Οπλοφορείς ή απλά χαίρεσαι που με βλέπεις;

Φωτογραφίες από εδώ.

Η Ελλαδίτσα παρακολουθεί σχεδόν αμέτοχη. Σε ποιο βαθμό μας επηρεάζουν τα σκηνικά στις Συρίες και τα Παρίσια; Εγώ προσωπικά δεν πήγα στη Ρώμη, επειδή οι γονείς μου φοβήθηκαν την πιθανότητα τρομοκρατικής επίθεσης. Η φίλη μου πήγε ένα ταξίδι στη Λέρο για προσφυγικό ρεπορτάζ, βρήκαμε και λίγο τον μπελά μας με τον τζιχαντιστή που έφτασε στο Παρίσι μέσω Ελλάδας, ο μπαμπάς μου με παρακάλεσε να μη βγαίνω στο Γκάζι γιατί άκουσε ότι θα χτυπήσουν κι εκεί, κι αυτό είναι όλο.

Κι ενώ στην Ευρώπη, άνθρωποι με ταμπέλες τρομοκρατών, μυαλά γεμάτα παράλογη θρησκεία και χούφτες σκασμένες από εξουσία σπέρνουν τον θάνατο στους πολίτες, στην άλλη άκρη του κόσμου, οι ίδιοι οι πολίτες σκοτώνονται μεταξύ τους.

Το βασικό τους όπλο δεν είναι αυτό που “δικαιούνται” να κρατούν, αλλά η 2η τροπολογία του δικού τους συντάγματος, σύμφωνα με την οποία “Μια καλά οργανωμένη πολιτοφυλακή, που είναι απαραίτητη για την ασφάλεια ενός ελεύθερου κράτους, το δικαίωμα του λαού να κρατά και να φέρει όπλα, δεν πρέπει να παραβιάζονται”. Στην ουσία δηλαδή τα όπλα πρέπει να τα έχουν στα σπίτια τους, στην περίπτωση που το κράτος πάψει κάποτε να είναι “ελεύθερο”, ώστε να μπορούν να υπερασπιστούν τις ζωές και τις περιουσίες τους.

Και κάπως έτσι, με τα χρόνια δήθεν κωλύματα του νόμου που παρεμποδίζουν οποιαδήποτε τροποποίηση ή κατάργηση αυτής της ηλίθιας 2ης παραγράφου, ξυπνάει ένας 26χρονος στις 2 Οκτωβρίου και γαζώνει όποιον έλεγε πως είναι χριστιανός, στο Όρεγκον. Το 2012, ένας τύπος πήγε στην προβολή του “Dark Knight Rises” και πυροβολούσε όποιον να ‘ναι, ενώ ο κόσμος νόμιζε πως ήταν δρώμενο του κινηματογράφου για την πρεμιέρα του Μπάτμαν. Λίγες μέρες πριν, ένα ζευγάρι στην Καλιφόρνια μπήκε σε κτίριο Κοινωνικών Υπηρεσιών για άτομα με ειδικές ανάγκες και με την ίδια τακτική “πυροβολώ όποιον να ‘ναι” άφησαν 14 νεκρούς.

Τον τελευταίο χρόνο στην Αμερική έχουν γίνει 352 μαζικές επιθέσεις (σχεδόν μία κάθε μέρα) και αν αυτό δε σε τρομάζει γιατί είναι πολύ μακριά, να σου θυμίσω ότι κανείς δεν απαγορεύει στον διπλανό σου να κρατάει μαχαίρι.

Την ώρα που οι Δημοκρατικοί είναι εκείνη η μεριά που υποστηρίζει πως πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία για την οπλοκατοχή και ο Ομπάμα λέει συνεχώς ότι είναι κάτι που πρέπει να διευθετηθεί, εγώ θυμάμαι τη μαμά μου τη Χαρούλα που μου έχει υποσχεθεί ότι θα μου ράψει ένα σκισμένο ζιβάγκο. “Κι αύριο μέρα είναι”. Μετά από κάθε μακελειό, ο Μπαράκ θα βγει με ύφος Μεγάλης Παρασκευής που έκλαιγε με μαύρο δάκρυ (κακό ρατσιστικό αστείο, αλλά είμαι του black χιούμορ – και δεύτερο κακό ρατσιστικό αστείο, συγγνώμη) να δηλώσει πόσο λυπάται και τι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει. Αλλά δε γίνεται ποτέ. Για του λόγου το αληθές, η “σειράρα” Newsroom, έχει κάνει το ρεπορτάζ για μένα και αναφέρει με πραγματικά στοιχεία, πως οι πωλήσεις των όπλων από την μέρα που εκλέχτηκε ο Ομπάμα έχουν αυξηθεί ραγδαία και καμία κίνηση δεν έχει γίνει προκειμένου να αρθεί η πώλησή τους σε κάθε καρυδιάς καρύδι.

Φυσικά και παίζουν συμφέροντα, προφανώς και παίρνουν λεφτά από το εμπόριο όπλων. Το τραγικό στην όλη υπόθεση, πέρα απ’ το ότι αν εγώ ξυπνήσω μια μέρα και θέλω να σκοτώσω άνθρωπο (έχει συμβεί πολλάκις), θα μπορώ όντως και να το κάνω, είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ότι απειλείται η ελευθερία τους, όταν ακούν τη φράση “κατάργηση του δικαιώματος στην οπλοκατοχή”.

Από πότε σε κάνει να νιώθεις ελεύθερο το να αγοράζεις κάτι που μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή του άλλου; Αν θες ποτέ να διδαχθείς τι θα πει “τραγική ειρωνεία”, τα αμερικάνικα πανεπιστήμια θα ξέρουν πολύ καλά.

Μπορεί να λέμε ότι οι Αμερικάνοι είναι ένα κεφάλαιο από μόνοι τους, αλλά προφανώς σκέφτονται και δρουν με λειτουργικά συστήματα παρόμοια με όλων των ανθρώπων. Όπως πολλά χρόνια πριν, η νομοθεσία τους τους είχε πείσει πως είναι “δικαίωμά τους” να έχουν δούλους, έτσι σήμερα δυστυχώς, αρκετοί από δαύτους είναι ακόμα βέβαιοι πως τα όπλα ανήκουν στον λαό και σε κάθε ηλίθιο τύπο που του περισσεύουν μερικά δολάρια ώστε να πεταχτεί μέχρι το οπλοστάσιο της γειτονιάς του και να αγοράσει το καινούριο του παιχνίδι. Και μετά είμαι εγώ υπερβολική επειδή έχω πάνω από 20 ζευγάρια παπούτσια.

Νομίζω ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν που είχε πει “Αν θες να δεις τι άνθρωπος είναι κάποιος, δωσ’ του εξουσία”. Αν κάτι είναι τα όπλα, αυτό είναι εξουσία, όχι ελευθερία. Ειλικρινά αν ο διπλανός μου είναι δυνητικός δολοφόνος, δε θέλω να το μάθω, ούτε να του οπλίσω το χέρι. Το να έχει στην τσέπη του τη δύναμη να μου αφαιρέσει τη ζωή, δεν είναι ελευθερία, αλλά πραγματική τρομοκρατία. Και δεν καθοδηγείται από καμιά αόριστη δύναμη όπως η θρησκεία, αλλά έχει και τη σφραγίδα του κράτους. Φοβάμαι λοιπόν τους “μακρινούς” νόμους και το τι μπορεί κανείς να κάνει στο όνομα των “δικαιωμάτων” του σε μια κατά τα άλλα αναπτυγμένη και προοδευτική κοινωνία, πολύ περισσότερο από τους γεωγραφικά πιο “κοντινούς” τρομοκράτες. Στα δικά μου αυτιά ηχεί πολύ πιο τρελό το να σκοτώνεις “γιατί έτσι”, όποιον τύχει.