 22:30 στον ANT1.
Γεμιστό Τσιγάρο, κάθε Δευτέρα στις 21:30 στο Θέατρο Αλκμήνη.
