Το σύνδρομο του σωτήρα και πώς να το ξεφορτωθείς

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ερωτεύτηκες έναν άνθρωπο, τον οποίο θα αποκαλούσες “φυσιολογικό”; Αν ανήκεις σε εκείνες που θα απαντούσαν “όταν ήμουν έφηβη”, συνέχισε να διαβάζεις αυτό το κείμενο. Απευθύνομαι λοιπόν σε όλες εκείνες που κάθε φορά τυχαίνει να ερωτεύεστε ανθρώπους με προβλήματα ή πάθη. Ναι όλοι έχουμε, αλλά ορισμένοι έχουν σοβαρότερα. Σου τα λένε “κουκλίτσα μου κερατώνω”, “είμαι αλκοολικός” η λοιπά χαρακτηριστικά στο άκουσμα των οποίων οι περισσότερες γυναίκες θα λάκιζαν, αλλά εσύ μένεις. Όχι απλά μένεις, αλλά πορώνεσαι περισσότερο με τον συγκεκριμένο άντρα. Μετά από απανωτά ανάλογα περιστατικά, άρχισα να συνειδητοποιώ την ύπαρξη αυτού του εθισμού στους “προβληματικούς” άντρες από μεριάς μου (ναι έτσι θα τους αποκαλώ σε όλο το κείμενο, χώνεψέ το), και αρχικά απόρησα, μετά αγχώθηκα και τώρα με τρομάζω. Το σκηνικό έχει φτάσει στη φάση όπου πλέον η αγαπημένη μου ατάκα είναι “Δεν έχει τίποτα στραβό; Τον βαριέμαι”. Είναι αυτό που γνωρίζεις πραγματικά καλά παιδιά, αλλά θεωρείς πως δεν έχουν τίποτα παραπάνω, για την ακρίβεια τους λυπάσαι που δεν έχουν ένα τόσο δα προβληματάκι για να είναι λίγο πιο ενδιαφέροντες.

Το κάθε πρόβλημα, μικρό ή μεγαλύτερο δεν έχει σημασία, όπως είναι φυσικό προκαλεί χαμό, καυγάδες και εσένα να προσπαθείς να επιβιώσεις ανάμεσα σε τρελαμένο γκόμενο και τον έρωτά σου γι’ αυτόν. Μιλάμε για την απόλυτα κινηματογραφική στιγμή που πάνω στην υστερία και το μπινελίκι ονειρεύεσαι ο,τι σε αρπάζει, σε φιλάει και σου ζητάει και συγγνώμη. Και μπορεί να συμβεί σου λέω εγώ. Μετά; Αυτό φίλη μου, ψυχολογικά, ονομάζεται “το σύνδρομο του σωτήρα”. Πρόκειται για όλες εμάς που την είδαμε σούπερ ήρωες και θεωρούμε ότι μπορούμε να σώσουμε τον κάθε κακομοίρη εκεί έξω από τα πάθη και τα λάθη του (και μετά που θα τον κάνουμε τον τέλειο άντρα, να είναι μόνο δικός μας). “Άστον να πνιγεί στη λάσπη του”, λέει ο δεύτερος εαυτός μου στον πρώτο, αλλά εγώ είμαι πολύ καλή για να αφήσω αβοήθητο, έναν άνθρωπο που έχει την ανάγκη μου. Ή μήπως όχι; Η σκληρή αλήθεια είναι πως όλοι εμείς, οι επικείμενοι “σωτήρες” είμαστε απλά εγωιστές. Ναι μην το αρνείσαι. Θέλουμε να σώσουμε τον άλλον γιατί τότε θα μας θεωρεί μοναδικές. Μόνο τότε θα σαι γι’ αυτόν αναντικατάστατη, αν τον ξεριζώσεις απ’ το βούρκο του και του δείξεις πόσο όμορφη είναι η ζωή.

Μπούρδες. Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί πράγματι να συμβεί, αλλά δεν έχω κανένα πραγματικό παράδειγμα που το κακό παιδί γίνεται καλό, παντρεύεται τη γυναικάρα που τον έσωσε και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στο 100% των περιπτώσεων που έχω γνωρίσει/βιώσει η ιστορία είναι πολύ διαφορετική. Πρόκειται για γυναίκες φιλόδοξες, με αυτοπεποίθηση και αποφασισμένες ότι θέλουν αυτόν τον άντρα, θα τον “διορθώσουν” και θα τον κατακτήσουν ψυχή τε και σώματι. Η προσπάθεια στην αρχή έχει πλάκα και ενδιαφέρον. Είσαι σε καινούρια νερά και κάνεις απλά τη βόλτα σου. Δεν πιέζεις τον άλλον και του λες με δήθεν αδιάφορα, αλλά συμπονετικά λογάκια τι πρέπει να αλλάξει. Εκείνος με τη σειρά του τα βάζει από το ένα αυτί, τα βγάζει από το άλλο και στρίβει ένα τσιγάρο. Εσύ τσαντίζεσαι σε βάθος χρόνου, συγχύζεσαι, αρχίζεις να φωνάζεις και να ωρύεσαι.Εσύ περιμένεις και η αναμονή αυτή φέρνει μόνο νεύρα, άγχος, απομυθοποίηση, σε φθείρει και σε τρώει κάθε στιγμή όλο και περισσότερο. Το τέλος είναι επίπονο, αλλά λυτρωτικό συνήθως. Όταν καταφέρεις να βγεις διαλυμένη από αυτή την κατάσταση, αλλά ξέρεις ότι τελείωσε, νιώθεις ότι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου κι ότι ποτέ ξανά δε θα αφήσεις να σου ξανασυμβεί το ίδιο. Αλλά όχι, είσαι τόσο ηλίθια που πέφτεις πάλι στον αγαπημένο σου φαύλο κύκλο και προσπαθείς να σώσεις τον επόμενο υποψήφιο άντρα της ζωής σου και καταλήγεις να θες εσύ ψυχολόγο κι εκείνος μια άλλη γκόμενα γιατί έγινες υστέρω. Ω ναι.

Στην περίπτωση που τα έχεις καταλάβει όλα αυτά, να ξέρεις ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι. Πάντα οι αδυναμίες και οι αρνητικές πτυχές των άλλων, θα είναι για’ σένα μαγνήτης. Το μόνο που έχω να σου προτείνω εγώ ως συνειδητοποιημένη, άρρωστη, παθούσα, μαζόχα ρε παιδί μου, είναι να κάνεις το κομμάτι σου. Κάνε αυτό που νιώθεις, προσπάθησε όσο θες να σώσεις τον “άρρωστο τύπο”, αλλά μόλις καταλάβεις ότι δεν υπάρχει σωτηρία, μην πελαγώσεις, σκέψου τον εαυτό σου και καν’ την με ελαφρά πηδηματάκια. Άλλωστε λόγω ανασφάλειας το ξεκίνησες όλο αυτό. Ήθελες να νιώσεις σημαντική, ότι έσωσες έναν άνθρωπο. Παράτα τα και σώσε τον εαυτό σου.