Η Έλενα Κρεμλίδου θα μιλά για το revenge porn μέχρι η ντροπή να αλλάξει μεριά
- 25 ΝΟΕ 2025
Σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να γαλουχεί με το αίσθημα της ντροπής τα κορίτσια, η Έλενα Κρεμλίδου αποφάσισε να κλείσει τα αυτιά της απέναντι σε ψίθυρους και να πει φωναχτά τη δική της αλήθεια. Να μιλήσει ανοιχτά για τον φόβο, τον εκβιασμό, την έκθεση, τη διαπόμπευση: όλα όσα η κοινωνία επιμένει να επιβάλλει στα θύματα έμφυλης βίας και όχι στους θύτες. Στην Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, η ιστορία της Έλενας υπενθυμίζει κάτι σημαντικό, αλλά συχνά όχι αυτονόητο: η ντροπή δεν ανήκει στα θύματα κακοποίησης, αλλά σε εκείνους που την προκαλούν.
Η υπόθεση revenge porn που βίωσε η Έλενα Κρεμλίδου, δεν ήταν απλώς μια δικαστική περιπέτεια. Ήταν ένας ψυχικός και κοινωνικός Γολγοθάς, με απειλές, εκβιασμούς, ψεύτικα προφίλ, διαρροές, slut shaming και victim blaming. Δίπλα της στάθηκε η δικηγόρος Σοφία Κατσούλα, σε μια διαδικασία που δεν είχε μόνο νομικές δυσκολίες, αλλά πάνω από όλα ανθρώπινες.
«Στην υπόθεση της Έλενας, η κύρια δυσκολία ήταν η ταυτοποίηση των αγνώστων δραστών και η ταχεία αφαίρεση του υλικού από το διαδίκτυο, καθώς οι πλατφόρμες συχνά καθυστερούν. Επίσης, υπήρχε έντονη κοινωνική έκθεση και προκατάληψη, που έκανε τη διαδικασία ψυχοφθόρα» μου λέει η ίδια ενώ προσθέτει: «Ως γυναίκα και δικηγόρος, βίωσα έντονα τη συναισθηματική φόρτιση της υπόθεσης, καθώς αγγίζει βαθιά ζητήματα όπως αυτά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ανάγκης προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Αυτά αποτέλεσαν κινητήριο δύναμη για την εκπροσώπηση της Έλενας στο βέλτιστο βαθμό».
Η καταδίκη του δράστη στην υπόθεση revenge porn της Έλενας Κρεμλίδου, είναι μια απόφαση που μπορεί να μην σβήνει το τραύμα, ανοίγει ωστόσο δρόμους για όσα θύματα φοβούνται να μιλήσουν. Όπως τονίζει η δικηγόρος Σοφία Κατσούλα: «Το μήνυμα πρέπει να είναι σαφές: η ψηφιακή κακοποίηση είναι εξίσου σοβαρή με τη φυσική, και η κοινωνία δεν την ανέχεται. Δεν υπάρχει μάλιστα, τίποτα που να είναι κρυφό στο διαδίκτυο και ο παραβάτης θα βρεθεί».
Η Έλενα Κρεμλίδου, από το κορίτσι που ντρεπόταν και τη μάθαιναν να κρύβει τα πράγματα «κάτω από το χαλί», έγινε η γυναίκα που σήμερα λέει δυνατά: «Μέχρι η ντροπή να αλλάξει μεριά». Μιλώντας αποκλειστικά στο LadyLike, μάς θυμίζει πως η φωνή μιας γυναίκας, μπορεί να γίνει η φωνή εκατοντάδων άλλων.
Όσα θα διαβάσεις παρακάτω είναι μια υπενθύμιση: κανένα σώμα, καμία εικόνα, καμία προσωπική στιγμή δεν μπορεί να γίνει όπλο. Κι αν γίνει, δεν θα το δεχτούμε σιωπηλά.
Revenge porn: Πράξη 1η
«Η πρώτη απειλή που έγινε από άλλον άνθρωπο από αυτόν που καταδικάστηκε, ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι σε όλη αυτή τη διαδρομή. Όταν εκεί που ήμουν μια μέρα χαλαρή και ωραία μού έρχεται ένα απειλητικό μήνυμα από ένα ψεύτικο προφίλ στο Instagram με μια φωτογραφία μου και μου λέει “Ωραία, είσαι εδώ. Ή μου στέλνεις μια καινούργια ή από αύριο αυτή κυκλοφορεί παντού”.
Είχα ξεχάσει την ύπαρξη αυτής της φωτογραφίας. Σκέψου, ήμουν 22 και τη φωτογραφία αυτή την είχα τραβήξει στα 16. Έμενα ακόμα Θεσσαλονίκη, πήγαινα σχολείο. Καμία σχέση με τη ζωή που είχα χτίσει όταν ήμουν 22 που ήμουν ήδη γνωστή.
Θυμάμαι πού στεκόμουν όταν το είδα αυτό. Ήμουν απόγευμα σπίτι μου τέτοιον καιρό, ήταν Οκτώβρης, Νοέμβρης κι έλεγα πώς θα βγω έξω. Θα το έχουν δει όλοι, θα με έχουν δει όλοι γυμνή, θα περπατάω και θα με κοιτάνε και θα λένε “σε έχουμε δει”».
Έλενα Κρεμλίδου: «Ήθελα να αυτοκτονήσω, να πηδήξω από τον 4ο γιατί ξαφνικά ένιωσα εκτεθειμένη. Ένιωσα ντροπή. Η ντροπή ήταν που με έκανε να νιώθω ένα μηδενικό και να θέλω να πέσω».
«Η κολλητή μου τότε που πλέον είναι κουμπάρα μου, ήταν το πρώτο άτομο που πήρα τηλέφωνο στην πρώτη απειλή. Ήταν εκείνη που με ηρέμησε και με κράτησε ουσιαστικά στη ζωή. Ντρεπόμουν να το πω στους γονείς μου. Ήταν από τους τελευταίους που έμαθαν.
Γι’ αυτό θεωρώ τόσο σημαντική αυτή τη λέξη και προσπαθώ να την ξορκίσω. Γιατί είναι η ντροπή που θα οδηγήσει μια κοπέλα να κάνει κακό στον εαυτό της και υπάρχουν κορίτσια που το έχουν κάνει. Εγώ, πραγματικά δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα. Αλήθεια, δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι με κράτησε.
Όταν έγινε η πρώτη απειλή το 2018, ήμουν 22 χρονών. Δεν μιλούσα στην αρχή γι΄ αυτό δημόσια γιατί σκεφτόμουν “για κάποιο λόγο μου λένε να το κρύψω, έχουν δίκιο”. Αλλά αυτό το βάρος όλο και μεγάλωνε κι έλεγα δεν νιώθω καλά να κρύβω κάτι τέτοιο. Και με βάραινε, με βάραινε, με βάραινε… Κάποια στιγμή “μου τα σκάει” και μιλάω στο YouTube σε βίντεο.
Όλοι ήταν πεπεισμένοι ότι “αφού είχε κυκλοφορήσει αυτό, έχει άλλα τόσα”. Μου χρέωναν παράλληλα άλλες φωτογραφίες, άλλα βίντεο. Μου έχουν χρεώσει βίντεο με κοπέλες που κάνουν κάτι με ανήλικα αγόρια. Βίντεο που μπορεί να είχαμε αντίστοιχο σώμα με κοπέλες και δεν ήμουν εγώ. Ένα πολύ συγκεκριμένο είδος κόσμου προσπαθούσε να μου φορτώσει ότι αυτό είμαι.
Αποφάσισα λοιπόν να κάνω ένα βίντεο που εξηγούσα ότι ζω όλο αυτό το πράγμα. Ότι μου κάνουν αυτό και ότι δεν έχω κάνει κάτι λάθος. Παλεύω να βρω το δίκιο μου από τότε. Η αφορμή για να μιλήσω δημόσια λοιπόν, ήταν ότι δεν άντεχα άλλο. Είχα μπουχτίσει και ήθελα να μιλήσω ανοιχτά».
Πράξη 2η: Η δίκη
«Στην ανακοίνωση της καταδίκης ένιωσα κενό. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, ήταν τόσο κουραστικό. Το δικαστήριο έγινε σε 2 μέρη και κράτησε πάρα πολλές ώρες. Από τις 10 το πρωί, τελειώσαμε 3 και υπήρχαν πολλά σκαμπανεβάσματα κατά τη διάρκεια. Ειδικά στο 2ο μέρος, απλά καθόμουν και άκουγα. Άκουγα τις αγορεύσεις των δικηγόρων, τους μάρτυρες της άλλης μεριάς. Υπήρχαν φορές που έλεγα “κι αν λέει την αλήθεια”; Δηλαδή υπήρχαν κομμάτια μου που τον λυπόμουν. Έχουν περάσει και 5 χρόνια από τότε που το έκανε και σκεφτόμουν ότι οι άνθρωποι αλλάζουν.
Ταυτόχρονα όμως έλεγα, πρέπει να συμβεί αυτό που πρέπει να συμβεί για να βοηθήσουμε όλους τους υπόλοιπους. Είναι αυτό που παθαίνουμε πολλές γυναίκες, ελπίζω όχι όλες. Μπορεί να μας έχουν κάνει τα 1000 μύρια όσα, πάλι τους δικαιολογούμε και πάλι τους λυπόμαστε, αντί να λυπηθούμε εμάς πρώτα. Εκείνη την ώρα δεν ένιωσα ακριβώς ανακούφιση. Ένιωσα μια μορφή ανακούφισης, αλλά ήμουν πολύ χαμένη.
Τώρα με τη δίκη, μου έστειλαν άνθρωποι που δεν είναι φίλοι μου και μ’ έκαναν να πω “κοίτα να δεις”. Βρισκόμουν με ανθρώπους και μου έλεγαν πρώτα απ’ όλα συγχαρητήρια. Πολύς κόσμος και του χώρου μάλιστα. Γυναίκες που δεν μιλούσαμε, δεν ήμασταν καν γνωστές μού λένε “Έλενα συγχαρητήρια, αυτό που έκανες είναι σημαντικό για τις γυναίκες”.
Υπήρχαν και άλλοι πιο κοντινοί μου που δεν μου στείλανε ούτε μήνυμα. Αλλά μετά λέω “Έλενα μην κρίνεις”, γιατί πολλές φορές βγάζουμε συμπεράσματα που δεν είναι δίκαια. Γιατί δεν ξέρεις ο καθένας τι περνάει και δεν ξέρεις και πώς νιώθει απέναντι στο θέμα. Μπορεί να νιώθει ότι θα σε πιέσει με το να σου στείλει.
Αν τους πετύχω αυτούς θα τους πω “ρε συ, περίμενα ένα μήνυμα”. Και το ΄χω κάνει με μερικούς. Αλλά μέχρι εκεί, προχωράμε. Καταλαβαίνω ότι δεν περιστρέφεται όλη η ζωή γύρω μου».
«Μέχρι η ντροπή να αλλάξει μεριά»
«Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης της, η Gisèle Pélicot, είχε πει κάτι αντίστοιχο και μου το είχε μεταφέρει μια φίλη, οπότε το είχα κρατήσει. Αυτή η φράση κάτι μου έκανε. Γιατί είναι η ντροπή το συναίσθημα που θα με οδηγούσε να κάνω κακό στον εαυτό μου. Αλλά ταυτόχρονα αισθανόμουν ότι έκανα σεξ, κάτι το οποίο κάνουμε όλοι είτε για ευχαρίστηση, είτε για αναπαραγωγή, είτε για χίλιους δυο άλλους λόγους και δεν είναι αδίκημα. Άρα δεν έχω κάνει κάτι κακό και ταυτόχρονα νιώθω ότι κάποιος με εκθέτει, που είναι κάτι ξεκάθαρα κακό. Άρα ποιος από τους 2 θα έπρεπε να ντρέπεται;
Ζούμε σε μία κοινωνία που κοροϊδευόμαστε και λέμε “ναι μεν αλλά”. Γιατί το σεξ να είναι ντροπή; Ουσιαστικά λέμε “το σεξ είναι ντροπή να το κάνει η γυναίκα, δεν είναι ντροπή να το κάνει ο άντρας”. Εφόσον εγώ εκτίθεμαι, είναι ντροπή μου. Αλλά ο άλλος είναι “μάγκας” που έβγαλε τη φωτογραφία που είναι δικιά μου και δεν θα έπρεπε καν να την έχει».
Έλενα Κρεμλίδου: «Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Ντροπή θα πρέπει να νιώθει ο κακοποιητής κι όχι το θύμα, γιατί το revenge porn είναι μια μορφή κακοποίησης».
«Μέχρι λοιπόν η ντροπή στην κοινωνία να αλλάξει μεριά και να μην κοροϊδευόμαστε. Με το να μιλάς ανοιχτά αποδυναμώνεις το τέρας. Να παλεύεις και να δουλεύεις μέσα σου, να μην σε ακουμπάει κάτι τέτοιο. Και όταν συμβαίνει να μιλάς γι’ αυτό, να κάνεις κάτι, να αποδυναμώνεις το τέρας, να μην το φοβάσαι. Κι εγώ όσο φοβόμουνα, το έκανα τεράστιο, οπότε ήταν μη διαχειρίσιμο. Όταν το αποδομείς λες “ένας βλάκας είναι που έκανε αυτό. Πάμε τώρα να πάρεις αυτό που σου αξίζει”.
Ως γυναίκες η κοινωνία μάς μαθαίνει να είμαστε ενοχικές. Όχι μόνο με το κομμάτι της σεξουαλικότητάς μας, αλλά σε πάρα πολλά πράγματα. Νιώθω όμως ότι η νέα γενιά έχει κουραστεί λίγο και λέει στους μεγαλύτερους: “Πες ό,τι θες, άσε με να ξέρω καλύτερα. Δεν σημαίνει ότι επειδή είσαι μεγαλύτερος, είσαι αυθεντία σε κάτι”. Σίγουρα παραμένουν κατάλοιπα από προηγούμενες γενιές, αλλά ίσως λίγο λιγότερα κι επεξεργασμένα καλύτερα.
Φυσικά παίζει ρόλο και πού ζεις και τι κάνεις. Δηλαδή στην Αθήνα ίσως να είναι καλύτερα τα πράγματα απ’ ό,τι στην επαρχία».
Έλενα Κρεμλίδου: «Μου είπαν για ένα κορίτσι, θύμα revenge porn, που όχι μόνο ανέβασαν φωτογραφίες της, αλλά τις εκτύπωσαν και τις κόλλησαν σε κολώνες στο χωριό».
«Δηλαδή θα ντρέπεται το κορίτσι αυτό να βγει απ’ το σπίτι και αυτά τα παιδιά που το κάνανε θα είναι άνετοι και μάγκες; Δεν ντρέπονται που έκαναν αυτό το πράγμα;».
Περί δικαιοσύνης, δικαίωσης και δύναμης
«Άκουσα σχόλια ότι η δικαιοσύνη ήταν με το μέρος μου, γιατί ήμουν διάσημη. Δεν νομίζω. Υπάρχουν πάρα πολλά κορίτσια που κερδίζουν, απλά δεν τα ακούμε γιατί δεν είναι διάσημες. Όταν είσαι γνωστός χρησιμοποίησε την πλατφόρμα σου τουλάχιστον για να επικοινωνήσεις κάτι για καλό. Ισα-ίσα το ότι ήμουν γνωστή υπήρχαν στιγμές που λειτουργούσε αρνητικά απέναντι μου στη δίκη.
Ειδικά με το που βγήκε η απόφαση, μου στείλανε πάρα πολλά κορίτσια και ακόμα μου στέλνουν. Προχθές πάλι μού έστειλε μια κοπέλα. Μου έλεγε “θέλω τη βοήθεια σου δεν ξέρω τι να κάνω”.
Είμαι εδώ για να βοηθήσω, αλλά είναι ένας σταυρός που πρέπει να κουβαλήσει η καθεμία ξεχωριστά. Το πρώτο πράγμα που κάνω, ειδικά όταν μου στέλνει ένα κορίτσι ότι μόλις έγινε κάτι και είναι σε πανικό (που τον θυμάμαι αυτό τον πανικό), είναι να της θυμίσω ότι δεν πρέπει να ντρέπεται για κάτι κι ότι δεν έχει κάνει κάτι κακό.
Όλοι μπορεί να έχουν να της πουν άλλες συμβουλές, δηλαδή για το πώς να το χειριστεί. Το βασικό για μένα είναι να της θυμίσω ότι δεν έχει κάνει κάτι κακό.
Αυτό που θα ήθελα να αλλάξει τώρα που έχω ζήσει όλο αυτό ολοκληρωμένα, είναι το πόσο καιρό παίρνει όλο αυτό, γιατί είναι ανασταλτικός παράγοντας για μια κοπέλα για να δράσει. Σκέφτονται “θα μπλέξω με τα δικαστήρια”. Γι’ αυτό λέω ότι είναι σημαντικό να το κάνεις, γιατί δείχνεις ότι υπολογίζεις τον εαυτό σου και τον βάζεις σε προτεραιότητα».
Έλενα Κρεμλίδου: «Καταλαβαίνω κι όσες φοβούνται κι είναι τόσα πολλά που θέλω να πω. Κυρίως όμως αυτό: δεν έχεις κάνει κάτι για να ντρέπεσαι, κυνήγησέ το, μην το φοβάσαι. Πήγαινε όσο πιο μακριά μπορείς. Κάνε κάτι, γιατί αυτό το κάτι που κάνεις, είναι μορφή αγάπης. Το κάνεις για σένα».
«Είναι σαν να λες στον εαυτό σου εκείνη τη στιγμή “εγώ σε αγαπάω τόσο, που αναγνωρίζω ότι κάποιος σου έκανε κάτι κακό και παλεύω για σένα”.
Και οι δικηγόροι θα πρέπει να δείχνουν μια κατανόηση για το οικονομικό κομμάτι. Όταν δηλαδή πάει ένα κορίτσι ανήλικο ή κορίτσια 18-20 χρονών που σπουδάζουν και είναι ζήτημα αν δουλεύουν, να τις διευκολύνουν οικονομικά, γιατί σίγουρα δεν είναι αμελητέο ζήτημα. Αλλά δεν πρέπει να είναι ανασταλτικός παράγοντας. Υπάρχουν τρόποι και σίγουρα υπάρχουν και δικηγόροι που θα βοηθούσαν. Επίσης είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν και δομές που μπορεί ένα θύμα να ζητήσει βοήθεια.
Κάποια στιγμή μπορεί εγώ να κάνω κάποια δομή, που κάπως να μπορεί να βοηθήσει στη στήριξη θυμάτων έμφυλης βίας. Απλά ακόμα δεν νιώθω έτοιμη. Είναι κάτι που θέλω να έχω ολοκληρώσει κι άλλα πράγματα πριν βρω τους ανάλογους ανθρώπους. Δεν μπορώ μόνη μου να το κάνω αυτό.
Νιώθω ότι όταν έχεις μια δυσκολία, είναι επιλογή σου το τι θα κάνεις με αυτό, αν θα σε εξελίξει ή αν θα σε αφήσει ίδιο και χειρότερο, αν θα το αφήσεις να σε πάρει από κάτω.
Μέσα από αυτή τη συνεχή πάλη, έχω γίνει δυνατότερος άνθρωπος. Έχω εξελιχθεί πάρα πολύ και καταλαβαίνω ότι έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Αν δεν λεγόταν revenge porn, αυτό που θα μου συνέβαινε στη ζωή μου θα ήταν κάτι άλλο, το οποίο μπορεί να έχει να κάνει με τη γυναικεία φύση. Δηλαδή θα έπρεπε να ζήσω κάτι άλλο το οποίο θα ήταν τραυματικό και θα με πήγαινε παρακάτω. Όσο κι αν πονάει, είμαι πολύ συνειδητοποιημένη σε αυτό».
Έλενα Κρεμλίδου: «Όλο αυτό με έκανε σίγουρα πιο δυνατή. Η ψυχή μου εξελίσσεται και νιώθω καλά. Καλύτερα απ’ ό,τι πριν. Νιώθω γυναίκα».
Revenge porn VS συναίνεση
«Όταν ξεκίνησε όλο αυτό, ήταν όταν πρωτοξεκινήσαμε να στέλνουμε φωτογραφίες. Όταν άρχισε η ιδέα του sexting με φωτογραφίες που έβγαζες με το κινητό σου. Θυμάμαι ότι κινητό με κάμερα εγώ πήρα στο γυμνάσιο. Δεν μπορούσες να φανταστείς μια αρνητική εξέλιξη. Δεν υπήρχε καν στο μυαλό μας. Σήμερα μιλάμε περισσότερο για το revenge porn και μια κοπέλα σκέφτεται “μπορεί να μου τύχει αυτό, δεν στέλνω τίποτα”. Τότε δεν υπήρχε αυτό στο πλάνο. Οριακά δεν υπήρχε μνήμη στα κινητά μας. Δεν σκεφτόσουν και δεν ήξερες ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά.
Ορθολογικά θα έλεγα στον 16χρονο εαυτό μου “μην στείλεις”, αλλά ταυτόχρονα δεν θα άλλαζα κάτι. Έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα. Ένιωθα ερωτική και καλά με μένα, δεν έκανα κάτι κακό. Το θέμα δεν είναι αν έπρεπε ή όχι να στείλω εγώ φωτογραφία.
Όταν εγώ κάνω σεξ είτε από κοντά, είτε με μηνύματα, εμπιστεύομαι αυτόν τον κάποιον. Το πρόβλημα είναι όταν αυτός που αποκτά το υλικό, νιώθει ότι έχει δύναμη πάνω στον άλλον άνθρωπο. Αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι κάποιος νιώθει πιο δυνατός, ανώτερος ενός άλλου ανθρώπου. Συναίνεση. Συγκατάθεση. Δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Και σε όσους λένε ή σκέφτονται “ας πρόσεχε” έχω απλά να πω: Αλήθεια; Πάλι το θύμα “ας πρόσεχε”; Γιατί εγώ να προσέχω; Γιατί να πούμε στα κορίτσια μας τι να φορέσουν, πώς να κάτσουν; Να πούμε στα αγόρια μας πώς να φερθούν. Και πάλι, το θέμα δεν είναι αντρικό ή γυναικείο».
Έλενα Κρεμλίδου: «Πρέπει να μάθουμε την έννοια της συναίνεσης. Ας προσέξουν αυτοί που έχουν κάνει κακό σε άλλους».
«Το να μην καταπατούμε τα δικαιώματα των άλλων, είναι αυτό που πρέπει να προσέξουμε».
Τελευταία πράξη: Τι ισχύει για το revenge porn στην Ελλάδα;
Η δικηγόρος στην υπόθεση revenge porn της Έλενας Κρεμλίδου επισημαίνει:
«Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνει ένα άτομο όταν αντιληφθεί ότι έχει πέσει θύμα revenge porn είναι η διατήρηση των υπερσυνδέσμων (url) της ανάρτησης του υλικού μαζί με το όνομα χρήστη που το ανάρτησε και η άμεση υποβολή εγκλήσεως, τόσο κατά του αρχικού κατόχου του υλικού, όσο και κατά των αγνώστων δραστών που το ανάρτησαν, ώστε να κινηθούν οι απαραίτητες διαδικασίες.
Το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα έχει βελτιωθεί σημαντικά με την κακουργηματική τιμώρηση της πράξης με το νέο 346 του Ποινικού μας κώδικα. Ωστόσο χρειάζεται ταχύτερη εφαρμογή των διαδικασιών και συνεχόμενη ενημέρωση των εμπλεκόμενων για τις νέες “εκφάνσεις” του αδικήματος από τεχνικής άποψης νέου είδους πλατφορμών, αναγκαιότητα άμεσου χειρισμού της υπόθεσης λόγω κινδύνου απάλειψης των ιχνών κ.α.».
Η Σοφία Κατσούλα μιλά και για τη μεγαλύτερη παγίδα για τα θύματα revenge porn: την ντροπή και τον φόβο κοινωνικού στιγματισμού, που τα εμποδίζουν να κινηθούν νομικά:
«Ο ρόλος μας είναι να τα ενδυναμώσουμε και να τα προστατεύσουμε από την έκθεση. Να μην σωπαίνουν και να μην νιώθουν ντροπή, γιατί η ευθύνη δεν είναι δική τους. Η καταγγελία είναι πράξη θάρρους και αυτοπροστασίας, όχι αδυναμίας. Το διαδίκτυο μπορεί να είναι σκληρό, αλλά με τα σωστά βήματα δεν είναι ανέλεγκτο».
Κλείνοντας την κουβέντα μας μιλάμε και για κάτι που συχνά αφήνουμε «εκτός». Το πώς οι θεσμοί και τα ΜΜΕ χειρίζονται τέτοιες υποθέσεις, με την ίδια να τονίζει:
«Οφείλουν, με σεβασμό. Να προωθούν ενημερωτικές καμπάνιες και να αναδεικνύουν το πρόβλημα ως ζήτημα παραβίασης προσωπικών δεδομένων και όχι ως “σκάνδαλο”».
Σκέφτομαι πως το ίδιο θα πρέπει να ισχύει για όλους μας.
