Διονυσία Παπαδοπούλου: «Μου αρέσει να κεντάω μόνη μου. Δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι όταν κεντάω»

– Μια μίνι αφήγηση ζωής: πώς φθάσατε στο πάθος σας που είναι τέχνη και χόμπι και τι κάνατε μέχρι τότε;

Γεννήθηκα στην Αθήνα, το τρίτο παιδί μια μεσοαστικής οικογενείας. Σπούδασα Γραφιστικές τέχνες καθώς και δημοσιογραφία, επαγγέλματα που δεν εξάσκησα αφού άρχισα να εργάζομαι ως υπάλληλος μεγάλης ασφαλιστικής εταιρίας. Στην δουλειά αυτή πήγα για να ευχαριστήσω τους γονείς μου, οι οποίοι είχαν την έννοια της επαγγελματικής μας αποκατάστασης. Συμβιβασμένη και νιώθοντας ενοχικά να πω ότι δεν μου άρεσε αυτή η δουλειά, μιας και πριν 20 χρόνια ήταν μεγάλη ευκαιρία ο μόνιμος μισθός, συνέχισα να εργάζομαι σε αυτή για 29 χρόνια. Ο συμβιβασμός όμως αυτός λειτούργησα σε εμένα και παρακινητικά, μιας και πάντα έψαχνα διεξόδους χαράς. Άρχισα μαθήματα ζωγραφικής, φωτογραφίας, διάβαζα ατελείωτα και παρακολουθούσα όσο το δυνατόν περισσότερες θεατρικές παραστάσεις. Τα βράδια άρχισα να ανακαλύπτω το κέντημα ως πηγή έκφρασης, δημιουργικότητας και εκτόνωσης των ανταγωνιστικών και απαιτητικών ρυθμών της εργασίας μου.

– Πού μεγαλώσατε, πού ζείτε και πόσο μεγάλο ρόλο παίζει το περιβάλλον σε αυτό που έχετε επιλέξει να κάνετε;

Μεγάλωσα στην Αθήνα, ζω με την οικογένειά μου στη Φιλοθέη και πιστεύω ότι σίγουρα το περιβάλλον με βοήθησε να επιλέξω αυτό που είμαι αλλά και αυτό που κάνω σήμερα. Τα βιώματα μας θεωρώ ότι είναι ο καμβάς της ζωής μας. Ο τρόπος που επιλέγει ο κάθε ένας από εμάς να ζήσει είναι οι κλωστές μας. Εγώ επέλεξα να έχω μια φωτεινή ζωή, η οποία πέρασε από πολλούς συμβιβασμούς και καταπιέσεις των θέλω μου, όμως πλέον στην ηλικία που είμαι και με την αμέριστη υποστήριξη του συζύγου μου και των παιδιών μου επιλέγω μόνο φωτεινά χρώματα για εμάς.

– Ποιο είναι το κύριο θέμα ή μοτίβο που σας εμπνέει περισσότερο και πώς προκύπτουν οι θεματικές κάθε φορά;

Με ενθουσιάζουν τα παραδοσιακά σχέδια. Μέλημ’α μου είναι να μπορέσω να δώσω τη δυνατότητα να αγαπήσουν σήμερα αυτή την ομορφιά που υπάρχει σε αυτά. Κάθε σχέδιο κρύβει και μια ιστορία, αν φανταστούμε τις δημιουργούς του. Νεαρά κορίτσια που μπορεί και να μην είχαν φύγει ποτέ από τον τόπο τους, «ζωγράφιζαν» με τη βελόνα τους δράκους και πουλιά, βασιλιάδες και λουλούδια που προκύπταν με τη φαντασία τους και την παρατήρηση. Η προσωπική μου πινελιά είναι το σκούρο χρυσό που επιλέγω να βάζω κεντήματα μου. Οι θεματικές που κεντάω προκύπτουν από μόνες τους. Το ένα κέντημα μου δείχνει το δρόμο για το επόμενο. Πολλές φορές επαναλαμβάνω το ίδιο σχέδιο με άλλα υλικά και ανακαλύπτω καινούργιες εικόνες. Σαν να βλέπω ένα καινούργιο σχέδιο, μεταμορφώνεται σε ένα διαφορετικό αφήγημα.

– Παρακολουθείτε την τέχνη γενικότερα; 

Αγαπώ την Τέχνη σε όλες της εκφάνσεις της. Επισκέπτομαι μουσεία, γκαλερί, όπως σας είπα και νωρίτερα, διαβάζω πολύ, ακούω ατελείωτα μουσική και βλέπω θέατρο. Μέσα από όλα αυτά ανατροφοδοτείται η δημιουργικότητά μου και εμπνέομαι ώστε να κεντάω με μεγαλύτερο πάθος. Δεν έχω κάποιες συγκεκριμένες περιόδους ζωγραφικής που νομίζω ότι προτιμώ. Νιώθω ότι μπορεί να με συγκινήσει το ίδιο έναν πίνακας του Ελ Γκρέκο με μια ζωγραφιά του Θεόφιλου. Ίσως να συγκινούμαι περισσότερο με τα γλυπτά του Χαλεπά, σκεπτόμενη την αγάπη του για την Τέχνη του και τη ζωή του ολόκληρη.

– Σας αρέσει να πειραματίζεστε; τι σημαίνει πειραματισμός στη δική σας περίπτωση;

Μου αρέσουν οι πειραματισμοί όταν τους παρακολουθώ σε άλλους. Εγώ δεν κάνω εύκολα πειραματισμούς στο κέντημα. Θεωρώ ότι έχω στα χέρια μου κάτι πολύτιμο, μιας και επαναλαμβάνω παραδοσιακά κεντήματα και συνειδητά δεν θέλω να αλλάξω τίποτε από την ιστορία τους. Ίσως όταν αποφασίσω να κεντήσω δικά μου σχέδια να τολμήσω να πειραματιστώ.

– Υπάρχουν έργα σας που θεωρείτε πιο προσωπικά ή σημαντικά;

Υπάρχει ένα κέντημά μου, το οποίο απεικονίζει ένα επαναλαμβανόμενο μοτιφ με λουλούδια, το οποίο το κεντούσα τους 9 μήνες της δίδυμης κύησης μου. Αυτό το κέντημά μου το αγαπώ ιδιαίτερα, αφού μου υπενθυμίζει το φόβο, την απελπισία το πείσμα, την προσμονή και την απόλυτη ευτυχία που βίωσα εκείνη την περίοδο. 9 μήνες σχεδόν κλεισμένη στο σπίτι μου, με τα δύο υπέροχα πλάσματα να κινούνται ρυθμικά μέσα μου και εγώ με αυτό το κέντημα να μετράω τις ώρες και τις ημέρες μέχρι να έρθουν στη ζωή. Αυτό το κέντημα είναι η κληρονομιά μου σε αυτούς και σηματοδοτεί για εμένα τη συνέχεια της μοναδικής αδιάρρηκτης σχέσης τους.

– Πώς προτιμάτε να δουλεύετε: σε απόλυτη ησυχία και μοναξιά ή όχι;

Μου αρέσει να κεντάω μόνη μου. Συντροφιά μου έχω πάντα ένα μικρό ραδιόφωνο και ακούω μουσική. Δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι όταν κεντάω, νιώθω ότι είναι ένας «κρυφός έρωτας» που δεν μου αρέσει να μοιράζομαι με άλλους.

– Η υλοποίηση προκύπτει από μία εικόνα που έχετε ήδη σχηματίσει στο μυαλό σας και πόσο αλλάζει στην πορεία.

Η υλοποίηση αρχίζει με μια πρώτη εικόνα που δημιουργώ στο μυαλό μου. Το τελικό αποτέλεσμα, όμως, έχει το δικό του δρόμο. Το κέντημα με πάει από μόνο του. Ποτέ αυτό που έχω εξ αρχής δεν είναι το ίδιο με το τελικό αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι τα υλικά από μόνα τους σε οδηγούν εκεί που πραγματικά θα γράψουν όσο το δυνατόν καλύτερα στον καμβά.

– Θα μου πείτε τι σημαίνει τελικά παράδοση, πόσο μεγάλη σημασία έχει και πώς γίνεται σε αυτόν τον νέο κόσμο να την τιμήσουμε και να τη διατηρήσουμε; Ο εκσυγχρονισμός της είναι μία λύση;

Παράδοση είναι η αφή, η γεύση και η μυρωδιά που έχει καταγραφεί στον κάθε ένα από εμάς. Η παράδοση είναι η ρίζα, δέντρο χωρίς ρίζα δεν μπορεί να μεγαλώσει και να ανθίσει. Για να μπορούμε να προχωρήσουμε πρέπει να φέρουμε την παράδοση μας στο σήμερα, αλλιώς είναι κάτι στεγνό, μουσειακό που δεν μπορεί να συνδεθεί με το συναίσθημα μας. Ποιος από εμάς όμως δεν συνδέει το «σεμεδάκι της γιαγιάς» με τη μυρωδιά από τα γεμιστά, τα χρώματα της βουκαμβίλιας των Κυκλάδων, και το χέρι με τα σημάδια από το χρόνο να ζωγραφίζουν με κηλίδες το παχουλό χέρι της γιαγιάς μας στο κεφάλι μας. Αυτό αποτυπώνεται σε κάθε παραδοσιακή κεντητική απεικόνιση. Αυτή είναι η παράδοση μας που δεν μπορεί να ξεχαστεί αλλά και δεν μπορεί να μείνει ίδια μέσα στο χρόνο.

Info:
Διονυσία Παπαδοπούλου | Νήμα, Βελόνα, Σταυρός // Ίρις Κρητικού, Επιμελήτρια έκθεσης
Εγκαίνια, Τρίτη 27 Μαΐου 2025 & Διάρκεια 27-31 /05/25
Βρυσάκι-Χώρος Τέχνης και Δράσης | Βρυσακίου 17, Πλάκα