PUBLI

Steve Gemos: Ένας θρύλος των ’70s στον Κολωνό

Από τους Lovers, την μπάντα που έκανε χαμό στα ’70s στη Λάρισα μέχρι το Κέντρο της ActionAid στην Αθήνα, η ιστορία του Σωτήρη Κοματσιούλη ή αλλιώς Steve Gemos, όπως είναι το καλλιτεχνικό του όνομα, είναι γεμάτη μουσική, μεγάλες επιτυχίες αλλά και δύσκολες στιγμές.

Ο Σωτήρης Κοματσιούλης τη δεκαετία του ’70 υπήρξε ροκ σταρ. Με μία αναζήτηση στο διαδίκτυο διαπιστώνει εύκολα κάποιος πόσα έχουν γραφτεί για εκείνον. Ως καλλιτέχνης ταξίδεψε σ’ όλο τον κόσμο και βρέθηκε μάλιστα κάποια στιγμή φιλοξενούμενος στο σπίτι του Μπομπ Μάρλεϊ. Έζησε χρόνια στο εξωτερικό, κυρίως στην Αγγλία, μα όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και παρά τις επιτυχίες των παλαιότερων δεκαετιών, βρέθηκε αντιμέτωπος με αρκετές δυσκολίες.

Συναντώντας τον στο Κέντρο της ΑctionAid στην Αθήνα θα ξεκινήσει την αφήγησή του από τα παιδικά του χρόνια που όπως λέει, δεν ήταν καθόλου εύκολα. «Ο μπαμπάς μου από 7 ετών μας έβαλε να δουλεύουμε στις μηχανές στα γουναράδικα. Εγώ από μικρός το είχα έμφυτο να παίζω μουσική, να γράφω τραγούδια. Ακούμπησα μια κιθάρα και τρελάθηκα. Με το συγκρότημά μου, τους Lovers, γίναμε θρύλοι. Έφυγα για το εξωτερικό, έζησα χρόνια έξω». Η επιστροφή όμως στην Ελλάδα δεν ήταν αυτό που περίμενε.

Οι οικονομικές δυσκολίες δεν άργησαν να φανούν και σε σύντομο χρονικό διάστημα βρέθηκε στο Γραφείο Κοινωνικής Ασφάλισης. Εκεί του πρότειναν το Κέντρο της ActionAid στην Αθήνα, στη γειτονιά του Κολωνού για να βάλει σε μια τάξη τα λογιστικά του. «Πρέπει να είναι κάπου τρία χρόνια που ήρθα για πρώτη φορά στο Κέντρο. Ο Δημήτρης (ο λογιστής του Κέντρου) με βοήθησε πολύ. Ειδικά εκείνον τον καιρό, ήμουν σε άσχημη κατάσταση και ο Δημήτρης με έσωσε κυριολεκτικά. Τα χαρτιά μου διορθώθηκαν, η ζωή μου έστρωσε. Πάντα ευγενικός, δεν με έκανε να ντραπώ και αυτό είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μας. Αυτός ο σεβασμός με βοήθησε τρομερά».

Το Κέντρο της ActionAid στην Αθήνα στηρίζει συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν ή βρίσκονται στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και λειτουργεί από τον Μάϊο του 2017. Ο Σωτήρης το περιγράφει σαν έναν χώρο με πολλή αγάπη και καλοσύνη. «Στο Κέντρο ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Σε αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια, αυτό θέλουμε, γιατί κι εμείς είμαστε αξιοπρεπείς». Σήμερα, ο ίδιος κοιτάει με λίγη περισσότερη αισιοδοξία το μέλλον. Κάνει νέα όνειρα και ελπίζει ότι όλα θα πάνε προς το καλύτερο.