Surprise! Ήρθε η ώρα να καταργηθούν οι εκπλήξεις

Το πρώτο ραντεβού πήγε καλά, με συνόδευσε μέχρι την είσοδο του σπιτιού μου και χαιρετηθήκαμε. Ήταν ένα ωραίο βράδυ. Όχι όμως και ένα ωραίο (επόμενο) πρωί. Την επόμενη της συνάντησης μας, εγώ θα έφευγα για το χωριό μου. Πριν προλάβω να ξυπνήσω για να φτιάξω βαλίτσα, το κουδούνι άρχισε να χτυπάει. Ήταν εκείνος. Είχε έρθει να με πάει με το αυτοκίνητο του στα ΚΤΕΛ, για να μην ταλαιπωρηθώ – θα μου εξηγούσε αργότερα.

Όσο δεν άνοιγα την πόρτα, κάποιος από την πολυκατοικία κατέβηκε και εκείνος βρήκε τρόπο να μπει. Και ναι, ξεκίνησε να χτυπάει ΚΑΙ την πόρτα του διαμερίσματος μου. Με έπαιρνε τηλέφωνα, επέμενε αρκετή ώρα και στο τέλος αφού δεν έδινα σημάδι ζωής, έφυγε. Εγώ είχα κουκουλουθεί κάτω από τα σκεπάσματα, κατατρομαγμένη. Δεν απάντησα σε τηλέφωνο και βγήκα από το σπίτι μου, 2 ώρες μετά, με ταχυπαλμία – όχι δεν ήταν έρωτας. Για εκείνον ήταν μια έκπληξη και μετά προφανώς ανησύχησε. Αλλά για εμένα όλο αυτό ήταν σκέτος εφιάλτης.

Αντιλαμβανόμουν ότι η πρόθεση του δεν ήταν κακή, αλλά δε μπορούσα με τίποτα να διαχειριστώ αυτή την “επίθεση”. Δεν γνωριζόμασταν τόσο καλά, δεν ήθελα κάποιον έξω από την πόρτα μου πρωί πρωί, δεν ήταν ανάγκη γενικότερα.

Εκείνος σίγουρα με θεώρησε ακόμα μια περίεργη τύπισσα που δεν εκτιμάει όμορφες “αντρίκιες” κινήσεις. Όταν μιλήσαμε – πήρε καιρό- μου εξήγησε χίλιες φορές τον τρόπο που το σκέφτηκε, αλλά δεν μπορούσα να μην έχω αυτό το “αλλά” στο μυαλό μου. Ήταν too much για τα δικά μου δεδομένα.

Τα επόμενα χρόνια της ζωής μου, μέχρι σήμερα δηλαδή, έγιναν πολλές φορές αντίστοιχα πράγματα με παρόμοια αποτελέσματα. Κάποιος επέλεγε να με εκπλήξει και συχνά η πρωτοβουλία κατέληγε σε φιάσκο. Φυσικά και πάλι, μέσα στον τρόμο μου, ένιωθα ότι κάπου, κάπως, φταίω και είμαι περίεργη.

Don’t do it

Μισώ τις εκπλήξεις; Αυτό το ερώτημα προσπαθούσα να το απαντήσω για χρόνια και ειδικά κάθε φορά που μου γινόμουν αποδέκτης μιας ακόμα. Θεωρητικά δε μου φαινόταν άσχημο να έρθει το αγόρι μου να με πάρει να πάμε μια βόλτα, έτσι ξαφνικά, αλλά όταν στην πράξη ζούσα κάτι “ξαφνικό”  συνήθως ένιωθα πιεσμένη. Όταν, δε, καταλάβαινα ότι η πρόθεση ήταν καλή, γέμιζα τύψεις που δε μπορούσα να χαρώ με τη χαρά του άλλου.

Από την άλλη, υπήρξαν λίγες εκπλήξεις που με έκαναν πραγματικά να γελάσω, να συγκινηθώ και να αγαπάω λίγο παραπάνω όσους τις σκέφτηκαν. Μπέρδεμα, μπέρδεμα μέχρι που τελικά κατέληξα.

Δεν έχει να κάνει με το πόσο θέλω ή δε θέλω αυτόν που μου κάνει έκπληξη, ή πόσο τον έχω μέσα στην καρδιά μου τέλωσπάντων – γιατί εκπλήξεις δεν είναι μόνο ερωτικές. Κατέληξα, ότι μισώ τις εκπλήξεις οι οποίες γίνονται περισσότερο για να χαρεί ο “θύτης” παρά το “θύμα”.

Μισώ εκείνες τις… αυθόρμητες πρωτοβουλίες που γίνονται από εγωισμό και όχι από αγάπη.

Συνήθως, αυτού του είδους οι εκπλήξεις γίνονται και από ερωτικούς συντρόφους και δη φρέσκους. Οι φίλοι λίγες φορές πέφτουν σε παγίδα τέτοια, γιατί ξέρουν πολύ καλά τα πάντα για τον φίλο τους και άρα τι θα του άρεσε και τι όχι.

Γενικά, είναι ωραίο να δείχνεις την αγάπη σου στους γύρω σου, αλλά υπάρχουν ένα σωρό τρόποι εκτός του “ξαφνικού ντου” με οποιονδήποτε τρόπο στη ζωή τους. Χρειάζεται σίγουρα πολλή και ώριμη σκέψη, πριν οργανωθεί μια έκπληξη. Κυρίως για να καταλάβει αυτός που θέλει να την κάνει, αν γίνεται για εκείνον ή για το πρόσωπο που θα τη ζήσει.

Χρειάζεται επίσης να γνωρίζεις πολύ καλά τον άλλο απέναντι σου για να είσαι όσο το δυνατόν πιο σίγουρος πως αυτό που πας να του κάνεις έκπληξη, θα τον γεμίσει χαρά. Αν δεν τον ξέρεις πολύ καλά, τότε το ρίσκο είναι μεγάλο και τα πράγματα μπορούν να πάρουν άσχημη τροπή. Μπορεί να υποκριθεί ότι ευχαριστήθηκε, μπορεί να πιεστεί και να χαθεί. Αλλά και εσύ ο ίδιος, μπορεί να νιώσεις άσχημα διαπιστώνοντας ότι η έκπληξη δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα aka χαμόγελα, κλάματα, αγκαλιές, δεν το πιστεύω κλπ.

Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα, ευχάριστα ή δυσάρεστα. Ας την αφήσουμε να κάνει αυτό που πολύ καλά ξέρει χωρίς να προσπαθούμε να τις πάρουμε την πρωτιά. Κι έστω αν το επιχειρήσουμε μια – δύο φορές (πρόταση γάμου εδώ), ας είμαστε έστω όσο πιο πολύ σίγουροι γίνεται, ότι θα προκαλέσουμε χαρά και μόνο χαρά.