Το “look Επιτάφιος” θα με στοιχειώνει για πάντα

Όχι, δεν αναφέρομαι σε εσένα που θα περάσεις τις γιορτές σε μία μεγάλη πόλη και θα πας στην εκκλησία πέντε λεπτά πριν από το ”Χριστός Ανέστη” φορώντας ένα τζιν και ένα απλό τοπάκι. Αυτές οι περιστάσεις είναι ωραίο να τοποθετούνται σε φόντο επαρχίας. Εκεί που τα κορίτσια ξέρουν πως ο Επιτάφιος δεν είναι απλή υπόθεση.

Πού ακούστηκε να πας απλή στο εν λόγω γεγονός. Όλο το χωριό θα είναι  μαζεμένο κι εσύ να πας με τα καθημερινά; Αίσχος.

Τις λατρεύω. Μιλάμε για προετοιμασίες ημερών. Μαλλί, νύχι, ρούχο, πανωφόρι, τσάντα, γόβα μέχρι και το κεράκι θα κομποζαριστεί με το υπόλοιπο σύνολο.

Και όπως καταλαβαίνεις στο χωριό ο Επιτάφιος κάνει το γύρο της πλατείας, περνά από το γηροκομείο, συνεχίζει στην ανηφόρα του Γυμνασίου, πηγαίνει από την κάτω πλευρά και καταλήγει εκ νέου στην εκκλησία. Βέβαια ο δρόμος εκτός από δάφνες έχει και κακοτεχνίες. Θα βρεις σημεία χωρίς άσφαλτο και με χαλίκι που γλιστράει.

Φυσικά και θα ακολουθήσεις με κατάνυξη αλλά δεν είσαι και τυφλή. Θα κοιτάξεις αριστερά, θα στρέψεις το βλέμμα και δεξιά. Είσαι περιτριγυρισμένη από μπιμπελόγατες που κρατούν στα χέρια μία φλογίτσα για να τις αναγνωρίζεις.

Κάθε κομμάτι που ντύνει την ύπαρξή τους είναι μελετημένο και επιλεγμένο με σοφία. Στόχος η καταστροφή κάθε εγκεφαλικού κυττάρου όσων αποφάσισαν να ντυθούν με κάτι λιγότερο από παγιέτα και λαχούρι.

Μία πρόχειρη αλεπού για το αγιάζι

Το μυστικό κρύβεται στο πανωφόρι. Μη σε ξεγελούν. Από μέσα το τσίρκο Medrano ξεκινά περιοδεία σε όλη την επικράτεια. Επιλέγουν κάτι απλό για τη ζεστασιά της υπόθεσης. Έτσι κι αλλιώς στο εσωτερικό του ναού κορυφώνεται ο ανταγωνισμός που πέφτουν τα μπουφάν.

Κάποιες δεν κρατιούνται και ρίχνουν πάνω τους ένα πρόχειρο γουναρικό. Κλαίει η Καστοριά. Ξεκληρισμός σου λέει σε αλεπούδες, τσιντσιλά και κουνέλια. Η γούνα είναι must και κυκλοφορεί κυρίως σε σκούρες αποχρώσεις, με βάτες και οσμή καμφοράς. Στην ντουλάπα θα πεθάνει ο σκόρος και στην περιφορά εσύ.

Φοράνε που λες γουνίτσα ή παλτό και νομίζεις πως το μέσα θα κινείται στο ίδιο μοτίβο. Σε γέλασαν κούκλα μου. Καλοκαίρι στο Romeo. Καλησπέρα τα παιδιά.

Το midi της ακίνητης

Το παντελόνι απορρίφθηκε ως κάτι πολύ καθημερινό για αυτό και η ζυγαριά έκλεισε προς την πλευρά του φορέματος. Χρώμα σκούρο πένθιμο αλλά η λάμψη απαραίτητη ως ένας προπομπός της Ανάστασης. Γουστάρουν φόρεμα ή εναλλακτικά φούστα-μπλούζα Το σύνηθες μήκος είναι το μέχρι το γόνατο, άντε και λίγο πιο κάτω για να κόψει τη γάμπα.

Στο χρώμα του ποδιού

Καλσονάκι στο χρώμα του δέρματος γιατί έχει φτάσει και Άνοιξη, άσε τον καιρό που θυμίζει βαρύ Δεκέμβρη. Ημερολογιακά διανύουμε την Άνοιξη άρα το πόδι θα είναι είτε ελεύθερο, είτε με την ψευτιά δέρματος.

Και στο ίσωμα όλα είναι καλά. Οι δυσκολίες εμφανίζονται όταν ο δρόμος τραβά την ανηφόρα. Να εμποδίζει το ύφασμα το πόδι, να μην ανοίγει το βήμα και εμείς να έχουμε το νου μας μία στον Επιτάφιο και μία στη θεία Γιώτα που ακινητοποιείται προοδευτικά.

Το δεκάποντο της κουτσής

Συνεχίζουμε με το υπόδημα. Αν η midi φούστα ήταν τροχοπέδη σε δρόμο με κλίση, το τακούνι παραπέμπει στο μαρτύριο της σταύρωσης. Να κολλάει στο χαλίκι, να σέρνει τα πόδια η κάτοχος και να φτάνει στην εκκλησία με μία άσβεστη δίψα να απλωθεί στο στασίδι για να επανέλθει η κυκλοφορία του αίματος στα κάτω άκρα. Τα πρώτα πέντε λεπτά κυρία και την υπόλοιπη ώρα ένα κουρέλι που πάει και δεν πάει. Είναι όμως επίσημη έξοδος δεν μπορεί να μη βάλει το δεκάποντο.

Φωτιά στις τρέσες (κυριολεκτικά)

Το μαλλί κομμωτηρίου. Οι τρέσες είναι ευρέως διαδεδομένες και προσφέρουν θέαμα. Το δικό της είναι κοντό καρέ, με το πρόσθετο φτάνει η κόμη μέχρι τα οπίσθια. Φυσικά και θα είναι ισιωμένα λάθος. Πώς αλλιώς να ήξερα ότι το δικό της είναι καρεδάκι. Τις λυπήθηκε τις τρέσες και πήρε μονάχα δύο. Ουρές τα μαλλιά κι όσο κι αν κοιτάς,  πουθενά η ένδειξη ”Προσοχή εύφλεκτο”. Τρέχουν τα παιδάκια με τα φαναράκια τους και γίνονται τα ατυχήματα.

Κι αν όλα αυτά είναι για εσένα ένα συνηθισμένο απόγευμα Μεγάλης Παρασκευής στο χωριό θα ήθελα να κάνεις μία βουτιά στη μακρόχρονη μνήμη σου και να ανασύρεις την εμφάνιση με κωδικό όνομα ”Το λάθος χρώμα”. Τίποτα; Πάρε τη βοήθεια του κοινού, μιλάω κι εγώ με τη φίλη μου τη Βίκυ.

Το απαγορευμένο χρώμα και bonus ο μονόλογος

Υπάρχουν κάποια χρώματα που δεν τα φοράς τη μέρα αυτή. Ξέρεις τι είναι φτάνεις σε μία κατάμεστη εκκλησία με το κόκκινο σου σακάκι; Όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου ”θα σε είχε κουβέντα ο κόσμος”. Μεγάλη Παρασκευή με το κόκκινο της Λαμπρής; Έχουν συμβεί κι αυτά αλλά σε αυτό το κορίτσι δίνω δίκιο. Αμείλικτη με το 12ποντο στιλέτο και το μπεζ καλσόν, αλλά στη συγκεκριμένη επιλογή βρίσκω ελαφρυντικά στοιχεία. Ακολουθεί ο μονόλογος της παθούσας.

”Και πότε θα το βάλω; Τόσα χρόνια το έχω και φέτος είναι της μόδας, το διάβασα. Την Ανάσταση θα είμαι χωμένη στην κουζίνα και θα σας μαγειρεύω. Τι το ήθελες να καλέσεις πάλι τους κουμπάρους; Δούλα με έχετε κάνει. Μόνο να πλένω και να μαγειρεύω. Να μη βγω εγώ από το σπίτι, να μην περιποιηθώ τον εαυτό μου. Θα το βάλω”.

Και κάπως έτσι, ακολουθώντας την άνωθεν συλλογιστική φτάνουμε στην είσοδο στον προαύλιο χώρο του Αγίου Αθανασίου με κόκκινο σακάκι και υπερηφάνεια στο μάτι.

Πριν ντυθείς σκέψου καλά, πιο καθαρά τι πας κάνεις και βάλε την παγιέτα. Άντε και του χρόνου