ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Αναστασία Γερολυμάτου είναι πολλά περισσότερα από “μία 81χρονη windsurfer”

Ήταν ένα ακόμη τυπικό πρωινό στο γραφείο. Τα tabs στον υπολογιστή μου άνοιξαν μηχανικά, με την ίδια πάντα σειρά (ψυχαναγκασμέ μου γεια σου, εδώ είσαι) και η πλοήγησή μου στο διαδίκτυο είχε μόλις ξεκινήσει. Μετά από μερικά αδιάφορα άρθρα που έπεσαν στην αντίληψή μου, την προσοχή μου τράβηξε ένα βίντεο με τις εξής λέξεις: 81χρονη – surfer – Κεφαλονιά. «Ώπα» αναφώνησα. 81 ετών και κάνει surfing και μάλιστα στην Ελλάδα; Πάτησα αμέσως play και παρακολούθησα το video.

Φωτογραφίες: Ladylike.gr/ Γιάννης Σκουρογιάννης

Η 81χρονη surfer ακούει στο όνομα Αναστασία Γερολυμάτου και μίλησε στην κάμερα του ΑΝΤ1 για το πάθος της, που ακούει στο όνομα windsurfing. Πάθος. Αυτό κράτησα από το video που παρακολούθησα. Πάθος για ενέργεια, για δράση, για περιπέτεια, για ζωή. «Εγώ αυτή τη γυναίκα θέλω να τη γνωρίσω» είπα από μέσα μου και αμέσως την αναζήτησα στο Instagram, όπου και της έστειλα μήνυμα για να κανονίσουμε τη συνέντευξη. Η απάντηση θετική και η ανυπομονησία μου τεράστια. Πόσο συχνά, άλλωστε, σου βρίσκεται η ευκαιρία να γνωρίσεις τόσο δυναμικές ηλικιωμένες γυναίκες;

Παρακολουθώντας τις μετέπειτα συνεντεύξεις που έδωσε η κυρία Αναστασία, παρατήρησα πως όλοι έμεναν στο προφανές: σε ερωτήσεις για το windsurfing και την ηλικία της. Εγώ ήθελα να πάμε λίγο παραπέρα. Να γνωρίσω το «μέσα» αυτού του ανθρώπου, να μάθω περισσότερα για τη ζωή της, για τα βιώματά της και όσα την οδήγησαν στο δυναμικό αυτό άτομο που είδα στο βίντεο. Απομαγνητοφωνώντας τη συνέντευξη συνειδητοποίησα πως ξεκάθαρα οι δυσκολίες της την οδήγησαν να μη φοβάται κανέναν και τίποτα. Να διεκδικεί, να ρισκάρει, να πετυχαίνει. Αυτή είναι η Αναστασία Γερολυμάτου και, ναι, διαφέρει πολύ από όσες ηλικιωμένες γυναίκες έχω γνωρίσει. Και ναι, θέλω να γίνω σαν εκείνη.

Τα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια και οι δύο γάμοι

«Ήμασταν 14 παιδιά. Δύο είχαν φύγει και είχαν πάει να μείνουν στην Αθήνα. Όλα τα υπόλοιπα μέναμε στην Κεφαλονιά. Εμένα από μικρή η τάση μου ήταν να προστατεύω τους αδύναμους και να πολεμάω. Έσωζα ζωάκια, στήριζα τα αδύναμα παιδιά. Ήμουν πάντα εκεί. Ήμουν από μικρή πολύ δυναμική. Κάπου στα 10 μου χρόνια, η μητέρα μου με πήγε στην Αθήνα και μου βρήκε δουλειά σε ένα σπίτι να βοηθάω ένα ζευγάρι μεγάλο σε ηλικία. Πέρασα πάρα πολύ ωραία στο πλευρό τους. Η μητέρα μου είχε συμφωνήσει από νωρίς τους μισθούς μου και τους είχε πάρει όλους προκαταβολικά. Έμεινα εκεί γύρω στα 5 χρόνια. Αντί να πηγαίνω σχολείο, δούλευα».        

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα ξύλο και δυστυχία

«Μέναμε σε ένα χωριό πολύ ψηλά και μετέφερα διαρκώς ξύλα πάνω στη ράχη μου. Πολύ δύσκολα τα παιδικά μου χρόνια. Επιστρέφοντας πίσω από την Αθήνα πίστευα πως θα είχαν αλλάξει τα πράγματα αλλά όχι, έκανα λάθος. To σκηνικό ήταν ίδιο. Εγώ απορούσα με τα αδέρφια μου πώς συνέχιζαν και άντεχαν αυτή την κατάσταση και την τόση αδικία. Εγώ δεν άντεχα να πηγαίνω κάθε μέρα νηστική στον κάμπο να δουλέψω και μετά να με κάνουν τόπι στο ξύλο. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως μια μέρα θα φύγω από εκεί. Κι έτσι κι έκανα. Δραπέτευσα. Έφυγα από το χωριό ένα βράδυ, αφού πήρα μαζί μου 2-3 ρούχα. ‘Επεσα από έναν γκρεμό, πάνω από δέκα μέτρα ύψος, για να γλιτώσω. Ευτυχώς με κράτησαν κάτι θάμνοι και δε σκοτώθηκα. Περπατώντας, λοιπόν, έφυγα από το χωριό και έφτασα στο Αργοστόλι, όπου από εκεί θα έπαιρνα το καράβι για τον Πειραιά. Κρύφτηκα σε μια βάρκα που ήταν κρεμασμένη μέσα στο πλοίο και περίμενα εκεί. Όταν έδεσε το πλοίο στη Ζάκυνθο, ο καπετάνιος με άρπαξε και με ρώτησε τι κάνω εκεί. Εγώ του απάντησα πως η μάνα μου δε μου έβγαλε εισιτήριο και για αυτό κρύβομαι. Εκείνος με τη σειρά του μου απάντησε πως θα με πετάξει στη θάλασσα. Προς έκπληξή του με ακούει να λέω: «Και δε με πετάς, πολλοί που θα κλάψουν για εμένα». Όταν το άκουσε αυτό γέλασε τόσο πολύ και με άφησε ελεύθερη. Ευτυχώς υπήρχαν κάτι γυναικόπαιδα και μου έδωσαν λίγο ψωμί και νερό να πιω κι έτσι δεν λιποθύμησα από την πείνα. Είχα να φάω μία ολόκληρη μέρα».

«Φτάνοντας στον Πειραιά, έδωσα τη διεύθυνση του αδερφού μου σε έναν ταξιτζή, ο οποίος με πήγε στο σπίτι του. Στο δρόμο κολλήσαμε στη λάσπη κι εκεί έμελλε να γνωρίσω τον πρώτο μου άντρα ο οποίος έτρεξε να μας βοηθήσει. Τον ερωτεύτηκα και απέκτησα μαζί του δύο παιδιά. Έζησα στην Αθήνα μέχρι το 1958, περίπου 4 χρόνια, κι έπειτα έφυγα για την Ελβετία. Είχα διαβάσει στην εφημερίδα πως υπήρχαν δουλειές κι έτσι σκέφτηκα πως εκεί θα μπορούσα να χτίσω μία καλύτερη ζωή. Κι έτσι κι έφυγα. Μετά από ένα χρονικό διάστημα κατάφερα κι έβγαλα άδεια και στον σύντροφό μου (και μελλοντικό πρώτο μου σύζυγο) και ήρθε κι εκείνος. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενα. Είχαμε διαφορά 18-19 χρόνια. Εγώ ζητούσα αυτό που δεν είχα ποτέ από τους γονείς μου, προστασία και ασφάλεια, αλλά δυστυχώς μόνο αυτά δεν πήρα. Ο σύζυγός μου με χτυπούσε και με εκμεταλλευόταν. Πολλή δυστυχία. Όταν είδα να χτυπάει και τα παιδιά μας, τότε πήρα τη μεγάλη απόφαση να τον χωρίσω. «Η ελευθεριά είναι πουλί και σε κλουβί δεν μπαίνει», του είχα πει».

Αυτό θέλω να περάσω στις γυναίκες, το μήνυμα να είναι δυνατές. Να μη φοβούνται τίποτα.

«Η διήγησή μου έχει σα σκοπό να καταλάβουν οι γυναίκες πως θα πρέπει να «ξυπνούν» νωρίς, να κάνουν πράγματα. Όσα δεν έκανα εγώ νωρίτερα. Έστω και αργά, όμως, να παίρνουν αποφάσεις και να προχωρούν. Εγώ από τη στιγμή που χώρισα κατάφερα να κάνω πράγματα που δεν τα είχα φανταστεί ποτέ. Ήμουν γύρω στα 36 όταν πήρα διαζύγιο και έμεινα μόνη με τα δύο μου παιδιά. Ο δήμος, τότε, στην Ελβετία μου είχε προτείνει να με βοηθήσει κι εγώ αρνήθηκα. Ήθελα να το παλέψω μόνη μου. Παρόλο που δεν είχα στον ήλιο μοίρα, ένιωθα δυνατή και ήξερα πως θα τα καταφέρω. Πραγματικά δεν πήρα καμία βοήθεια. Στην αρχή έκανα οικονομίες για να μπορώ να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που θα προκύψουν. Αυτό είχα μάθει και στα παιδιά μου. Ξοδεύαμε λίγα-λίγα. Στερηθήκαμε πράγματα για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε».

«Τον δεύτερο άντρα μου τον γνώρισα μετά από περίπου 3 χρόνια στην Ελβετία. Αμέσως μου πρότεινε να με βοηθήσει, όμως εγώ ήθελα να σταθώ μόνη μου στα πόδια μου. Δεν ήθελα κανείς να πει ότι με βοήθησε. Ήθελα πρώτα να βρω τον εαυτό μου ξανά και μετά να ξαναμπώ σε σχέση. Ο δεύτερος σύζυγός μου, βέβαια, επέμεινε πολύ και τελικά με κέρδισε. Είμαστε ακόμα μαζί και μάλιστα σε λίγο καιρό έχουμε την επέτειο των 36 χρόνων γάμου μας. Ζει στην Ελβετία και έρχεται πολύ συχνά και στην Ελλάδα, όπως κι εγώ. Μένουμε βέβαια το περισσότερο διάστημα του καλοκαιριού στην Κεφαλονιά».

Στιγμές από την καθημερινότητά της και το σήμερα

«Το μυστικό για να είναι ευτυχισμένος ένας άνθρωπος κρύβεται στην επαφή του με τη φύση. Θα πρέπει ο κόσμος να μάθει να σέβεται το περιβάλλον και να ζει κοντά του. Δεν μπορώ να βλέπω τους Έλληνες να μην προστατεύουν τη φύση, να πετούν σκουπίδια σε θάλασσες και δρόμους. Δε θα ξεχάσω το περιστατικό που είχα πετύχει έναν Αθηναίο σταματημένο με το αυτοκίνητό του να πετά το πλαστικό ποτήρι του στο δρόμο. Σταμάτησα κι εγώ αμέσως, μπήκα μπροστά στις ρόδες του και του είπα πως κάτι έχασε. Του ζήτησα να κατέβει να το μαζέψει κι εκείνος αγριεμένος ήθελε να με χτυπήσει. Εγώ βέβαια δε φοβήθηκα και του είπα πως αν τολμήσει να με αγγίξει θα τις φάει από εμένα».

«Ξυπνάω κατά τις 06.30 – 07.00, ανάλογα με τις δουλειές μου. Όταν, ειδικά, θέλω να φτιάξω ψωμί ξυπνάω από πολύ νωρίς. Το πρωινό μου περιλαμβάνει καφέ με λίγο γάλα. Αν έχω παρέα μπορεί να παίξω κανένα χαρτάκι. Επειδή όμως πια κάνω πολύ windsurfing και γυρνώντας σπίτι έχω να περιποιηθώ τον μεγάλο κήπο μου, ε, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω τόσο χρόνο για καφέδες και βόλτες. Το βράδυ κοιμάμαι κατά τις 21.00-21.30. Αν βέβαια έχω παρέα μπορώ να κάτσω μέχρι το πρωί. Όταν ο σύζυγός μου είναι στο νησί μας αρέσει να καθόμαστε σπίτι παρέα να λέμε τα νέα μας. Επίσης μας αρέσουν οι χαλαροί περίπατοι και φυσικά να βγαίνουμε για φαγητό με σε restaurants. Με τα εγγόνια μου μας αρέσει να περνάμε πολλές ώρες μέσα στο νερό, αλλά και να παίζουμε μπάλα. Φυσικά ανεβαίνουν όλα και στο σανίδι μου για να κάνουν βουτιές. Με την εγγονή μου που είναι 7 ετών συνηθίζαμε να κάνουμε παρέα σπαγκάτο και γέφυρα, αλλά με το χτύπημα που έκανα στο χέρι μου έχω σταματήσει. Ακόμα μπορώ αλλά φοβάμαι τους τραυματισμούς στο γοφό και τα αποφεύγω».

«Η θέληση για τη ζωή με έκανε να είμαι αυτό που είμαι τώρα και να διαφέρω από άλλες γυναίκες της ηλικίας μου. Είναι σημαντικό να τρώμε σωστά. Ακόμη κι αν είναι φτωχικό το τραπέζι μας, αν το φαγητό είναι φτιαγμένο από τα χέρια μας είναι υγιεινό. Εγώ ακολουθώ τον κανόνα του να μη βράζω πολύ τα λαχανικά και τα χορταρικά μου, ώστε να διατηρώ τις βιταμίνες τους. Τα φασολάκια, για παράδειγμα, δεν πρέπει να τα βράζουμε πολύ. Εγώ τα βράζω ίσα-ίσα. Τρώω και κρέας αλλά όχι πάρα πολύ συχνά».

Πάντα ήθελα να αποτελέσω παράδειγμα προς τους νέους. Θέλω να μην τα παρατούν ποτέ, να μη σταματούν να δοκιμάζουν πράγματα και να τολμούν στη ζωή τους. Η ζωή μας δίνει περισσότερα όταν την αντιμετωπίζουμε με θάρρος, χιούμορ και αγάπη.

«Έχω μάθει πολλά παιδιά windsurfing, ρισκάροντας κάθε φορά να μου χαλάσουν τον εξοπλισμό μου, γιατί το πανί υποφέρει πολύ όταν το χρησιμοποιεί ένας αρχάριος. Χαίρομαι όμως τόσο πολύ όταν συναντάω μετά από καιρό αυτά τα παιδιά και με ευχαριστούν μέσα από την καρδιά τους που τους έμαθα αυτό το φανταστικό άθλημα. Η ικανοποίησή μου είναι πραγματικά τεράστια όταν συμβαίνει αυτό».

«Οι συνομήλικοί μου στην Κεφαλονιά με αντιμετωπίζουν με θαυμασμό. Μου κάνουν διαρκώς ερωτήσεις κι εγώ τους απαντώ πως κι εκείνοι μπορούν να κάνουν αυτό που κάνω εγώ, αρκεί να το τολμήσουν. Έχει τύχει να έρθουν συνομίληκοί μου να δοκιμάσουν windsurfing, αλλά συνήθως είναι ξένοι ή Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Υπάρχει βέβαια και μερίδα συνομηλίκων μου που κατακρίνουν αυτό που κάνω και το σχολιάζουν. Πολλοί δυστυχώς πρασινίζουν από τη ζήλια τους, ειδικά τώρα που με έχουν προβάλλει τα περιοδικά, τα sites και η τηλεόραση».

Κεφάλαιο windsurfing

Πώς ξεκίνησαν όλα

«Πάντα είχα μέσα μου ζωηράδα. Με τη θάλασσα, με το βουνό, με τη φύση, με όλα. Είχα πολλή ενέργεια μέσα μου. Η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με το windsurfing ήταν στο Las Palmas, στα Gran Canaria, όπου είδα από μια μεριά να ξετρυπώνει ένα windsurf. Το είδα, το ζήλεψα και ήθελα να το δοκιμάσω. Βρισκόμουν σε διακοπές με τα παιδιά και με τον τότε σύντροφό μου και θυμάμαι να τους ζητάω να πάω να δοκιμάσω. Ήταν ένας Γερμανός που νοίκιαζε εξοπλισμό και μου τόνισε πως πρέπει να εκπαιδευτώ 10 μέρες και μετά να δοκιμάσω να κάνω μόνη μου. Εγώ του απάντησα «Μπα, εγώ μία μέρα έχω μόνο ακόμα εδώ. Θα το κάνω. Θέλω οπωσδήποτε να το δοκιμάσω. Πιστεύω θα τα καταφέρω». Εκείνος γέλασε και μου είπε πως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα αλλά με έβαλε όμως να δοκιμάσω. Ανέβηκα πάνω, είχε πάρα πολύ αέρα κόντρα, έπεσα κάτω και κρατούσα γενναία το πανί. Εκείνος εξεπλάγην από τη δύναμή μου και μου είπε πως το κέρδισα με το σπαθί μου. Αυτή, λοιπόν, ήταν η πρώτη μου εμπειρία στον Ατλαντικό Ωκεανό, με πάρα πολύ αέρα. Πού να ξαναγυρίσω πίσω. Το ταξίδι είχε μόλις ξεκινήσει. Ήμουν 44 ετών όταν δοκίμασα για πρώτη φορά. Το είχα πάρα πολύ στην καρδιά μου από την πρώτη στιγμή. Ενθουσιάστηκα που ανέβηκα πάνω και τα κατάφερα».

«Όσο ζούσα στην Ελβετία είχα πάρα πολλές δουλειές με το σπίτι μας το οποίο συνέχεια το ανακατασκευάζαμε, με τα παιδιά κι έτσι δεν είχα ιδιαίτερο ελεύθερο χρόνο να ακολουθήσω το πάθος μου. Κάπου στα 47 μου χρόνια, θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα που ενώ ο σύζυγός μου είχε σπάσει το χέρι του, δεν το βάλαμε κάτω και πήγαμε στην παραλία που τόσο αγαπούσαμε. ‘Άλλαζα εγώ τις ταχύτητες, με σκοπό να φτάσουμε στον προορισμό μας. Θυμάμαι να καθόμαστε να απολαμβάνουμε τον ήλιο και τη θάλασσα και τη ματιά μου να τραβά ένας surfer. Αμέσως γύρισα και είπα στον άντρα μου πως αν τολμούσα και πάλι να δοκιμάσω θα έπαιρνα τον εξοπλισμό και θα έφευγα. Ο άντρας μου γελώντας μου απάντησε να πάμε να πιούμε ένα καφέ να μου φύγει το μεράκι. Τον καφέ δεν πήγαμε να τον πιούμε ποτέ, μιας και ο σύζυγός μου μου έκανε έκπληξη και με πήγε να μου αγοράσει τον πρώτο μου εξοπλισμό. Του άρεσε και εξακολουθεί να του αρέσει να υλοποιούμε τα όνειρά μας και να μην τα παρατάμε ποτέ. Έτσι όταν με άκουσε να μιλάω πάλι για το windsurfing, θέλησε να πάμε να διαλέξω αυτό που επιθυμώ και να το ακολουθήσω. Αγόρασα ένα βαρύ, ασήκωτο σανίδι κι έτσι ξεκίνησαν όλα».

Η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας

«Πραγματικά νιώθω τη χαρά της απεραντοσύνης. Βιώνω την απόλυτη ελευθερία. Η δύναμη του αέρα με γεμίζει ικανοποίηση».

Δε βρίσκω λέξεις να περιγράψω τα συναισθήματά μου όταν κάνω windsurfing. Το κάνω με μεγάλη χαρά και με εκτίμηση στις εικόνες που αντικρίζω. Ξέρεις τι είναι να εξασκείς το άθλημα που αγαπάς παρέα με τα δελφίνια δίπλα σου; Να συναντάς μικρά, μεγάλα ψάρια, σαλάχια; Είναι τρομερό να βλέπεις το βυθό.

«Εκτιμώ και τον λίγο αέρα και τον πολύ, τον οποίο και λαχταρώ πιο συχνά. Για εμένα τα 5 μποφορ είναι τα ιδανικότερα. Νωρίτερα μέσα στη μέρα μου δε θα πω όχι και σε λιγότερα για να μπορώ να το διασκεδάσω και να κάνω και τα τσαλιμάκια μου όμορφα και ωραία. Πάντα θέτω στόχο μπροστά μου να φτάσω τους Βαρδιάνους και να γυρίσω πάλι πίσω. Κάνω 5 μίλια να πάω κι άλλα τόσα να επιστρέψω. Αν, δε, έχει βορειοδυτικό αέρα τότε μιλάμε για την απόλυτη μέρα για εμένα, μιας και με πάει φουλ μόνο του. Ανεβαίνω προς Μακρύ Γιαλό και μετά πάω καρφί προς τους Βαρδιάνους».

Η περιπέτεια που της έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό

«Πήγαινα πάλι προς Βαρδιάνους, με αφετηρία τον Μακρύ Γιαλό και δεν είχα προσέξει ότι είχε γεράσει πολύ ο σύνδεσμος και την πάτησα. Είχα ένα ελαφρύ σανίδι, γύρω στα 140 κιλά και ενώ πηδούσα τα κύματα και έκανα ζικ ζακ, εκείνη τη στιγμή είχα χτυπήσει σε ένα κύμα και πετάχτηκα ψηλά, με αποτέλεσμα να χάσω το σανίδι. Με έτσουξε η πλάτη μου από τον πόνο, νόμιζα ότι έπεσα σε τσιμέντο. Τόσο σκληρό ήταν το νερό, αν πέσει κάποιος από τόσο ψηλά με την πλάτη, δίχως το σανίδι. Και τι να δω. Είχα 7 μποφόρ αέρα και το σανίδι μου πήγαινε φουλ για Ζάκυνθο. Παράτησα το πανί, σηκώθηκα πάνω, μάζεψα τα μαλλιά μου και προσευχήθηκα στον Άγιο Νικόλα και του λέω: «Άκου να δεις Άη Νικόλα, έχω δύο παιδιά και τον άντρα μου έξω. Θέλω να γυρίσω οπωσδήποτε κοντά τους. Επίτρεψέ μου το αυτό να σου το πω». Και βουτάω και κάνω την πεταλούδα σε στιλ δελφινιού. Κάποια στιγμή όταν χτύπησα το κεφάλι μου στο σανίδι λέω από μέσα μου «Άη Νικόλα είσαι κοντά μου. Το ήξερα ότι θα είσαι, παλικάρι μου. Σ’αγαπώ». Κι ανέβηκα στο σανίδι, το αγκάλιασα και άρχισα με τα χέρια μου να προσπαθώ να φέρω κοντά μου το πανί. Ως δια μαγείας το πανί ήρθε κοντά μου από μόνο του και τα έλυσα όλα. Τα έδεσα μετά όλα σφιχτά και δε μου έμενε άλλο παρά να ξαπλώσω πάνω στο σανίδι και να ξεκουραστώ για να ανακτήσω δυνάμεις. Κόντραρα με τα χέρια μου. Κάποια στιγμή ακούω θόρυβο από μία ρεγκάτα, η οποία έτρεχε με δαιμονισμένη ταχύτητα. Με είχαν δει που πάλευα και έτρεξαν να με βοηθήσουν. Μου έκαναν σήμα και εγώ αμέσως κοίταξα να δω πώς θα ποζάρω σωστά για να πιάσω το σκοινί. Με την τρίτη προσπάθεια το άρπαξα, σηκώθηκα όρθια, κόντραρα ακριβώς και μπήκα αμέσως στη σκάλα τους. Τους έκανε σε όλους εντύπωση με τι γενναιότητα ανέβηκα πάνω στη ρεγκάτα αλλά εδώ που τα λέμε τους έκανε ακόμη περισσότερη εντύπωση που έκανα windsurfing με τόσα μποφόρ (είχαν φτάσει τα 8). Η θάλασσα ήταν θεόρατη. Εμένα όμως δε με τρόμαζε τίποτε. Ήμουν σίγουρη ότι θα το καταφέρω κι αυτό. Δε με τρομάζει τίποτα. Βέβαια πάντα ευγνωμονώ αυτούς τους Ιταλούς που με βοήθησαν και με έβγαλαν έξω στην ακτή εκείνη τη μέρα. Εκείνη ήταν η πιο περιπετειώδης μέρα μου στη θάλασσα».

Η καθημερινότητά της και η μεγαλύτερη απόσταση που έχει διανύσει

«Πηγαίνω κάθε μέρα για προπόνηση, ειδικά αν έχει αέρα. Πέραν του windsurfing βγάζω το πανί και κάνω κωπηλασία, κάνω κανό και φυσικά πολύ κολύμπι. Από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα κάθομαι στη θάλασσα. Όταν δεν είμαι μέσα στο νερό παίζω ρακέτες. Με ρωτούν πώς αντέχω και μετά το windsurfing μπορώ και παίζω δύο ώρες ρακέτα και τους απαντώ με γέλιο πως για εμένα η ρακέτα είναι ξεκούραση γιατί ξεμουδιάζω. Δεν μπορώ να τεμπελιάζω».

«Η μεγαλύτερη απόσταση που έχω διανύσει στη ζωή μου ήταν όταν ξεκίνησα από τα Κανατάδικα στη Βόρεια Εύβοια και έφτασα απέναντι στο Τρίκερι Μαγνησίας και πάλι πίσω».

«Στα 70 μου πέταξα πρώτη φορά παραπέντε. Μου το έκανε δώρο ο γιος μου και ήταν πραγματικά μια πολύ ωραία εμπειρία. Δύο ώρες ήμουν πάνω και τα γυρίσαμε όλα. Βλέπαμε τη Ζάκυνθο, τη Λευκάδα,την Ιθάκη. Ήταν θεϊκό. Ο γιος μου κουράστηκε αλλά εγώ του ζητούσα να κάνουμε κι άλλο. Είναι υπέροχο να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά».

Ο νέος της στόχος: ο διάπλους Κεφαλλονιάς – Κυλλήνης

«Η ταχύτητα μου άρεσε πάντα. Θα τολμήσω να επιχειρήσω τώρα τον διάπλου γιατί είμαι πια σε μια ηλικία που σκέφτομαι πως αυτό το κομμάτι της ζωής μου θα τελειώσει σύντομα. Πρώτα. όμως, θέλω να έχω αφιερώσει κάτι στους νέους. Να τους δώσω ένα μάθημα να μην τα παρατούν ποτέ και να προσπαθούν πάντα».

Θέλω να περάσω στη νεολαία το εξής μήνυμα: να μη φοβούνται, να τολμούν, να κυνηγούν τη ζωή, να προσπαθούν και να μην το βάζουν ποτέ κάτω.

«Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που επέλεξα να κάνω αυτή τη διαδρομή. Υπάρχει ένας λόγος που είναι μέσα στα βάθη της ψυχής μου. Είχα πονέσει πάρα πολύ όταν έφυγα από το νησί μου στα εφηβικά μου χρόνια. Όταν έφυγα, λοιπόν, τότε στα 15 μου χρόνια πόνεσα πάρα πολύ κι έκανα να το ξαναδώ 24 ολόκληρα χρόνια. Κι αυτό γιατί ο πρώτος μου σύζυγος δε με άφηνε να κατέβω στο νησί. Αυτή τη φορά θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου ότι τα καταφέρνω και δίχως καράβι μπορώ να φτάσω απέναντι. Βρήκα τη δύναμη να αντιμετωπίσω όλα αυτά στη ζωή μου, από τις δυσκολίες των παιδικών χρόνων, μέχρι τις δυσκολίες στο πλευρό του πρώτου μου συζύγου. Αυτό για εμένα είναι μία ακόμη απόδειξη ότι μπορώ να πετύχω ό,τι βάλω στο μυαλό μου. Το οδύσσειο ταξίδι της ζωής μου θα είναι αυτή η διαδρομή για εμένα, με τα καλά και τα κακά του».

 

Το ξαφνικό μπαμ και το ρεκόρ Guinness

Έχω ένα συνάδελφο εδώ στην Κεφαλονιά, που τον γνώρισα στον ναυτικό όμιλο που άφηνα τα σανίδια μου. Εκεί, λοιπόν, γνώρισα τον Γεράσιμο ο οποίος ασχολιόταν με το βίντεο. Όταν είδα τα δικά του τού ζήτησα να με βγάλει κι εμένα ώστε να μείνει στα εγγόνια μου ως αναμνηστικό. Βγάλαμε, λοιπόν, τα πλάνα, τα μοντάραμε και μετά ανεβάσαμε τα βίντεο στη σελίδα μου στο facebook. Ξαφνικά το μοιραζόταν κόσμος και έγινε μεγάλος θόρυβος. Ούτε που κατάλαβα πώς έγινε. Ειδικά στην Αμερική γίνεται χαμός. Μαθαίνω τα νέα από φίλους μου εκεί και χαίρομαι πολύ».

«Όλο αυτό με το ρεκόρ Guinness ξεκίνησε πολύ ξαφνικά. Εγώ δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Ένας φίλος μου, μου πρότεινε να δηλώσουμε συμμετοχή για τη μεγαλύτερη σε ηλικία surfer στον κόσμο. Εγώ αρχικά ήμουν διστακτική αλλά αφού μου μίλησαν κι άλλα άτομα στην Κεφαλονιά είπα να το κάνω. Μου ζήτησαν ταυτότητα και πιστοποιητικό γεννήσεως γιατί πραγματικά δεν πίστευαν ότι στα 78 μου, τότε, χρόνια ότι έκανα windsurfing. Πέρσι, λοιπόν, κάναμε την αίτηση γιατί δεν υπήρχε η κατηγορία αυτή για τη γηραιότερη γυναίκα windsurfer. Είμαι το πρώτο γυναικείο κόκαλο που έχει φτάσει σε αυτή την ηλικία και κάνω windsurfing. Δεν υπήρχε καν αίτηση για γυναίκα και το ρεκόρ Guinness μας απάντησε πως θα ανοίξει μία καινούργια λίστα».

«Ως τα τέλη Αυγούστου θα πρέπει να έχω στείλει καταγραφές σε video στις οποίες θα αποδεικνύεται ότι κάνω windsurfing για συγκεκριμένες ώρες, διανύοντας τις αποστάσεις που έχουμε αναφέρει. Ήδη αυτό που ζητούν για το μήνα Ιούνιο το έχω περάσει. Το επόμενο ραντεβού είναι στην Αθήνα όπου θα υπάρχει ειδικός διπλωματούχος που θα με τσεκάρει να κάνω windsurfing για να πάρω την επόμενη έγκριση. Το τελευταίο τεστ θα το περάσω στην Κεφαλονιά, στο νησί μου. Φυσικά, έχω κάνει αίτηση και για δεύτερο ρεκόρ, αυτή τη φορά όσον αφορά τον διάπλου Κεφαλονιάς-Κυλλήνης, τον οποίο και θα επιχειρήσω τέλος Αυγούστου».

Κοιτάζω το μαγνητοφωνάκι, γράφει μιάμιση ώρα. Αποκλείεται σκέφτομαι μέσα μου. Πώς πέρασε τόση ώρα χωρίς να το καταλάβω; Η αλήθεια είναι πως η κυρία Αναστασία χώρεσε μέσα σε μιάμιση ώρα συζήτησης όλη της τη ζωή #διπλής: τη ζωή της όλα αυτά τα χρόνια, από τα παιδικά χρόνια μέχρι σήμερα και τη ζωή της που τα τελευταία χρόνια ακούει στο όνομα windsurfing. Κλείνοντας την ρωτάω τι θα την κάνει πραγματικά χαρούμενη. Γελά και μου απαντά απευθείας:

Θα με κάνει χαρούμενη να βλέπω τα παιδιά να μην τα παρατούν πουθενά. Θα ήθελα να βλέπω τις γυναίκες να παλεύουν και να πιστεύουν στον εαυτό τους. Αν υπάρχει ισχυρή θέληση τα καταφέρνουμε. Να αγαπάμε τη φύση να την προσέχουμε και να μας προσέχει. Αυτό που κάνω το κάνω ξεκάθαρα για να περάσω μηνύματα. Και ελπίζω να το πετύχω.

Δεν ξέρω για εσένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, πάντως εμένα η κυρία Αναστασία πραγματικά με επηρέασε θετικά και με ταρακούνησε. Όσο απομαγνητοφωνώ τη συνέντευξη στο πλοίο από Πειραιά προς Κουφονήσια χαμογελάω και πραγματικά το απολαμβάνω. Πώς γίνεται να μην απολαμβάνεις να βλέπεις τόσο δυναμικές γυναίκες, οι οποίες παρά τα δύσκολα χρόνια που βίωσαν έχουν τσαγανό και δε σταματούν να κυνηγούν τα όνειρά τους ΠΟΤΕ και ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ. Κυρία Αναστασία, όπως είπα και στις φίλες μου, θέλω να σας μοιάσω. Καλή επιτυχία!