Η νέα κολεξιόν της Samantha Sotos έχει κάτι από την ιστορία μας

Με την αγγλική φιλοξενία ήταν σίγουρο ότι η παραμονή θα ήταν άνετη, με σεβασμό και θαυμασμό προς την ομορφιά τους, αλλά η κίνηση είχε μέσα της τόση “αριστοκρατία” που μετέτρεψε αυτά τα “πλάσματα” σε έργα τέχνης και ομήρους.

Εσείς μπορεί να βλέπετε τα αγάλματα, αλλά εγώ βλέπω την ιστορία μου, τους προγόνους μου. 

Αν και έχουν την υπερηφάνεια του παγονιού, τώρα με κάποιο τρόπο η αυθεντική δόξα τους έχει υποβιβαστεί. Κάποτε ήταν στο ζενίθ της πόλης τους σε ευσεβές επίπεδο, ”παρασυρμένα” από το αεράκι και τον μπλε ουρανό, όπου ο ήλιος φιλούσε το δέρμα του προσώπου τους, έλεγαν την ιστορία της πόλης τους με ένα τρόπο που μόνο εκείνοι μπορούσαν να πουν. Οι υγιείς αποχρώσεις του ροζ προς βυσσινί στα μάγουλα έδειχναν σημάδια ζωής, τώρα τους καλύπτουν χρώματα μόνο από nude και κρύα πέτρα. Τώρα αναπολούν τον χρόνο που παραμένει, μόνο σαν μακρινή ανάμνηση.

Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ζωή και μέσα σ’ αυτό. Γνωρίζουμε ότι ένας πολιτισμός δεν πεθαίνει από την ματαιοδοξία ενός ανθρώπου. Αυτό είναι απόδειξη της ζωής καθώς υπάρχει μια φλέβα ελπίδας γνωρίζοντας ότι θα ξεκινήσει μια μέρα το ταξίδι τους πίσω στο σπίτι, η επανένωση με τους αγαπημένους τους για να γεμίσει το κενό.

Είναι μόνο θέμα χρόνου”. Κάπως έτσι η σχεδιάστρια Samantha Sotos περιγράφει την νέα συλλογή της.

Samantha Sotos: Α/W2015: If statues could walk