Aggelina, Danae, Αντωνία Καούρη & Αλεξάνδρα Μάγκου φτιάχνουν το soundtrack της Gen Z
- 21 ΙΟΥΝ 2025
Πριν γίνει στίχος, beat ή τραγούδι στο repeat, η μουσική υπάρχει σαν αίσθηση. Είναι εκείνη η στιγμή που ακούς κάτι που δεν ήξερες πως έψαχνες. Ή που γράφεις χωρίς να σκέφτεσαι γιατί το νιώθεις πιο πολύ απ’ όσο μπορείς να εξηγήσεις. Η μουσική δεν είναι ποτέ μόνο νότες. Είναι δάχτυλα που «πατάνε» πρώτα λάθος και μετά σωστά. Είναι φωνές που δεν χωράνε σε ωδεία. Playlists που αλλάζουν κάθε τόσο κι ανάλογα με τη διάθεση, το TikTok που φέρνει ένα ρεφρέν στο feed σου. Στην Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής, στρέφουμε το βλέμμα μας στη νέα γενιά δημιουργών. Στις καλλιτέχνιδες που γράφουν, τραγουδούν, δοκιμάζουν, ανακαλύπτουν, επασυστήνονται.
Η Aggelina, η Danae, η Αντωνία Καούρη και η Αλεξάνδρα Μάγκου μπορεί να μην ανήκουν στην ίδια μουσική σκηνή, όμως μοιράζονται κάτι κοινό: μιλούν τη γλώσσα της Gen Z με αυθεντικότητα, χωρίς ταμπέλες και με μια έντονη ανάγκη να ακουστούν, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Καθεμιά τους, με διαφορετικό ηχόχρωμα και προσωπικό μουσικό βλέμμα, αφήνει ήδη τα πρώτα της αποτυπώματα και μεταμορφώνει τη μουσική βιομηχανία. Αν η μουσική είναι τρόπος να καταλάβεις τον κόσμο ή και να τον αντέξεις, τότε αυτές οι 4 νέες γυναίκες έχουν ήδη βρει τον δικό τους ρυθμό- και μας καλούν να τον ακούσουμε.
Σε αυτή την κοινή συνέντευξη, ζητήσα από εκείνες να θυμηθούν το πρώτο «κούρδισμα» που τις έφερε κοντά στη μουσική, να μιλήσουν για την ταυτότητά τους, τα πρότυπα, τις μουσικές τους επιλογές και τελικά, για το αποτύπωμα που θα ήθελαν να αφήσουν στην τέχνη. Αν δεν τις γνωρίζεις ακόμα, σου εγγυόμαι ότι στο τέλος θα ψάξεις να τις ακούσεις. Και πιθανότατα, να τις ξανακούσεις.
Από το πρώτο «κούρδισμα» στο πρώτο μικρόφωνο
«Από μικρή ασχολιόμουν με τη μουσική, είχα ξεκινήσει πιάνο από την Α΄ δημοτικού και μέχρι και το γυμνάσιο, που ήμουν σε μουσικό σχολείο, καλλιέργησα μια μουσική παιδεία. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι κι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα αισθανθεί κοντά στη μουσική, καθώς με τον τρόπο που την είχα τότε στη ζωή μου έμοιαζε με ακόμα ένα μάθημα, μια σχεδόν αγγαρεία. Όταν έφυγα από το μουσικό σχολείο, επειδή όπως δήλωνα “δεν ήθελα να γίνω μουσικός”, ξεκίνησα να παίζω μόνη μου κιθάρα και να τραγουδάω, σαν μια μορφή ψυχοθεραπείας.
Ταυτόχρονα εξέθεσα αυτό μου το χόμπι στα social media και όταν ξαφνικά αυτό άρχισε να παίρνει διαστάσεις έπρεπε τελικά να παραδεχτώ πώς μάλλον εγώ και η μουσική έχουμε μεγαλύτερη σχέση από αυτή που φανταζόμουν. Και αυτό έγινε ακόμα πιο έντονο στη διαδικασία του song writing, αφού ήξερα πώς έχω μια έφεση στα λόγια και τον στίχο από μικρή, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσα να γράψω μελωδίες. Και είναι απερίγραπτο το πόσο το απολαμβάνω και το πόσο ξαφνικά μπήκε στη ζωή μου.
Το να γίνω επαγγελματίας μουσικός είναι μια απόφαση που έχω πάρει τον τελευταίο χρόνο, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε. Έπρεπε να αφήσω κάποια πράγματα πίσω και είμαι τώρα πια 100% δοσμένη σε αυτό. Παρ’ όλες τις δυσκολίες του ξέρω πώς εδώ είναι το μέρος όπου λάμπω περισσότερο και όλα βγάζουν νόημα.
Σίγουρα δεν έχω επιλέξει ούτε ύφος ούτε είδος! Δε νιώθω πως είναι κάτι συγκεκριμένο».
Aggelina: «Κάθε φορά που γράφω ένα κομμάτι εκπλήσσομαι με το πόσο διαφέρει από κάθε προηγούμενο και πηγαίνω τρομαγμένη στον παραγωγό μου, πάντα με την απορία: “Τι είδος μουσικής κάνω;”»
«Έχω γράψει από punk και μπαλάντες, μέχρι και ραπ κομμάτια».
«Η μουσική ήταν πάντα στη ζωή μου με κάποιον τρόπο, απλά ίσως εγώ δεν την έβλεπα όπως την βλέπω τώρα. Ήταν παντού γύρω μου και με συνόδευε σε κάθε στιγμή μου. Η μουσική ζούσε μαζί μας, στο σπίτι μας. Μεγάλωσα με γονείς που φρόντιζαν να μην λείπει ποτέ από την καθημερινότητά μας, ακόμα και στις πιο απλές στιγμές, όπως στις διαδρομές μέχρι το χωριό, στις βόλτες στην παραλία, ακόμα και όταν μαγειρεύαμε μαζί με τη μαμά μου. Δεν έλειπε ούτε και από τα στούντιο του χορού, όπου αφιέρωνα ατελείωτες ώρες, πιστεύοντας πως αυτό ήταν το όνειρό μου, ενώ το όνειρο έπαιζε στα ηχεία. Έτσι, βρήκαμε η μία την άλλη και δέσαμε, χωρίς πολλή σκέψη, αβίαστα».
Danae: «Δεν θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου ποτέ “τώρα είμαι έτοιμη”. Η μουσική απλά ήρθε και με αγκάλιασε μόνη της».
«Το ύφος μου ακόμα δεν νομίζω πως το έχω βρει, είμαι στη φάση που λατρεύω να πειραματίζομαι και νομίζω θα συνεχίσω για αρκετό καιρό ακόμα, γιατί η μουσική μου φαίνεται απέραντη σαν τη θάλασσα.
Το βρίσκω δύσκολο να μείνω σε ένα genre και ίσως στη συγκεκριμένη περίοδο που νιώθω τρομερά δημιουργική, μού ακούγεται λίγο περιοριστικό. Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου αρκετά αυθόρμητο, ίσως και λίγο χαοτικό, άρα τα ακούσματά μου είναι πολλά, διαφορετικά, και αλλάζουν συχνά. Έτσι, μπόρεσα να αγαπήσω πολλές πτυχές της μουσικής».
«Υπήρχε ένα κομβικό σημείο στα 16 όπου ισορροπούσα μεταξύ των θέλω μου και της κοινής γνώμης των ανθρώπων που μου έλεγαν “η μουσική δεν είναι δουλειά”. Μέχρι τότε το πιάνο μου, το ωδείο, τα ακουστικά, τα cd μου-τα πάντα γύρω από τη μουσική- ήταν το πιο έντονο πράγμα στη καθημερινότητα μου».
Αντωνία Καούρη: «Ποτέ δεν μου άρεσε να μου λένε τι να κάνω και εντέλει δεν έκανα μουσική από αντίδραση. Νομίζω απλά αυτή ήταν η φυσική μου πορεία».
«Φυσικά και δεν έχω επιλέξει το είδος μου. Κινούμαι σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια και είναι κάτι που με γοητεύει. Θυμάμαι πάντα να μου λένε ότι πρέπει να κατασταλάξω και ότι πρέπει να βρω μια μουσική ταυτότητα, αλλά πάντα ένιωθα πως ήθελα να πάρω ότι με γέμιζε από το κάθε μουσικό είδος.
Σαν να ανοίγω μια μικρή πόρτα σε έναν καινούργιο κόσμο, να παίρνω κάτι και μετά να τη κλείνω. Δεν ήμουν και ούτε είμαι ταγμένη σε ένα συγκεκριμένο είδος».
«Ανέκαθεν είχα την ανάγκη να επικοινωνώ τα συναισθήματά και τις σκέψεις μου μέσω του τραγουδιού. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να το κάνω επαγγελματικά, υπήρχε μόνο σαν παιδικό όνειρο και έτσι σπούδασα οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων στο ΠΑΜΑΚ. Το τραγούδι ήτανε πάντα στη ζωή μου οπότε δεν μπορώ να πω χρονολογικά πότε αποφάσισα να ασχοληθώ για τα καλά με αυτό. Προέκυψε αβίαστα κάνοντας συναυλίες ήδη από το σχολείο και έχοντας πια στις αποσκευές μου και πολύ σημαντικούς χώρους όπως το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, το δημοτικό θέατρο Λυκαβηττού και ο Σταυρός του Νότου.
Τα τραγούδια και ο τρόπος που επιλέγω να τα διασκευάζω στα live μου είναι ένα συνονθύλευμα ιστοριών που θέλω κάθε φορά να παρουσιάσω».
Αλεξάνδρα Μάγκου: «Διαλέγω κομμάτια που με βοηθάνε να επικοινωνήσω την αλήθειά μου και να έρθω πιο κοντά στις εμπειρίες του κοινού».
«Οι δισκογραφικές δουλειές που θα κυκλοφορήσουν από Σεπτέμβρη, είναι κομμάτια που, αν τα άκουγα από άλλη ερμηνεύτρια, θα έλεγα σίγουρα “αυτό θα ήθελα πολύ να το πω!” κι ανυπομονώ πολύ να τα μοιραστώ με τον κόσμο».
Μουσική χωρίς φίλτρα
«Σίγουρα ταυτίζομαι με το no label κόνσπετ. Υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη να μπούμε σε καλούπια, που προσωπικά τη βρίσκω καταπιεστική και δυστυχώς μερικές φορές μπαίνω στο τριπάκι και μόνη μου και με καταπιέζω. Το να σκέφτομαι ότι δεν ανήκω σε κάποιο συγκεκριμένο ύφος κάθε φορά με ανακουφίζει και με βοηθά να βιώνω και να εκφράζω ελεύθερα το συναίσθημά μου μέσα από τη μουσική μου.
Δεν είμαστε και δεν είμαι ένα πράγμα. Βασικά πιστεύω πώς όλοι είμαστε τα πάντα, απλά αλλάζουμε ανάλογα με τις συνθήκες. Εκτός κι αν έχουμε κλείσει τον εαυτό μας σε μια ταμπέλα φυσικά!
Η αλήθεια είναι ότι η μουσική βιομηχανία είναι βουτηγμένη στα πατριαρχικά κατάλοιπα. Είναι αρκετά ανδροκρατούμενος χώρος, ελάχιστες είναι οι γυναίκες που παίζουν μουσικά όργανα ή είναι παραγωγοί. Το λέω με πόνο, καθώς ο πρωταρχικός στόχος μου να φτιάξω μια μπάντα που αποτελείται μόνο από θηλυκότητες απέτυχε.
Παρ’ όλα αυτά δεν παραπονιέμαι, συνεργάζομαι με άτομα που σέβομαι και με σέβονται και μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες. Επιλέγω τους συνεργάτες μου έναν προς έναν και ανεξαρτήτως φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού, δεν δέχομαι σεξιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές.
Πέραν όμως από τον δικό μου κλειστό συνεργατικό κύκλο, έρχομαι αρκετές φορές αντιμέτωπη με πολλά άτομα του χώρου που έχουν “παράσημο” τα πατριαρχικά πρότυπα. Και φυσικά το αβυσσαλέο ίντερνετ, με αφήνει συχνά εκτεθειμένη στην αποψάρα του μέσου Έλληνα».
Aggelina: «Έχοντας αποφασίσει πώς είμαι εδώ “for the girls, the gays and the theys” δεν με απασχολεί καθόλου η αποδοχή όσων επιλέγουν να συντηρούν την πατριαρχία».
«Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον να παίζω με την εικόνα που έχουν για μένα οι άνθρωποι που με κρίνουν από το φύλο μου. Το πώς θα επιλέξω να ντυθώ ή να συμπεριφερθώ, το ποια περσόνα θα υπηρετήσω, ποια γυναίκα θα είμαι σήμερα -η όμορφη, η χαζή, η έξυπνη, η χαλαρή, η φασαία, η γλυκούλα, η έξαλλη- πάντα θα προκαλέσει αντιδράσεις και θα κριθεί. Στο τέλος της ημέρας είναι σαν παιχνίδι και έχει πλάκα· να βλέπεις τι προκαλείς απλά επειδή υπάρχεις.
Tο να είμαι νέα γυναίκα ή μάλλον καλύτερα, να με αντιλαμβάνονται ως γυναίκα, στη μουσική, μέχρι στιγμής με διασκεδάζει και με παρακινεί.
Η Ελλάδα έχει ένα πρόβλημα με το νέο γενικότερα, όχι μόνο στη μουσική σκηνή. Έχει μια ανάγκη να προσκολλάται στο “ένδοξο παρελθόν” και οτιδήποτε νέο πρέπει να έρχεται από κάτι ήδη δοκιμασμένο και επιβεβαιωμένα καλό. Βρίσκουμε κάτι που πέτυχε στο εξωτερικό, δημιουργούμε μια ευτελέστερη κόπια του αλά ελληνικά και νιώθουμε πώς εξελισσόμαστε.
Για μένα το νέο είναι το αυθόρμητο, το ειλικρινές, αυτό που γεννιέται πηγαία για πρώτη και τελευταία φορά. Νιώθω -με μεγάλη θλίψη- πώς σε αυτή τη χώρα ό,τι πάει να λάμψει με λίγο διαφορετικό χρώμα, το “σκοτώνουμε” από φόβο.
Είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που έχουν το θάρρος και την ικανότητα να διατηρήσουν την μοναδικότητά τους σε ένα τόσο άφορο περιβάλλον (και είμαι τυχερή που είμαι φίλη με κάποιους από αυτούς). Αλλά από πείσμα και μόνο θα συνεχίσουμε να ανθίζουμε!»
Danae: «Οι ταμπέλες στη μουσική είναι κάτι που ταιριάζει σε μια παλιότερη εποχή».
«Τώρα πια, υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που μπορούν εύκολα να παρουσιάσουν το έργο τους και αυτή η ποικιλία δεν μπορεί να χωρέσει σε κουτάκια κατά τη γνώμη μου.
Η αλήθεια είναι πως έχω μουσικές προτιμήσεις, σίγουρα δεν μπορώ να χωρέσω σε όλα τα είδη, αλλά στη φάση του πειραματισμού στην οποία βρίσκομαι, δεν θεωρώ πως μπορώ να μπω πίσω από κάποια ταμπέλα. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν αισθάνομαι πως έχω και κάποιον περιορισμό· γράφω και τραγουδάω αυτό που αισθάνομαι.
Όλοι έχουμε επιρροές από διαφορετικούς καλλιτέχνες, συνειδητά από κάποιους και υποσυνείδητα από κάποιους άλλους. Θυμάμαι η πρώτη καλλιτέχνις που με εντυπωσίασε ήταν η Nina Simone. Όταν πρωτοάρχισα να ακούω τα τραγούδια της, δεν ήξερα ποια ήταν, απλά άκουγα μια ζεστή αλλά ταυτόχρονα δυναμική γυναικεία, σαν μητέρας, φωνή. Μάλιστα, το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα ποτέ μπροστά σε κόσμο ήταν δικό της.
Με έκανε να καταλάβω την αγάπη μου για την τζαζ μουσική, εκεί που κάπως την απαρνιόμουν. Μεγαλώνοντας, ξεχώρισα μια άλλη σπουδαία καλλιτέχνιδα, τη Lana Del Rey, στην οποία βρήκα να συνδυάζεται η έντονη σεξουαλικότητα και ο γυναικείος δυναμισμός με τη γλυκύτητα και στοιχεία παιδικότητας.
Μου φαινόταν αξιοθαύμαστο λοιπόν, γιατί μπορούσε να δείξει αρκετές πτυχές του εαυτού της μέσα από τα τραγούδια της, και γι’ αυτό πάντα τη θαύμαζα και κρατούσα έντονα το στοιχείο πως δε χρειάζεται να πλασάρεις τον εαυτό σου μόνο με έναν συγκεκριμένο τρόπο- μπορείς να είσαι τα πάντα».
«Δε με ενδιέφεραν ποτέ οι ταμπέλες. Φαίνεται ο κόσμος να τις βάζει για να προσδιορίσει κάποιον ή κάτι και αυτό είναι απόλυτα αποδεκτό. Δε μου αρέσουν, γιατί πάντα κινούμαι στη ζωή μου με μια φράση στο κεφάλι μου: Εξαρτάται. Πάντα εξαρτάται.
Προσωπικά έχω μάθει να κινούμαι κι από τις 2 πλευρές ενός δρόμου και αυτό δεν είναι απαραίτητα συμφεροντολογικό. Μπορεί τη μια να γράφω pop κομμάτια και την άλλη ό,τι πιο underground υπάρχει. Τη μια να είμαι ρομαντική και την άλλη απόλυτα κυνική, γιατί πάντα εξαρτάται από το πώς με επηρεάζει ο κόσμος».
Αντωνία Καούρη: «Οι ταμπέλες είναι κάτι σαν τις παρωπίδες. Βοηθάνε στο να συγκεντρωθείς μπροστά στον δρόμο, αλλά δίπλα σου μπορεί να υπάρχει μια όαση και να μην τη δεις ποτέ».
«Η μεγαλύτερη πρόκληση στη μουσική βιομηχανία του σήμερα, είναι η τέχνη και αυτό ισχύει ανεξαρτήτως φύλου. Ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση είναι να θέλεις να κάνεις την τέχνη σου στην Ελλάδα και να βγάζεις τα προς το ζην.
Ζούμε δυστυχώς σε μια χώρα που δεν δίνει χώρο στους καλλιτέχνες της. Κάτι που είναι αστείο εάν σκεφτείς πως η αρχαία Ελλάδα έπαιξε τεράστιο ρόλο στη θεωρητική θεμελίωση της μουσικής και αργότερα στην πολιτιστική της ενσωμάτωση.
Νιώθω πως έχουμε σημαντική έλλειψη μουσικής παιδείας και οι περισσότεροι άνθρωποι καταναλώνουν παθητικά την ίδια ανακυκλωμένη εμπορική παραγωγή. Έτσι δεν υπάρχει χώρος και αποδοχή για καινοτομίες και άλλα ακούσματα. Οι καλλιτέχνες δυστυχώς αντιμετωπίζουμε έλλειψη στήριξης, χαμηλή προστασία δικαιωμάτων και περιορισμένες ευκαιρίες».
«Πιστεύω ότι ζούμε στην εποχή της μουσικής απελευθέρωσης και αυτό μάς καθιστά πολύ δημιουργικούς. Μου αρέσει πολύ να μπλέκονται τα είδη και οι καλλιτέχνες γιατί το πάντρεμα αυτό πάντα επαληθεύει την προσπάθεια. Προσωπικά έχω κάνει συνεργασίες με καλλιτέχνες από διαφορετικές σκηνές, όπως το hip hop συγκρότημα “Πύρινη λαίλαπα” με το τραγούδι μας “Τα χρόνια δε γυρνάνε”. Από την άλλη είχα την τιμή να συμπράξω με την Ευανθία Ρεμπούτσικα με τις συναυλίες μας με τίτλο “Καρουζέλ”. Κάπως έτσι επιβεβαιώνεται ότι δεν υπάρχουν σύνορα στη μουσική του 2025».
Αλεξάνδρα Μάγκου: «Όσον αφορά στα social media είναι επιλογή μας το αν θα τα λειτουργήσουμε ως εργαλείο δουλειάς ή θα τα αφήσουμε να μας κατευθύνουν».
«Προσωπικά μέσα από αυτά φροντίζω να επικοινωνώ τις δημιουργίες μου, τις εμφανίσεις μου και επιλεγμένες στιγμές καθημερινότητας που πάντα σχετίζονται με τη μουσική. Η καλλιτεχνική ταυτότητα μέσα από αυτήν την αλληλεπίδραση, μπορεί να εξελιχθεί και να διευρυνθεί, παίρνοντας έμπνευση και από τις ανάγκες του κοινού μου, αλλά χωρίς ωστόσο να αλλάζει στην ουσία της».
Μουσικές δηλώσεις
«Η αλήθεια είναι πώς δεν θέλω εκούσια να περάσω κάποιο μήνυμα. Θέλω απλώς να διασκεδάζω την ώρα που γράφω τα τραγούδια μου, να κλαίω ή να γελάω και να είμαι αληθινή. Η ειλικρίνεια είναι για μένα το μεγαλύτερο πράγμα και αυτήν υπηρετώ. Αυτήν και την αγάπη. Από κει και πέρα θα μιλήσω για τα πάντα, από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα ή το τυχερό μου βρακί, μέχρι τα νεύρα μου για την κοινωνία»
Aggelina: «Ελπίζω πάντα να μπορώ να εμπνεύσω τις θηλυκότητες να μην απολογούνται ποτέ γι’ αυτό που είναι και να είναι αυθεντικές».
«Θεωρώ ότι η μουσική μου έχει μια έντονη αφηγηματικότητα, βασίζεται πολύ στον στίχο μέσω του groove. Θέλω πολύ ο κόσμος να ακούει τη μουσική μου και λίγο να κουνιέται και λίγο να γελάει.
Εύχομαι ειλικρινά η μουσική μου να φτάσει σε όποιον έχει ανάγκη να την ακούσει γιατί τη δημιουργώ με πολλή αγάπη και ελπίζω, σ’ αυτόν τον πλανήτη που βρέθηκα, να καταφέρω να αφήσω λίγο ακόμη χρώμα».
«Θα ήθελα ο κόσμος που με ακούει να νιώθει πως είμαι αυθεντική, πως αυτά που λέω τα τραγουδάω από την καρδιά μου. Δεν ήθελα ποτέ να είμαι μία απρόσωπη καλλιτέχνις. Μου είναι πολύ σημαντικό να ξέρουν ποια είναι η Δανάη και να βρει ο καθένας με ποια πτυχή μου συνδέεται περισσότερο.
Σίγουρα έχω αρκετό δρόμο μπροστά μου για να το κατακτήσω αυτό, ακόμα ανακαλύπτω τον εαυτό μου και έχω πολλά να μάθω από τον χώρο. Το τώρα μετράει πολύ για μένα· θέλω να συνεχίσω να έχω την ίδια λαχτάρα γι’ αυτό που κάνω, όπως ξυπνάω γι’ αυτό κάθε μέρα».
Danae: «Το στίγμα που θα ήθελα να αφήσω; Ίσως όποιος με σκέφτεται να νιώθει μέσα του καλοκαίρι».
«Η πίστη στο όνειρό μου και σε αυτό που κάνω μού δίνουν δύναμη να επενδύω χρόνο και ενέργεια και κάθε μέρα να βάζω ένα ακόμα λιθαράκι για την πραγματοποίησή του. Είμαι πολύ τυχερή γιατί έχω φίλους και ανθρώπους που πάντα με στηρίζουν και όταν μπλοκάρω, με ταρακουνούν και με βγάζουν από τα σκοτάδια μου.
Μπορεί να ακουστεί κλισέ, αλλά ο λόγος που πάντα μένω σε αυτό το μονοπάτι είναι μια φωτογραφία και ανάμνηση που έχω από όταν ήμουν 5 χρονών – νομίζω – που τραγουδάω μπροστά σε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, με ένα μικρόφωνο Barbie και με κοινό τη μαμά και τη γιαγιά μου, μια φωτογραφική στιγμή που μου υπενθυμίζει ότι στο τέλος όλα γίνονται γι’ αυτό το κοριτσάκι με το καρέ μαλλάκι.
Πιστεύω και θα πιστεύω μέχρι τέλους ότι στον κόσμο δεν ερχόμαστε για να είμαστε μόνοι. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα τέλειο ολόκληρο που μας περιμένει και θα ζήσουμε μαζί την ματαιότητα της ζωής, και όλα θα είναι πιο εύκολα και αβίαστα».
Αλεξάνδρα Μάγκου: «Mε τη προσωπική μου δικογραφία θέλω να δώσω την ίδια ελπίδα στον κόσμο, ότι δηλαδή δεν είμαστε μόνοι και μαζί μπορούμε καλύτερα και περισσότερα».
«Χαίρομαι τους ανθρώπους που μου λένε ότι η μουσική μου τους εκφράζει, αλλά χαίρομαι πιο πολύ τους ανθρώπους που βρίσκουν ψεγάδια σε αυτή. Σε κάθε περίπτωση θα ήθελα να τους πηγαίνω κάπου. Μπορεί κάποιο κομμάτι να τους ταξιδεύει μακριά από τη πραγματικότητα, αλλά ένα άλλο να τους ξυπνάει θυμίζοντάς τους πόσο σκληρή είναι. Αυτό είναι μουσική».
