Αποκλειστικά στο LadyLike: Και οι 4 ήταν υπέροχες. Oι υποψήφιες για το βραβείο Β’ Γυναικείου ρόλου στα Ίρις 2025
- 10 ΙΟΥΝ 2025
Η Έλενα Τοπαλίδου, η Κλέλια Ρένεση, η Ναταλία Σουίφτ και η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου δεν είναι απλώς υποψήφιες για το Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου στα φετινά Βραβεία Ίρις. Είναι 4 ισχυρές παρουσίες που εκπροσωπούν όσα κάνουν το νέο ελληνικό σινεμά συναρπαστικό, θαρραλέο και αληθινό.
Καθώς η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου γιορτάζει 16 χρόνια και ετοιμάζεται να απονείμει τα Βραβεία Ίρις, τα δικά της «Όσκαρ» στις 11 Ιουνίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, εμείς συναντάμε 4 γυναίκες που δεν «υποδύονται» απλώς χαρακτήρες. Τους ζωντανεύουν και τους μεταμορφώνουν σε κάτι που μένει.
Η Έλενα Τοπαλίδου, η Κλέλια Ρένεση, η Ναταλία Σουίφτ και η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου μιλούν αποκλειστικά για τις εμπειρίες τους από τα γυρίσματα, τη σημασία των Βραβείων Ίρις για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και τις προκλήσεις του να είσαι γυναίκα στον χώρο του σινεμά σήμερα.
Σε μια χρονιά με ισχυρές ερμηνείες και κοινωνικά φορτισμένες ταινίες, οι 4 υποψήφιες μάς προσφέρουν κάτι περισσότερο από λόγια: ένα βλέμμα εκ των έσω για το πού στέκεται και πού πάει ο νέος ελληνικός κινηματογράφος.
Από την εσωτερική ένταση της Έλενας Τοπαλίδου σε 2 κόντρα- ρόλους, στη μαχητική διαύγεια της Κλέλιας Ρένεση. Από την ωμή ειλικρίνεια της Ναταλίας Σουίφτ, μέχρι την ώριμη ματιά της Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου αυτή η κοινή συνέντευξη είναι μια συνάντηση χωρίς φίλτρα. Μια ειλικρινής κουβέντα για την τέχνη, τη θέση της γυναίκας πίσω και μπροστά από την κάμερα, τις αντιφάσεις της δημιουργίας και την ακατέργαστη ομορφιά του ελληνικού σινεμά. Σαν μια ταινία που δεν γυρίστηκε ακόμα, αλλά θέλουμε πολύ να δούμε.
Έλενα Τοπαλίδου -Υποψήφια Β’ Γυναικείου Ρόλου για τις ταινίες Αρκάντια & Κιούκα πριν το τέλος του καλοκαιριού
Ladylike.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson
– Είσαι η μοναδική υποψήφια με 2 συμμετοχές στην ίδια κατηγορία φέτος. Τι σημαίνει για σένα αυτό το διπλό καλλιτεχνικό αποτύπωμα;
Έπαθα κάτι σαν διχασμό προσωπικότητας. Ξεφάντωσα μόνη μου σε ένα μικρό σπιτάκι που έχω στη Θεσσαλονίκη. Δηλαδή σαν παιδί χάρηκα (δεν απέχω ιδιαιτέρως από την ηλικία αυτή στις αντιδράσεις) και μετά άρχισα να κλαίω γιατί αντιδικούσαν οι ρόλοι και άρχισαν να μαλλιοτραβιούνται, σε ποιον από τους 2 είμαι καλύτερη.
Τους εξήγησα πως το πιο τίμιο θα ήταν να χαίρονται για μένα που τους υπηρετώ με τέτοιο κόπο και τρόπο και σκέψη και διαίσθηση και φαντασία και ευχαρίστηση που τελικά είμαι μια που γίνεται 2. 2 που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Έλενα Τοπαλίδου: «Είμαι ευγνώμων στον Γιώργο Ζώη, στον Κωστή Χαραμουντάνη, που με φαντάστηκαν με όλη τη δύναμη της φαντασίας τους, που τόλμησαν».
Στα συνεργεία και των 2 ταινιών .Είμαι ερωτευμένη με τον κάθε έναν μέσα από το κάθε συνεργείο, είμαι τυχερή και είμαι 2. Σας ευχαριστώ τόσο θερμά, μέχρι που να καίει.
– Πώς αντιλαμβάνεσαι τον ρόλο των Βραβείων Ίρις στη διαμόρφωση της ταυτότητας του νέου ελληνικού σινεμά;
Προσωπικά τα αντιλαμβάνομαι και τα αντιμετωπίζω σαν τα Όσκαρ, σε μικρότερη γεωγραφική περιφέρεια. Τα σέβομαι, τα ευχαριστιέμαι, τα τιμώ, τα απολαμβάνω. Νιώθω σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο που τα στολίδια του μπήκαν σιγά- σιγά. Συγκινούμαι. Συναντώ ανθρώπους που υπεραγαπώ. Το σινεμά έχει άλλη φόρτιση από το θέατρο. Μας αξίζει και του αξίζουμε.
Ναταλία Σουίφτ – Υποψήφια Β’ Γυναικείου Ρόλου στα βραβεία Ίρις 2025, για το Κρέας του Δημήτρη Νάκου
Ladylike.gr, Άσπα Κουλύρα
– Το «Κρέας» έχει σαρώσει φέτος με 16 υποψηφιότητες. Τι πιστεύεις ότι έκανε αυτή την ταινία τόσο επιδραστική;
Πιστεύω ότι καταπιάνεται με θέματα που επηρεάζουν βαθιά την ελληνική κοινωνία και καθρεφτίζει ζητήματα που παραμένουν άλυτα. Ο ρατσισμός και η εκμετάλλευση λόγω της -λανθασμένης- αίσθησης ταξικής ανωτερότητας καλά κρατούν δυστυχώς. Επίσης είναι μια ταινία που σε βάζει πολύ μέσα, θες να δεις τι θα γίνει μετά, σε αφορά.
Νομίζω ότι μέσα από της ερμηνείες και τη μουσική κάπως ο θεατής γίνεται κομμάτι αυτού του σύμπαντος.
– Σε μια κοινωνία που αλλάζει συνεχώς, θεωρείς ότι το ελληνικό σινεμά παραμένει «αναρχικό» ή αρχίζει να γίνεται πιο mainstream;
Ναταλία Σουίφτ: «Το ελληνικό σινεμά παραμένει αναρχικό, γιατί γίνεται με αναρχικούς όρους. Από αγάπη, πάθος και ως επί το πλείστον, χωρίς στήριξη από κρατικούς φορείς».
Κλέλια Ρένεση: Υποψήφια Β’ Γυναικείου Ρόλου στα βραβεία Ίρις 2025, για το Υπάρχω του Γιώργου Τσεμπερόπουλου
Tanweer
– Είσαι από τα δημόσια πρόσωπα της καλλιτεχνικής σκηνής που έχουν πολιτική φωνή. Πώς συνδυάζεται η καλλιτεχνική έκφραση με την κοινωνική ευθύνη μέσα από το σινεμά;
Όλες οι καλλιτεχνικές μορφές έκφρασης μπορούν και συνήθως έχουν κοινωνική ευθύνη. Η καλλιτεχνία θέλει κόπο και μόχθο. Αδύνατον να προχωρήσεις δίχως ένα κοινωνικό όραμα να σε πλαισιώσει. Να σου δίνει το κίνητρο και να σε δυναμώνει.
Κλέλια Ρένεση: «Για μένα είναι μεγάλη ευλογία όταν ο καλλιτέχνης καταφέρνει και παντρεύει την καλλιτεχνία του με τον κοινωνικό προβληματισμό του. Σε όποια τέχνη κ αν επιδίδεται».
– Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα στο σύγχρονο ελληνικό κινηματογραφικό οικοσύστημα, τι θα ήταν αυτό;
Να ενισχυθεί οικονομικά και παραγωγικά σε όλους τους τομείς. Κονδύλια για ενίσχυση και εκμάθηση συγγραφής σεναρίου, επιδοτήσεις σε τολμηρές νέες κινηματογραφικές ματιές, να δημιουργηθούν σε όλα τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, ακόμα και στους δήμους, κινηματογραφικές λέσχες.
Να γίνει ο κινηματογράφος, μέρος της καθημερινότητας μας.
Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου -Υποψήφια Β’ Γυναικείου Ρόλου στα βραβεία Ίρις 2025 για το Wishbone
– Το “Wishbone” είναι η μόνη υποψήφια ταινία από γυναίκα σκηνοθέτρια. Πόσο σημαντικό είναι για σένα να εκπροσωπείς ένα έργο που όχι μόνο διαφοροποιείται αισθητικά, αλλά και φέρει τη γυναικεία ματιά σε μια βιομηχανία όπου οι γυναίκες πίσω από την κάμερα παραμένουν μειοψηφία; Αλλάζει κάτι στο ελληνικό σινεμά ή έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας;
Είναι σημαντικό να υπάρχουν γυναίκες σκηνοθέτριες, αλλά δυστυχώς παγκοσμίως είναι λιγότερες. Ήταν πάντα λιγότερες, χωρίς να σημαίνει ότι ήταν λιγότερο σημαντικές. Είμαι ευτυχής που δούλεψα με την Πέννυ Παναγιωτοπούλου, αγαπώ πάρα πολύ και τις 2 προηγούμενες ταινίες της, το Δύσκολοι αποχαιρετισμοί, ο μπαμπάς μου και το September.
Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου: «Η Πέννυ Παναγιωτοπούλου, έχει μια ματιά γυναικεία, μεγάλης ευαισθησίας, πάνω στους ανθρώπους της Ελλάδας του σήμερα».
Ακουμπάει πολύ στο ρεαλιστικό στοιχείο και την ίδια στιγμή καταφέρνει και το φωτίζει μ’ ένα βλέμμα κάπως υπερβατικό σε κάποια πράγματα, που έχεις την αίσθηση ότι είναι και δεν είναι πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει, τέτοια στοιχεία υπάρχουν και στο Wishbone .
Μ’ αρέσει η ματιά της, έχει μεγάλη ανθρωπιά και δεν ωραιοποιεί καθόλου τα πράγματα, έχει μια ωμότητα αλλά και την ίδια στιγμή μια μεγάλη ευαισθησία πάνω στα πρόσωπα, τα αγαπάει τα πρόσωπά της και τα προστατεύει. Υπάρχει ένα ανδρικό περιβάλλον κυρίως, αλλά αυτό έτσι ήταν πάντα κι έτσι είναι σχεδόν πάντα, παντού.
– Πιστεύεις ότι το ελληνικό σινεμά έχει βρει την «ταυτότητά» του μετά την εποχή των Weird Wave και post-crisis ταινιών;
Δεν μπορώ να απαντήσω σ’ αυτό. Μπορώ να πω όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι, όπως ο Περικλής Χούρσογλου, ο Σωτήρης Γκορίτσας, από τη γενιά μου, μετά ο Γιάννης Οικονομίδης, ο Τζώρτζης Γρηγοράκης, αυτοί μου έρχονται τώρα, άνθρωποι που παλεύουν.
Ο Νίκος Γραμματικός λυπάμαι που δεν κάνει ταινίες πια, είναι πολύ δύσκολο και ακριβό το σπορ αυτό, με αβέβαιη τελείως τη διανομή των ταινιών στις αίθουσες. Ο Γιάννης Οικονομίδης μπορεί και δουλεύει καλά, τον βλέπει ο κόσμος.
Εγώ εύχομαι σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους να είναι σιδεροστόμαχοι και τυχεροί, να μπορούν να συνεχίζουν να κάνουν ταινίες και να υπάρχει ελληνικός κινηματογράφος.
